Algemeen
Gebroken Peter Gillis deelt slecht nieuws: “Het is voorbij” 💔
Peter Gillis, de bekende ondernemer achter Oostappen Vakantieparken, heeft besloten zijn negen vakantieparken in Nederland te verkopen. Dit markeert het einde van een tijdperk voor Gillis en zijn familie, die jarenlang actief waren in de vakantieparkbranche. In een persbericht liet de familie Gillis weten dit besluit met “pijn in haar hart” te nemen.
Een imperium dat tot een einde komt
Gillis verwierf landelijke bekendheid door het populaire televisieprogramma Massa is Kassa, waarin hij en zijn familie werden gevolgd tijdens hun dagelijkse werkzaamheden en de uitdagingen van het runnen van een vakantieparkimperium. De serie bood een uniek kijkje achter de schermen en gaf de kijkers inzicht in zowel de successen als de moeilijkheden van het ondernemerschap.
Toch werd de carrière van Gillis de afgelopen jaren steeds vaker overschaduwd door juridische en bestuurlijke problemen. Zijn ondernemerschap werd gekenmerkt door zowel groei als controverse, en de laatste ontwikkelingen hebben uiteindelijk geleid tot de beslissing om zijn Nederlandse parken van de hand te doen.
Sluitingen en juridische problemen
Een van de belangrijkste factoren die bijdroegen aan de verkoop is de sluiting van een van de vakantieparken in Ommel. De gemeente Asten vermoedde dat de vergunningen van het park werden misbruikt voor criminele activiteiten, en er waren geruchten over illegale permanente bewoning. Dit leidde tot een gedwongen sluiting, wat een flinke klap betekende voor de exploitatie van zijn onderneming.
Daarnaast werd Gillis geconfronteerd met beschuldigingen van belastingfraude en overtredingen op het gebied van huisvesting van buitenlandse werknemers. De Raad van State oordeelde dat hij zich niet had gehouden aan afspraken met gemeenten zoals Peel en Maas, Terneuzen en Loon op Zand. Deze juridische tegenslagen hebben zijn positie als ondernemer verder onder druk gezet en droegen bij aan de onzekere toekomst van zijn vakantieparken.
De druk van de autoriteiten
Volgens Peter Gillis zelf is de verkoop van de vakantieparken een direct gevolg van de toenemende druk van de autoriteiten. In zijn verklaring stelt hij: “Door het samenspannen en optreden van meerdere autoriteiten de afgelopen jaren, moest de exploitatie worden stilgelegd, werden de vakantieparken noodgedwongen gesloten en was er ook geen zicht op heropening.” Hiermee geeft Gillis aan zich machteloos te hebben gevoeld tegenover de maatregelen van overheidsinstanties.
Hoewel hij in april 2024 de dagelijkse leiding van zijn parken al had overgedragen, bleef hij tot nu toe nog wel de eigenaar. Nu heeft hij echter besloten om definitief afstand te nemen van zijn vakantieparkimperium. “Wij zijn trots op wat we hebben bereikt,” verklaarde hij. “Aan dat succes is helaas een einde gekomen.” Deze woorden benadrukken de emotionele lading van zijn besluit en tonen aan dat het afscheid nemen van zijn onderneming een moeilijk proces is geweest.
Wie neemt het stokje over?
De identiteit van de koper is tot op heden nog niet bekendgemaakt. Wat wel vaststaat, is dat de verkoop het gevolg is van een combinatie van externe druk en een veranderende zakelijke realiteit. Gillis is van mening dat de autoriteiten hem het ondernemen onmogelijk hebben gemaakt, waardoor hij geen andere keuze had dan de parken te verkopen.
Ondanks alle controverses blijft Peter Gillis een markante figuur in de Nederlandse zakenwereld. Zijn tv-show Massa is Kassa trok jarenlang een groot publiek en gaf hem een cultstatus. Of hij in de toekomst nog nieuwe zakelijke stappen zal zetten, is nog onduidelijk, maar één ding is zeker: de verkoop van zijn vakantieparken betekent het einde van een tijdperk in de Nederlandse recreatiebranche.
Marco Borsato vierde dit jaar de feestdagen in besloten kring met zijn familie. Na een lange periode waarin zijn privéleven en naam vrijwel dagelijks onderwerp van gesprek waren, kozen de Borsato’s voor een warme, huiselijke kerst. Op sociale media verschenen verschillende beelden van het samenzijn, bedoeld om te laten zien dat het gezin ondanks alles weer dichter bij elkaar is gekomen. Wat voor de familie voelde als een moment van rust en verbondenheid, kreeg echter onverwacht een scherpe bijsmaak door een opmerking van mediacommentator Rob Goossens.
Een kerst in het teken van saamhorigheid
De Telegraaf besteedde aandacht aan de kerstviering van de familie Borsato en sprak zelfs van een ‘nieuwe traditie’. Volgens de krant was het bijzonder om te zien hoe Marco samen met zijn kinderen en andere familieleden de feestdagen doorbracht, na jaren die volledig in het teken stonden van juridische onzekerheid en publieke aandacht. Voor veel lezers voelde het als een menselijk verhaal: een gezin dat probeert vooruit te kijken en de draad weer op te pakken.
Dat beeld riep bij veel mensen sympathie op. Niet omdat alles vergeten of vergeven zou zijn, maar omdat het duidelijk maakte dat ook bekende Nederlanders behoefte hebben aan rust, familie en normaliteit. Juist rond kerst, een periode die vaak draait om verzoening en nabijheid, werd die boodschap door veel volgers herkend en gewaardeerd.
De opmerking die verkeerd viel
Rob Goossens, die bekendstaat om zijn scherpe en soms cynische commentaar op media en showbizz, besloot op het artikel te reageren via X. Onder het bericht van De Telegraaf plaatste hij slechts twee woorden: “Naakt behangen?” Wat mogelijk bedoeld was als een grap of een sarcastische verwijzing, viel bij veel mensen volledig verkeerd.
De timing en context van de opmerking maakten dat de ‘grap’ bij velen overkwam als ongepast en kwetsend. Marco Borsato werd immers recent vrijgesproken in een zware ontuchtzaak, een dossier dat jarenlang enorme impact had op zijn leven en dat van zijn familie. Juist daarom vonden veel mensen dat een dergelijke woordspeling niet alleen flauw was, maar ook respectloos.
Golf van verontwaardiging op sociale media
Binnen korte tijd stroomden de reacties onder Goossens’ bericht binnen. Gebruikers van X waren massaal boos en spraken hun afkeuring uit. Voor hen ging het hier niet om humor, maar om het natrappen van iemand die al jaren onder een vergrootglas ligt.
Een gebruiker schreef: “Hoe voelt dat nou, iemand natrappen?” Een ander was nog explicieter: “Jij hebt echt geen niveau. Humor heeft een grens en jij bent zeker geen humorist.” Anderen spraken van “platte” en “humorloze” opmerkingen en vonden dat Goossens hiermee duidelijk over de schreef ging.
Wat vooral opviel, was dat de kritiek niet alleen kwam van fans van Marco Borsato, maar ook van mensen die juist benadrukten dat vrijspraak of niet, er grenzen zijn aan wat je kunt zeggen. De consensus onder veel reageerders was dat dit geen satire of scherpe observatie was, maar een opmerking die bewust inspeelde op een pijnlijk en beladen onderwerp.
Humor versus verantwoordelijkheid
De ophef rond de tweet van Goossens raakt aan een bredere discussie over humor, satire en verantwoordelijkheid in de media. Zeker in het tijdperk van sociale media kunnen opmerkingen razendsnel een groot publiek bereiken. Wat voor de één een onschuldige grap lijkt, kan voor een ander voelen als een persoonlijke aanval.
Mediacommentatoren bevinden zich daarbij in een lastige positie. Ze worden vaak juist gewaardeerd om hun scherpe tong en relativerende humor, maar diezelfde eigenschappen kunnen ook averechts werken. In dit geval vonden veel mensen dat Goossens de context volledig uit het oog verloor en geen rekening hield met de gevoeligheid van het onderwerp.
De rol van mediacommentatoren
Rob Goossens profileert zich al jaren als ‘mediakenner’ en duidt regelmatig het gedrag van BN’ers, tv-programma’s en showbizzontwikkelingen. Daarbij schuwt hij de scherpe oneliner niet. Voor een deel van zijn publiek hoort dat bij zijn stijl. Maar critici wijzen erop dat scherpe humor iets anders is dan het maken van toespelingen op zware beschuldigingen, zeker wanneer iemand juridisch is vrijgesproken.
De kritiek op Goossens raakt daarmee ook aan de vraag: wat is de verantwoordelijkheid van iemand met een groot bereik? Moet alles kunnen, of mag er worden verwacht dat er rekening wordt gehouden met context, timing en menselijke impact?
De impact op het publieke debat
De discussie rond deze ene tweet laat zien hoe verdeeld het publiek kan reageren op humor in de media. Waar sommigen vinden dat satire per definitie moet kunnen schuren, benadrukken anderen dat er grenzen zijn, vooral als het gaat om zaken die mensen en gezinnen diep hebben geraakt.
Voor Marco Borsato zelf kwam de opmerking op een moment waarop hij juist probeerde zijn leven weer enigszins normaal in te richten. Zijn kerst met familie was geen publieke stunt, maar een privé-moment dat via media-aandacht alsnog breed werd uitgemeten. Dat zo’n moment vervolgens wordt aangegrepen voor een cynische grap, voelde voor veel mensen als onnodig hard.
Stilte vanuit Goossens
Vooralsnog heeft Rob Goossens niet uitgebreid gereageerd op de kritiek. Dat zorgt ervoor dat de discussie vooral wordt gevoerd door het publiek zelf. Sommigen vinden dat hij excuses zou moeten aanbieden, anderen denken dat hij het incident bewust laat uitdoven.
Wat de uitkomst ook wordt, duidelijk is dat deze situatie opnieuw laat zien hoe snel een enkele opmerking kan escaleren tot een bredere maatschappelijke discussie. Het gaat niet alleen over Marco Borsato of Rob Goossens, maar over de vraag hoe we met elkaar omgaan in het publieke domein.
Kerstgedachte onder druk
Ironisch genoeg speelde dit alles zich af rond kerst, een periode waarin verbinding, mildheid en reflectie centraal zouden moeten staan. Juist daarom viel de opmerking bij veel mensen extra rauw. Waar de familie Borsato probeerde de feestdagen in rust door te brengen, werd het moment overschaduwd door een debat over fatsoen en grenzen.
Voor veel X-gebruikers was het duidelijk: humor mag scherp zijn, maar niet ten koste van menselijke waardigheid. De reacties laten zien dat het publiek steeds kritischer kijkt naar hoe bekende mediafiguren omgaan met hun woorden.
Een les in publieke gevoeligheid
Of deze kwestie nog een staartje krijgt, is onduidelijk. Wat wel vaststaat, is dat de ‘grap’ van Rob Goossens bij een groot deel van het publiek verkeerd is gevallen. Het incident onderstreept hoe belangrijk context en timing zijn, zeker in gevoelige dossiers.
In een tijd waarin alles direct wordt gedeeld en beoordeeld, lijkt de ruimte voor ongenuanceerde opmerkingen kleiner te worden. Misschien is dat geen beperking van vrijheid, maar een uitnodiging tot meer zorgvuldigheid. Want soms zegt de manier waarop we reageren op andermans pijn meer over onszelf dan over degene die onderwerp van gesprek is.