Algemeen
Duncan Laurence doet nieuwe heftige onthulling over The Voice: ´Nog niet gebeld´
Duncan Laurence wil dolgraag plaatsnemen in de rode stoel van The Voice of Holland, maar RTL lijkt hem compleet te negeren. Hoewel zijn naam rondgaat als mogelijke nieuwe coach, heeft hij nog steeds geen belletje gekregen. En misschien is dat maar beter ook.
Duncan: ‘Ik wil het supergraag!’
In een Skype-interview met RTL Boulevard laat Duncan weten dat hij meer dan beschikbaar is. “Ik zou het supergraag willen, maar ze hebben nog niet gebeld,” bekent hij.
Hij hoopt nog steeds op goed nieuws. “Volgens mij zijn ze nog hartstikke hard in conclaaf daarzo in het gebouw van RTL. Ze hebben m’n telefoonnummer, dus ze kunnen me altijd bellen. Dag en nacht. Ik sta wel op hier in LA. Dat maakt niet uit.” Zijn enthousiasme grenst aan het wanhopige, en tv-kenners vragen zich af of hij überhaupt geschikt is.
Waarom Duncan géén coach moet worden
Het grote probleem? Duncan heeft zichzelf al bewezen als een rampzalige mentor. Zijn begeleiding van Mia & Dion tijdens het Songfestival was een fiasco en heeft Nederland internationaal voor schut gezet. Moet je zo iemand dan een plek geven in The Voice, een programma dat al een reputatieprobleem heeft?
Tv-expert Rob Goossens vindt van niet. “Ik zou zeggen: die laatste stoel níet Duncan Laurence en voor de rest maakt het niet zoveel uit.”
Suzan & Freek: een veiligere keuze?
Een andere naam die rondgaat is die van het zoetsappige zangduo Suzan & Freek. Zij passen qua uitstraling perfect in het veilige, ‘onbesmette’ profiel dat RTL nodig heeft na de schandalen rond The Voice.
Freek laat weten: “We zijn niet benaderd. Nou ja, wie weet. Als ze luisteren: je kan altijd bellen. Als er een programma is wat we leuk vonden, dan was het The Voice wel, omdat het over muziek gaat.”
Wie presenteert naast Chantal?
Naast de coaches is ook de presentatie nog een groot vraagteken. Met de ziekte van Martijn Krabbé moet RTL op zoek naar een nieuwe co-host voor Chantal Janzen.
Carlo Boszhard lijkt zichzelf subtiel aan te bieden, maar houdt de schijn op: “Ik denk dat Chantal dat heel goed kan doen, dus nee, nee, nee, ik denk niet dat The Voice… Ik heb al zoveel programma’s.” Jim Bakkum ziet het ook wel zitten, maar twijfelt of hij twee talentenjachten tegelijk kan presenteren. “Als The Voice niet in hetzelfde seizoen zou vallen als The Headliner, dan zou ik het heel erg leuk vinden.”
Beau van Erven Dorens gooit tot slot nog een andere optie op tafel: “Ik ben altijd heel erg fan van Ruben en Ruben en Chantal lijkt mij de ideale combinatie.”
Komt het telefoontje nog?
Duncan blijft hoopvol wachten op een telefoontje, maar de kans lijkt klein. Misschien moet hij accepteren dat zijn mentor-kwaliteiten niet genoeg zijn en zich richten op zijn eigen muziek. Want één ding is duidelijk: RTL lijkt hem voorlopig niet nodig te hebben.
Marco Borsato vierde dit jaar de feestdagen in besloten kring met zijn familie. Na een lange periode waarin zijn privéleven en naam vrijwel dagelijks onderwerp van gesprek waren, kozen de Borsato’s voor een warme, huiselijke kerst. Op sociale media verschenen verschillende beelden van het samenzijn, bedoeld om te laten zien dat het gezin ondanks alles weer dichter bij elkaar is gekomen. Wat voor de familie voelde als een moment van rust en verbondenheid, kreeg echter onverwacht een scherpe bijsmaak door een opmerking van mediacommentator Rob Goossens.
Een kerst in het teken van saamhorigheid
De Telegraaf besteedde aandacht aan de kerstviering van de familie Borsato en sprak zelfs van een ‘nieuwe traditie’. Volgens de krant was het bijzonder om te zien hoe Marco samen met zijn kinderen en andere familieleden de feestdagen doorbracht, na jaren die volledig in het teken stonden van juridische onzekerheid en publieke aandacht. Voor veel lezers voelde het als een menselijk verhaal: een gezin dat probeert vooruit te kijken en de draad weer op te pakken.
Dat beeld riep bij veel mensen sympathie op. Niet omdat alles vergeten of vergeven zou zijn, maar omdat het duidelijk maakte dat ook bekende Nederlanders behoefte hebben aan rust, familie en normaliteit. Juist rond kerst, een periode die vaak draait om verzoening en nabijheid, werd die boodschap door veel volgers herkend en gewaardeerd.
De opmerking die verkeerd viel
Rob Goossens, die bekendstaat om zijn scherpe en soms cynische commentaar op media en showbizz, besloot op het artikel te reageren via X. Onder het bericht van De Telegraaf plaatste hij slechts twee woorden: “Naakt behangen?” Wat mogelijk bedoeld was als een grap of een sarcastische verwijzing, viel bij veel mensen volledig verkeerd.
De timing en context van de opmerking maakten dat de ‘grap’ bij velen overkwam als ongepast en kwetsend. Marco Borsato werd immers recent vrijgesproken in een zware ontuchtzaak, een dossier dat jarenlang enorme impact had op zijn leven en dat van zijn familie. Juist daarom vonden veel mensen dat een dergelijke woordspeling niet alleen flauw was, maar ook respectloos.
Golf van verontwaardiging op sociale media
Binnen korte tijd stroomden de reacties onder Goossens’ bericht binnen. Gebruikers van X waren massaal boos en spraken hun afkeuring uit. Voor hen ging het hier niet om humor, maar om het natrappen van iemand die al jaren onder een vergrootglas ligt.
Een gebruiker schreef: “Hoe voelt dat nou, iemand natrappen?” Een ander was nog explicieter: “Jij hebt echt geen niveau. Humor heeft een grens en jij bent zeker geen humorist.” Anderen spraken van “platte” en “humorloze” opmerkingen en vonden dat Goossens hiermee duidelijk over de schreef ging.
Wat vooral opviel, was dat de kritiek niet alleen kwam van fans van Marco Borsato, maar ook van mensen die juist benadrukten dat vrijspraak of niet, er grenzen zijn aan wat je kunt zeggen. De consensus onder veel reageerders was dat dit geen satire of scherpe observatie was, maar een opmerking die bewust inspeelde op een pijnlijk en beladen onderwerp.
Humor versus verantwoordelijkheid
De ophef rond de tweet van Goossens raakt aan een bredere discussie over humor, satire en verantwoordelijkheid in de media. Zeker in het tijdperk van sociale media kunnen opmerkingen razendsnel een groot publiek bereiken. Wat voor de één een onschuldige grap lijkt, kan voor een ander voelen als een persoonlijke aanval.
Mediacommentatoren bevinden zich daarbij in een lastige positie. Ze worden vaak juist gewaardeerd om hun scherpe tong en relativerende humor, maar diezelfde eigenschappen kunnen ook averechts werken. In dit geval vonden veel mensen dat Goossens de context volledig uit het oog verloor en geen rekening hield met de gevoeligheid van het onderwerp.
De rol van mediacommentatoren
Rob Goossens profileert zich al jaren als ‘mediakenner’ en duidt regelmatig het gedrag van BN’ers, tv-programma’s en showbizzontwikkelingen. Daarbij schuwt hij de scherpe oneliner niet. Voor een deel van zijn publiek hoort dat bij zijn stijl. Maar critici wijzen erop dat scherpe humor iets anders is dan het maken van toespelingen op zware beschuldigingen, zeker wanneer iemand juridisch is vrijgesproken.
De kritiek op Goossens raakt daarmee ook aan de vraag: wat is de verantwoordelijkheid van iemand met een groot bereik? Moet alles kunnen, of mag er worden verwacht dat er rekening wordt gehouden met context, timing en menselijke impact?
De impact op het publieke debat
De discussie rond deze ene tweet laat zien hoe verdeeld het publiek kan reageren op humor in de media. Waar sommigen vinden dat satire per definitie moet kunnen schuren, benadrukken anderen dat er grenzen zijn, vooral als het gaat om zaken die mensen en gezinnen diep hebben geraakt.
Voor Marco Borsato zelf kwam de opmerking op een moment waarop hij juist probeerde zijn leven weer enigszins normaal in te richten. Zijn kerst met familie was geen publieke stunt, maar een privé-moment dat via media-aandacht alsnog breed werd uitgemeten. Dat zo’n moment vervolgens wordt aangegrepen voor een cynische grap, voelde voor veel mensen als onnodig hard.
Stilte vanuit Goossens
Vooralsnog heeft Rob Goossens niet uitgebreid gereageerd op de kritiek. Dat zorgt ervoor dat de discussie vooral wordt gevoerd door het publiek zelf. Sommigen vinden dat hij excuses zou moeten aanbieden, anderen denken dat hij het incident bewust laat uitdoven.
Wat de uitkomst ook wordt, duidelijk is dat deze situatie opnieuw laat zien hoe snel een enkele opmerking kan escaleren tot een bredere maatschappelijke discussie. Het gaat niet alleen over Marco Borsato of Rob Goossens, maar over de vraag hoe we met elkaar omgaan in het publieke domein.
Kerstgedachte onder druk
Ironisch genoeg speelde dit alles zich af rond kerst, een periode waarin verbinding, mildheid en reflectie centraal zouden moeten staan. Juist daarom viel de opmerking bij veel mensen extra rauw. Waar de familie Borsato probeerde de feestdagen in rust door te brengen, werd het moment overschaduwd door een debat over fatsoen en grenzen.
Voor veel X-gebruikers was het duidelijk: humor mag scherp zijn, maar niet ten koste van menselijke waardigheid. De reacties laten zien dat het publiek steeds kritischer kijkt naar hoe bekende mediafiguren omgaan met hun woorden.
Een les in publieke gevoeligheid
Of deze kwestie nog een staartje krijgt, is onduidelijk. Wat wel vaststaat, is dat de ‘grap’ van Rob Goossens bij een groot deel van het publiek verkeerd is gevallen. Het incident onderstreept hoe belangrijk context en timing zijn, zeker in gevoelige dossiers.
In een tijd waarin alles direct wordt gedeeld en beoordeeld, lijkt de ruimte voor ongenuanceerde opmerkingen kleiner te worden. Misschien is dat geen beperking van vrijheid, maar een uitnodiging tot meer zorgvuldigheid. Want soms zegt de manier waarop we reageren op andermans pijn meer over onszelf dan over degene die onderwerp van gesprek is.