Algemeen
Meilandjes weigeren nieuwe auto ernstig zieke Nadège Coffinet: ´Wellicht is ze daarom boos´
Het blijft rommelen tussen de Meilandjes en hun voormalige huishoudster Nadège Coffinet. Erica Meiland heeft nu onthuld dat Nadège hen om geld heeft gevraagd voor een nieuwe auto, maar dat verzoek hebben zij afgewezen. “Wellicht is ze daarom boos,” zegt de realityster.
Eindeloos klagen over de Meilandjes
Nadège Coffinet blijft in de media haar beklag doen over de manier waarop ze door de Meilandjes is behandeld. Hoewel ze in eerste instantie met open armen werd ontvangen in Chateau Meiland, lijkt de relatie compleet bekoeld. De huishoudster voelt zich kil aan de kant gezet, en dat laat ze in interviews regelmatig merken.
Volgens Erica is het inmiddels wel genoeg geweest. “Die vrouw heeft letterlijk niks anders te doen, dus elke roddelrubriek die opbelt krijgt direct een hele tirade over ons voorgeschoteld,” zegt ze in Weekend.
Erica is boos op Nadège
Een van de recente klachten van Nadège is dat ze slechts 100 euro zou hebben gekregen voor haar deelname aan een opname met de Meilandjes. Dat schoot bij Erica in het verkeerde keelgat. “Iemand tipte mij over die bewuste uitzending van Shownieuws, wij waren op dat moment in Italië. We hebben het later teruggekeken en ik was er erg boos om,” zegt ze.
Volgens Erica hebben de Meilandjes niets te maken met de vergoedingen voor optredens in hun programma. “Wij bemoeien ons niet met de vergoedingen, van wie dan ook. Dat wordt geregeld door de productie. Wij waren toevallig in de buurt en dachten: we gaan even gezellig bij haar langs.”
Bezoek aan Nadège was uit interesse
Het bezoek aan Nadège was puur vriendschappelijk bedoeld, benadrukt Erica. “Ze is verhuisd en heeft een nieuw hondje. We hebben haar eerst gebeld om te vragen of het oké was als we langs zouden komen, en ze was heel enthousiast.”
De vergoeding die ze kreeg, was volgens Erica simpelweg een gebaar van de productie. “We zijn een half uurtje bij haar geweest. Ze heeft het niet zo breed, dus de productie besloot haar na afloop geld te geven, als vergoeding voor de koffie en dergelijke. Wat is daar mis mee?”
Gebrek aan contact
Nadège beweert ook dat Erica haar negeerde toen ze vroeg hoe het met haar ziekteproces ging. Daar snapt Erica niets van. “Ik kijk nooit op Instagram of Facebook naar reacties, dus ik heb die van haar ook nooit gezien. Als ze mij had geappt of gemaild, dan had ik natuurlijk gereageerd! Het is toch aardig van haar om mij een berichtje te sturen?”
Geldverzoek voor een auto
Toch lijkt Erica er wel klaar mee te zijn. Ze onthult nu een opmerkelijk detail over hun relatie. “Martien en ik hebben haar tijdens haar ziekteperiode duizend euro gegeven om haar een beetje te steunen. Een paar maanden later zei ze dat ze een nieuwe auto nodig had, of we meer geld wilden geven. Dat heb ik afgewezen.”
Volgens Erica zou dat weleens de reden kunnen zijn waarom Nadège nu zo negatief over hen spreekt. “Wellicht is ze daarom boos,” concludeert ze.
Komt er ooit nog verzoening?
Het lijkt er niet op dat de band tussen de Meilandjes en Nadège nog te lijmen is. Terwijl Nadège blijft klagen in de media, laten de Meilandjes duidelijk merken dat ze er klaar mee zijn. De vraag is nu: hoe lang blijft deze vete nog doorgaan?
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.