Algemeen
Diederik Ebbinge is plotseling kasteelheer: ´Hoe heeft hij dat voor elkaar gekregen?´
Na jaren van afwezigheid keert Diederik Ebbinge terug op de Nederlandse televisie. Dit keer niet met een nieuwe variant van Promenade, maar met een volledig nieuw concept: Chateau Promenade. Dit programma speelt zich af in een sfeervol kasteel in Noord-Frankrijk, waar Ebbinge zijn gasten uitnodigt voor een bijzondere ervaring vol gesprekken en beproevingen.
Een kasteel als decor
Het is onduidelijk of Diederik Ebbinge daadwerkelijk de eigenaar is van het Noord-Franse kasteel waarin het programma wordt opgenomen. Wat vaststaat, is dat hij deze locatie als decor gebruikt voor zijn nieuwe show. In Chateau Promenade ontvangt hij zes weken lang drie vaste gasten die hij beter wil leren kennen.
Naast diepgaande gesprekken staat er ook een spel centraal in het programma. De gasten zullen niet alleen genieten van Frans eten en goede wijn, maar ook worden onderworpen aan loodzware beproevingen. Dit zorgt volgens Ebbinge voor een unieke combinatie van ontspanning en uitdaging.
Van Promenade naar Chateau Promenade
Met Chateau Promenade slaat Ebbinge een nieuwe weg in. Hij was eerder succesvol met programma’s als Promenade, Zomerpromenade en Gewoon Promenade. Na deze reeksen besloot hij zich terug te trekken in Frankrijk, waar hij inspiratie opdeed voor een nieuw format. Dit resulteerde in een programma waarin gesprekken, spel en sfeer samenkomen in een chique en mysterieuze setting.
Diederik Ebbinge woont normaal gesproken met zijn gezin in Amsterdam. Zijn partner, actrice Roosmaijn Luyten, speelde een van de hoofdrollen in de succesvolle musical Onze Jordaan, die door Ebbinge werd geschreven. Zijn nieuwe programma laat een andere kant van hem zien, waarbij hij als gastheer zijn gasten uitdaagt om zichzelf bloot te geven.
Goede gesprekken en zware proeven
Ebbinge omschrijft Chateau Promenade als een bijzondere ervaring voor zijn gasten.
“In Frankrijk ontvang ik zes weken lang drie vaste gasten in mijn prachtige chateau. Drie Nederlanders die ik beter wil leren kennen. Met heerlijk eten, goede gesprekken en natuurlijk af en toe een beetje ontspannen.”
Toch is niet alles zo idyllisch als het lijkt. De gasten zullen een spel spelen waarbij ze zware beproevingen moeten doorstaan. Wat deze precies inhouden, blijft nog geheim, maar het belooft een pittige ervaring te worden.
De diepte in
Naast de fysieke en mentale uitdagingen draait Chateau Promenade om diepgaande gesprekken. Ebbinge wil zijn gasten echt leren kennen en stelt vragen over hun verleden, hun opvoeding en hun levenskeuzes.
“Waar komen ze vandaan? Wat kregen ze mee van hun ouders, en leven ze überhaupt nog? Hebben ze ergens spijt van, of juist niet? En waarom dan niet?”
Met deze persoonlijke insteek hoopt Ebbinge een programma te maken dat zowel vermakelijk als ontroerend is.
Bienvenue à Chateau Promenade
Met zijn kenmerkende ironie en scherpzinnigheid sluit Ebbinge zijn uitleg over het programma af:
“Bienvenue à Chateau Promenade. Mon nom est Diederik Ebbinge.”
Het is nog niet bekend wanneer Chateau Promenade precies te zien zal zijn, maar de verwachtingen zijn hooggespannen. Zal dit nieuwe concept net zo’n succes worden als zijn eerdere werk?
Hoe één onverwacht moment op het voetbalveld een jonge vader zijn weekend weer kleur geeft
Voor veel ouders is het een herkenbaar scenario: na een lange werkweek kijk je reikhalzend uit naar het weekend. Dat moment waarop je even kunt ontspannen, misschien met vrienden een drankje drinkt of samen met je partner een bezoek brengt aan een gezellig restaurant. Het weekend staat symbool voor rust, ontspanning en even ontsnappen aan dagelijkse verplichtingen. Tenminste, dat is hoe het ooit voelde — vóór de komst van kinderen.
Want zodra er kinderen in het spel zijn, verandert dat rustige en vrije weekend vaak in een zorgvuldig georganiseerd schema van clubjes, sportwedstrijden en logistieke puzzels. De ene moet naar turnen, de ander naar voetbal, er moet gebracht, gehaald, aangemoedigd én continu opgedroogd worden, zeker op regenachtige zaterdagochtenden. En hoe lief je je kinderen ook vindt, het is niet gek dat sommige ouders het gevoel krijgen dat hun weekend volledig door de planning wordt opgeslokt.
Toch kan juist tussen die drukke momenten een onverwacht lichtpuntje ontstaan — iets dat het weekend weer een beetje speciaal maakt. Dat is precies wat een vader overkwam, toen de wekelijkse voetbalwedstrijd van zijn zoontje plotseling een heel andere betekenis kreeg.
Van verplicht nummer naar onverwachte afwisseling
Elke zaterdag reed deze vader trouw naar de voetbalclub van zijn zoon. Niet omdat hij zelf zo’n grote voetbalfan was, maar omdat het er nu eenmaal bij hoort. Zijn partner vroeg steevast of hij “even wat beelden wilde maken” van de wedstrijd — iets wat hij braaf deed, ook al betekende dat vaak vijftien minuten filmen van een team dat vooral uit enthousiasme speelde, en minder uit talent.
Maar de sfeer om het veld heen was een ander verhaal. Ouders die half slaperig toekeken, trainers die het team probeerden op te peppen, en kinderen die alle kanten opschoten behalve de juiste — het was soms meer chaos dan competitie. Totdat er ineens iets veranderde binnen het team.
Een nieuw teamlid… en een nieuwe reden om enthousiast naast het veld te staan
Het begon allemaal heel onschuldig. Een nieuw kindje werd toegevoegd aan het team, zoals dat elk seizoen gebeurt. Niemand verwacht bij zo’n aankondiging dat het voor opschudding zorgt. Maar toen de nieuwe speler op het veld verscheen, was dat nog maar het begin. Niet het kind zelf trok de aandacht van de vader, maar de moeder die hem naar de wedstrijd begeleidde.
Volgens de vader was het alsof het licht op het veld ineens wat warmer scheen. De nieuwe moeder stond langs de lijn, betrokken, vriendelijk, en straalde een openheid en enthousiasme uit dat opviel tussen de andere ouders. Zonder dat iemand er iets kwaads in hoefde te zien, bracht haar aanwezigheid simpelweg een nieuwe energie naar de zijlijn — iets wat het wekelijks verplichte uitstapje plotseling een stuk plezieriger maakte.
Hij merkte dat hij zichzelf erop betrapte dat hij de volgende wedstrijd niet langer zag als een opgave, maar als een moment om even uit zijn werkmodus te stappen en gewoon te genieten van de sfeer. En het was niet zozeer dat hij ergens naar op zoek was; het was meer dat het een onverwachte, frisse afwisseling bood van de routine van het ouderschap.
Het weekend krijgt een nieuwe betekenis
Waar hij eerder mopperde over de vroege wekker op zaterdag, merkte hij nu dat hij het niet meer erg vond om op tijd uit bed te stappen. De rit naar de club voelde een stuk lichter en de wedstrijd zelf kreeg een heel ander karakter. Niet doordat het team beter speelde — verre van zelfs — maar doordat hij zich onderdeel voelde van een kleine gemeenschap, een zijlijn vol ouders die ieder hun eigen verhaal hadden.
Die nieuwe moeder maakte de sfeer vriendelijker en open, waardoor ouders makkelijker met elkaar in gesprek raakten. De vader realiseerde zich dat dit eigenlijk altijd het mooie was geweest aan sportclubs: dat je er onverwachte mini-momenten beleeft van verbinding, humor en ontspanning. Dingen die je vaak pas ziet wanneer je er ontvankelijker voor bent.
Sport als ontmoetingsplek voor ouders
Wie zelf kinderen heeft, weet dat sportverenigingen meer zijn dan plekken waar kinderen leren winnen en verliezen. Ze zijn ontmoetingsplekken, buurthuizen in de buitenlucht en plekken waar mensen elkaar zonder oordeel leren kennen. Je hoeft geen fanatiek sporter te zijn om dat te waarderen.
Deze vader ontdekte opnieuw hoe waardevol dat is. Terwijl de kinderen over het veld renden, volgden de ouders alles met half aandacht en half plezier. Gesprekken gingen over werkdruk, school, avondeten en vakantieplannen. En waar vroeger de derde helft vooral voor de volwassen sporters zelf was, bleek er aan de zijlijn ook zoiets als een informele ‘eerste helft voor ouders’: koffie, grapjes en nieuwe gezichten.
Het nieuwe teamlid en zijn moeder vormden daarbij een spontane aanleiding om uit de sleur te stappen. Een gelegenheid voor een praatje, een lach of simpelweg het idee dat je er niet alleen voor staat in de drukte van het ouderschap.
De onverwachte charme van zaterdagochtendvoetbal
Wat deze vader vooral besefte, is dat de dingen waar je tegen opziet vaak juist de momenten worden die je het meest bijblijven. Zijn zoontje mocht dan niet het beste team hebben, maar het plezier dat de kinderen hadden was oprecht. En door het kleine beetje extra energie dat de nieuwe moeder meebracht, werd zelfs de sfeer aan de zijlijn iets waar hij naar uitkeek.
In plaats van alleen maar te filmen voor thuis, genoot hij nu ook van de kleine interacties: ouders die elkaar tips gaven, trainers die moedig bleven aanmoedigen en kinderen die iedere keer weer trots waren op hun eigen prestaties — of ze nu wonnen of verloren.
De vader merkte dat hij zich meer betrokken voelde, niet alleen bij zijn zoon, maar ook bij het clubleven. De wekelijkse wedstrijd werd niet langer een verplichting, maar een mini-evenementje binnen zijn weekend. Een moment van ontspanning dat totaal anders was dan een restaurantbezoek of borrel met vrienden — maar minstens zo waardevol.
De kracht van kleine ontmoetingen
Het mooie aan dit verhaal is hoe eenvoudig het eigenlijk is. Eén nieuw gezicht aan de zijlijn, één vriendelijke glimlach, één onverwacht moment kan ervoor zorgen dat vaste routines weer prettig aanvoelen. Niet omdat er iets romantisch hoeft te spelen, maar omdat mensen nu eenmaal graag positieve energie delen.
Deze vader vond door die kleine verandering weer rust en plezier in iets wat eerst als verplichting voelde. Het laat zien hoe waardevol het kan zijn om open te blijven staan voor nieuwe indrukken, zelfs in de hectiek van het ouderschap.
Van weekendstress naar weekendglimlach
Waar het weekend eerst vol zat met stress over plannen en verplichtingen, voelde het nu als iets waar hij weer naar uit kon kijken. Zijn zoon kreeg steun langs de lijn, zijn partner kreeg de gewenste videobeelden, en hijzelf vond er een onverwacht moment van ontspanning en verbinding.
Het is een herinnering die veel ouders waarschijnlijk herkennen: soms zitten de mooiste lichtpuntjes verstopt in de simpelste momenten. En soms begint een goed weekend gewoon met een voetbalwedstrijd op een vroeg veld — en één nieuwe ouder die de sfeer compleet verandert.