Algemeen
Gordon nog altijd ernstig ziek: ´Kan nog wéken duren!´
Het gaat momenteel verschrikkelijk slecht met een van de grootste entertainers van ons land: Gordon. De zanger van bekende hits als ‘Ik bel je zomaar even op’ ligt doodziek op bed in zijn hotelkamer in of rondom Kaapstad, Zuid-Afrika. Lokale doktoren zagen zich zelfs genoodzaakt hem aan het infuus te leggen, omdat hij extreem uitgedroogd was door een heftige buikgriep. Zijn toestand baart grote zorgen, zowel bij zijn fans als bij mensen die hem persoonlijk kennen.
Oorzaken: Loadshedding en voedselbederf
Volgens zijn goede vriend William Rutten komt de ernstige ziekte van Gordon waarschijnlijk door loadshedding. In Zuid-Afrika is het een gebruikelijke praktijk dat de stroom dagelijks in blokken wordt uitgeschakeld om overbelasting te voorkomen. Na een periode van tien maanden stabiele stroomvoorziening is deze maatregel recentelijk weer ingevoerd. “Hij kan er wel drie weken last van hebben,” aldus William. De stroomuitval zorgt ervoor dat voedsel sneller bederft, waardoor er meer kans is op besmetting met schadelijke bacteriën. Dit kan verklaren waarom Gordon mogelijk besmet voedsel heeft gegeten en daardoor nu te maken heeft met de beruchte “Cape Town-belly.”
Cape Town-belly: een gevaarlijke term
De term “Cape Town-belly” wordt door de lokale bevolking en bezoekers in Kaapstad gebruikt om een zware buikgriep te beschrijven, die ontstaat door het consumeren van bedorven voedsel. William Rutten lichtte toe dat hij vorig jaar of twee jaar geleden zelf in Zuid-Afrika was en dat van de groep waarmee hij was gereisd, zo’n 25 van de 30 personen last kregen van deze vorm van buikgriep. De term benadrukt de ernst van de symptomen en de snelle uitdroging die gepaard gaat met deze ziekte. De huidige situatie met Gordon bevestigt dat ook bekende Nederlanders niet immuun zijn voor de gevaren van een onstabiele voedselketen.
Contaminatie door bedorven voedsel
Collega’s van Gordon en andere deskundigen wijzen erop dat het eten van besmet voedsel in Zuid-Afrika niet ongewoon is, zeker tijdens perioden van loadshedding. Een recente aanwijzing komt van Justine Murcella, die suggereerde dat een schadelijke hamburger – een hamburger Benedict – mogelijk de oorzaak is van de besmetting. Dit soort besmetting kan leiden tot ernstige buikgriep, waarbij de symptomen verergeren door uitdroging en infecties. Het is dan ook cruciaal dat toeristen en lokale bewoners extra alert zijn op de hygiëne en de versheid van voedsel, zeker tijdens perioden van stroomuitval.
Ervaringen van andere reizigers
Volgens dokter William, die zelf ervaring heeft met deze problematiek, heeft hij in eerdere reizen in Zuid-Afrika gezien dat mensen soms twee tot drie weken met de klachten worstelen. “Ik ken één iemand die het drie weken heeft gehad, een ander twee weken,” legt hij uit. Dit benadrukt dat de symptomen van de Cape Town-belly niet zomaar overgaan en dat het herstelproces lang kan duren. Voor Gordon betekent dit dat hij mogelijk nog weken op bed zal moeten liggen, met alle consequenties van dien voor zijn carrière en dagelijkse routine.
Social media en publieke reacties
Gordon deelt zijn ziekte ook via Instagram, waar hij beelden plaatst die zijn kritieke conditie laten zien. Zijn ernstige uitputting en de noodzaak voor het infuus roepen medeleven op bij zijn volgers. Privé- en media-experts, zoals Evert Santegoeds, reageren verbaasd op de staat van de zanger. “Ik zag er eerst een foto van en ik dacht: je hoeft alleen die bril maar af te doen en de kist dicht te doen. Hij zag er zó slecht uit,” aldus Evert. De publieke verontwaardiging en medeleven laten zien hoezeer deze situatie ook de Nederlandse gemeenschap raakt.
Zorgwekkende impact van loadshedding
De terugkeer van loadshedding in Zuid-Afrika heeft meer gevolgen dan alleen ongemak voor de lokale bevolking. De praktijk zorgt er namelijk voor dat voedsel sneller bederft, wat weer leidt tot ernstige gezondheidsproblemen bij zowel bewoners als toeristen. Voor mensen zoals Gordon, die op vakantie zijn en in een hotel verblijven, kan dit desastreuze gevolgen hebben. De hernieuwde stroomuitval zorgt voor een toename van voedselgerelateerde ziektegevallen, wat de lokale gezondheidszorg onder druk zet.
Toekomstige voorzorgsmaatregelen
Experts raden aan dat reizigers in Zuid-Afrika extra alert zijn op de staat van voedsel en drinken. Het nemen van voorzorgsmaatregelen, zoals het vermijden van voedsel dat mogelijk te lang onkoel bewaard is, kan helpen om besmettingen te voorkomen. Daarnaast is het van belang dat toeristen hun hygiëne in de gaten houden en bij twijfel liever voorverpakt voedsel kiezen. Door deze maatregelen kunnen onnodige risico’s met betrekking tot de Cape Town-belly wellicht worden beperkt.
Conclusie: een harde les voor iedereen
De situatie van Gordon is een harde herinnering aan de risico’s van loadshedding en de impact die het kan hebben op de volksgezondheid. Terwijl de stroomuitval in Zuid-Afrika weer de kop opsteekt, wordt duidelijk dat zelfs bekende entertainers niet beschermd zijn tegen de gevaren van voedselbederf. Voor Gordon blijft nu de vraag hoe lang hij zal moeten herstellen en of deze ziekte wellicht een bredere impact zal hebben op toeristen in de regio. Het incident zet aan tot hernieuwde aandacht voor voedselveiligheid en voorzorgsmaatregelen tijdens periodes van energietekort.
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.