Algemeen
Henny Huisman geweigerd bij uitvaart: Niet welkom
Henny Huisman (73) heeft in de nieuwste editie van Story gereageerd op het feit dat hij geen uitnodiging kreeg voor de uitvaart van Ron Brandsteder. Net als velen moest hij vanaf de zijlijn toekijken hoe de familie Brandsteder in besloten kring afscheid nam van de legendarische tv-persoonlijkheid. Hoewel Henny en Ron geen hechte vrienden waren, voelde hij zich geraakt door het 0verlijden van zijn generatiegenoot.
Het verschil tussen twee tv-iconen
Henny Huisman en Ron Brandsteder behoorden tot dezelfde generatie en hebben beiden een indrukwekkende carrière in de televisiewereld achter de rug. Terwijl Henny nog altijd de hoop koestert om op televisie terug te keren, had Ron zich al jaren geleden volledig teruggetrokken uit de schijnwerpers. Brandsteder leidde een teruggetrokken leven, waardoor er na zijn 0verlijden veel onduidelijkheid bleef bestaan over de exacte omstandigheden rondom zijn d00d.
In tegenstelling tot André van Duin, die vlak voor Brandsteders 0verlijden nog een laatste telefoongesprek met hem had, hoorde Henny helemaal niets. De twee hadden nauwelijks samengewerkt en onderhielden geen nauwe band. Toch raakte het nieuws van Ron’s 0verlijden hem diep. “Het voelt alsof een deel van mij geamputeerd is,” liet Henny in een emotionele reactie weten.
Speculaties over de d00dsoorzaak
Hoewel er geen officiële mededeling is gedaan over de d00dsoorzaak van Ron Brandsteder, besloot Henny Huisman in de media te speculeren over waaraan zijn collega zou kunnen zijn 0verleden. Dit werd hem niet in dank afgenomen en zorgde mogelijk voor ongemak bij de nabestaanden.
Het is opvallend dat Henny zich zo nadrukkelijk uitlaat over iemands 0verlijden, zeker gezien het feit dat de familie bewust heeft gekozen om geen details te delen. Dit heeft geleid tot gemengde reacties. Sommigen begrijpen dat Henny uit emotie spreekt, terwijl anderen vinden dat hij zich niet met dergelijke speculaties had moeten bezighouden.
Een besloten afscheid zonder media-aandacht
Vanaf het moment dat het 0verlijden van Ron Brandsteder bekend werd, was duidelijk dat de familie geen media-aandacht wenste. Dit kwam mede door eerdere ervaringen, zoals de uitvaart van Manuela Kemp, waar cameraploegen van RTL Boulevard zich hadden opgesteld om aanwezigen te filmen. De familie Brandsteder wilde koste wat het kost voorkomen dat iets dergelijks bij Ron’s afscheid zou gebeuren.
Daarom werd besloten de uitvaart in besloten kring te houden, zonder prominente mediafiguren of ongewenste aandacht. Henny Huisman ontving dan ook geen uitnodiging. Hoewel hij aangeeft hier ‘vrede mee’ te hebben, blijkt uit zijn uitspraken dat het hem toch raakt. “Kennelijk doet het me meer dan ik dacht,” gaf hij toe.
Herinneringen aan ‘De Grote Drie’
Ondanks het feit dat Henny en Ron niet veel samenwerkten, koestert Henny warme herinneringen aan de tijd waarin zij samen met André van Duin bekendstonden als ‘De Grote Drie’ van de Nederlandse televisie.
“Bij André vierden we altijd kerstavond, dan deden we spelletjes. Met een grote glimlach denk ik nu aan die momenten terug.” Dit soort anekdotes laten zien dat, hoewel hun paden zich uiteindelijk scheidden, er nog altijd een gedeeld verleden is dat telt.
Een tijdperk afgesloten
Met het 0verlijden van Ron Brandsteder verdwijnt opnieuw een groot tv-icoon uit het publieke leven. Henny Huisman blijft een van de weinige actieve presentatoren uit die gouden generatie. Zijn terugblik op Ron’s 0verlijden en het besef dat hij een van de laatste overgebleven tv-grootheden is, maken het verlies extra voelbaar.
Hoewel de twee nooit echt vrienden waren, staat Henny stil bij de impact van Brandsteders carrière en zijn nalatenschap. Het einde van een tijdperk, waarin De Grote Drie nog gezamenlijk de Nederlandse televisie domineerden, is hiermee definitief geworden.
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.