Algemeen
Albert Verlinde getroffen door immens verlies
Albert Verlinde is in diepe r0uw na het verlies van zijn trouwe viervoeter Moos. De presentator en mediapersoonlijkheid deelde via Instagram het verdrietige nieuws dat zijn geliefde hond, die negen jaar lang aan zijn zijde stond, is 0verleden. Het verlies raakt hem diep, en zijn volgers leven massaal met hem mee.
Afscheid van Moos
Bij een foto van Moos schrijft Albert een emotioneel bericht:
“Dag lieve Moos. Na negen mooie jaren samen is het nu mooi geweest.”
Moos kwam destijds als asielhond in het gezin van Albert en heeft uiteindelijk de respectabele leeftijd van zestien jaar mogen bereiken. Verlinde is dankbaar voor de tijd die ze samen hebben gehad:
“Vanuit het asiel kwam je bij ons en je hebt zestien mogen worden. Dank voor alle liefde.”
Zijn verdriet is voelbaar en de post wordt overspoeld met steunbetuigingen van collega’s, vrienden en volgers.
Moos was een geliefd huisdier
Albert Verlinde was dol op Moos en deelde regelmatig foto’s van zijn hond met zijn volgers. Moos was niet zomaar een huisdier; hij werd gezien als een volwaardig gezinslid en verscheen zelfs meerdere keren in de media. Zo was er ooit een foto van Albert en Moos te zien in De Volkskrant, en op sociale media werd het hondje geregeld gespot achter een laptop – een knipoog naar het drukke leven van zijn baasje.
Het 0verlijden van Moos laat een grote leegte achter bij Albert, die in eerdere interviews al eens aangaf dat zijn hond een enorme steun voor hem was in moeilijke tijden.
Steun van bekende Nederlanders
Onder de post stromen de reacties binnen van vrienden en bekende Nederlanders die hun steun betuigen aan Verlinde.
Enkele reacties:
- “Lieve Albert, wat een verdriet. Veel sterkte met het verlies van je maatje.”
- “Wat een mooie leeftijd, maar dat maakt het verlies niet minder zwaar.”
- “Ik weet hoe belangrijk Moos voor je was. Veel kracht gewenst!”
Het verlies van een huisdier is vaak intens, zeker als het jarenlang een vast onderdeel van het gezin is geweest. Voor Albert betekent dit afscheid een emotionele klap, maar hij put troost uit de vele mooie herinneringen die hij met Moos heeft mogen maken.
Albert Verlinde bij Vandaag Inside
Ondanks het persoonlijke verdriet blijft Albert Verlinde actief op televisie. Sinds begin dit jaar schuift hij wekelijks aan bij Vandaag Inside, waar hij op woensdag de vaste vervanger is van René van der Gijp.
Van der Gijp gaf eerder aan dat vijf dagen per week werken hem te veel werd, en koos ervoor om woensdag vrij te nemen. Dit bood een kans voor Verlinde, die zich inmiddels prima thuis voelt bij Wilfred Genee en Johan Derksen.
Kijkers lyrisch over Verlinde bij Vandaag Inside
De toevoeging van Verlinde aan het programma is een schot in de roos gebleken. Kijkers zijn lyrisch over zijn optredens en velen pleiten ervoor om hem vaker aan tafel te laten zitten.
Enkele reacties van fans op social media:
- “Albert brengt echt iets nieuws in Vandaag Inside. Hij mag wat mij betreft vaker aanschuiven.”
- “Die woensdag met Albert is echt top! Meer van dit!”
- “Zoveel chemie tussen Johan, Wilfred en Albert. Waarom niet standaard een vierde vaste kracht?”
Blijft Albert vaker aan tafel zitten?
Hoewel Verlinde goed in de smaak valt bij de kijkers, is de kans klein dat hij een grotere rol krijgt bij Vandaag Inside. Het contract tussen Wilfred Genee, Johan Derksen en René van der Gijp staat vast, en grote wijzigingen worden niet snel doorgevoerd.
Dit bericht op Instagram bekijken
Toch blijft het enthousiasme over zijn optredens groot, en met zijn journalistieke achtergrond en scherpe analyses brengt hij een frisse dynamiek in het programma.
Blik op de toekomst
Terwijl Verlinde r0uwt om zijn geliefde Moos, blijft hij professioneel doorgaan met zijn televisiecarrière. Met zijn nieuwe rol bij Vandaag Inside blijft hij een veelbesproken figuur in de media.
Dit bericht op Instagram bekijken
Voor nu ligt de focus op het verwerken van het verlies van zijn trouwe viervoeter, een afscheid dat hem en zijn volgers niet onberoerd laat.
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.