Algemeen
Xess Xava zegt haar opa Barry Sneijder vaarwel: ´Emotionele beelden´
Het was een emotioneel moment voor Xess Xava en zijn familie. Yolanthe Cabau deelde op Instagram ontroerende beelden waarop haar zoon afscheid neemt van zijn opa Barry Sneijder. De foto, die in haar Stories verscheen, laat zien hoe de jonge Xess zijn hand op de kist van zijn opa legt, omringd door roze, rode en witte rozen.
Een aangrijpend afscheid
Het verlies van Barry Sneijder heeft een diepe indruk achtergelaten op de familie. Voor Xess, de zoon van Wesley Sneijder en Yolanthe Cabau, is het een hartverscheurend moment. Het jongetje, dat opgroeit in een bekende voetbal- en showbizzfamilie, moest op jonge leeftijd al afscheid nemen van een geliefde opa. Yolanthe’s boodschap bij de foto was kort maar krachtig: “Dag lieve opa.”
Overlijden na een lange strijd
Barry Sneijder overleed aan de gevolgen van k@nker. Hij had te maken met uitgezaaide l0ng0ntsteking en eerder werd al bekend dat hij niet meer zou genezen. Zijn overlijden kwam niet onverwacht, maar dat maakt het verdriet er niet minder om. Wesley Sneijder deelde eerder al een emotioneel bericht op Instagram: “Bedankt voor alles pa. Rust in vrede en vergeet mama niet de groeten te doen. Grote kus voor haar.”
Familie deelt liefdevolle berichten
Niet alleen Wesley, maar ook zijn broer Rodney stond stil bij het overlijden van hun vader. Op Instagram deelde hij een ontroerende boodschap waarin hij sprak over de oneerlijke strijd die Barry moest voeren. “Mijn ouwe, mijn vriend. Je hebt gevochten als een leeuw, maar helaas was dit een oneerlijke strijd,” schreef hij. “Bedankt voor alles, geef mama een dikke kus daar boven. Rust zacht en tot ooit ouwe.”
Een groot gemis voor de familie
Het overlijden van Barry laat een grote leegte achter in de familie Sneijder. Hij was niet alleen vader van Wesley en Rodney, maar ook een geliefde opa voor Xess Xava. De sterke band tussen Barry en zijn familie was duidelijk zichtbaar in de berichten die zij na zijn overlijden deelden. Het verdriet is groot, maar de herinneringen aan hem blijven voortleven.
Steun voor Wesley en Yolanthe
Op sociale media kregen Wesley en Yolanthe veel steunbetuigingen. Fans en vrienden reageerden massaal op hun berichten en wensten hen sterkte in deze moeilijke tijd. Vooral de foto van Xess die afscheid neemt van zijn opa raakte velen. Het beeld symboliseert het diepe gemis, maar ook de liefde die de familie voor Barry voelde.
Een eerbetoon aan Barry
Voor Wesley en Rodney is het belangrijk dat hun vader herinnerd wordt als een sterke en liefdevolle man. In hun berichten benadrukken ze zijn vechtersmentaliteit en de liefde die hij gaf. “Rust zacht en tot ooit,” schreef Rodney, waarmee hij uitdrukte dat Barry voor altijd in hun harten zal blijven.
Herinneringen blijven voortleven
Hoewel Barry niet meer fysiek aanwezig is, leeft hij voort in de herinneringen van zijn familie. Voor Xess Xava zal hij altijd de lieve opa blijven die hem met open armen ontving. En voor Wesley en Rodney blijft hij hun vader, hun steun en toeverlaat. Zijn overlijden is een groot verlies, maar zijn nalatenschap zal altijd voortleven in de harten van zijn dierbaren.
Jan Versteegh deelt indrukwekkende en emotionele dag: afscheid van zijn geliefde peettante Jannie
Presentator Jan Versteegh heeft een buitengewoon zware en indrukwekkende dag achter de rug. In een openhartige column voor LINDA.nl beschrijft hij hoe hij deze week afscheid nam van zijn peettante Jannie, een vrouw die misschien niet via bloedverwantschap aan hem verbonden was, maar die voor hem een belangrijke en warme rol speelde. De uitvaart vond plaats op woensdag en raakte hem dieper dan hij vooraf had verwacht. “Nu huilde ik ook omdat ik zélf verdrietig was,” schrijft Jan. Zijn woorden geven een eerlijk inkijkje in hoe liefde, herinneringen en verdriet op zo’n dag samenkomen.
Een peettante met impact: meer dan een familierol
Jan vertelt in zijn column dat Jannie niet zijn tante was “omdat het zo op de stamboom stond”, maar omdat ze één van de beste vriendinnen was van zijn moeder. Het soort vriendin dat voelt als familie: aanwezig bij belangrijke momenten, steunend op de achtergrond, nooit klagend en altijd met een lach.
Hij omschrijft haar als een klein en rank persoon, maar wél iemand met een enorme innerlijke kracht en warmte. Jannie was iemand die anderen zag, die attent was, en die van kleine gebaren een groot verschil wist te maken. “Geen verjaardag ging voorbij zonder dat ze even langskwam,” herinnert Jan zich. “En dat zegt echt wel wat, want ik ben op oudejaarsdag jarig. Toch wist ze altijd even binnen te wippen, al was het maar voor een knuffel, een kaartje of een aardige opmerking.”
Dit soort gebaren blijven hangen, zeker na een afscheid. En precies dat maakt haar verlies zo voelbaar: ze liet sporen achter in de levens van mensen die haar liefhadden.
Een emotionele speech die binnenkomt
Tijdens de dienst luisterde Jan naar de woorden van Jannies kinderen. Zij vertelden openlijk over de vrouw die voor hen een moeder was, maar voor velen méér dan dat: een sociaal, warm, empathisch en opmerkelijk mens die anderen altijd voorop zette.
Terwijl Jan daar zat, merkte hij hoe de woorden hem harder raakten dan verwacht. Niet alleen omdat hij afscheid nam van iemand die hem dierbaar was, maar ook omdat die speeches hem confronteerden met de onvermijdelijke realiteit van tijd, verlies en het ouder worden van geliefden.
“Ik pakte de hand van mijn moeder en kneep er zacht in,” schrijft hij. Het was een reflex die voortkwam uit liefde én angst — angst voor een toekomst waarin ook hij ooit afscheid zal moeten nemen van de mensen die hem grootbrachten en steunden.
“Het leven is niet altijd
eerlijk,” vervolgt hij. “Maar de dood is keihard.”
Die zin vormt de kern van zijn gedachten: we weten dat afscheid bij
het leven hoort, maar het blijft elke keer opnieuw een onwezenlijke
confrontatie met hoe eindig alles is.
De gedachten die komen wanneer je in een kerk zit
Jan beschrijft hoe een uitvaart niet alleen draait om degene die gemist zal worden, maar ook om reflectie. De stilte van een kerk, de muziek, de verhalen — ze brengen herinneringen boven en zetten je aan het denken over alles wat al gebeurd is, maar ook over wat nog komt.
Hij vroeg zich af hoe hij ooit in woorden zou kunnen vatten wie zijn eigen moeder is, mocht hij in de toekomst in een soortgelijke situatie terechtkomen. “Wat zou ik moeten zeggen? Hoe zou ik haar leven kunnen samenvatten? Waar begin je? Waar eindig je?” Het zijn vragen die veel mensen herkennen op momenten van verlies. Je beseft dat woorden soms tekortschieten om een heel leven te omschrijven.
Die gedachtegang maakte de dag voor Jan extra intens. Hij was verdrietig om Jannie, maar ook bang — bang om nog meer te verliezen in de toekomst. Het is dat dubbele gevoel dat veel lezers zal raken.
Een dag vol verdriet, liefde, herinneringen en verbinding
Hoewel het een verdrietige dag was, merkte Jan ook hoeveel verbondenheid een afscheid kan brengen. Mensen die elkaar lang niet hebben gezien, vinden elkaar weer in herinneringen en verhalen. Het delen van anekdotes, blikken van herkenning, kleine aanrakingen: ze vormen een soort stille troost.
Voor Jan werd het bovendien een moment om stil te staan bij wie hij is, wie hem gevormd heeft en hoeveel invloed mensen zoals Jannie daarop hebben gehad. Ze was iemand die liefde gaf zonder iets terug te verwachten. Iemand die aanwezig was zonder op te vallen. Precies dat soort mensen missen we vaak het meest wanneer ze er niet meer zijn.
Het ironische en bijna filmische einde van een zware dag
Na de plechtigheid en de nazit liep Jan richting de auto. Zijn hoofd zat vol gedachten en emoties, tot de werkelijkheid zich ineens op heel alledaagse wijze meldde: hij stapte in hondenpoep. Een klein, irritant en onverwacht moment dat totaal niet paste bij de zwaarte van de dag.
Maar juist dat onverwachte luchtige element zorgde voor een soort emotionele ontlading. Het was zó menselijk en zó herkenbaar dat Jan er later om kon lachen. Het leven gaat door, zelfs op dagen waarop je hart zwaar is.
Soms is het net alsof het universum even fluistert: hoe verdrietig de dag ook is, je staat met beide benen op de grond — letterlijk.
Een column die raakt door zijn eerlijkheid
De kracht van Jan Versteegh ligt vaker in zijn openheid, maar deze column voelt extra oprecht en kwetsbaar. Hij beschrijft niet alleen zijn verdriet, maar ook zijn angst, zijn reflectie, zijn liefde voor zijn moeder, en zijn herinneringen aan Jannie. Het is een eerbetoon aan haar, maar ook een ode aan familie, vriendschap en de manier waarop de mensen om ons heen ons vormen.
Zijn verhaal laat zien hoe verlies niet alleen draait om degene die we moeten missen, maar ook om wat het bij ons vanbinnen losmaakt. Het dwingt ons na te denken over tijd, liefde, dankbaarheid en de essentie van het leven.
En misschien is dat precies waarom zijn woorden zo veel mensen zullen raken: ze zijn niet alleen persoonlijk, maar ook universeel.
Conclusie: een dag die Jan niet snel zal vergeten
De dag van Jannies uitvaart werd voor Jan een moment van intens verdriet, maar ook van liefdevolle herinnering en diepe reflectie. Haar 0verlijden bracht emoties naar boven die verder gingen dan het afscheid alleen — het confronteerde hem met de kwetsbaarheid van het leven en de waarde van de mensen die we liefhebben.
Dat hij daarna in hondenpoep stapte, maakt het verhaal tragikomisch, bijna symbolisch: zelfs op de zwaarste dagen blijft het leven je verrassen.