Algemeen
Heftige doodsoorzaak Ron Brandsteder bekendgemaakt
Het 0verlijden van Ron Brandsteder kwam voor velen als een verrassing, maar voor zijn intimi was al langer duidelijk dat de geliefde presentator met gezondheidsproblemen kampte. Maandagochtend 0verleed hij in alle vroegte, zoals zijn familie in besloten kring liet weten. Wat hem precies mankeerde, hield hij echter altijd voor zich.
Een groot gemis in de televisiewereld
Joop van den Ende, die vrijwel al Brandsteders programma’s produceerde, reageerde geschokt: “Ron was een van de fijnste mensen met wie ik ooit heb gewerkt. Zo’n professional, zo’n fijne man.”
Ook oud-collega’s zoals Patty Brard en Linda de Mol deelden hun verdriet. “Wat een ontzettend triest bericht,” aldus De Mol. “Ik ben helemaal aan het begin van mijn carrière Ron’s assistente geweest en heb veel van hem geleerd. Hij was een geweldige showman met een enorm gevoel voor humor.”
Martijn Krabbé, die recent bekendmaakte ongeneeslijk z!ek te zijn, eerde Brandsteder op Instagram: “Mijn allereerste stappen in de omroepwereld waren onder jouw vleugels. Voor eeuwig dankbaar. Rust zacht, Maestro.”
Een onuitwisbare indruk op radio en televisie
RTL bracht een officiële verklaring uit waarin zij Brandsteder roemen als een van hun iconische presentatoren. “Ron was een van de meest geliefde gezichten van RTL en presenteerde vele succesvolle programma’s zoals Wie Ben Ik?, Ron’s Honeymoonquiz en Dancing with the Stars. Hij heeft een onuitwisbare indruk achtergelaten.”
Ook AvroTros eerde Brandsteder, die zijn carrière begon bij de Tros op radiozender Hilversum 3. “Hij wist met zijn schaterlach en ontspannen stijl een breed publiek te boeien. Wij zijn hem veel dank verschuldigd en wensen zijn familie veel sterkte.”
Brandsteder presenteerde diverse radioprogramma’s, zoals Tros Nachtwacht en Pep op Drie, en werd bekend met televisieshows als De Showbizzquiz en Moordspel. Zijn kenmerkende, donkere stem en charmante persoonlijkheid maakten hem geliefd bij generaties televisiekijkers.
Een indrukwekkende carrière en persoonlijk leven
Ron Brandsteder werd geboren als zoon van Ton Brandsteder, een succesvolle zakenman die het Japanse elektronicamerk Sony naar Nederland haalde. Hij werd ontdekt door Ivo Niehe terwijl hij Sony-producten presenteerde op een beurs. Vervolgens werkte hij als radio-dj, plugger en zelfs als zanger – hij was de stem van Dokter Bernhard in de hit van Bonnie St. Claire.
Zijn televisiesucces begon eind jaren ’70 en groeide in de decennia daarna. Zijn programma’s trokken miljoenen kijkers en hij werd een van de meest herkenbare presentatoren van Nederland. Zijn samenwerking met collega’s zoals André van Duin, Wendy van Dijk en Caroline Tensen werd door kijkers enorm gewaardeerd.
Sinds 1983 was Brandsteder getrouwd met Yvonne Brandsteder-Baggen, met wie hij twee zonen kreeg: Rick en Robert. Rick trad in de voetsporen van zijn vader en werkte ook als tv-presentator.
Een teruggetrokken leven en zijn laatste jaren
Hoewel Ron Brandsteder de laatste jaren steeds minder in de media verscheen, bleef hij geliefd onder het publiek. In 2021 deed hij nog mee aan The Masked Singer en presenteerde hij voor Omroep MAX nog enkele radioprogramma’s. In 2023 trok hij zich definitief terug.
Zijn naasten wisten dat hij leed aan een ernstige z!ekte, maar Ron sprak daar zelf nooit over. “Het ging om iets ongeneeslijks,” verklaarde een ingewijde. Hij hield zijn strijd privé, zoals hij zijn hele leven bescheiden was over zijn persoonlijke situatie.
Zijn 0verlijden laat een groot gat achter in de Nederlandse mediawereld. Collega’s, fans en televisiekijkers zullen hem herinneren als een charismatische, warme en getalenteerde presentator met een unieke stem en een ongeëvenaarde uitstraling. Zijn nalatenschap leeft voort in de vele iconische programma’s die hij presenteerde en de generaties kijkers die hij heeft vermaakt.
Rust zacht, Ron Brandsteder.
Vrijspraak Marco Borsato leidt tot felle column van Angela de Jong: “Een treurige dag voor slacht0ffers”
De vrijspraak van Marco Borsato heeft in Nederland een golf aan reacties veroorzaakt. Terwijl de rechtbank concludeerde dat er onvoldoende wettig en overtuigend bewijs was voor de beschuldigingen, laat columnist Angela de Jong in haar nieuwste stuk weten dat de uitspraak volgens haar bittersweet is. Voor de zanger en zijn familie betekent het rust en opluchting, maar volgens haar blijft het vermeende slacht0ffer met lege handen achter. Ze noemt het oordeel van de rechtbank dan ook “een treurige dag”.
“Het recht heeft gezegevierd – zo heet dat dan”
In haar column beschrijft De Jong de uitspraak op een manier die zowel afstandelijk als kritisch klinkt. Ze schrijft dat “het recht heeft gezegevierd”, maar plaatst meteen kanttekeningen. De rechtbank sprak Borsato vrij omdat er onvoldoende steunbewijs was. De Jong benadrukt dat een enkele verklaring in het Nederlandse strafrecht niet genoeg is om tot een veroordeling te komen.
Die juridische realiteit begrijpt ze, zegt ze, maar het maakt de uitkomst volgens haar niet minder pijnlijk:
“Fijn voor Borsato, zijn dierbaren en zijn vrienden, die dit de komende tijd natuurlijk aan alle kanten zullen vieren en uitbuiten in de media. En dat snap ik. Als het mijn vader was, zou ik dat waarschijnlijk ook doen.”
Met deze zin erkent ze dat opluchting vanuit de familie begrijpelijk is, maar tegelijkertijd beschouwt ze het als een dag waarop ook iemand anders, het vermeende slacht0ffer Asmara Thielen, een klap te verwerken krijgt.
“Een slacht0ffer staat met lege handen”
Waar Angela de Jong zich vooral zorgen over maakt, is de bredere boodschap die volgens haar uit de vrijspraak spreekt. Ze schrijft dat het opnieuw laat zien hoe moeilijk het voor slacht0ffers van grensoverschrijdend gedrag kan zijn om gerechtigheid te vinden. Zolang er geen getuigen zijn, geen beeldmateriaal bestaat en een verdachte ontkent, blijft het volgens haar bijna onmogelijk om als aangeefster gehoor te krijgen.
“Zolang er geen getuigen of video-opnames van het misbruik zijn en de dader ontkent, is het jouw woord tegen dat van een ander en heb je geen poot om op te staan.”
Volgens De Jong heeft de nu 26-jarige Asmara Thielen al langer vermoed dat haar verhaal moeilijk voet aan de grond zou krijgen. De columnist stelt dat deze realisatie schrijnend is, zeker omdat de procedure voor haar jarenlang zwaar moet zijn geweest.
De moed van Asmara volgens De Jong
De Jong noemt de aangifte van Asmara “dapper” en verwijst naar de verklaring die haar advocaat, Peter Plasman, tijdens de zittingen voorlas. De tekst raakte haar zichtbaar:
“De verklaring gaf me kippenvel,” schrijft ze.
Ze haalt meerdere passages aan die volgens haar laten zien hoe moeilijk de jaren voor Asmara zijn geweest. Zo beschrijft de verklaring hoe de jonge vrouw jarenlang worstelde met schaamte, onzekerheid en twijfel.
De Jong noemt dat herkenbaar voor veel andere mensen die grensoverschrijdend gedrag melden: gevoelens van schuld, angst en isolatie.
Daarnaast wijst ze op de angst die volgens Asmara speelde rondom haar moeder. Die werkte destijds bij de fanclub van Marco Borsato. Asmara was bang dat haar moeder zou worden ontslagen als zij zou vertellen wat er was gebeurd. Deze angst, schrijft De Jong, zou grote gevolgen voor het gezin hebben kunnen hebben.
“En wie zou haar geloven?” vraagt Asmara
zich in de verklaring hardop af.
Voor Angela de Jong is dat een kernzin: een jonge vrouw die zich
afvraagt of ze op kan boksen tegen de populariteit van een geliefde
artiest.
Volgens haar is de boodschap van Asmara’s verklaring duidelijk: het voelt alsof je je verhaal moet vertellen tegenover iemand die door het hele land bewonderd wordt — en dat maakt het extra zwaar.
Over de rol van de verdediging
In haar column uit De Jong ook kritiek op de verdediging van Borsato, het advocatenduo Carry en Geert-Jan Knoops. Volgens haar heeft de verdediging de moeder van Asmara, Nathalie, op “weinig subtiele wijze” tot dader gemaakt. Daarmee bedoelt ze dat de aandacht in de zaak deels verschoof van het gedrag van de zanger naar de rol van de moeder binnen het verhaal en de totstandkoming van de aangifte.
De Jong schrijft:
“Borsato werd ineens het slacht0ffer. Zo gaat dat dan.”
Zij vindt het opvallend dat de aangeefster weinig vroeg van de rechtbank. Geen financiële compensatie, geen langdurige celstraf, maar alleen erkenning.
Volgens De Jong maakt dat de uiteindelijke uitspraak extra zwaar voor het vermeende slacht0ffer:
“Ze wilde slechts erkenning voor wat haar is aangedaan als piepjong meisje en waar ze nog dagelijks last van had.”
“Met lege handen achterblijven” – een terugkerend patroon?
Angela de Jong plaatst de zaak in een bredere context. Zij stelt dat veel vrouwen die grensoverschrijdend gedrag melden, uiteindelijk zonder erkenning of resultaat achterblijven. Dat is volgens haar niet alleen verdrietig, maar ook een maatschappelijke kwestie waar Nederland nog niet goed raad mee weet.
In haar eigen woorden:
“Maar zoals zoveel vrouwen die seksueel misbruik hebben moeten ondergaan, staat ze nu met lege handen.”
De column eindigt daarmee niet alleen als reflectie op deze specifieke zaak, maar ook als kritiek op een systeem dat volgens haar slacht0ffers weinig ruimte biedt om hun verhaal juridisch bevestigd te krijgen.
De juridische realiteit tegenover emotionele verwachtingen
De uitspraak van de rechtbank in Utrecht draaide om bewijs. Niet om emoties, vermoedens of publieke opinie. Het strafrecht is bedoeld om uitsluitend te veroordelen als er overtuigend bewijs ligt, en dat was hier niet het geval. De rechter concludeerde dat de verklaring van Asmara te algemeen was en onvoldoende concreet om juridisch onderbouwd te worden.
Er waren geen getuigen, geen aanvullend materiaal, geen controleerbare gegevens uit het dagboek en geen onafhankelijke aanwijzingen die de inhoud van de aangifte konden bevestigen.
Juridisch gezien is de beslissing daardoor logisch; emotioneel gezien voelt het voor sommigen pijnlijk. Dat spanningsveld vormt de rode draad in De Jongs column.
Een dag met dubbele lading
De vrijspraak van Marco Borsato is voor veel mensen een moment van opluchting, vooral voor hemzelf en zijn familie. Na zes jaar onzekerheid betekent het een belangrijke stap richting herstel en rust. Tegelijkertijd illustreert Angela de Jong’s column dat een rechterlijke uitspraak ook een andere, veel minder opgeluchte kant kent: die van iemand die het gevoel heeft dat haar verhaal niet geloofd is of niet kon worden bewezen.
En precies dat maakt de gebeurtenis voor De Jong “een treurige dag”.
Conclusie
De vrijspraak van Marco Borsato heeft de juridische wereld duidelijkheid gegeven, maar heeft maatschappelijk juist nieuwe vragen opgeroepen. Hoe gaan we om met meldingen zonder bewijs? Wat betekent erkenning voor slacht0ffers? Hoe groot is de kloof tussen de juridische en de emotionele waarheid?
Angela de Jong legt in haar
column de vinger op die zere plek.
En daarmee is haar bijdrage aan het debat minstens zo veelbesproken
als de uitspraak zelf.