Algemeen
Daphne Dekker doet opnieuw bizarre uitspraak: ´Zat in greppel met Richards trui als wc-papier´
Menig hoofdredacteur krijgt wel eens een verrassing in de mailbox, maar voor wie Daphne Deckers als columnist heeft, is het vaak een roulette van verrassingen. De voormalige glamourvrouw blijkt namelijk een obsessie te hebben voor haar achterwerk en deelt sindsdien structureel meer intieme details over haar darmen dan menige huisarts te verwerken krijgt.
De nieuwste column: een toiletpapieravontuur
In haar laatste bijdrage aan de Vrouw legt Daphne de lat weer hoger. Nadat ze eerder al luchtig had opgemerkt dat ze geen pyjama draagt wegens een gebrek aan “zwetende billen”, duikt ze deze keer vol overgave in het onderwerp dat haar duidelijk bezighoudt. Diarree, een greppel, een trui als wc-papier – het klinkt als het script voor een slechte sitcom, maar het is allemaal Daphne Deckers’ werkelijkheid.
De diarree-escapade in Spanje
Het avontuur begon op een ogenschijnlijk alledaagse dag in Spanje. Daphne was aan het struinen bij de IKEA en ontdekte een nieuw lunchtentje. Maar toen begon haar buik te rommelen. “Terug in de auto zei ik tegen Richard: ‘Goh, ik krijg een beetje pijn in mijn buik.’ Daarna ging het heel hard.” Wat volgde, was een escalatie die niet alleen haar ingewanden maar ook haar gevoel voor gêne volledig overnam.
Evacuatie in een greppel
De situatie escaleerde op de Spaanse snelweg, waar Daphne zich niet veel afslagen meer kon herinneren. “Wanneer je eenmaal op de Spaanse betaalweg zit, heb je niet veel afslagen,” zegt ze. En plotseling was daar de noodzaak tot een… evacuatie. Niet in een tankstation of een andere sanitaire voorziening, maar in een greppel naast een padelclub. Daphne beschrijft het zonder gêne: “Hup, broek uitgesjord, op mijn hurken in die greppel met de distels tegen mijn benen – ik was helemaal de weg kwijt. Ik heb daar vreselijk de diarree gehad.”
De trui als schoonmaakoplossing
Maar het avontuur houdt niet op bij de greppel. Daphne gaat verder met het verhaal over haar schoonmaakoplossing. In plaats van bladeren, servetten of wc-papier, besloot Richard zijn trui uit te trekken en deze als tijdelijke oplossing te gebruiken. Idyllisch, zou je zeggen. Je man die zijn kleding offert voor je darmramp in het wild. Of zoals de meeste lezers zullen denken: gadverdamme.
De trui en de geur
Het is onduidelijk of de trui na dit incident nog bestaat. Stel je voor dat Richard deze per ongeluk weer in de kast hing bij thuiskomst, zonder zich te realiseren wat er in de greppel mee is gebeurd. De geur. De herinnering. Het trauma.
Wat staat er nog meer op het programma voor Daphne?
Wat we zeker weten, is dat Daphne Deckers in haar volgende column waarschijnlijk weer een nieuw avontuur met haar onderlijf zal beschrijven. En wij, arme lezers, kunnen alleen maar hopen dat de hoofdredactie van de Vrouw ooit de grens trekt. Al was het maar uit hygiënisch oogpunt.
Het indrukwekkende reddingsverhaal van Mufasa de bergleeuw: van gevangenschap naar vrijheid
Het verhaal van Mufasa, een volwassen bergleeuw die jarenlang werd vastgehouden in een reizend circus in Peru, raakt tot op de dag van vandaag mensen wereldwijd. Zijn leven begon in gevangenschap en eindigde uiteindelijk in vrijheid. Wat hem overkwam, is helaas geen uitzondering, maar zijn redding is een symbool van hoop en rechtvaardigheid. Mufasa’s transformatie van opgesloten circusdier tot vrije ziel in de jungle laat zien wat er mogelijk is wanneer mensen opkomen voor dieren die dat zelf niet kunnen.
Twintig jaar opgesloten in een vrachtwagen
Mufasa werd als jonge bergleeuw opgenomen in een circus, en bracht maar liefst twintig jaar door in een krappe, metalen kooi achterin een pick-up truck. Zijn leven bestond uit reizen, optredens en wachten in de hitte — zonder bewegingsvrijheid, zonder sociaal contact met soortgenoten en zonder uitzicht op verbetering.
Voor toeschouwers was hij een attractie. Voor zijn eigenaar een bron van inkomsten. Maar voor Mufasa zelf was het een leven vol onderdrukking, angst en isolatie. Hij werd vastgehouden met kettingen, vervoerd over hobbelige wegen, en telkens opnieuw gedwongen tot iets dat tegen zijn natuur inging. Bergleeuwen zijn solitaire roofdieren die leven in uitgestrekte, groene gebieden. Geen enkel aspect van zijn leven in het circus kwam daarbij in de buurt.
Een keerpunt dankzij dierenbeschermers
In 2015 veranderde Mufasa’s leven voorgoed. Dierenrechtenorganisatie Animal Defenders International (ADI) voerde destijds campagne om illegale circussen in Peru te ontmantelen. Tijdens een van hun acties ontdekten ze Mufasa, verstopt achterin een vrachtwagen die dienst deed als zijn permanente kooi. Wat ze aantroffen was schokkend: een oudere, uitgemergelde bergleeuw met doffe ogen, vastgeketend, met nauwelijks ruimte om te bewegen.
De reddingsoperatie verliep niet zonder slag of stoot. De medewerkers van ADI moesten eerst juridische stappen ondernemen, onderhandelen met lokale autoriteiten en het circus overtuigen om afstand te doen van het dier. Maar hun doorzettingsvermogen werd beloond: Mufasa werd uiteindelijk bevrijd.
De eerste stappen in vrijheid
Wat daarna volgde, was even ontroerend als indrukwekkend. Mufasa werd vervoerd naar een opvangcentrum, waar hij medische zorg kreeg, voldoende voeding, en – vooral – rust. In een prachtige video die wereldwijd werd gedeeld, is te zien hoe hij voor het eerst weer contact maakt met de natuur. Hij snuffelt aan het gras, rekt zijn spieren uit en kijkt nieuwsgierig om zich heen. Voor het eerst in twee decennia hoefde hij niet bang te zijn voor zwepen, lawaai of kooitjes.
Zijn eerste stappen in vrijheid symboliseerden meer dan alleen een fysieke bevrijding. Het was ook een mentale bevrijding: een herontdekking van zijn instincten, zijn waardigheid en zijn recht op een natuurlijk leven.
Een leven in de jungle, zoals het hoort
Na zijn herstel werd Mufasa overgebracht naar een beschermd natuurgebied in Peru, waar hij zijn laatste jaren kon doorbrengen in een omgeving die zoveel mogelijk aansloot bij zijn natuurlijke habitat. Daar had hij bomen, gras, schaduw, water en ruimte — allemaal basisbehoeften die hem jarenlang waren ontzegd.
Hoewel Mufasa al op leeftijd was en zijn gezondheid tekenen van slijtage vertoonde door de jarenlange gevangenschap, genoot hij zichtbaar van zijn nieuwe thuis. Hij kon eindelijk leven zoals het bedoeld is voor een wild dier: in rust, met respect voor zijn autonomie en zonder dwang of exploitatie.
De bredere boodschap: dieren horen niet thuis in circussen
Het verhaal van Mufasa raakt niet alleen vanwege zijn persoonlijke lijden en herstel, maar ook omdat het een symbool is voor duizenden dieren wereldwijd die nog steeds onder soortgelijke omstandigheden leven. In circussen, illegale shows en soms zelfs in particuliere tuinen worden wilde dieren vastgehouden, vaak zonder vergunning en zonder het welzijn van het dier in acht te nemen.
Veel van deze dieren worden al op jonge leeftijd weggehaald bij hun moeder, getraind met harde hand en jarenlang vastgehouden in onnatuurlijke situaties. Ruimte om te rennen, jagen of klimmen ontbreekt vaak volledig. Ook worden ze in veel gevallen slecht gevoed en onvoldoende medisch verzorgd.
Mufasa’s redding heeft bijgedragen aan de bewustwording rondom dit thema. Dankzij campagnes zoals die van ADI hebben meerdere landen inmiddels wetgeving ingevoerd die het houden van wilde dieren in circussen verbiedt — waaronder Peru, waar Mufasa uiteindelijk gered werd.
Kleine stappen, grote impact
De impact van Mufasa’s verhaal is niet te onderschatten. Zijn video werd miljoenen keren bekeken en gedeeld, en bracht mensen van over de hele wereld in beweging. Van petities tot donaties, van politieke aandacht tot onderwijsprogramma’s — het begon allemaal met de blik van een bergleeuw die voor het eerst in jaren weer bomen zag in plaats van tralies.
Dierenorganisaties gebruiken zijn verhaal nog steeds als krachtig voorbeeld van waarom inzet loont. De redding van één dier lijkt misschien klein, maar het kan het begin zijn van structurele veranderingen die veel verder reiken.
Waarom dit verhaal blijft raken
Wat Mufasa’s verhaal zo krachtig maakt, is de herkenbare strijd voor vrijheid en waardigheid. Hij had geen stem, geen keuze en geen manier om aan zijn situatie te ontsnappen. Maar dankzij de inzet van betrokken mensen werd zijn lot toch gekeerd. Het herinnert ons eraan dat we als samenleving verantwoordelijkheid dragen voor hoe we met dieren omgaan — en dat verandering mogelijk is, zelfs na twintig jaar onrecht.
Zijn verhaal roept belangrijke vragen op: Hoe willen we als mensen omgaan met dieren? Wat vinden we belangrijker: vermaak of welzijn? En welke keuzes kunnen wij maken om bij te dragen aan een wereld waarin geen enkel dier nog hoeft te leven in een kooi?
Wat jij kunt doen
Het verhaal van Mufasa is een oproep tot actie. Er zijn talloze manieren waarop je kunt bijdragen aan een wereld met meer respect voor dieren:
-
Ondersteun dierenorganisaties die opkomen voor wilde dieren en werken aan wetgeving en opvang.
-
Bezoek geen circussen of shows waarin dieren worden gebruikt voor entertainment.
-
Deel verhalen zoals dat van Mufasa om bewustzijn te vergroten in je eigen omgeving.
-
Leer kinderen over dierenwelzijn en het belang van vrije leefruimte voor wilde dieren.