Algemeen
Bridget Maasland doet heftige onthulling over haar toekomst: ´Ben er klaar mee!´
Bridget Maasland, bekend als RTL-ster en recentelijk auteur van een nieuw boek, deelt in haar podcast Grapes – Age Like Fine Wine, opgetekend door Weekend, dat zij zichzelf liever alleen ziet wonen zodra haar zoon Mees het huis verlaat. Ze legt uit dat het samenwonen met een geliefde haar leven helemaal overhoop zou halen.
“Ik zou écht niet weten of ik ooit nog met een man zou willen samenwonen. Als je al zó je eigen leven hebt, om dat dan nog allemaal helemaal overhoop te halen…” aldus Bridget. Haar duidelijke voorkeur voor zelfstandigheid komt voort uit een verlangen naar rust en onafhankelijkheid, iets wat zij als essentieel beschouwt in deze levensfase.
Zelfstandigheid en de Onzekere Toekomst
Bridget sluit de deur niet volledig voor de mogelijkheid van samenwonen, maar benadrukt wel dat dit afhankelijk is van de omstandigheden. “Als Mees ooit het huis uit zou kunnen – als we dat kunnen betalen, want dat is helemaal niet makkelijk in deze tijd – dan denk je er misschien weer anders over.”
De huidige economische situatie maakt het echter lastig om financiële zekerheden op te bouwen. Voor haar is het idee om een relatie aan te gaan en samen te wonen simpelweg te ingrijpend, omdat het haar bestaande levensstijl en de onafhankelijkheid waar ze zo trots op is, zou ondermijnen.
Het Leven op Eigen Voeten
Bridget benadrukt dat zij op dit moment een heel lekker leven leidt. Ze geeft aan dat ze elke dag geniet van haar eigen routines en de vrijheid die zij heeft opgebouwd, zonder zich te hoeven aanpassen aan de eisen van een relatie. Ze bekijkt het dagelijks leven – van de kleine beslissingen tot het grote geheel – met een kritische blik op hoe relaties vaak leiden tot onnodige conflicten. “Als ik zie dat vrienden ruzie hebben om iets kleins, dan denk ik: nee, daar wil ik niet in verzeild raken,” zegt ze. Deze gedachte is voor haar reden genoeg om vast te houden aan haar eigen levensstijl.
De Emotionele Kant van Relaties
In een openhartig gesprek bespreekt Bridget ook de verschillen tussen mannen en vrouwen als het gaat om het uiten van emoties. Zij vindt dat mannen vaak niet helemaal eerlijk zijn over hun gevoelens of hun status, wat leidt tot onnodige spanningen.
“Ik heb bij mannen het gevoel dat ze hun emoties verbergen, terwijl vrouwen juist vaak te veel met hun gevoelens bezig zijn. Dat zorgt voor een voortdurende strijd in relaties,” legt ze uit. Deze observatie versterkt haar overtuiging dat samenwonen met een geliefde haar leven alleen maar ingewikkelder zou maken.
Terugblik op het Alleenstaande Moederschap
Bridget scheidde in 2009 van Pepijn, de vader van haar zoon, en de eerste periode als alleenstaande moeder was bijzonder zwaar. “Ik heb er eigenlijk nooit over nagedacht, ik heb het gewoon gedaan. Ik ging gelijk scheiden, dus ik moest het ook gelijk alleen doen,” vertelt ze. Nu, met terugwerkende kracht, beseft ze dat die periode intens was en haar veel heeft geleerd over zichzelf. Hoewel het soms pijnlijk lijkt om terug te blikken, geeft het haar ook de kracht om haar huidige onafhankelijkheid te waarderen.
Overleven en Groeien
Ondanks de harde tijden in het verleden heeft Bridget geleerd dat overleven in moeilijke omstandigheden uiteindelijk leidt tot persoonlijke groei. Ze vertelt dat de uitdagingen van het alleenstaande moederschap haar hebben gevormd tot de sterke vrouw die ze nu is. “De moeilijke momenten hebben me geholpen om te ontdekken wat echt belangrijk is in het leven. Het maakt me sterker en zorgt ervoor dat ik nu met meer vertrouwen naar de toekomst kijk,” aldus Bridget. Haar ervaringen hebben haar doen inzien dat haar eigen geluk voorop staat.
De Invloed van Mees op Haar Leven
Voor Bridget is haar zoon Mees een enorme steun geweest in de zware tijden. Zij beschouwt hem als haar redding en benadrukt dat zij zonder hem wellicht een heel andere, mogelijk zwaardere, periode had moeten doorstaan. De band tussen moeder en zoon is voor haar onmisbaar, maar ze is er ook van overtuigd dat het moment dat Mees het huis verlaat, een nieuwe fase in haar leven zal inluiden. Hoewel dat vooruitzicht haar enige zorgen baart, ziet ze het als een kans om haar eigen leven verder vorm te geven.
Toekomstperspectief: Trouw aan Jezelf
Hoewel de mogelijkheid bestaat dat zij in de toekomst alsnog haar woonsituatie aanpast, blijft Bridget op dit moment vasthouden aan haar onafhankelijkheid. Haar advies aan anderen is dan ook simpel: blijf trouw aan jezelf.
Zij gelooft dat het belangrijk is om je eigen geluk en levensstijl niet te hoeven opgeven om aan de verwachtingen van anderen te voldoen. Haar verhaal is een inspirerende oproep om, ondanks de uitdagingen van het leven, altijd te kiezen voor wat jou persoonlijk voldoening en rust geeft.
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.