Algemeen
Geen Playboy dit keer, Heleen van Royen gaat vollédig uit de kleren voor de nieuwste LINDA!
Heleen van Royen is een naam die in Nederland synoniem staat voor provocatie, openheid en een onbeschaamde levenshouding. De bekende schrijfster, die in de afgelopen decennia meerdere bestsellers heeft geschreven, blijft zichzelf opnieuw uitvinden en schuwt daarbij geen enkele taboe. Inmiddels heeft ze de leeftijd van 59 jaar bereikt, maar haar nieuwsgierigheid en openheid over haar leven, inclusief haar avonturen tussen de lakens, zijn nog even uitgesproken als altijd.
Een leven vol controverse
Heleen van Royen is niet alleen bekend om haar boeken, maar ook om haar uitgesproken meningen en ongeremde uitingen in de media. In 2004 haalde ze de krantenkoppen met een spraakmakende column waarin ze onthulde dat de Amsterdamse wethouder Rob Oudkerk regelmatig pornosites bezocht en prostituees bezocht op de tippelzone in de Amsterdamse westelijke havens. Haar onthulling zorgde voor een politiek schandaal, dat uiteindelijk leidde tot het gedwongen aftreden van Oudkerk. Dit incident bewees eens te meer dat Van Royen niet bang is om de grenzen op te zoeken en taboes te doorbreken.
Zelfexpressie en provocatie
Naast haar literaire carrière heeft Heleen van Royen zich ook op andere manieren geuit. In 2014 stond ze in het middelpunt van de belangstelling met haar tentoonstelling “Heleen van Royen: Selfmade” in het Letterkundig Museum in Den Haag. De expositie bevatte een reeks foto’s van Van Royen zelf, waaronder naaktselfies en beelden die de vrouwelijke seksualiteit in al haar facetten verkenden.
Een van de meest besproken foto’s was die waarop ze een bebloede tampon uit haar vagina haalde, evenals een ander beeld waarop ze sperma in haar haar had. De tentoonstelling lokte veel controverse uit, maar trok tegelijkertijd een groot aantal bezoekers, mede dankzij de media-aandacht die eraan werd besteed. In talkshows zoals De Wereld Draait Door werd er uitgebreid over gediscussieerd. Uiteindelijk werd de tamponfoto zelfs geveild voor een bedrag van 1.900 euro.
Playboy en LINDA
Heleen van Royen heeft in het verleden geen geheim gemaakt van haar waardering voor het vrouwelijk lichaam en haar eigen seksualiteit. In 2006 poseerde ze voor de Playboy, een fotoshoot die destijds veel stof deed opwaaien. Toch leek dit slechts een voorproefje van wat nog zou komen.
Nu, bijna twintig jaar later, bewijst Van Royen opnieuw dat ze niets van haar lef heeft verloren. Dit keer is het niet de Playboy die haar benaderde, maar het populaire tijdschrift LINDA., het blad van Linda de Mol. De nieuwe fotoshoot laat zien dat Van Royen nog steeds vol zelfvertrouwen en trots in haar eigen huid zit. De beelden stralen kracht en sensualiteit uit en bewijzen dat leeftijd geen enkele rol speelt als het gaat om zelfexpressie en vrijheid.
Een vrouw die zich niet laat beperken
Wat Heleen van Royen zo uniek maakt, is haar onverschrokken houding tegenover onderwerpen waar veel mensen liever over zwijgen. Haar boeken bevatten vaak gedurfde thema’s en expliciete scènes, iets wat haar lezers ofwel bewonderen of bekritiseren. Ze heeft zich altijd hard gemaakt voor vrouwenrechten, seksuele vrijheid en het recht op zelfexpressie zonder schaamte.
Haar openheid over haar eigen leven is voor veel mensen inspirerend. Ze heeft laten zien dat ouder worden niet betekent dat je jezelf moet verstoppen of conformeren aan maatschappelijke verwachtingen. In plaats daarvan blijft ze trouw aan zichzelf en moedigt ze anderen aan hetzelfde te doen.
Reacties uit de samenleving
Niet iedereen is even enthousiast over Heleen van Royens openheid. Critici vinden dat ze te ver gaat in haar drang naar zelfexpressie en vragen zich af of bepaalde uitingen nog wel literair of kunstzinnig te noemen zijn. Haar provocaties worden soms gezien als aandachttrekkerij, eerder bedoeld om de spotlights op zichzelf te richten dan om een diepere boodschap over te brengen.
Toch lijkt de publieke opinie grotendeels in haar voordeel uit te vallen. Haar lezers en volgers prijzen haar juist om haar moed en eerlijkheid. Vooral vrouwen zien haar als een rolmodel dat laat zien dat je op elke leeftijd jezelf mag zijn en mag genieten van het leven zonder je te laten beperken door maatschappelijke normen en verwachtingen.
Blik op de toekomst
Met haar nieuwste fotoshoot voor LINDA. bewijst Heleen van Royen eens te meer dat ze haar eigen pad blijft volgen. Haar carrière, die begon als schrijfster, is inmiddels uitgegroeid tot een breder platform waarin ze zich op verschillende manieren uitdrukt. Ze blijft boeken schrijven, maar heeft ook haar weg gevonden in de wereld van fotografie, journalistiek en televisie.
Wat de toekomst voor haar brengt, blijft gissen, maar één ding is zeker: Heleen van Royen zal zichzelf niet inhouden. Ze zal blijven uitdagen, prikkelen en mensen aan het denken zetten. Of dat nu is door haar scherpe pen, haar provocerende foto’s of haar openhartige interviews, Van Royen blijft een van de meest opvallende en intrigerende figuren in de Nederlandse media.
Dit bericht op Instagram bekijken
Conclusie
Heleen van Royen is een vrouw die zich niet laat definiëren door haar leeftijd, maatschappelijke verwachtingen of kritiek van buitenaf. Ze heeft keer op keer laten zien dat ze haar eigen koers vaart en geen enkele taboe uit de weg gaat. Van haar vroege onthullingen over Rob Oudkerk tot haar gewaagde kunstprojecten en recente fotoshoots, Van Royen blijft zichzelf en haar publiek uitdagen.
Haar nieuwste fotoshoot voor LINDA. laat zien dat sensualiteit en zelfvertrouwen geen houdbaarheidsdatum hebben. Of je nu fan bent van haar werk of niet, één ding is onmiskenbaar: Heleen van Royen is en blijft een van de meest spraakmakende persoonlijkheden van Nederland.
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.