Algemeen
Winter Vol Liefde-deelnemer haalt uit naar de makers: ‘Kijkersbedrog’
Nienke Hofman haalt uit naar makers van Winter Vol Liefde: ‘Kijkersbedrog’
Nienke Hofman, die in Winter Vol Liefde afreisde naar Oostenrijk om skileraar Jorik te ontmoeten, heeft kritiek geuit op de makers van het programma. Volgens haar zijn essentiële momenten uit de uitzending weggelaten, waardoor een vertekend beeld is ontstaan. Is er sprake van kijkersbedrog?
Teleurstellend liefdesavontuur
Nienke had gehoopt in Jorik de ware te vinden, maar tijdens haar verblijf in Oostenrijk ontdekte ze al snel dat de vonk ontbrak. Kijkers zagen hoe hun liefdesavontuur op een nogal abrupte manier eindigde: na een gesprek op het terras pakte Nienke haar koffers en keerde terug naar Nederland. Toch beweert ze dat de uitzending niet de volledige waarheid laat zien.
Cruciale momenten niet uitgezonden
In gesprek met Veronica Superguide onthult Nienke dat een belangrijk moment niet in de uitzending is opgenomen. “Wij hebben na dat eindgesprek op het terras elkaar nog een knuffel gegeven en het avontuur samen afgesloten bij een mooi uitkijkpunt,” vertelt ze. “Dat moment is niet uitgezonden. De kijkers zagen alleen het laatste shot waarin Jorik mij niet meer heeft uitgezwaaid.”
Volgens Nienke wordt door de montage de indruk gewekt dat Jorik haar zonder enig respect heeft laten vertrekken, terwijl er in werkelijkheid sprake was van een vriendelijk afscheid. Dit heeft haar verbaasd en teleurgesteld, omdat ze vindt dat de montage niet recht doet aan hoe hun avontuur daadwerkelijk is verlopen.
Angst voor negatieve reacties
Nienke geeft toe dat ze aanvankelijk bang was voor de reacties van kijkers. “Je weet natuurlijk vooraf nooit hoe de makers je neerzetten. Je weet alleen hoe je het zelf allemaal beleefd hebt. Als je op televisie komt, is jouw verhaal ineens van heel Nederland en dan vinden mensen er misschien wat van.” Toch viel de reactie van het publiek haar uiteindelijk mee.
Veel kijkers spraken hun steun uit voor Nienke en lieten via sociale media weten dat ze begrip hadden voor haar kant van het verhaal. Winter Vol Liefde is een programma waarin de zoektocht naar liefde centraal staat, maar zoals Nienke nu aankaart, speelt montage een grote rol in hoe het verhaal uiteindelijk aan de kijkers wordt gepresenteerd.
De invloed van televisie-editing
Realityprogramma’s worden vaak in een bepaalde verhaallijn gegoten, waarbij bepaalde scènes worden weggelaten of zodanig gemonteerd dat ze een specifiek beeld oproepen. Het verhaal van Nienke werpt een nieuw licht op hoe televisieproducties soms een werkelijkheid creëren die niet volledig overeenkomt met wat er daadwerkelijk heeft plaatsgevonden.
Nienke’s ervaring roept dan ook vragen op over de rol van montage in reality-tv. Hoe vaak krijgen kijkers een verhaal voorgeschoteld dat slechts een deel van de waarheid laat zien? En hoe beïnvloedt dat de manier waarop deelnemers worden beoordeeld door het publiek?
Reacties van fans en betrokkenen
Sinds Nienke haar kant van het verhaal deelde, hebben veel kijkers hun steun betuigd. Op sociale media klinkt begrip voor haar situatie en wordt er kritisch gekeken naar de manier waarop de makers van Winter Vol Liefde het liefdesavontuur hebben gepresenteerd.
Vooralsnog hebben de programmamakers niet gereageerd op Nienke’s uitspraken. Of dit invloed zal hebben op toekomstige edities van het programma blijft afwachten, maar haar verhaal heeft in ieder geval een discussie op gang gebracht over de invloed van televisie-editing op de perceptie van reality-tv.
Vrijspraak Marco Borsato leidt tot felle column van Angela de Jong: “Een treurige dag voor slacht0ffers”
De vrijspraak van Marco Borsato heeft in Nederland een golf aan reacties veroorzaakt. Terwijl de rechtbank concludeerde dat er onvoldoende wettig en overtuigend bewijs was voor de beschuldigingen, laat columnist Angela de Jong in haar nieuwste stuk weten dat de uitspraak volgens haar bittersweet is. Voor de zanger en zijn familie betekent het rust en opluchting, maar volgens haar blijft het vermeende slacht0ffer met lege handen achter. Ze noemt het oordeel van de rechtbank dan ook “een treurige dag”.
“Het recht heeft gezegevierd – zo heet dat dan”
In haar column beschrijft De Jong de uitspraak op een manier die zowel afstandelijk als kritisch klinkt. Ze schrijft dat “het recht heeft gezegevierd”, maar plaatst meteen kanttekeningen. De rechtbank sprak Borsato vrij omdat er onvoldoende steunbewijs was. De Jong benadrukt dat een enkele verklaring in het Nederlandse strafrecht niet genoeg is om tot een veroordeling te komen.
Die juridische realiteit begrijpt ze, zegt ze, maar het maakt de uitkomst volgens haar niet minder pijnlijk:
“Fijn voor Borsato, zijn dierbaren en zijn vrienden, die dit de komende tijd natuurlijk aan alle kanten zullen vieren en uitbuiten in de media. En dat snap ik. Als het mijn vader was, zou ik dat waarschijnlijk ook doen.”
Met deze zin erkent ze dat opluchting vanuit de familie begrijpelijk is, maar tegelijkertijd beschouwt ze het als een dag waarop ook iemand anders, het vermeende slacht0ffer Asmara Thielen, een klap te verwerken krijgt.
“Een slacht0ffer staat met lege handen”
Waar Angela de Jong zich vooral zorgen over maakt, is de bredere boodschap die volgens haar uit de vrijspraak spreekt. Ze schrijft dat het opnieuw laat zien hoe moeilijk het voor slacht0ffers van grensoverschrijdend gedrag kan zijn om gerechtigheid te vinden. Zolang er geen getuigen zijn, geen beeldmateriaal bestaat en een verdachte ontkent, blijft het volgens haar bijna onmogelijk om als aangeefster gehoor te krijgen.
“Zolang er geen getuigen of video-opnames van het misbruik zijn en de dader ontkent, is het jouw woord tegen dat van een ander en heb je geen poot om op te staan.”
Volgens De Jong heeft de nu 26-jarige Asmara Thielen al langer vermoed dat haar verhaal moeilijk voet aan de grond zou krijgen. De columnist stelt dat deze realisatie schrijnend is, zeker omdat de procedure voor haar jarenlang zwaar moet zijn geweest.
De moed van Asmara volgens De Jong
De Jong noemt de aangifte van Asmara “dapper” en verwijst naar de verklaring die haar advocaat, Peter Plasman, tijdens de zittingen voorlas. De tekst raakte haar zichtbaar:
“De verklaring gaf me kippenvel,” schrijft ze.
Ze haalt meerdere passages aan die volgens haar laten zien hoe moeilijk de jaren voor Asmara zijn geweest. Zo beschrijft de verklaring hoe de jonge vrouw jarenlang worstelde met schaamte, onzekerheid en twijfel.
De Jong noemt dat herkenbaar voor veel andere mensen die grensoverschrijdend gedrag melden: gevoelens van schuld, angst en isolatie.
Daarnaast wijst ze op de angst die volgens Asmara speelde rondom haar moeder. Die werkte destijds bij de fanclub van Marco Borsato. Asmara was bang dat haar moeder zou worden ontslagen als zij zou vertellen wat er was gebeurd. Deze angst, schrijft De Jong, zou grote gevolgen voor het gezin hebben kunnen hebben.
“En wie zou haar geloven?” vraagt Asmara
zich in de verklaring hardop af.
Voor Angela de Jong is dat een kernzin: een jonge vrouw die zich
afvraagt of ze op kan boksen tegen de populariteit van een geliefde
artiest.
Volgens haar is de boodschap van Asmara’s verklaring duidelijk: het voelt alsof je je verhaal moet vertellen tegenover iemand die door het hele land bewonderd wordt — en dat maakt het extra zwaar.
Over de rol van de verdediging
In haar column uit De Jong ook kritiek op de verdediging van Borsato, het advocatenduo Carry en Geert-Jan Knoops. Volgens haar heeft de verdediging de moeder van Asmara, Nathalie, op “weinig subtiele wijze” tot dader gemaakt. Daarmee bedoelt ze dat de aandacht in de zaak deels verschoof van het gedrag van de zanger naar de rol van de moeder binnen het verhaal en de totstandkoming van de aangifte.
De Jong schrijft:
“Borsato werd ineens het slacht0ffer. Zo gaat dat dan.”
Zij vindt het opvallend dat de aangeefster weinig vroeg van de rechtbank. Geen financiële compensatie, geen langdurige celstraf, maar alleen erkenning.
Volgens De Jong maakt dat de uiteindelijke uitspraak extra zwaar voor het vermeende slacht0ffer:
“Ze wilde slechts erkenning voor wat haar is aangedaan als piepjong meisje en waar ze nog dagelijks last van had.”
“Met lege handen achterblijven” – een terugkerend patroon?
Angela de Jong plaatst de zaak in een bredere context. Zij stelt dat veel vrouwen die grensoverschrijdend gedrag melden, uiteindelijk zonder erkenning of resultaat achterblijven. Dat is volgens haar niet alleen verdrietig, maar ook een maatschappelijke kwestie waar Nederland nog niet goed raad mee weet.
In haar eigen woorden:
“Maar zoals zoveel vrouwen die seksueel misbruik hebben moeten ondergaan, staat ze nu met lege handen.”
De column eindigt daarmee niet alleen als reflectie op deze specifieke zaak, maar ook als kritiek op een systeem dat volgens haar slacht0ffers weinig ruimte biedt om hun verhaal juridisch bevestigd te krijgen.
De juridische realiteit tegenover emotionele verwachtingen
De uitspraak van de rechtbank in Utrecht draaide om bewijs. Niet om emoties, vermoedens of publieke opinie. Het strafrecht is bedoeld om uitsluitend te veroordelen als er overtuigend bewijs ligt, en dat was hier niet het geval. De rechter concludeerde dat de verklaring van Asmara te algemeen was en onvoldoende concreet om juridisch onderbouwd te worden.
Er waren geen getuigen, geen aanvullend materiaal, geen controleerbare gegevens uit het dagboek en geen onafhankelijke aanwijzingen die de inhoud van de aangifte konden bevestigen.
Juridisch gezien is de beslissing daardoor logisch; emotioneel gezien voelt het voor sommigen pijnlijk. Dat spanningsveld vormt de rode draad in De Jongs column.
Een dag met dubbele lading
De vrijspraak van Marco Borsato is voor veel mensen een moment van opluchting, vooral voor hemzelf en zijn familie. Na zes jaar onzekerheid betekent het een belangrijke stap richting herstel en rust. Tegelijkertijd illustreert Angela de Jong’s column dat een rechterlijke uitspraak ook een andere, veel minder opgeluchte kant kent: die van iemand die het gevoel heeft dat haar verhaal niet geloofd is of niet kon worden bewezen.
En precies dat maakt de gebeurtenis voor De Jong “een treurige dag”.
Conclusie
De vrijspraak van Marco Borsato heeft de juridische wereld duidelijkheid gegeven, maar heeft maatschappelijk juist nieuwe vragen opgeroepen. Hoe gaan we om met meldingen zonder bewijs? Wat betekent erkenning voor slacht0ffers? Hoe groot is de kloof tussen de juridische en de emotionele waarheid?
Angela de Jong legt in haar
column de vinger op die zere plek.
En daarmee is haar bijdrage aan het debat minstens zo veelbesproken
als de uitspraak zelf.