Algemeen
Nederland is massaal klaar met Jeroen van der Boom: ´Wat een eng mannetje!´
Jeroen van der Boom begint steeds meer mensen tegen zich in het harnas te jagen door zijn aanhoudende steun aan Rachel Hazes. Zijn loyaliteit aan haar wordt door het publiek niet gewaardeerd en het lijkt hem inmiddels behoorlijk wat imagoschade op te leveren. De kritiek op zijn houding wordt steeds luider, vooral op sociale media.
Kritiek op zijn innige band met Rachel
Er zijn bepaalde BN’ers waar je als artiest liever niet mee geassocieerd wilt worden, en Rachel Hazes is daar één van. Haar gespannen relatie met haar kinderen en haar vele rechtszaken hebben haar reputatie geen goed gedaan. Mensen die openlijk achter haar blijven staan, lopen het risico om in haar schaduw mee naar beneden te worden getrokken. Toch blijft Jeroen trouw aan Rachel, iets wat hem steeds meer kritiek oplevert.
Jeroen als ‘de grootste slijmjurk’
Jeroen van der Boom wordt door velen gezien als iemand die zichzelf volledig ondergeschikt maakt aan Rachel. Hij lijkt haar nooit tegen te spreken en houdt zich verre van kritische uitspraken over haar gedrag. Volgens zijn critici heeft dit alles te maken met financiële belangen: Jeroen kiest voor zijn portemonnee in plaats van zijn principes. Hierdoor groeit de irritatie onder het publiek, dat hem steeds vaker als ongeloofwaardig beschouwt.
Sociale media ontploft van kritiek
Op de Facebook-pagina van Shownieuws stroomden de negatieve reacties binnen onder een bericht over Jeroen en Rachel. De kritiek is vernietigend: bijna tweehonderd mensen lieten hun ongenoegen blijken over zijn houding. Het is duidelijk dat een groot deel van het publiek niets moet hebben van zijn steun aan Rachel.
‘Slijmbal’ en ‘gladjanus’
Veel reacties verwijzen naar Jeroens vermeende opportunisme. Zo noemt een SBS 6-kijker hem een “gluiperd van het zuiverste water” en een ander stelt dat het hem alleen om geld te doen is. Ook woorden als “slijmbal”, “eng mannetje” en “hypocriet” vallen regelmatig in de discussies over hem. Het beeld dat blijft hangen, is dat Jeroen enkel Rachel blijft steunen om zijn eigen carrière en inkomsten te beschermen.
Imagoschade dreigt
De overvloed aan negatieve reacties laat zien hoe diep het sentiment tegen Jeroen zit. Mensen geloven niet dat zijn vriendschap met Rachel oprechte loyaliteit is, maar zien het als een berekende zet. Dat is een gevaarlijke positie, want het publiek kan genadeloos zijn als het iemand niet meer serieus neemt. Zijn reputatie staat daardoor op het spel.
Alles voor de poen?
Wat het publiek vooral lijkt te storen, is de suggestie dat Jeroen vooral gemotiveerd wordt door financiële belangen. Mensen vinden hem een “geldwolf” en een “handlanger” van Rachel, die haar invloed zou gebruiken om hem binnen de mediawereld aan het werk te houden. Als dit imago zich verder ontwikkelt, kan het lastig worden voor Jeroen om nog geloofwaardig over te komen.
Een kantelpunt voor Jeroen?
De vraag is nu of Jeroen van der Boom zich bewust is van de impact die zijn houding heeft op zijn imago. Zijn vriendschap met Rachel Hazes begint steeds meer een last te worden in plaats van een voordeel. Als hij deze kritiek blijft negeren, zou het zomaar kunnen dat zijn populariteit er definitief onder lijdt.
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.