Algemeen
Bram Moszkowicz doet opvallende bekentenis: ´Koop al 15 jaar geen nieuwe kleding meer´
Het leven van Bram Moszkowicz is de afgelopen jaren drastisch veranderd. Waar hij ooit een van de meest succesvolle advocaten van Nederland was, moet hij nu zonder zijn lucratieve carrière door het leven. Sinds hij uit zijn ambt is gezet, is zijn financiële situatie flink veranderd. Zo bekent hij nu al vijftien jaar geen nieuwe kleding meer te kopen. “Ik heb alles al,” verklaart hij.
Van topadvocaat naar showbizzdeskundige
De jongere generatie kent Bram Moszkowicz tegenwoordig vooral als deskundige aan de desk van Shownieuws, waar hij regelmatig over de sterrenwereld praat. Toch was hij ooit een man met aanzien in de juridische wereld. Hij runde een succesvol advocatenkantoor en had een reputatie als een van de meest spraakmakende strafpleiters. Dit veranderde echter volledig toen hij werd geschrapt als advocaat. De reden? In een derde van zijn zaken accepteerde hij contante betalingen, iets wat tegen de regels inging.
Geen nieuwe kleding meer
Sinds zijn gedwongen vertrek uit de advocatuur heeft Bram een stuk soberder moeten leven. Dit blijkt onder andere uit het feit dat hij al vijftien jaar geen nieuwe kleding meer koopt. “Ik koop al vijftien jaar geen kleding meer, omdat ik alles al heb,” vertelt hij in De Telegraaf. “De jas die ik nu aan heb, is zeker al twintig jaar oud.” Voor iemand die vroeger in dure maatpakken rondliep, is dit een opmerkelijke verandering.
De stijgende prijzen van luxe mode
Bram’s podcastpartner, advocaat Oscar Hammerstein, deelt een andere kijk op mode en luxe. Hoewel ook hij merkt dat kleding flink duurder is geworden, blijft hij investeren in nieuwe stukken. “Vroeger kon je nog een jas kopen voor 6.000 euro,” klaagt hij. “Als ik bij Oger iets zag hangen van zesduizend euro, dacht ik: wat kan mij het schelen, doe maar. Maar de mooiste merken zijn tegenwoordig onbetaalbaar geworden.”
Uiterlijk in de advocatuur
Oscar, die tot enkele jaren geleden nog actief was als strafpleiter, hecht veel waarde aan representatieve kleding. Hij vindt dat advocaten er verzorgd uit moeten zien. “Ik vind niet dat je als advocaat in de kleding van een vogelverschrikker moet lopen. Zoals je binnenkomt, word je ook door mensen behandeld.” Hij benadrukt het belang van een verzorgd uiterlijk in de juridische wereld, waar status en presentatie een grote rol spelen.
Tweedehands merkkleding als oplossing
Om er toch stijlvol uit te blijven zien zonder de hoofdprijs te betalen, heeft Oscar een slimme oplossing gevonden. Hij vertelt dat zijn vriend goed is in het vinden van tweedehandskleding van luxe merken. “Gelukkig heb ik een heel lieve vriend die fantastisch is in het vinden op internet van tweedehands kleding van de mooiste merken. Die koop ik dan.” Hiermee weet hij zich nog steeds stijlvol te kleden zonder exorbitante bedragen uit te geven.
Een leven met minder luxe
Waar Bram vroeger alles kon kopen wat zijn hart begeerde, is zijn levensstijl nu veel soberder. Geen dure maatpakken meer, geen impulsieve kledinguitgaven, maar leven met wat hij al heeft. Dit betekent echter niet dat hij ongelukkig is. Hij heeft een nieuw bestaan opgebouwd als tv-deskundige en podcastmaker en lijkt zich te hebben neergelegd bij zijn nieuwe realiteit.
Blijvend imago als voormalig topadvocaat
Ondanks zijn financiële terugval blijft Bram Moszkowicz voor velen nog steeds een markant figuur. Zijn naam is onlosmakelijk verbonden met de Nederlandse advocatuur, zelfs al kan hij dit beroep niet meer uitoefenen. Hoewel hij geen nieuwe kleding meer koopt, blijft hij in de media een bekend gezicht en houdt hij zich staande in de wereld van showbizz en entertainment.
Heel Vlaanderen is opnieuw geraakt door een emotioneel bericht van Jean-Marie Pfaff. De voormalige topkeeper en geliefde tv-persoonlijkheid liet met hoorbare emotie weten dat hij afscheid moet nemen van een plek die decennialang het kloppende hart van zijn leven vormde. Geen afscheid van een mens, maar van een thuis dat voor hem symbool staat voor familie, herinneringen en een tijdperk dat onlosmakelijk met zijn naam verbonden is.
“Dit afscheid komt veel te vroeg voor mij,” zei Jean-Marie, zichtbaar aangeslagen. Het zijn woorden die bij veel Vlamingen meteen iets losmaakten. Want wie opgroeide met de realityreeks De Pfaffs, weet dat het iconische familiehuis veel meer was dan een decor. Het was een plek waar gelachen werd, waar ruzies werden bijgelegd, waar kinderen opgroeiden en kleinkinderen hun eerste stappen zetten. Dat juist dát huis nu verkocht wordt, voelt voor velen als het sluiten van een hoofdstuk.
Een huis vol geschiedenis en emoties
Na jaren van twijfelen, uitstellen en wikken en wegen heeft de familie uiteindelijk de moeilijke knoop doorgehakt: het bekende familiehuis gaat in de verkoop. Voor Jean-Marie is dat geen rationele beslissing, maar een emotionele breuk. “Ik heb hier mijn kinderen zien opgroeien,” liet hij weten. “Dit huis is meer dan bakstenen en muren. Het is mijn leven.”
Die woorden raken een gevoelige snaar. Het huis was jarenlang een vaste waarde, niet alleen voor de familie zelf, maar ook voor het publiek. De camera’s volgden het dagelijkse leven, met al zijn kleine en grote momenten. Voor kijkers voelde het alsof ze een stukje mee mochten leven in het gezin Pfaff. Dat maakt het afscheid voor velen bijna persoonlijk.
Waarom nu, na al die jaren?
Volgens mensen uit de omgeving van de familie speelde er niet één duidelijke reden, maar een combinatie van factoren. Het onderhoud van het grote huis werd steeds zwaarder. De kinderen wonen inmiddels allemaal elders en het huis staat vaker leeg dan vol leven. Daarbovenop komen de stijgende kosten en de praktische realiteit dat het leven verandert.
Toch blijft het voor Jean-Marie een verscheurende beslissing. “Hij wilde nog jaren blijven,” vertelt een naaste. “Maar op een bepaald moment moet je erkennen dat het niet meer haalbaar is.” Dat besef kwam niet plots, maar groeide langzaam. En toch doet het pijn, juist omdat het afscheid voelt alsof het te vroeg komt.
Een laatste rondgang vol herinneringen
Volgens ingewijden maakte Jean-Marie onlangs nog een laatste, bewuste wandeling door het huis. Van de keuken, waar Carmen jarenlang de maaltijden bereidde, tot de tuin waar de kleinkinderen speelden: elke ruimte bracht herinneringen terug. Het was geen vluchtige rondgang, maar een afscheid met aandacht.
Toen hij de oude trofeeënkamer betrad, zou het hem te veel zijn geworden. “Hier begon het allemaal voor mij,” fluisterde hij. “Hoe laat je zoiets los?” Het is een vraag die veel mensen herkennen. Want wie afscheid neemt van een huis dat zo’n groot deel van zijn leven omvat, neemt ook afscheid van een stuk identiteit.
De familie achter de beslissing
Binnen de familie heerst vooral steun, maar ook schuldgevoel. Kelly Pfaff liet weten hoe moeilijk haar vader het ermee heeft. “Papa wil sterk blijven, maar dit raakt hem diep,” zei ze. “We proberen hem gerust te stellen, maar we zien hoe zwaar dit voor hem is.” Ook Dorien gaf aan dat het moment liever was uitgesteld. “We hadden dit graag nog even laten duren, maar dat kon niet meer.”
Die openheid maakt duidelijk dat deze beslissing niet lichtvaardig is genomen. Het is geen zakelijke transactie, maar een emotioneel proces waarin iedereen zijn eigen tempo heeft.
Vlaanderen leeft massaal mee
Op sociale media stroomden de reacties binnen. Veel mensen spreken van “het einde van een tijdperk” en delen herinneringen aan De Pfaffs. Anderen steken Jean-Marie een hart onder de riem en bedanken hem voor de jaren van plezier en herkenbaarheid die hij Vlaanderen gaf.
Tegelijkertijd is er ook discussie. Sommigen vragen zich af of het huis niet behouden had moeten blijven als een soort cultureel erfgoed. Anderen begrijpen juist dat het leven verdergaat en dat herinneringen niet vastzitten aan stenen. Die verdeeldheid is tekenend voor de impact die de familie Pfaff altijd heeft gehad: ze roept emoties op, meningen, betrokkenheid.
Wat betekent dit voor Jean-Marie?
Voor Jean-Marie zelf betekent dit afscheid vooral tijd nemen om te verwerken. Vrienden beschrijven hem als een vechter, iemand die veel heeft meegemaakt en altijd recht bleef staan. Maar dit raakt hem op een andere manier. “Dit komt recht in het hart,” zei een oude ploegmaat.
Jean-Marie zelf verwoordde het eenvoudig, maar veelzeggend: “Ik had nog niet willen vertrekken… maar soms beslist het leven voor jou.” Het is een zin die blijft hangen, omdat ze zo herkenbaar is. Iedereen kent momenten waarop je liever nog even blijft, maar moet loslaten.
Een hoofdstuk dat sluit, maar niet verdwijnt
Met de verkoop van het familiehuis verdwijnt geen geschiedenis. Die leeft voort in herinneringen, beelden en verhalen. Voor Jean-Marie, voor zijn familie en voor de vele kijkers die zich verbonden voelen met dat stukje televisiegeschiedenis.
Het voelt alsof Vlaanderen afscheid neemt van meer dan een huis. Het is het loslaten van een periode die voor velen vertrouwd was. En misschien is dat precies waarom de woorden van Jean-Marie zo hard binnenkomen.
“Dit afscheid komt veel te vroeg voor mij.”
Het zijn woorden die blijven nazinderen. En heel Vlaanderen lijkt ze te voelen.