Algemeen
Gordon en zijn nieuwe moeder beleven tijden van hun leven: ´Guilty pleasure´
Gordon was gisteren op pad met Tineke de Nooij, een vrouw die hij zijn tweede moeder noemt. Het duo genoot samen van hun favoriete guilty pleasure: kaviaar. Dit moment werd gedeeld op Gordon’s Instagram Story, waar te zien is hoe zij samen blini’s met kaviaar eten, een maaltijd die al jaren hun favoriet is.
Een Speciaal Moment tussen Gordon en
Tineke
Gordon en Tineke hebben altijd een bijzondere band gehad. Op de
foto op Instagram straalt de vriendschap tussen de twee, terwijl ze
duidelijk genieten van hun gezamenlijke plezier. Voor Gordon is
Tineke niet zomaar een vriendin, maar een vrouw die hij ziet als
een tweede moeder. Dit bijzondere moment benadrukt de hechte band
die zij delen, ondanks de uitdagingen die ze samen hebben
doorgemaakt.
Tineke de Nooij: Een Mentale Steun voor
Gordon
Tineke heeft altijd een belangrijke rol gespeeld in het leven van
Gordon. Ze is een constante in zijn leven, die hem steunt en
begrijpt. Gordon zelf heeft eerder gezegd dat hij enorm veel waarde
hecht aan haar aanwezigheid, vooral in tijden van onzekerheid of
tegenslag. Het is duidelijk dat Tineke voor hem meer is dan alleen
een vriendin: ze is een mentale steun en een belangrijk persoon in
zijn wereld.
De Relatie Tussen Gordon en Tineke: Niet Altijd
Eenvoudig
Ondanks hun hechte band, is de relatie tussen Gordon en Tineke niet
altijd probleemloos geweest. In het verleden hebben de twee zelfs
een periode gehad waarin ze geen contact met elkaar hadden. Tineke
de Nooij vertelde eerder aan weekblad Story dat dit nooit door haar toedoen was.
Gordon zelf was de oorzaak van de breuk, maar dat weerhield Tineke
er niet van om haar liefde voor hem niet te verliezen.
Onenigheid Over Zuid-Afrika
Een van de redenen voor het verlies van contact was een opmerking
die Gordon had gemaakt over Zuid-Afrika, het favoriete vakantieland
van Tineke. Gordon had zich negatief uitgelaten over het land, wat
tot spanningen leidde tussen de twee. Dit leidde tot een breuk,
maar gelukkig was dit slechts tijdelijk. Tineke zei over die
periode: “Het was niet iets wat ik persoonlijk nam, maar we moesten
even afstand nemen.”
De Kracht van Vriendschap
Tineke gaf echter aan dat ze nooit echt ruzie hadden. Ze
verklaarde: “Bij Gordon en mij is het zo dat als we elkaar weer
zien, we verder gaan waar we waren gebleven.” Dit benadrukt de
kracht van hun vriendschap. In plaats van langdurige conflicten,
hebben zij altijd de kracht gevonden om elkaar weer te omarmen, wat
hun band alleen maar versterkt heeft.
Vergeving en Begrip
De manier waarop Tineke naar hun relatie kijkt, toont haar grote
mate van vergeving en begrip. “Gordon is wie hij is en ik hou van
hem zoals hij is,” zei Tineke. Deze uitspraak toont de acceptatie
die zij heeft voor Gordon, zelfs wanneer zijn gedrag niet altijd
voldoet aan de verwachtingen van anderen. Voor Tineke zijn de goede
momenten belangrijker dan de slechte, en ze gelooft dat alle
problemen uiteindelijk zullen verdwijnen.
Altijd in Haar HartTineke eindigde haar verhaal door te zeggen: “Gordon blijft in mijn hart zitten.” Dit is een krachtige uitspraak die de diepte van hun vriendschap weerspiegelt. Ondanks de ups en downs die ze samen hebben doorgemaakt, is Tineke altijd in staat geweest om Gordon te vergeven en door te gaan met hun vriendschap. Dit laat zien hoe belangrijk deze relatie voor hen beiden is, en hoe zij elkaar altijd zullen blijven steunen, ongeacht de omstandigheden.
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.