Algemeen
Rachel Hazes boycot Dries Roelvink na opmerking over familievete: ´Dat is dan maar zo´
Dries Roelvink rekent erop dat Rachel Hazes hem op de zwarte lijst heeft gezet na zijn kritische uitspraken in Shownieuws. De volkszanger uitte zijn ongenoegen over het feit dat Rachel haar zoon André Hazes jr. op kerstavond een sommatie stuurde. Ondanks de mogelijke gevolgen blijft Dries bij zijn standpunt: “Je moet altijd eerlijk blijven over wat je denkt en voelt.”
Steeds meer kritiek op Rachel Hazes
De publieke opinie rondom Rachel Hazes lijkt steeds negatiever te worden. Waar veel artiesten zich jarenlang afzijdig hielden, durven steeds meer mensen openlijk kritiek te leveren op haar gedrag. Dries Roelvink was één van de weinigen die zich tijdens de feestdagen uitsprak over haar actie richting André. Hij vond het ongepast dat Rachel haar zoon uitgerekend op kerstavond dagvaardde en sprak zijn steun voor André uit.
Waarom houden artiesten zich stil?
Volgens Dries is de angst voor represailles een belangrijke reden waarom veel artiesten zich niet openlijk uitspreken. “Ik ken Rachel al ruim 40 jaar, nog voordat ze met André senior was. Ik trad vroeger vaak op voor haar vader, Jan van Galen. Wat zich in die familie heeft afgespeeld, daar kun je een boek over schrijven,” vertelt hij in Weekend. Toch vindt hij dat er grenzen zijn. “Het is een heel slecht moment om je eigen kind te dagvaarden op de avond van de liefde. Daar ben ik gewoon eerlijk over geweest.”
‘Heel Nederland vindt dit een rare streek’
Dries benadrukt dat hij niet de enige is die het gedrag van Rachel vreemd vindt. “Heel Nederland vindt dat toch een nare streek? Ik kan moeilijk zeggen: ‘Nou, dat begrijp ik wel van Rachel. Dat heeft ze mooi getimed zeg.’ Natuurlijk niet.” Zijn woorden lijken ook te slaan op collega-artiesten zoals Jeroen van der Boom, die ondanks de kritiek op Rachel geen afstand van haar neemt.
Toekomst bij Holland Zingt Hazes onzeker
Door zijn uitspraken lijkt Dries zichzelf buiten spel te hebben gezet voor evenementen waar Rachel invloed op heeft, zoals Holland Zingt Hazes. “Ik denk dat ik met mijn opmerking de deur wel heb dichtgegooid voor Holland Zingt Hazes,” zegt hij. “Als je het me vorig jaar had gevraagd, had ik ja gezegd, want ik zing ook vaak Hazes-medleys tijdens mijn optredens.”
Boycot door Rachel?
Dries verwacht dat Rachel teleurgesteld is in hem en dat hij daardoor niet meer welkom zal zijn bij projecten waar zij zeggenschap over heeft. “Ik denk dat Rachel nu denkt: ‘Nou Dries, ik ken je al zo lang, dat valt me van je tegen.’ Dus dat verwacht ik niet meer.” Toch heeft hij geen spijt. “Ik kan moeilijk zeggen dat Rachel gelijk heeft, ‘want dan mag ik misschien een keer Holland Zingt Hazes doen’. Nee. Misschien is het niet tactisch, maar ik heb André hierin gesteund en dat blijf ik doen. Ik zie hem als een vriend.”
Steun voor André Hazes jr.
Dries Roelvink vindt het belangrijk om André te steunen, vooral omdat veel andere artiesten zich op de vlakte houden. “Hij heeft een paar jaar geleden mijn Engelstalige album uitgereikt en hij stuurt me ook vaak complimentjes via Instagram. Zoals: ‘Jeetje, je bent 66, wat zie je er nog goed uit! Ik teken ervoor!’”
Een vaderfiguur voor André?
Volgens Dries heeft André hem ooit toevertrouwd dat hij graag een vader als Dries had gehad. “Dat heeft hij letterlijk eens tegen me gezegd. Dat raakte me. Dus als ik hem nu een keer kan steunen, doe ik dat. Dat heeft hij wel verdiend.” De vraag is nu hoe Rachel op zijn woorden zal reageren en of er inderdaad een boycot op hem afkomt.
Na bijna twintig jaar debat, politieke omwegen en halfslachtige compromissen lijkt Nederland opnieuw op een kruispunt te staan in een van de meest gevoelige maatschappelijke dossiers van de afgelopen decennia. Het demissionaire kabinet zet stappen richting een uitbreiding van het huidige boerkaverbod, waarmee gezichtsbedekkende kleding niet langer alleen in specifieke gebouwen verboden zou zijn, maar ook in alle openbare ruimtes.
Dat betekent: niet alleen in het openbaar vervoer, zorginstellingen, scholen en overheidsgebouwen, maar ook op straat, in winkels, op markten en andere publiek toegankelijke plekken. De aankondiging zorgt direct voor felle discussies, maar tegelijkertijd klinkt bij veel mensen ook opluchting. Het gevoel overheerst dat de politiek eindelijk een knoop wil doorhakken die al veel te lang vooruit is geschoven.
Van gedeeltelijk verbod naar één duidelijke regel
Sinds 2019 geldt in Nederland een gedeeltelijk boerkaverbod. Gezichtsbedekkende kleding is sindsdien verboden in een beperkt aantal publieke instellingen, maar in de openbare ruimte bleef het toegestaan. Die constructie was destijds bedoeld als compromis, maar heeft in de praktijk juist geleid tot onduidelijkheid.
Voor burgers is het vaak onbegrijpelijk waarom iets in een tram verboden is, maar een paar meter verderop op het perron weer wel mag. Voor handhavers is het minstens zo ingewikkeld. Zij moeten ter plekke inschatten of een locatie onder de wet valt, wat regelmatig leidt tot discussies, spanningen en terughoudend optreden.
Wat bedoeld was als nuance, werd zo door velen ervaren als een halfslachtige oplossing die niemand echt tevreden stelt.
Kabinet wil helderheid en uniformiteit
Het kabinet onderzoekt nu hoe het verbod kan worden uitgebreid naar alle openbare ruimtes, met als doel één uniforme regel te creëren. Daarbij wordt benadrukt dat dit moet gebeuren binnen de kaders van de Grondwet en internationale verdragen.
Hoewel de toon voorzichtig is, is de politieke boodschap duidelijk: het huidige systeem werkt niet. Meerdere partijen pleiten al jaren voor een heldere norm zonder uitzonderingen. Niet om te provoceren, maar om duidelijkheid te scheppen.
Het uitgangspunt dat nu centraal staat is eenvoudig: wie zich in de openbare ruimte begeeft, moet herkenbaar zijn. Ongeacht overtuiging, afkomst of reden.
Waarom zichtbaarheid zo’n kernpunt is
Zichtbaarheid speelt een fundamentele rol in het dagelijks samenleven. In een open samenleving is het normaal dat mensen elkaar kunnen zien, aanspreken en herkennen. Dat vormt de basis voor vertrouwen, veiligheid en sociale interactie.
Wanneer iemand volledig onherkenbaar is, verandert die dynamiek. Cameratoezicht verliest effect, communicatie wordt lastiger en het gevoel van veiligheid kan afnemen. Dit speelt niet alleen bij toezicht, maar ook bij hulpverlening en noodsituaties.
In een tijd waarin maatschappelijke spanningen en polarisatie toenemen, zien veel mensen zichtbaarheid als een minimale voorwaarde voor wederzijds respect.
Vrijheid versus sociale druk
Tegenstanders van een volledig verbod wijzen op individuele vrijheid en religieuze expressie. Dat argument is belangrijk en raakt aan fundamentele rechten. Tegelijkertijd roept het ook vragen op.
Hoe vrij is een keuze wanneer die onder sociale, culturele of religieuze druk wordt gemaakt? Uit verhalen van vrouwen die afstand namen van gezichtsbedekkende kleding blijkt regelmatig dat zij zich beperkt of gecontroleerd voelden.
Voorstanders van een verbod stellen daarom dat vrijheid niet alleen gaat over mogen, maar ook over bescherming tegen dwang. In die redenering is het stellen van grenzen juist een manier om autonomie te versterken.
Internationale voorbeelden als referentie
Nederland staat niet alleen in deze discussie. Verschillende Europese landen, waaronder Frankrijk, België, Denemarken, Oostenrijk en Zwitserland, voerden al eerder een algemeen verbod op gezichtsbedekkende kleding in de openbare ruimte in.
In al deze landen werd dezelfde afweging gemaakt tussen individuele rechten en maatschappelijke belangen zoals veiligheid, gelijkwaardigheid en openheid. De wetten hielden stand bij juridische toetsing, wat ook in Nederland meeweegt bij de huidige overwegingen.
Veiligheid en gelijkheid voor de wet
Een belangrijk punt in het debat is dat een uitgebreid verbod niet exclusief religieus is. Het zou ook gelden voor andere vormen van gezichtsbedekking, zoals maskers en bivakmutsen.
Het uitgangspunt is gelijkheid voor de wet: geen uitzonderingen op basis van overtuiging. Dat maakt beleid eenvoudiger, eerlijker en beter handhaafbaar. Voor toezichthouders en hulpdiensten betekent het duidelijkheid, voor burgers voorspelbaarheid.
Vrijheid heeft grenzen in de publieke ruimte
Vrijheid is een kernwaarde in Nederland, maar geen absolute. In de publieke ruimte gelden regels die het samenleven mogelijk maken. Geluidsnormen, verkeersregels en identificatieplicht zijn daar voorbeelden van.
Volledige anonimiteit past voor veel mensen niet binnen dat kader. Elkaar kunnen zien en herkennen wordt gezien als een minimale voorwaarde voor wederzijds vertrouwen.
Het debat over gezichtsbedekkende kleding gaat daarmee niet alleen over religie of kleding, maar over de vraag hoe een open samenleving eruitziet.
Eindelijk een besluit na jaren debat
Het boerkadebat loopt al sinds het midden van de jaren 2000. In die tijd passeerden talloze commissies, wetsvoorstellen en compromissen de revue. Toch bleef de maatschappelijke spanning bestaan.
De huidige stap van het kabinet wordt door voorstanders gezien als een poging om eindelijk duidelijkheid te scheppen. Niet langer eindeloos uitstellen, maar een norm formuleren die voor iedereen geldt.
Dat zal ongetwijfeld leiden tot stevige reacties, maar juist dat hoort bij een democratie die moeilijke keuzes niet blijft vermijden.
Een signaal over Nederlandse kernwaarden
Voorstanders zien de uitbreiding van het verbod als een bevestiging van kernwaarden als openheid, gelijkwaardigheid en veiligheid. Niet als een aanval op geloof, maar als een afbakening van wat thuishoort in de publieke ruimte.
Door duidelijke grenzen te stellen, blijft samenleven mogelijk. Een samenleving zonder regels is immers geen vrije samenleving, maar een onduidelijke.
Conclusie: duidelijkheid boven onzekerheid
Met deze stap lijkt Nederland afscheid te nemen van halfslachtig beleid. Of het volledige boerkaverbod er daadwerkelijk komt, hangt af van juridische toetsing en politieke steun, maar één ding is duidelijk: de tijd van wegkijken en uitstellen lijkt voorbij.
Voor veel mensen voelt deze ontwikkeling niet als een beperking van vrijheid, maar juist als bescherming ervan. De komende periode zal uitwijzen of Nederland kiest voor één heldere regel in de openbare ruimte – en daarmee voor duidelijkheid boven voortdurende onzekerheid.