Algemeen
Ex-vrouw Peter Gillis krijgt ook zware straf: ´Ze speelde een belangrijke rol!´
De belastingfraudezaak rond Peter Gillis krijgt steeds meer aandacht. Recent werd bekend dat ook zijn ex-vrouw Treesie wordt vervolgd voor haar vermeende betrokkenheid bij de fraudepraktijken. Volgens het Openbaar Ministerie (OM) speelde zij, net als haar dochter Inge, een rol in de belastingontduiking die plaatsvond op de vakantieparken van Peter Gillis. Treesie wordt beschuldigd van het ontvangen van zwart geld in enveloppen, een zaak die nu voor de rechter ligt.
Zwartverhuur op vakantieparken
Het onderzoek van het OM heeft uitgewezen dat op acht vakantieparken van Peter Gillis chalets zwart werden verhuurd. Dit betekende dat een aanzienlijk deel van de inkomsten niet werd geboekt, waardoor Peter Gillis volgens de aanklacht in totaal 520.000 euro aan belasting heeft ontweken. De vakantieparken waren een belangrijke bron van inkomsten voor de familie, maar volgens de justitie werden deze inkomsten verborgen voor de belastingautoriteiten.
Betrokkenheid van Treesie
Volgens getuigenissen van beheerders van de vakantieparken zou Treesie betrokken zijn geweest bij het aannemen van enveloppen met zwart geld. Deze enveloppen zouden in haar handen terecht zijn gekomen, wat haar een rol gaf in het verborgen houden van de inkomsten. In de rechtszaal ontkende Treesie echter elke betrokkenheid bij de administratie van de vakantieparken. Ze verklaarde: “Ik ben geen boekhouder. Ik heb de huishoudschool gedaan en daarna een opleiding tot kapster.”
De eis tegen Treesie
Ondanks haar ontkenning van de beschuldigingen, heeft het OM een taakstraf van 180 uur en een voorwaardelijke celstraf van zes maanden geëist tegen Treesie. De vervolging van de ex-vrouw van Peter Gillis wordt gezien als onderdeel van de bredere zaak tegen de familie Gillis, waarbij meerdere familieleden worden verdacht van betrokkenheid bij de belastingfraude. De zaak heeft inmiddels veel media-aandacht getrokken, zowel vanwege de ernst van de beschuldigingen als de publieke rol van de betrokkenen.
Peter Gillis onder vuur
De rechtszaak tegen Peter Gillis zelf is al verder gevorderd. Vorige maand eiste het OM achttien maanden cel, waarvan zes voorwaardelijk, tegen de bekende vakantieparkondernemer. Gillis zou als hoofdverantwoordelijke van de fraude de meeste belastingontduiking op zijn naam hebben staan. De zaak tegen Gillis krijgt veel aandacht, vooral vanwege zijn publieke bekendheid en de omvang van de fraude. De uitspraak wordt met spanning afgewacht.
Daughter Inge ook betrokken
Naast Peter en Treesie wordt ook hun dochter Inge beschuldigd van betrokkenheid bij de belastingfraude. Inge werkte als directiesecretaresse bij de Oostappen Groep, het bedrijf achter de vakantieparken. Het OM heeft voor haar een taakstraf van 240 uur en een voorwaardelijke celstraf van zes maanden geëist. Inge zou volgens het OM ook een actieve rol hebben gespeeld in het faciliteren van de zwartverhuurpraktijken.
Vertraging in de rechtszaak
De zaak van Treesie werd enige tijd vertraagd omdat zij in januari niet aanwezig kon zijn bij de zittingen. Dit heeft de behandeling van de zaak vertraging opgeleverd, maar inmiddels is de zaak tegen haar behandeld en wordt er gewacht op een uitspraak. De rechtbank zal de volgende weken bepalen of Treesie schuldig wordt bevonden en welke straf zij zal krijgen.
De gevolgen van de zaak
De zaak heeft vergaande gevolgen voor de familie Gillis, zowel juridisch als financieel. De vervolging van Treesie, Peter en Inge werpt een schaduw over hun imago en de vakantieparken die zij hebben opgebouwd. Terwijl de zaak zich voortzet, blijft de publieke opinie verdeeld over de betrokkenheid van de familie en de strafmaatregelen die tegen hen worden geëist. De uitspraak zal bepalend zijn voor de toekomst van de familie Gillis.
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.