-

Algemeen

Marcel van Roosmalen geeft duidelijkheid over opvolgen Maarten van Rossem bij De Slimste Mens

Avatar foto

Gepubliceerd

op

De zoektocht naar de opvolger van Maarten van Rossem als jurylid bij De Slimste Mens is nog steeds in volle gang. Nadat Philip Freriks en Maarten hun allerlaatste aflevering presenteren, komt de vraag: wie neemt Maartens plek in de jury in?

Hoewel namen als Donny Ronny en Johan Derksen al de ronde doen, is er nu ook een nieuwe naam in beeld: Marcel van Roosmalen.

Maarten van Rossem

Marcel van Roosmalen als mogelijke opvolger

Marcel van Roosmalen heeft inmiddels gereageerd op de suggestie dat hij Maarten zou kunnen opvolgen als jurylid. Hoewel hij nog geen uitnodiging heeft ontvangen van KRO-NCRV, gaf hij toe dat hij er nog niet zeker van is of hij het wel zou willen. “Dat weet ik eigenlijk niet”, zei Marcel.

“Zou ik over na moeten denken.” Zijn vrouw lijkt echter een ander oordeel te hebben: “Met dit enthousiasme kom je een heel eind”, lachte ze. Het lijkt erop dat Marcel zelf nog niet overtuigd is, maar de reacties van zijn omgeving lijken positief.

De taak van jurylid: makkelijk of niet?

Een belangrijke vraag is natuurlijk of Marcel de rol van Maarten wel kan vervullen. Volgens Maarten zelf is de taak van het jurylid niet al te ingewikkeld: je moet kunnen zitten in een stoel, goed kunnen luisteren en accepteren dat alles wat je zegt eruit wordt geknipt.

Marcel, altijd scherp met zijn humor, herkende zich wel in deze omschrijving en concludeerde droogjes: “Dit raakt de kern.” Het lijkt erop dat hij zich goed kan vinden in de vereisten van de functie, al blijft het nog de vraag of hij er daadwerkelijk voor kiest om Maarten op te volgen.

Maarten van Rossem

Wie het uiteindelijk wordt, is dus nog niet zeker, maar de naam Marcel van Roosmalen voegt een nieuwe wending toe aan de zoektocht naar de perfecte opvolger voor Maarten van Rossem.

Algemeen

Ilse (55) verloor haar been door botkanker: ‘Been weg, baan weg, man weg – maar toch bleef ik stralen!

Avatar foto

Gepubliceerd

op

Ilse van Hooijdonk (55) kreeg in 2014 de diagnose botkanker, een diagnose die haar leven volledig op zijn kop zou zetten. Ruim tien jaar later gaat ze ‘springend door het leven’. Letterlijk, want ze mist haar rechterbeen, heup en een deel van haar bekken. Ondanks de enorme tegenslagen heeft ze haar kracht hervonden en weigert ze bij de pakken neer te zitten.

Laatste stappen en de realiteit onder ogen zien

Ilse herinnert zich haar laatste stappen nog als de dag van gisteren. “Samen met mijn gezin liep ik van de auto naar mijn ziekenhuisbed,” vertelt ze. “Vooraf had ik voor de spiegel geoefend, met een handdoek voor de rechterkant van mijn lijf. Hoe zou het eruitzien als daar niets meer zat?” Maar niets kon haar voorbereiden op de realiteit. “Toen ik wakker werd uit de narcose en het onder het laken helemaal plat was, voelde dat onwerkelijk.”

Toch voelde ze een enorme oerkracht in zichzelf. “Ik troostte iedereen om me heen en zei: ‘Komt wel goed. Dan ga ik toch gewoon springend door het leven?’” Haar kinderen, destijds 15 en 17 jaar oud, beloofde ze dat ze geen zielige, invalide moeder zou worden. En ze heeft haar woord gehouden. “Ik ga nooit de deur uit zonder krukhoezen die matchen bij mijn outfit, en zelfs mijn rolstoel heb ik gepimpt. Daardoor spreken mensen me makkelijker aan. Vroeger kreeg ik complimenten over mijn mooie ogen, nu over mijn bijzondere wielen, haha.”

Diagnose en amputatie: een gevecht tegen kanker

Toen Ilse in 2014 hoorde dat ze botkanker had, stortte haar wereld in. “Ik dacht: dit is het einde.” Gelukkig kon de tumor operatief verwijderd worden en revalideerde ze, waarna ze haar oude leven langzaam weer probeerde op te pakken. Maar drie jaar later kreeg ze opnieuw slecht nieuws. “De tweede keer dat je hoort dat je kanker hebt, is nog steeds een schok. Maar ergens houd je er rekening mee.” In 2018 werd ze voor de derde keer geconfronteerd met de ziekte. “Ik voelde me sterk en wist dat ik geen keuze had. Bovenaan mijn verlanglijstje stond: LEVEN. Om een kans te maken, moest ik mijn been offeren.”

Een ‘robotbeen’ dat geen uitkomst bood

Na haar revalidatietraject kreeg Ilse een high-tech prothese: een ‘robotbeen’ met een mechanische heup, elektrische knie en flexibele enkel. Maar dat bleek geen succes. “Het ding staat nu in een hoek van mijn slaapkamer. Lopen met de prothese doet pijn en een klein duwtje laat me als een plank omvallen.”

In plaats daarvan gebruikt Ilse haar rolstoel en handbike. “Binnen gebruik ik krukken. Ik ben zelfstandig, loop gerust met een wasmand twee trappen op naar zolder. Het is pittig, maar ik heb positieve genen. Ik zeg bijna nooit dat ik iets niet kan, ik probeer het gewoon.”

Verlies op alle fronten

Ilse verloor niet alleen haar been, maar ook haar baan. “Ik grapte weleens: straks gaat mijn man ook nog weg. En dat gebeurde ook.” Haar kinderen vlogen uit en net toen ze haar nieuwe leven enigszins op de rit had, kreeg ze opnieuw een klap: binnen drie weken verloor ze beide ouders. “Iedereen krijgt tegenslagen, maar soms denk ik: kan het één keer mijn deur voorbijgaan?”

Steun van lotgenoten: kracht door verbondenheid

Wat Ilse enorm heeft geholpen, is lotgenotencontact. Ze vond steun bij de IPSO centra, waar ze yogalessen en mindfulnesstrainingen volgde en sprak met ervaringsdeskundigen. “Ik heb lieve mensen om me heen, maar uiteindelijk draag je deze ziekte toch alleen. Daarom is het fijn om te praten met mensen die écht begrijpen wat je doormaakt.” Inmiddels is ze zelf vrijwilliger geworden bij IPSO.

Levenslessen en hoop delen met anderen

Ilse deelt haar verhaal in het boek Levenslessen, dat op Wereldkankerdag verschijnt. IPSO, de brancheorganisatie achter de inloophuizen, nam het initiatief voor het boek om anderen een hart onder de riem te steken. “Ik wil laten zien dat er hoop is. Dat ik nog steeds een leuk leven leid, ook met één been. Dat ik weer kan stralen.”

Daarnaast schrijft Ilse op haar eigen blog (ilsevanhooijdonk.nl). “Het leven na kanker is als een berg. In het begin denk je: ik kom nooit boven. Maar als je het stap voor stap doet, kom je steeds dichter bij de top.”

Letterlijk een berg beklimmen: de ultieme uitdaging

Eind juni wil Ilse haar metafoor werkelijkheid maken. Ze gaat met haar handbike een echte berg beklimmen. “Nu voelt dat onmogelijk, maar met elke training kom ik dichterbij. Op de top wil ik mijn rugzak vol ellende achterlaten, zodat ik verder kan met nieuwe energie.”

Ondanks alles blijft ze hoopvol. “Ik hoop dat het me gegund is om gezond oud te worden. En wie weet, zelfs met een nieuwe liefde.”

 

Lees verder