Algemeen
Nederland is massaal klaar met Jeroen van der Boom: ´Wat een eng mannetje!´
Jeroen van der Boom begint steeds meer mensen tegen zich in het harnas te jagen door zijn aanhoudende steun aan Rachel Hazes. Zijn loyaliteit aan haar wordt door het publiek niet gewaardeerd en het lijkt hem inmiddels behoorlijk wat imagoschade op te leveren. De kritiek op zijn houding wordt steeds luider, vooral op sociale media.
Kritiek op zijn innige band met Rachel
Er zijn bepaalde BN’ers waar je als artiest liever niet mee geassocieerd wilt worden, en Rachel Hazes is daar één van. Haar gespannen relatie met haar kinderen en haar vele rechtszaken hebben haar reputatie geen goed gedaan. Mensen die openlijk achter haar blijven staan, lopen het risico om in haar schaduw mee naar beneden te worden getrokken. Toch blijft Jeroen trouw aan Rachel, iets wat hem steeds meer kritiek oplevert.
Jeroen als ‘de grootste slijmjurk’
Jeroen van der Boom wordt door velen gezien als iemand die zichzelf volledig ondergeschikt maakt aan Rachel. Hij lijkt haar nooit tegen te spreken en houdt zich verre van kritische uitspraken over haar gedrag. Volgens zijn critici heeft dit alles te maken met financiële belangen: Jeroen kiest voor zijn portemonnee in plaats van zijn principes. Hierdoor groeit de irritatie onder het publiek, dat hem steeds vaker als ongeloofwaardig beschouwt.
Sociale media ontploft van kritiek
Op de Facebook-pagina van Shownieuws stroomden de negatieve reacties binnen onder een bericht over Jeroen en Rachel. De kritiek is vernietigend: bijna tweehonderd mensen lieten hun ongenoegen blijken over zijn houding. Het is duidelijk dat een groot deel van het publiek niets moet hebben van zijn steun aan Rachel.
‘Slijmbal’ en ‘gladjanus’
Veel reacties verwijzen naar Jeroens vermeende opportunisme. Zo noemt een SBS 6-kijker hem een “gluiperd van het zuiverste water” en een ander stelt dat het hem alleen om geld te doen is. Ook woorden als “slijmbal”, “eng mannetje” en “hypocriet” vallen regelmatig in de discussies over hem. Het beeld dat blijft hangen, is dat Jeroen enkel Rachel blijft steunen om zijn eigen carrière en inkomsten te beschermen.
Imagoschade dreigt
De overvloed aan negatieve reacties laat zien hoe diep het sentiment tegen Jeroen zit. Mensen geloven niet dat zijn vriendschap met Rachel oprechte loyaliteit is, maar zien het als een berekende zet. Dat is een gevaarlijke positie, want het publiek kan genadeloos zijn als het iemand niet meer serieus neemt. Zijn reputatie staat daardoor op het spel.
Alles voor de poen?
Wat het publiek vooral lijkt te storen, is de suggestie dat Jeroen vooral gemotiveerd wordt door financiële belangen. Mensen vinden hem een “geldwolf” en een “handlanger” van Rachel, die haar invloed zou gebruiken om hem binnen de mediawereld aan het werk te houden. Als dit imago zich verder ontwikkelt, kan het lastig worden voor Jeroen om nog geloofwaardig over te komen.
Een kantelpunt voor Jeroen?
De vraag is nu of Jeroen van der Boom zich bewust is van de impact die zijn houding heeft op zijn imago. Zijn vriendschap met Rachel Hazes begint steeds meer een last te worden in plaats van een voordeel. Als hij deze kritiek blijft negeren, zou het zomaar kunnen dat zijn populariteit er definitief onder lijdt.
Vrijspraak Marco Borsato leidt tot felle column van Angela de Jong: “Een treurige dag voor slacht0ffers”
De vrijspraak van Marco Borsato heeft in Nederland een golf aan reacties veroorzaakt. Terwijl de rechtbank concludeerde dat er onvoldoende wettig en overtuigend bewijs was voor de beschuldigingen, laat columnist Angela de Jong in haar nieuwste stuk weten dat de uitspraak volgens haar bittersweet is. Voor de zanger en zijn familie betekent het rust en opluchting, maar volgens haar blijft het vermeende slacht0ffer met lege handen achter. Ze noemt het oordeel van de rechtbank dan ook “een treurige dag”.
“Het recht heeft gezegevierd – zo heet dat dan”
In haar column beschrijft De Jong de uitspraak op een manier die zowel afstandelijk als kritisch klinkt. Ze schrijft dat “het recht heeft gezegevierd”, maar plaatst meteen kanttekeningen. De rechtbank sprak Borsato vrij omdat er onvoldoende steunbewijs was. De Jong benadrukt dat een enkele verklaring in het Nederlandse strafrecht niet genoeg is om tot een veroordeling te komen.
Die juridische realiteit begrijpt ze, zegt ze, maar het maakt de uitkomst volgens haar niet minder pijnlijk:
“Fijn voor Borsato, zijn dierbaren en zijn vrienden, die dit de komende tijd natuurlijk aan alle kanten zullen vieren en uitbuiten in de media. En dat snap ik. Als het mijn vader was, zou ik dat waarschijnlijk ook doen.”
Met deze zin erkent ze dat opluchting vanuit de familie begrijpelijk is, maar tegelijkertijd beschouwt ze het als een dag waarop ook iemand anders, het vermeende slacht0ffer Asmara Thielen, een klap te verwerken krijgt.
“Een slacht0ffer staat met lege handen”
Waar Angela de Jong zich vooral zorgen over maakt, is de bredere boodschap die volgens haar uit de vrijspraak spreekt. Ze schrijft dat het opnieuw laat zien hoe moeilijk het voor slacht0ffers van grensoverschrijdend gedrag kan zijn om gerechtigheid te vinden. Zolang er geen getuigen zijn, geen beeldmateriaal bestaat en een verdachte ontkent, blijft het volgens haar bijna onmogelijk om als aangeefster gehoor te krijgen.
“Zolang er geen getuigen of video-opnames van het misbruik zijn en de dader ontkent, is het jouw woord tegen dat van een ander en heb je geen poot om op te staan.”
Volgens De Jong heeft de nu 26-jarige Asmara Thielen al langer vermoed dat haar verhaal moeilijk voet aan de grond zou krijgen. De columnist stelt dat deze realisatie schrijnend is, zeker omdat de procedure voor haar jarenlang zwaar moet zijn geweest.
De moed van Asmara volgens De Jong
De Jong noemt de aangifte van Asmara “dapper” en verwijst naar de verklaring die haar advocaat, Peter Plasman, tijdens de zittingen voorlas. De tekst raakte haar zichtbaar:
“De verklaring gaf me kippenvel,” schrijft ze.
Ze haalt meerdere passages aan die volgens haar laten zien hoe moeilijk de jaren voor Asmara zijn geweest. Zo beschrijft de verklaring hoe de jonge vrouw jarenlang worstelde met schaamte, onzekerheid en twijfel.
De Jong noemt dat herkenbaar voor veel andere mensen die grensoverschrijdend gedrag melden: gevoelens van schuld, angst en isolatie.
Daarnaast wijst ze op de angst die volgens Asmara speelde rondom haar moeder. Die werkte destijds bij de fanclub van Marco Borsato. Asmara was bang dat haar moeder zou worden ontslagen als zij zou vertellen wat er was gebeurd. Deze angst, schrijft De Jong, zou grote gevolgen voor het gezin hebben kunnen hebben.
“En wie zou haar geloven?” vraagt Asmara
zich in de verklaring hardop af.
Voor Angela de Jong is dat een kernzin: een jonge vrouw die zich
afvraagt of ze op kan boksen tegen de populariteit van een geliefde
artiest.
Volgens haar is de boodschap van Asmara’s verklaring duidelijk: het voelt alsof je je verhaal moet vertellen tegenover iemand die door het hele land bewonderd wordt — en dat maakt het extra zwaar.
Over de rol van de verdediging
In haar column uit De Jong ook kritiek op de verdediging van Borsato, het advocatenduo Carry en Geert-Jan Knoops. Volgens haar heeft de verdediging de moeder van Asmara, Nathalie, op “weinig subtiele wijze” tot dader gemaakt. Daarmee bedoelt ze dat de aandacht in de zaak deels verschoof van het gedrag van de zanger naar de rol van de moeder binnen het verhaal en de totstandkoming van de aangifte.
De Jong schrijft:
“Borsato werd ineens het slacht0ffer. Zo gaat dat dan.”
Zij vindt het opvallend dat de aangeefster weinig vroeg van de rechtbank. Geen financiële compensatie, geen langdurige celstraf, maar alleen erkenning.
Volgens De Jong maakt dat de uiteindelijke uitspraak extra zwaar voor het vermeende slacht0ffer:
“Ze wilde slechts erkenning voor wat haar is aangedaan als piepjong meisje en waar ze nog dagelijks last van had.”
“Met lege handen achterblijven” – een terugkerend patroon?
Angela de Jong plaatst de zaak in een bredere context. Zij stelt dat veel vrouwen die grensoverschrijdend gedrag melden, uiteindelijk zonder erkenning of resultaat achterblijven. Dat is volgens haar niet alleen verdrietig, maar ook een maatschappelijke kwestie waar Nederland nog niet goed raad mee weet.
In haar eigen woorden:
“Maar zoals zoveel vrouwen die seksueel misbruik hebben moeten ondergaan, staat ze nu met lege handen.”
De column eindigt daarmee niet alleen als reflectie op deze specifieke zaak, maar ook als kritiek op een systeem dat volgens haar slacht0ffers weinig ruimte biedt om hun verhaal juridisch bevestigd te krijgen.
De juridische realiteit tegenover emotionele verwachtingen
De uitspraak van de rechtbank in Utrecht draaide om bewijs. Niet om emoties, vermoedens of publieke opinie. Het strafrecht is bedoeld om uitsluitend te veroordelen als er overtuigend bewijs ligt, en dat was hier niet het geval. De rechter concludeerde dat de verklaring van Asmara te algemeen was en onvoldoende concreet om juridisch onderbouwd te worden.
Er waren geen getuigen, geen aanvullend materiaal, geen controleerbare gegevens uit het dagboek en geen onafhankelijke aanwijzingen die de inhoud van de aangifte konden bevestigen.
Juridisch gezien is de beslissing daardoor logisch; emotioneel gezien voelt het voor sommigen pijnlijk. Dat spanningsveld vormt de rode draad in De Jongs column.
Een dag met dubbele lading
De vrijspraak van Marco Borsato is voor veel mensen een moment van opluchting, vooral voor hemzelf en zijn familie. Na zes jaar onzekerheid betekent het een belangrijke stap richting herstel en rust. Tegelijkertijd illustreert Angela de Jong’s column dat een rechterlijke uitspraak ook een andere, veel minder opgeluchte kant kent: die van iemand die het gevoel heeft dat haar verhaal niet geloofd is of niet kon worden bewezen.
En precies dat maakt de gebeurtenis voor De Jong “een treurige dag”.
Conclusie
De vrijspraak van Marco Borsato heeft de juridische wereld duidelijkheid gegeven, maar heeft maatschappelijk juist nieuwe vragen opgeroepen. Hoe gaan we om met meldingen zonder bewijs? Wat betekent erkenning voor slacht0ffers? Hoe groot is de kloof tussen de juridische en de emotionele waarheid?
Angela de Jong legt in haar
column de vinger op die zere plek.
En daarmee is haar bijdrage aan het debat minstens zo veelbesproken
als de uitspraak zelf.