Algemeen
René van der Gijp zet live op televisie zijn bril af om zijn gelijk te bewijzen: ´Wat een gezeik!´
René van der Gijp heeft live op televisie een gedurfde actie uitgevoerd: hij zette zijn bril af en ging vervolgens een volledige minuut lang met een bloot gezicht aan tafel zitten tijdens Vandaag Inside. “Wat een gezeik allemaal,” klonk het, terwijl de discussie over zijn bril direct losbarstte.
Live act en verrassende onthulling
Tijdens de uitzending besloot René zijn bril af te zetten, een daad die voor veel verbazing en opschudding zorgde. Het was een moment dat de spanning in de studio direct deed oplopen. Terwijl René zonder bril zat, werd het publiek geconfronteerd met een onverwacht, rauw portret van de man achter het bekende imago. Dit incident leidde tot een storm aan reacties, waarbij zowel fans als critici hun mening lieten horen over de ware aard van zijn bril.
Controverse rondom de bril
De discussie over de bril van René is al geruime tijd gaande. Volgens zijn zoon zou het slechts om een nepbril gaan, een zogenaamd imagobrilletje dat hij draagt om niet herkend te worden wanneer hij zonder bril over straat loopt.
Deze verklaring werd door René in de uitzending deels bevestigd. Echter, RTL Boulevard-ster Luuk Ikink stelt daar fel tegen en beweert dat zowel de verklaring van zijn zoon als die van René onjuist is. Luuk heeft immers talloze oude foto’s tevoorschijn getoverd waarop René brillen draagt die volgens hem absoluut niet in de categorie ‘imagobril’ passen.
Meningen van Wilfred Genee en Johan Derksen
Om de situatie verder te verduidelijken, nam Wilfred Genee in de uitzending de bril van René over en zette hem zelf op. “Mag ik even die bril van jou hebben? Ik ben nu toch wel heel benieuwd naar die bril, want iedereen heeft het erover,” zei Wilfred, die enthousiast reageerde. Johan Derksen merkte meteen op: “Het staat je hartstikke goed. Jij moet ook zo’n bril nemen.” Hiermee bevestigde Wilfred in de uitzending dat het om een bril zonder glazen op sterkte ging, een feit dat volgens hem terug te zien is in hoe transparant de bril is.
Luuk Ikink’s onderzoek
Luuk Ikink liet zien dat hij de zaak grondig had onderzocht. Hij toonde diverse oude foto’s aan waarop René brillen droeg die nauwelijks in de categorie van een leesbril of een imagobril konden vallen. Volgens Luuk is het idee dat René een bril draagt om niet herkend te worden niet houdbaar, omdat het montuur op die oude foto’s simpelweg te lelijk en ouderwets is. “Ik geloof het niet,” aldus Luuk, terwijl hij erop wees dat de verklaringen van zowel René als zijn zoon weinig aannemelijk lijken.
De uitleg achter de bril
René heeft in het verleden aangegeven dat hij zijn bril draagt om zijn imago te beschermen en om te voorkomen dat mensen hem herkennen wanneer hij de straat op gaat. Zijn zoon heeft zelfs nogmaals verklaard dat het om een ‘imagobril’ gaat, terwijl René in de uitzending zelf suggereerde dat het een bewuste keuze is. Wilfred bevestigde dit door te zeggen: “Imagotechnisch een beetje oké zo of niet? Ik moet zeggen: je kunt er gewoon dwars doorheen kijken.” Toch blijft de controverse bestaan en blijft Luuk twijfelen aan deze verklaringen.
Humor en zelfspot tijdens de uitzending
Het gesprek over de bril barstte niet alleen uit in serieuze beschouwingen, maar ook in humor. Terwijl Wilfred de bril opzet, liet hij een luchtige opmerking vallen over de scheve positie op zijn neus, met verwijzingen naar zijn oren. René en Wilfred wisselden hierover enkele speelse opmerkingen uit, wat de spanning in de studio even deed ontspanneneren. Dit ludieke moment stond in schril contrast met de harde kritiek van Luuk Ikink, die vastbesloten blijft om de waarheid achter de bril te achterhalen.
Het debat over de media-aandacht
Terwijl de discussie over de bril doorgaat, blijft er ook een bredere vraag hangen over de media-aandacht rondom de persoonlijke keuzes van bekende Nederlanders. Sommigen vinden dat publieke figuren als René openhartig moeten zijn over hun imago, terwijl anderen vinden dat bepaalde zaken privé mogen blijven. De scherpe meningen van Luuk Ikink, Wilfred Genee en Johan Derksen illustreren de uiteenlopende perspectieven binnen de mediawereld over wat wel en niet acceptabel is in de publieke ruimte.
Conclusie: Een blijvende controverse
Kortom, de actie van René van der Gijp heeft een nieuwe golf van discussie op gang gebracht over de ware aard van zijn bril. Terwijl hij zelf blijft volhouden dat het slechts om een bewuste keuze gaat om zijn imago te beschermen, vinden critici zoals Luuk Ikink dat er meer speelt dan dat.
De uitlatingen van Wilfred Genee en Johan Derksen bieden enige bevestiging van de feiten, maar de controverse blijft bestaan. Het lijkt erop dat deze discussie nog lang zal voortduren, met als enige zekerheid dat de waarheid over de bril van René van der Gijp een onderwerp blijft dat menig kijker boeit en verdeelt.
Algemeen
Een jaar na het heengaan van Eva Hermans-Kroot: De verstikkende bekentenis van de echtgenoot bracht miljoenen tot tranen
Matthijs Hermans blikt terug op een jaar zonder Eva: een eerlijk, liefdevol en pijnlijk portret van verder leven na een groot gemis
Bijna een jaar geleden verloor heel Nederland iemand die diep in de harten was gaan zitten: Eva Hermans-Kroot, bekend van Over Mijn Lijf en haar moedige Instagram-account Longeneeslijk. Ze liet een onvergetbare indruk achter met haar openheid, humor en vastberadenheid. Maar voor één iemand veranderde haar vertrek de wereld volledig: haar man Matthijs Hermans, die op 30-jarige leeftijd weduwnaar werd.
In aanloop naar de eerste herdenkingsdag schoof Matthijs aan bij Pauw & De Wit, waar hij vertelde over zijn nieuwe boek Onvergetelijk, de liefde voor Eva en de manier waarop hij langzaam probeert vorm te geven aan een leven zonder haar fysieke aanwezigheid. Het werd een ontroerend gesprek waarin hij ongefilterd laat zien hoe rouw voelt, hoe onverwacht het dagelijks leven verandert en hoe herinneringen zowel troost als pijn kunnen geven.
“Er komt geen perfecte tijd om te beginnen” — waarom Matthijs het boek toch schreef
Matthijs vertelt dat hij lang twijfelde of hij überhaupt moest schrijven over de periode met en zonder Eva. Het voelde kwetsbaar, intiem en confronterend. Maar uiteindelijk besloot hij dat er nooit een moment zou komen dat níét te vroeg of te moeilijk zou zijn.
“Er komt geen perfecte tijd. Schrijven hielp me om woorden te geven aan alles wat ik voelde.”
Voor het boek werkte hij samen met journalist Hanneke Mijnster, dezelfde journalist die eerder aan Eva’s boek Longeneeslijk werkte. Daarmee kreeg het schrijfproces een extra laag betekenis: alsof Hanneke nu beide stemmen — die van Eva en die van Matthijs — met elkaar verbond.
Hoe het nu met hem gaat: “Steeds beter, maar het gemis blijft”
In de talkshow vertelt Matthijs rustig en openhartig dat hij stap voor stap verder probeert te gaan. Niet door te vergeten, maar door zijn leven eromheen opnieuw op te bouwen.
“Ik leer om mijn leven een beetje om de rouw heen te bouwen. Dat gaat steeds beter. Maar het gemis blijft, vooral in de kleine dingen.”
Het zijn precies die dagelijkse rituelen die plots wegvallen en een huis anders doen voelen. Vragen als Hoe was je dag?, een zachte kus voor het slapengaan, een appje in de ochtend — het zijn kleine gebaren die onzichtbaar grote ruimte innemen zodra ze er niet meer zijn.
De stilte in huis: “Alles staat zoals ik het zelf heb achtergelaten”
In een fragment uit Onvergetelijk leest Jeroen Pauw voor hoe het voelt om in een huis te wonen dat nog volledig doordrenkt is van herinneringen. Eva’s spullen staan namelijk nog op dezelfde plek als toen zij er nog was.
Haar tandenborstel staat nog in de standaard.
Haar handdoek ligt nog over het bad.
Het flesje water aan haar kant van het bed staat er nog.
Matthijs zegt hierover:
“Ik wil die spullen niet weghalen. Dan wordt haar afwezigheid alleen maar zichtbaarder.”
Die keuze is niet vreemd. Veel nabestaanden herkennen dat de spullen van een geliefde veranderen van praktische objecten naar betekenisvolle ankers. Ze worden rustpunten in een wereld die anders voelt.
Matthijs benadrukt dat hij zich niet wil haasten. Soms ontstaat er ruimte om iets op te ruimen, maar meestal nog niet. En dat is oké. Rouw heeft geen deadlines.
Een jasje vol herinnering: “Alles wat van haar was, heeft nu een andere waarde”
Tijdens het gesprek noemt Matthijs een van Eva’s jasjes als voorbeeld van hoe gewone spullen geladen kunnen worden met emotie. Waar het eerst simpelweg een kledingstuk was, voelt het nu als een stukje van Eva zelf. Dat maakt opruimen bijna onmogelijk.
“Alles wat van haar is geweest, houd ik het liefste zo. Anders voelt het alsof ik een stap verder bij haar vandaan ga.”
Het laat zien hoe tastbare herinneringen een rol spelen in het proces van helen. Niet wegdoen, maar koesteren — precies zoals het past.
De eerste herdenkingsdag: samenkomen, maar met rust
Zondag is het precies een jaar geleden dat Eva haar laatste adem uitblies. Het is een dag waarvan Matthijs weet dat hij zwaar wordt, maar die tegelijk ook richting geeft.
De families komen bij elkaar om Eva te eren, te herinneren en dichtbij te houden. Niet met grote speeches of veel poeha, maar op een manier die past bij Eva — warm, intiem en in verbinding.
“We willen het niet te druk maken. Iedereen moet de ruimte krijgen om ermee om te gaan op zijn eigen manier.”
Het benadrukt hoe liefdevol en respectvol beide families omgaan met het verlies.
Eva’s impact: hoe heel Nederland haar omarmde
Toen Eva op 30 november 2024 haar strijd tegen longk*nker niet langer kon voortzetten, voelde het alsof heel Nederland even meehuilde. Ze had een enorme indruk achtergelaten door haar openheid, energie en eerlijkheid over hoe het is om jong en ongeneeslijk z!ek te zijn.
-
Ze inspireerde met humor, zelfs in zware tijden.
-
Ze motiveerde anderen om naar hun lichaam te luisteren.
-
Ze deelde rauw, eerlijk en zonder filter.
Via haar account Longeneeslijk wist ze duizenden mensen te bereiken die haar nog steeds missen. Haar woorden blijven leven en worden nog steeds gedeeld — door volgers, door lotgenoten, door vrienden en door Matthijs.
Een nieuwe identiteit: “Ik moet opnieuw ontdekken wie ik ben”
Op zijn dertigste opnieuw moeten beginnen is intens. Het kost tijd om je weg te vinden tussen verdriet, herinnering en toekomst. Matthijs vertelt dat hij stukje bij beetje leert om zichzelf opnieuw te ontdekken — niet als de helft van een duo, maar als individu.
Het is een pijnlijk maar eerlijk inzicht:
“Ik moet ontdekken wie ik ben zonder Eva.”
Toch klinkt er geen uitzichtloosheid in zijn stem. Hij praat vol liefde, maar ook met een zekere kracht. Een teken dat iemand langzaam, heel voorzichtig, weer een soort grond onder de voeten begint te zoeken.
Waarom Onvergetelijk zo belangrijk is
Het boek is geen verslag van verdriet alleen. Het is ook:
-
een liefdesverhaal
-
een eerbetoon
-
een document van moed en kwetsbaarheid
-
een steunpunt voor iedereen die met verlies te maken heeft
Voor Matthijs zelf fungeerde het ook als hulp:
“Het werkte therapeutisch. Het gaf mij woorden voor dingen waar ik anders geen taal voor had.”
Het boek maakt zichtbaar hoe intens liefde kan zijn — en hoe intens het is als die liefde fysiek stopt, maar emotioneel nooit verdwijnt.
Conclusie: een jaar na Eva’s vertrek blijft haar liefde overal voelbaar
Het verhaal van Matthijs en Eva is er één dat in de harten van Nederlanders is gegrift. Niet omdat het perfect was, maar omdat het écht was. In alle eerlijkheid, liefde en pijn.
Een jaar later blijft Eva voelbaar in de verhalen van Matthijs, in de herinneringen van haar volgers, in de woorden van haar familie en in de erfenis die zij zelf heeft achtergelaten.
En Matthijs?
Die gaat door.
Voorzichtig, stap voor stap, met Eva in zijn hart, haar spullen in
huis en haar liefde als kompas.