Algemeen
Patty Brard fatshamet Paul de Leeuw: ‘Hij ziet eruit als een Chinees hangbuikzwijn´
Het programma Ranking the Stars zorgt opnieuw voor ophef, dit keer door een opmerking van Patty Brard richting presentator Paul de Leeuw. Tijdens een discussie over uiterlijke veranderingen kon Patty het niet laten om een sneer te maken over Pauls gewicht. Haar opmerking over een “Chinees biggetje” schiet bij veel kijkers in het verkeerde keelgat.
RTL ondermijnt eigen boodschap
De terugkeer van Ranking the Stars blijkt een controversiële zet van RTL, dat eerder juist pleitte voor een positiever televisieklimaat. Televisiebaas Peter van der Vorst introduceerde de slogan “Start Loving, Stop Hating, Be Sweet”, maar de show lijkt die boodschap volledig onderuit te halen. Kijkers merken op dat het programma vooral draait om BN’ers die elkaar afkraken, waarbij fatshaming keer op keer de boventoon voert.
Zelfkritiek van Paul de Leeuw
In de bewuste aflevering gaat het gesprek over uiterlijke kenmerken die de deelnemers aan zichzelf zouden willen veranderen. Paul de Leeuw benoemt een diepe groef in zijn gezicht en noemt het zelfs gekscherend “het Suez-kanaal”. Hij geeft daarmee zelf al een komische draai aan zijn uiterlijk, maar de reactie van Patty Brard gaat veel verder dan een luchtige grap.
Patty’s pijnlijke sneer
Patty kan haar lach niet inhouden en reageert gevat: “Nou, ik weet nog wel meer wat er bij jou weg kan!” Paul probeert het gesprek serieus te houden en vraagt haar wat volgens haar zijn grootste probleem is. Op dat moment maakt Patty haar pijnlijke opmerking: “Nou, kijk even, zou ik zeggen. Over een Chinees biggetje gesproken!”
De toon van de opmerking, gecombineerd met het gelach van de andere deelnemers, maakt het moment extra pijnlijk.
Felle reacties van kijkers
Op sociale media is de kritiek niet mals. Veel kijkers vinden het onacceptabel dat Patty zulke opmerkingen maakt over iemands gewicht, zeker op nationale televisie. “Dit is geen humor meer, dit is gewoon pesten,” schrijft een kijker op X (voorheen Twitter). Anderen wijzen erop dat Paul de Leeuw zelf vaak harde grappen maakt, maar vinden dat het deze keer de grens overschrijdt.
Discussie over fatshaming in de media
De ophef rond Patty’s opmerking past in een bredere discussie over fatshaming in de media. Bekende Nederlanders worden regelmatig bekritiseerd vanwege hun uiterlijk, en vooral opmerkingen over gewicht roepen steeds vaker weerstand op. Hoewel programma’s als Ranking the Stars al jarenlang draaien om harde humor, vragen veel kijkers zich af of deze stijl nog wel van deze tijd is.
Geen excuses van Patty
Tot nu toe heeft Patty Brard niet gereageerd op de ophef. Paul de Leeuw lijkt de opmerkingen niet al te serieus te nemen, maar insiders beweren dat hij achter de schermen minder geamuseerd was. RTL heeft nog geen officiële verklaring gegeven, maar het incident zet de discussie over grensoverschrijdende humor opnieuw op scherp.
Moet RTL ingrijpen?
Het incident roept de vraag op of RTL meer verantwoordelijkheid moet nemen. Is het tijd om programma’s zoals Ranking the Stars aan te passen, of hoort dit gewoon bij de harde humor waar het programma om bekendstaat? Voor nu blijft de ophef voortduren en lijkt het erop dat Ranking the Stars opnieuw zijn reputatie als BN’er-pestshow waarmaakt.
Heel Vlaanderen is opnieuw geraakt door een emotioneel bericht van Jean-Marie Pfaff. De voormalige topkeeper en geliefde tv-persoonlijkheid liet met hoorbare emotie weten dat hij afscheid moet nemen van een plek die decennialang het kloppende hart van zijn leven vormde. Geen afscheid van een mens, maar van een thuis dat voor hem symbool staat voor familie, herinneringen en een tijdperk dat onlosmakelijk met zijn naam verbonden is.
“Dit afscheid komt veel te vroeg voor mij,” zei Jean-Marie, zichtbaar aangeslagen. Het zijn woorden die bij veel Vlamingen meteen iets losmaakten. Want wie opgroeide met de realityreeks De Pfaffs, weet dat het iconische familiehuis veel meer was dan een decor. Het was een plek waar gelachen werd, waar ruzies werden bijgelegd, waar kinderen opgroeiden en kleinkinderen hun eerste stappen zetten. Dat juist dát huis nu verkocht wordt, voelt voor velen als het sluiten van een hoofdstuk.
Een huis vol geschiedenis en emoties
Na jaren van twijfelen, uitstellen en wikken en wegen heeft de familie uiteindelijk de moeilijke knoop doorgehakt: het bekende familiehuis gaat in de verkoop. Voor Jean-Marie is dat geen rationele beslissing, maar een emotionele breuk. “Ik heb hier mijn kinderen zien opgroeien,” liet hij weten. “Dit huis is meer dan bakstenen en muren. Het is mijn leven.”
Die woorden raken een gevoelige snaar. Het huis was jarenlang een vaste waarde, niet alleen voor de familie zelf, maar ook voor het publiek. De camera’s volgden het dagelijkse leven, met al zijn kleine en grote momenten. Voor kijkers voelde het alsof ze een stukje mee mochten leven in het gezin Pfaff. Dat maakt het afscheid voor velen bijna persoonlijk.
Waarom nu, na al die jaren?
Volgens mensen uit de omgeving van de familie speelde er niet één duidelijke reden, maar een combinatie van factoren. Het onderhoud van het grote huis werd steeds zwaarder. De kinderen wonen inmiddels allemaal elders en het huis staat vaker leeg dan vol leven. Daarbovenop komen de stijgende kosten en de praktische realiteit dat het leven verandert.
Toch blijft het voor Jean-Marie een verscheurende beslissing. “Hij wilde nog jaren blijven,” vertelt een naaste. “Maar op een bepaald moment moet je erkennen dat het niet meer haalbaar is.” Dat besef kwam niet plots, maar groeide langzaam. En toch doet het pijn, juist omdat het afscheid voelt alsof het te vroeg komt.
Een laatste rondgang vol herinneringen
Volgens ingewijden maakte Jean-Marie onlangs nog een laatste, bewuste wandeling door het huis. Van de keuken, waar Carmen jarenlang de maaltijden bereidde, tot de tuin waar de kleinkinderen speelden: elke ruimte bracht herinneringen terug. Het was geen vluchtige rondgang, maar een afscheid met aandacht.
Toen hij de oude trofeeënkamer betrad, zou het hem te veel zijn geworden. “Hier begon het allemaal voor mij,” fluisterde hij. “Hoe laat je zoiets los?” Het is een vraag die veel mensen herkennen. Want wie afscheid neemt van een huis dat zo’n groot deel van zijn leven omvat, neemt ook afscheid van een stuk identiteit.
De familie achter de beslissing
Binnen de familie heerst vooral steun, maar ook schuldgevoel. Kelly Pfaff liet weten hoe moeilijk haar vader het ermee heeft. “Papa wil sterk blijven, maar dit raakt hem diep,” zei ze. “We proberen hem gerust te stellen, maar we zien hoe zwaar dit voor hem is.” Ook Dorien gaf aan dat het moment liever was uitgesteld. “We hadden dit graag nog even laten duren, maar dat kon niet meer.”
Die openheid maakt duidelijk dat deze beslissing niet lichtvaardig is genomen. Het is geen zakelijke transactie, maar een emotioneel proces waarin iedereen zijn eigen tempo heeft.
Vlaanderen leeft massaal mee
Op sociale media stroomden de reacties binnen. Veel mensen spreken van “het einde van een tijdperk” en delen herinneringen aan De Pfaffs. Anderen steken Jean-Marie een hart onder de riem en bedanken hem voor de jaren van plezier en herkenbaarheid die hij Vlaanderen gaf.
Tegelijkertijd is er ook discussie. Sommigen vragen zich af of het huis niet behouden had moeten blijven als een soort cultureel erfgoed. Anderen begrijpen juist dat het leven verdergaat en dat herinneringen niet vastzitten aan stenen. Die verdeeldheid is tekenend voor de impact die de familie Pfaff altijd heeft gehad: ze roept emoties op, meningen, betrokkenheid.
Wat betekent dit voor Jean-Marie?
Voor Jean-Marie zelf betekent dit afscheid vooral tijd nemen om te verwerken. Vrienden beschrijven hem als een vechter, iemand die veel heeft meegemaakt en altijd recht bleef staan. Maar dit raakt hem op een andere manier. “Dit komt recht in het hart,” zei een oude ploegmaat.
Jean-Marie zelf verwoordde het eenvoudig, maar veelzeggend: “Ik had nog niet willen vertrekken… maar soms beslist het leven voor jou.” Het is een zin die blijft hangen, omdat ze zo herkenbaar is. Iedereen kent momenten waarop je liever nog even blijft, maar moet loslaten.
Een hoofdstuk dat sluit, maar niet verdwijnt
Met de verkoop van het familiehuis verdwijnt geen geschiedenis. Die leeft voort in herinneringen, beelden en verhalen. Voor Jean-Marie, voor zijn familie en voor de vele kijkers die zich verbonden voelen met dat stukje televisiegeschiedenis.
Het voelt alsof Vlaanderen afscheid neemt van meer dan een huis. Het is het loslaten van een periode die voor velen vertrouwd was. En misschien is dat precies waarom de woorden van Jean-Marie zo hard binnenkomen.
“Dit afscheid komt veel te vroeg voor mij.”
Het zijn woorden die blijven nazinderen. En heel Vlaanderen lijkt ze te voelen.