Algemeen
Henny Huisman geweigerd bij uitvaart: Niet welkom
Henny Huisman (73) heeft in de nieuwste editie van Story gereageerd op het feit dat hij geen uitnodiging kreeg voor de uitvaart van Ron Brandsteder. Net als velen moest hij vanaf de zijlijn toekijken hoe de familie Brandsteder in besloten kring afscheid nam van de legendarische tv-persoonlijkheid. Hoewel Henny en Ron geen hechte vrienden waren, voelde hij zich geraakt door het 0verlijden van zijn generatiegenoot.
Het verschil tussen twee tv-iconen
Henny Huisman en Ron Brandsteder behoorden tot dezelfde generatie en hebben beiden een indrukwekkende carrière in de televisiewereld achter de rug. Terwijl Henny nog altijd de hoop koestert om op televisie terug te keren, had Ron zich al jaren geleden volledig teruggetrokken uit de schijnwerpers. Brandsteder leidde een teruggetrokken leven, waardoor er na zijn 0verlijden veel onduidelijkheid bleef bestaan over de exacte omstandigheden rondom zijn d00d.
In tegenstelling tot André van Duin, die vlak voor Brandsteders 0verlijden nog een laatste telefoongesprek met hem had, hoorde Henny helemaal niets. De twee hadden nauwelijks samengewerkt en onderhielden geen nauwe band. Toch raakte het nieuws van Ron’s 0verlijden hem diep. “Het voelt alsof een deel van mij geamputeerd is,” liet Henny in een emotionele reactie weten.
Speculaties over de d00dsoorzaak
Hoewel er geen officiële mededeling is gedaan over de d00dsoorzaak van Ron Brandsteder, besloot Henny Huisman in de media te speculeren over waaraan zijn collega zou kunnen zijn 0verleden. Dit werd hem niet in dank afgenomen en zorgde mogelijk voor ongemak bij de nabestaanden.
Het is opvallend dat Henny zich zo nadrukkelijk uitlaat over iemands 0verlijden, zeker gezien het feit dat de familie bewust heeft gekozen om geen details te delen. Dit heeft geleid tot gemengde reacties. Sommigen begrijpen dat Henny uit emotie spreekt, terwijl anderen vinden dat hij zich niet met dergelijke speculaties had moeten bezighouden.
Een besloten afscheid zonder media-aandacht
Vanaf het moment dat het 0verlijden van Ron Brandsteder bekend werd, was duidelijk dat de familie geen media-aandacht wenste. Dit kwam mede door eerdere ervaringen, zoals de uitvaart van Manuela Kemp, waar cameraploegen van RTL Boulevard zich hadden opgesteld om aanwezigen te filmen. De familie Brandsteder wilde koste wat het kost voorkomen dat iets dergelijks bij Ron’s afscheid zou gebeuren.
Daarom werd besloten de uitvaart in besloten kring te houden, zonder prominente mediafiguren of ongewenste aandacht. Henny Huisman ontving dan ook geen uitnodiging. Hoewel hij aangeeft hier ‘vrede mee’ te hebben, blijkt uit zijn uitspraken dat het hem toch raakt. “Kennelijk doet het me meer dan ik dacht,” gaf hij toe.
Herinneringen aan ‘De Grote Drie’
Ondanks het feit dat Henny en Ron niet veel samenwerkten, koestert Henny warme herinneringen aan de tijd waarin zij samen met André van Duin bekendstonden als ‘De Grote Drie’ van de Nederlandse televisie.
“Bij André vierden we altijd kerstavond, dan deden we spelletjes. Met een grote glimlach denk ik nu aan die momenten terug.” Dit soort anekdotes laten zien dat, hoewel hun paden zich uiteindelijk scheidden, er nog altijd een gedeeld verleden is dat telt.
Een tijdperk afgesloten
Met het 0verlijden van Ron Brandsteder verdwijnt opnieuw een groot tv-icoon uit het publieke leven. Henny Huisman blijft een van de weinige actieve presentatoren uit die gouden generatie. Zijn terugblik op Ron’s 0verlijden en het besef dat hij een van de laatste overgebleven tv-grootheden is, maken het verlies extra voelbaar.
Hoewel de twee nooit echt vrienden waren, staat Henny stil bij de impact van Brandsteders carrière en zijn nalatenschap. Het einde van een tijdperk, waarin De Grote Drie nog gezamenlijk de Nederlandse televisie domineerden, is hiermee definitief geworden.
Gratis busvervoer voor asielzoekers tussen Ter Apel en Emmen zorgt voor brede discussie: ‘Is dit de juiste oplossing?’
Het besluit om het busvervoer tussen het asielzoekerscentrum in Ter Apel en station Emmen voortaan kosteloos te maken voor bewoners van het azc, zorgt voor veel reacties in het hele land. Het gaat om een maatregel die vooral bedoeld is om de veiligheid in het openbaar vervoer te verbeteren, maar de keuze roept tegelijkertijd vragen op over gelijkheid, handhaving en de rol van vervoersbedrijven. Voorstanders spreken van een pragmatische aanpak, terwijl anderen vinden dat hiermee een verkeerd signaal wordt afgegeven.
Een lange geschiedenis van incidenten en overlast
Al jaren klinken er zorgen over de situatie op de buslijn tussen Ter Apel en Emmen. Chauffeurs gaven eerder aan dat zij regelmatig te maken kregen met ongewenst gedrag, onduidelijkheid rondom ticketbetalingen en spanningen die opliepen tijdens ritten. Het ging daarbij soms om groepen reizigers die niet wilden betalen of moeite hadden met de regels van het openbaar vervoer.
Hoewel veel ritten zonder problemen verliepen, waren de uitzonderingen heftig genoeg om de veiligheid van chauffeurs en medereizigers onderwerp van gesprek te maken. Buschauffeurs hebben meerdere keren aangegeven dat zij onder grote druk stonden en dat sommige situaties erg onprettig aanvoelden. Voor een sector waarin veiligheid en klantvriendelijkheid centraal staan, was dat een reden om te zoeken naar oplossingen.
Eerdere maatregelen boden onvoldoende resultaat
Het probleem aanpakken was complex. Het COA zette hosts in die bewoners van het azc begeleidden naar de bushalte en hielpen bij het opstappen. Deze hosts moesten vooral zorgen voor rust, begeleiding en uitleg over de regels. In Emmen werden extra toezichthouders ingezet, die reizigers te woord stonden en konden ingrijpen als dat nodig was. Ook Qbuzz schakelde boa’s in op reguliere buslijnen. De buschauffeurs en boa’s hadden portofoons om sneller te kunnen communiceren wanneer zich iets voordeed.
Hoewel deze maatregelen soms hielpen om de situatie tijdelijk te stabiliseren, bleek de structurele overlast niet volledig te verdwijnen. De vraag bleef dus bestaan: wat kan er gedaan worden om ritten veiliger, rustiger en voorspelbaarder te maken?
Nieuwe aanpak: gratis pendeldienst moet rust terugbrengen
Daarom is nu besloten dat het vervoer tussen het azc in Ter Apel en station Emmen gratis wordt. Het doel hiervan is niet om bepaalde groepen te bevoordelen, maar om een belangrijk spanningspunt weg te nemen: de discussie over betalen. In eerdere incidenten bleek vooral de discussie over het wel of niet kopen van een ticket aanleiding voor onrust. Door dat element weg te nemen, hoopt Qbuzz dat de ritten voortaan zonder spanningen verlopen.
Qbuzz-directeur Laurence Hovenkamp noemt deze beleidswijziging een belangrijke schakel in een bredere aanpak. Volgens haar is de combinatie van maatregelen essentieel: toezicht, begeleiding én kosteloos vervoer voor deze specifieke route moeten samen zorgen voor een veiligere omgeving.
“Het vrij beschikbaar stellen van de pendeldienst is een cruciale stap om het totale pakket aan maatregelen te laten slagen,” aldus Hovenkamp.
Het gaat hierbij dus niet enkel om gratis reizen, maar om een compleet beleid dat onrust moet voorkomen en de ervaring van chauffeurs en reizigers moet verbeteren.
Veel discussie op sociale media
Het besluit zorgt online voor stevige reacties. Veel mensen vragen zich af waarom één specifieke groep gratis mag reizen, terwijl andere reizigers wel moeten betalen voor dezelfde afstand. Zij ervaren het als oneerlijk dat er kennelijk middelen beschikbaar zijn om dit vervoer kosteloos te maken, terwijl dit voor regulier openbaar vervoer niet gebeurt.
Aan de andere kant zijn er ook mensen die de keuze pragmatisch en begrijpelijk vinden. Zij wijzen op het feit dat veiligheidspunten in het openbaar vervoer bovenaan staan, en dat het wegnemen van conflictmomenten een bewezen manier is om de rust te bewaren. Volgens deze groep is het beter om te investeren in stabiliteit dan dat chauffeurs en reizigers zich onveilig voelen.
Waarom gratis vervoer als oplossing wordt gezien
Dat de betaaldiscussie zo’n grote rol speelt, heeft vooral te maken met het karakter van de route. Het traject tussen het azc en het station wordt dagelijks gebruikt door een grote, relatief vaste groep reizigers. Voor sommige bewoners van het azc is onduidelijk hoe het Nederlandse betaal- en vervoerssysteem werkt, waardoor misverstanden kunnen ontstaan.
Door het traject tijdelijk gratis te maken, hoopt men de ritten voorspelbaarder te maken en chauffeurs te ontlasten. Als er geen discussies meer zijn bij het instappen, komt er meer rust in de bus én aan de halte. Bovendien maakt het toezicht door hosts en boa’s het makkelijker om te signaleren waar extra uitleg of begeleiding nodig is.
Is dit de omgekeerde wereld?
Veel reacties online zijn gebaseerd op het idee dat er nu een “beloning” wordt gegeven voor gedrag dat eerder tot problemen leidde. Mensen vrezen dat er een precedent wordt geschapen: dat wie onrust veroorzaakt uiteindelijk extra geholpen wordt. Daarom noemen sommigen het besluit symbolisch ‘de omgekeerde wereld’.
Tegelijkertijd benadrukken beleidsmakers dat dit geen beloning is, maar een veiligheidsmaatregel. Het is vergelijkbaar met andere situaties waarin conflicten worden voorkomen door een procedure te vereenvoudigen — zoals wanneer voetbalclubs extra pendelbussen inzetten voor supportersgroepen om opstootjes te voorkomen.
Gelijke behandeling en toegankelijkheid van het openbaar vervoer
Een belangrijk punt in de discussie is het gevoel van gelijkheid. Het openbaar vervoer is een publieke dienst die voor iedereen toegankelijk moet zijn, en veel reizigers vinden dat regels voor iedereen hetzelfde moeten zijn. Wanneer één groep op een bepaalde route gratis reist, roept dat automatisch vragen op over solidariteit, eerlijkheid en uniformiteit van beleid.
Daarom benadrukken de betrokken partijen dat dit een uitzonderlijke situatie is, specifiek gekozen voor een zeer specifiek traject met specifieke veiligheidsuitdagingen. Het is dus geen beleidswijziging die breder wordt ingevoerd.
Hoe gaat het verder?
Voor nu blijft de gratis pendeldienst onderdeel van een proefperiode. In die periode wordt gemeten of het aantal incidenten daadwerkelijk afneemt en of chauffeurs zich veiliger voelen. Ook wordt gekeken of de begeleiding van het COA, de inzet van toezichthouders en het contact tussen vervoerder en overheid voldoende zijn om de situatie duurzaam te verbeteren.
Wanneer blijkt dat de maatregel effectief is, kan deze langer worden aangehouden. Als de resultaten tegenvallen, zullen opnieuw aanpassingen nodig zijn.
Wat vind jij van dit besluit?
Het onderwerp raakt veel mensen, omdat het gaat over veiligheid, verantwoordelijkheid en eerlijkheid. Vind jij het verstandig om dit traject gratis te maken om zo de rust terug te brengen? Of zijn er volgens jou andere oplossingen mogelijk die zowel veilig als eerlijk voelen?
Laat het vooral weten in de reacties — de discussie is nog lang niet voorbij, en jouw mening telt mee in hoe dit soort beleidskeuzes in de toekomst worden vormgegeven.