Algemeen
Nicol Kremers geeft update over haar gezondheid na heftig incident in na Echte Meisjes in de Jungle
Nicol Kremers, die recentelijk meedeed aan het huidige seizoen van Echte Meisjes in de Jungle, heeft door gezondheidsredenen het programma op doktersadvies vroegtijdig moeten verlaten. In een recente update vertelt de realityster over haar herstel en deelt ze of zij in de toekomst nog eens open zou staan voor een jungle-avontuur. Tijdens de sponsenloop, een evenement waar Nicol altijd haar competitieve kant laat zien, kreeg zij een flinke tegenvaller. Terwijl ze vastbesloten was te winnen, gebeurde er iets onverwachts waardoor haar date-avond drastisch verliep.
Onverwachte Val en Blessure
Tijdens de sponsenloop bleek Nicol haar grenzen te hebben overschreden. “Ik was heel competitief en wilde winnen, maar toen gleed ik opeens uit,” vertelt ze openhartig aan Grazia. Het incident staat haar nog duidelijk op het netvlies gegrift. Ze probeerde zichzelf op te vangen met haar been, maar dat ging helemaal mis.
Bij de val raakte een spier in haar been gedeeltelijk gescheurd, wat leidde tot ernstige pijn en een aanzienlijke tegenslag. Deze blessure bleek zodanig ingrijpend dat het haar dwong om haar deelname aan Echte Meisjes in de Jungle abrupt stop te zetten.
Herstel en Langdurige Pijn
Op doktersadvies besloot Nicol toch maar naar huis te gaan, ondanks haar tegenzin om de wedstrijd af te breken. Zelfs maanden na de opnames is ze nog steeds niet volledig hersteld. “Het is bij mij nog steeds niet helemaal geheeld,” zegt ze in een update aan het blad. Nicol heeft dan ook veelvuldig de fysiotherapeut bezocht en voert thuis dagelijks oefeningen uit om haar spierkracht en mobiliteit te herstellen. Hoewel ze aangeeft dat ze er niet al te veel last van heeft, voelt ze bij lange wandelingen nog steeds pijn. Deze aanhoudende ongemakken maken duidelijk dat de blessure niet zomaar overgaat en dat haar herstelproces een uitdaging blijft.
Terugvlucht in Stijl
Ondanks de pijn en de tegenslag tijdens de sponsenloop wist Nicol haar terugvlucht toch in stijl te maken. Ze reisde in de eerste klas en had zelfs een wijntje in de hand tijdens haar reis terug.
Deze ontspannen en luxe terugreis contrasteert scherp met de zware en pijnlijke ervaring die ze tijdens de sponsenloop had. Het toont aan dat, ondanks haar blessure, Nicol niet bereid is om haar levensstijl en positieve instelling los te laten. Haar terugvlucht symboliseert een moment van rust en luxe, midden in een periode van herstel en pijn.
Bereidheid voor een Nieuwe Jungle-Avontuur
Ondanks de nare ervaring en de pijn die nog aanhoudt, geeft Nicol aan dat ze in de toekomst wellicht weer openstaat voor een jungle-avontuur. In haar gesprek met Grazia zegt ze: “Jawel, maar het hangt er wel vanaf of ik tegen die tijd helemaal ben hersteld.” Deze uitspraak laat zien dat Nicol ondanks haar tegenslag niet bij de pakken neerzakt. Ze blijft hoopvol en optimistisch over de mogelijkheid om ooit terug te keren naar een programma als Echte Meisjes in de Jungle, mits haar gezondheid dat toelaat.
Reflecties op de Ervaring
Nicol’s verhaal is er één van doorzettingsvermogen en veerkracht. Ondanks dat ze door een flinke tegenvaller werd getroffen, weet ze haar ervaringen om te zetten in een leermoment. Ze deelt openhartig haar frustraties, maar ook haar vastberadenheid om te herstellen en verder te gaan. Haar ervaring tijdens de sponsenloop heeft haar laten inzien dat zelfs de meest fanatieke sporters soms tegen hun grenzen aanlopen en dat herstel tijd kost. Dit soort openheid wordt door haar fans gewaardeerd en inspireert velen die vergelijkbare obstakels in hun leven ervaren.
De Toekomst van Nicol Kremers
Hoewel Nicol momenteel nog te maken heeft met pijn en een vertraagd herstel, blijft ze vastberaden om weer de energie en levenslust te vinden die haar typeert.
Haar positieve instelling en bereidheid om door te zetten, zelfs na zo’n heftige blessure, maken haar tot een inspirerend voorbeeld voor vele kijkers en volgers. Haar oprechte wens om, zodra ze volledig hersteld is, opnieuw een jungle-avontuur aan te gaan, getuigt van haar veerkracht en liefde voor het leven.
Slotbeschouwing
De ervaring van Nicol Kremers is een harde herinnering aan hoe onvoorspelbaar het leven kan zijn, zelfs voor degenen die bekend staan om hun energie en doorzettingsvermogen. Haar verhaal illustreert dat herstel soms een lang en pijnlijk proces kan zijn, maar dat de wil om door te gaan en weer te genieten van het leven nooit verloren gaat. Haar fans blijven hopen op een spoedig en volledig herstel, zodat ze in de toekomst weer vol vertrouwen nieuwe avonturen kan beleven – in de jungle of daarbuiten.
Algemeen
Een jaar na het heengaan van Eva Hermans-Kroot: De verstikkende bekentenis van de echtgenoot bracht miljoenen tot tranen
Matthijs Hermans blikt terug op een jaar zonder Eva: een eerlijk, liefdevol en pijnlijk portret van verder leven na een groot gemis
Bijna een jaar geleden verloor heel Nederland iemand die diep in de harten was gaan zitten: Eva Hermans-Kroot, bekend van Over Mijn Lijf en haar moedige Instagram-account Longeneeslijk. Ze liet een onvergetbare indruk achter met haar openheid, humor en vastberadenheid. Maar voor één iemand veranderde haar vertrek de wereld volledig: haar man Matthijs Hermans, die op 30-jarige leeftijd weduwnaar werd.
In aanloop naar de eerste herdenkingsdag schoof Matthijs aan bij Pauw & De Wit, waar hij vertelde over zijn nieuwe boek Onvergetelijk, de liefde voor Eva en de manier waarop hij langzaam probeert vorm te geven aan een leven zonder haar fysieke aanwezigheid. Het werd een ontroerend gesprek waarin hij ongefilterd laat zien hoe rouw voelt, hoe onverwacht het dagelijks leven verandert en hoe herinneringen zowel troost als pijn kunnen geven.
“Er komt geen perfecte tijd om te beginnen” — waarom Matthijs het boek toch schreef
Matthijs vertelt dat hij lang twijfelde of hij überhaupt moest schrijven over de periode met en zonder Eva. Het voelde kwetsbaar, intiem en confronterend. Maar uiteindelijk besloot hij dat er nooit een moment zou komen dat níét te vroeg of te moeilijk zou zijn.
“Er komt geen perfecte tijd. Schrijven hielp me om woorden te geven aan alles wat ik voelde.”
Voor het boek werkte hij samen met journalist Hanneke Mijnster, dezelfde journalist die eerder aan Eva’s boek Longeneeslijk werkte. Daarmee kreeg het schrijfproces een extra laag betekenis: alsof Hanneke nu beide stemmen — die van Eva en die van Matthijs — met elkaar verbond.
Hoe het nu met hem gaat: “Steeds beter, maar het gemis blijft”
In de talkshow vertelt Matthijs rustig en openhartig dat hij stap voor stap verder probeert te gaan. Niet door te vergeten, maar door zijn leven eromheen opnieuw op te bouwen.
“Ik leer om mijn leven een beetje om de rouw heen te bouwen. Dat gaat steeds beter. Maar het gemis blijft, vooral in de kleine dingen.”
Het zijn precies die dagelijkse rituelen die plots wegvallen en een huis anders doen voelen. Vragen als Hoe was je dag?, een zachte kus voor het slapengaan, een appje in de ochtend — het zijn kleine gebaren die onzichtbaar grote ruimte innemen zodra ze er niet meer zijn.
De stilte in huis: “Alles staat zoals ik het zelf heb achtergelaten”
In een fragment uit Onvergetelijk leest Jeroen Pauw voor hoe het voelt om in een huis te wonen dat nog volledig doordrenkt is van herinneringen. Eva’s spullen staan namelijk nog op dezelfde plek als toen zij er nog was.
Haar tandenborstel staat nog in de standaard.
Haar handdoek ligt nog over het bad.
Het flesje water aan haar kant van het bed staat er nog.
Matthijs zegt hierover:
“Ik wil die spullen niet weghalen. Dan wordt haar afwezigheid alleen maar zichtbaarder.”
Die keuze is niet vreemd. Veel nabestaanden herkennen dat de spullen van een geliefde veranderen van praktische objecten naar betekenisvolle ankers. Ze worden rustpunten in een wereld die anders voelt.
Matthijs benadrukt dat hij zich niet wil haasten. Soms ontstaat er ruimte om iets op te ruimen, maar meestal nog niet. En dat is oké. Rouw heeft geen deadlines.
Een jasje vol herinnering: “Alles wat van haar was, heeft nu een andere waarde”
Tijdens het gesprek noemt Matthijs een van Eva’s jasjes als voorbeeld van hoe gewone spullen geladen kunnen worden met emotie. Waar het eerst simpelweg een kledingstuk was, voelt het nu als een stukje van Eva zelf. Dat maakt opruimen bijna onmogelijk.
“Alles wat van haar is geweest, houd ik het liefste zo. Anders voelt het alsof ik een stap verder bij haar vandaan ga.”
Het laat zien hoe tastbare herinneringen een rol spelen in het proces van helen. Niet wegdoen, maar koesteren — precies zoals het past.
De eerste herdenkingsdag: samenkomen, maar met rust
Zondag is het precies een jaar geleden dat Eva haar laatste adem uitblies. Het is een dag waarvan Matthijs weet dat hij zwaar wordt, maar die tegelijk ook richting geeft.
De families komen bij elkaar om Eva te eren, te herinneren en dichtbij te houden. Niet met grote speeches of veel poeha, maar op een manier die past bij Eva — warm, intiem en in verbinding.
“We willen het niet te druk maken. Iedereen moet de ruimte krijgen om ermee om te gaan op zijn eigen manier.”
Het benadrukt hoe liefdevol en respectvol beide families omgaan met het verlies.
Eva’s impact: hoe heel Nederland haar omarmde
Toen Eva op 30 november 2024 haar strijd tegen longk*nker niet langer kon voortzetten, voelde het alsof heel Nederland even meehuilde. Ze had een enorme indruk achtergelaten door haar openheid, energie en eerlijkheid over hoe het is om jong en ongeneeslijk z!ek te zijn.
-
Ze inspireerde met humor, zelfs in zware tijden.
-
Ze motiveerde anderen om naar hun lichaam te luisteren.
-
Ze deelde rauw, eerlijk en zonder filter.
Via haar account Longeneeslijk wist ze duizenden mensen te bereiken die haar nog steeds missen. Haar woorden blijven leven en worden nog steeds gedeeld — door volgers, door lotgenoten, door vrienden en door Matthijs.
Een nieuwe identiteit: “Ik moet opnieuw ontdekken wie ik ben”
Op zijn dertigste opnieuw moeten beginnen is intens. Het kost tijd om je weg te vinden tussen verdriet, herinnering en toekomst. Matthijs vertelt dat hij stukje bij beetje leert om zichzelf opnieuw te ontdekken — niet als de helft van een duo, maar als individu.
Het is een pijnlijk maar eerlijk inzicht:
“Ik moet ontdekken wie ik ben zonder Eva.”
Toch klinkt er geen uitzichtloosheid in zijn stem. Hij praat vol liefde, maar ook met een zekere kracht. Een teken dat iemand langzaam, heel voorzichtig, weer een soort grond onder de voeten begint te zoeken.
Waarom Onvergetelijk zo belangrijk is
Het boek is geen verslag van verdriet alleen. Het is ook:
-
een liefdesverhaal
-
een eerbetoon
-
een document van moed en kwetsbaarheid
-
een steunpunt voor iedereen die met verlies te maken heeft
Voor Matthijs zelf fungeerde het ook als hulp:
“Het werkte therapeutisch. Het gaf mij woorden voor dingen waar ik anders geen taal voor had.”
Het boek maakt zichtbaar hoe intens liefde kan zijn — en hoe intens het is als die liefde fysiek stopt, maar emotioneel nooit verdwijnt.
Conclusie: een jaar na Eva’s vertrek blijft haar liefde overal voelbaar
Het verhaal van Matthijs en Eva is er één dat in de harten van Nederlanders is gegrift. Niet omdat het perfect was, maar omdat het écht was. In alle eerlijkheid, liefde en pijn.
Een jaar later blijft Eva voelbaar in de verhalen van Matthijs, in de herinneringen van haar volgers, in de woorden van haar familie en in de erfenis die zij zelf heeft achtergelaten.
En Matthijs?
Die gaat door.
Voorzichtig, stap voor stap, met Eva in zijn hart, haar spullen in
huis en haar liefde als kompas.