Algemeen
Bewijzen laten er geen twijfel over bestaan: ´Van der Gijp liegt over imagobril!´
Er heerst al enige tijd onduidelijkheid over de zwarte bril van René van der Gijp. Is het slechts een stijlstatement of heeft de Vandaag Inside-ster daadwerkelijk een bril op sterkte nodig?
Zijn zoon Nicky beweert stellig dat het slechts een imagobril is, en René zelf bevestigde dat eerder ook. Maar nu komt Luuk Ikink met aanvullend bewijs dat vraagtekens zet bij deze beweringen.
Luuk Ikink zet René klem
Luuk Ikink, presentator van RTL Boulevard, heeft zich vastgebeten in de zaak en duikt opnieuw in de archieven. Volgens hem klopt het verhaal van Nicky simpelweg niet. “Op veler verzoek ben ik er nog eens ingedoken,” laat Luuk weten op zijn analysekanaal. En wat blijkt? Er zijn talloze oude foto’s van René waarop hij een bril draagt die moeilijk als ‘imagobril’ te bestempelen is.
Oude foto’s als bewijs
Volgens Luuk draagt René al veel langer een bril dan de tien jaar die Nicky beweert. Hij haalt een oude foto aan waarop René op een evenement staat met een opvallend lelijk montuur. “Lang, lang geleden. Hier draagt hij zijn vermeende imagobril of leesbril. Maar het kan geen leesbril zijn, want hij is hier niet aan het lezen, maar een groep mensen aan het toespreken,” analyseert Luuk.
Bovendien klopt de imagobril-theorie volgens hem niet met de uitleg van Nicky. “Zijn zoon zegt dat hij een fan is van Elton John en dat zijn bril daardoor geïnspireerd is. Maar dan is dit wel een heel karig imagobrilletje,” sneert Luuk.
Ongeloofwaardige vermomming
Een andere reden die René zelf ooit gaf voor het dragen van een bril, is dat het hem zou helpen om niet herkend te worden. Ook hier zet Luuk grote vraagtekens bij. “Een bril om af te kunnen zetten zodat je niet herkend wordt, is het ook niet. Daar is het montuur veel te dun voor.”
Volgens Luuk is dat überhaupt een onzinnige theorie. “Je ziet alleen zelf niet dat mensen je herkennen, omdat je in het dagelijks leven een bril draagt.”
Bril in het zwembad
Het bewijs stapelt zich op. Luuk haalt ook een foto aan van René op vakantie met zijn geliefde Minouche. Hierop draagt hij een bril terwijl hij het zwembad schoonmaakt. “Een imagobril terwijl je een zwembad schoonmaakt? Of een leesbril? Dat lijkt me sterk,” aldus Luuk.
Het toppunt van de zaak is misschien wel een foto waarop René als Piet verkleed is. “Hier draagt hij een bril als vermomming, terwijl hij vermomd is als Piet.”
Conclusie: liegt René?
Met al deze foto’s en argumenten komt Luuk tot een duidelijke conclusie: hij gelooft René niet. “Kortom,” besluit hij. “Ik denk nog steeds dat René van der Gijp bijziend én verziend is.”
Blijft de vraag: waarom houdt René zo hardnekkig vol dat het slechts een imagobril is? Is het een grap die uit de hand is gelopen of zit er meer achter? Eén ding is zeker: de brilgate rond René is voorlopig nog niet voorbij.
Vrijspraak Marco Borsato leidt tot felle column van Angela de Jong: “Een treurige dag voor slacht0ffers”
De vrijspraak van Marco Borsato heeft in Nederland een golf aan reacties veroorzaakt. Terwijl de rechtbank concludeerde dat er onvoldoende wettig en overtuigend bewijs was voor de beschuldigingen, laat columnist Angela de Jong in haar nieuwste stuk weten dat de uitspraak volgens haar bittersweet is. Voor de zanger en zijn familie betekent het rust en opluchting, maar volgens haar blijft het vermeende slacht0ffer met lege handen achter. Ze noemt het oordeel van de rechtbank dan ook “een treurige dag”.
“Het recht heeft gezegevierd – zo heet dat dan”
In haar column beschrijft De Jong de uitspraak op een manier die zowel afstandelijk als kritisch klinkt. Ze schrijft dat “het recht heeft gezegevierd”, maar plaatst meteen kanttekeningen. De rechtbank sprak Borsato vrij omdat er onvoldoende steunbewijs was. De Jong benadrukt dat een enkele verklaring in het Nederlandse strafrecht niet genoeg is om tot een veroordeling te komen.
Die juridische realiteit begrijpt ze, zegt ze, maar het maakt de uitkomst volgens haar niet minder pijnlijk:
“Fijn voor Borsato, zijn dierbaren en zijn vrienden, die dit de komende tijd natuurlijk aan alle kanten zullen vieren en uitbuiten in de media. En dat snap ik. Als het mijn vader was, zou ik dat waarschijnlijk ook doen.”
Met deze zin erkent ze dat opluchting vanuit de familie begrijpelijk is, maar tegelijkertijd beschouwt ze het als een dag waarop ook iemand anders, het vermeende slacht0ffer Asmara Thielen, een klap te verwerken krijgt.
“Een slacht0ffer staat met lege handen”
Waar Angela de Jong zich vooral zorgen over maakt, is de bredere boodschap die volgens haar uit de vrijspraak spreekt. Ze schrijft dat het opnieuw laat zien hoe moeilijk het voor slacht0ffers van grensoverschrijdend gedrag kan zijn om gerechtigheid te vinden. Zolang er geen getuigen zijn, geen beeldmateriaal bestaat en een verdachte ontkent, blijft het volgens haar bijna onmogelijk om als aangeefster gehoor te krijgen.
“Zolang er geen getuigen of video-opnames van het misbruik zijn en de dader ontkent, is het jouw woord tegen dat van een ander en heb je geen poot om op te staan.”
Volgens De Jong heeft de nu 26-jarige Asmara Thielen al langer vermoed dat haar verhaal moeilijk voet aan de grond zou krijgen. De columnist stelt dat deze realisatie schrijnend is, zeker omdat de procedure voor haar jarenlang zwaar moet zijn geweest.
De moed van Asmara volgens De Jong
De Jong noemt de aangifte van Asmara “dapper” en verwijst naar de verklaring die haar advocaat, Peter Plasman, tijdens de zittingen voorlas. De tekst raakte haar zichtbaar:
“De verklaring gaf me kippenvel,” schrijft ze.
Ze haalt meerdere passages aan die volgens haar laten zien hoe moeilijk de jaren voor Asmara zijn geweest. Zo beschrijft de verklaring hoe de jonge vrouw jarenlang worstelde met schaamte, onzekerheid en twijfel.
De Jong noemt dat herkenbaar voor veel andere mensen die grensoverschrijdend gedrag melden: gevoelens van schuld, angst en isolatie.
Daarnaast wijst ze op de angst die volgens Asmara speelde rondom haar moeder. Die werkte destijds bij de fanclub van Marco Borsato. Asmara was bang dat haar moeder zou worden ontslagen als zij zou vertellen wat er was gebeurd. Deze angst, schrijft De Jong, zou grote gevolgen voor het gezin hebben kunnen hebben.
“En wie zou haar geloven?” vraagt Asmara
zich in de verklaring hardop af.
Voor Angela de Jong is dat een kernzin: een jonge vrouw die zich
afvraagt of ze op kan boksen tegen de populariteit van een geliefde
artiest.
Volgens haar is de boodschap van Asmara’s verklaring duidelijk: het voelt alsof je je verhaal moet vertellen tegenover iemand die door het hele land bewonderd wordt — en dat maakt het extra zwaar.
Over de rol van de verdediging
In haar column uit De Jong ook kritiek op de verdediging van Borsato, het advocatenduo Carry en Geert-Jan Knoops. Volgens haar heeft de verdediging de moeder van Asmara, Nathalie, op “weinig subtiele wijze” tot dader gemaakt. Daarmee bedoelt ze dat de aandacht in de zaak deels verschoof van het gedrag van de zanger naar de rol van de moeder binnen het verhaal en de totstandkoming van de aangifte.
De Jong schrijft:
“Borsato werd ineens het slacht0ffer. Zo gaat dat dan.”
Zij vindt het opvallend dat de aangeefster weinig vroeg van de rechtbank. Geen financiële compensatie, geen langdurige celstraf, maar alleen erkenning.
Volgens De Jong maakt dat de uiteindelijke uitspraak extra zwaar voor het vermeende slacht0ffer:
“Ze wilde slechts erkenning voor wat haar is aangedaan als piepjong meisje en waar ze nog dagelijks last van had.”
“Met lege handen achterblijven” – een terugkerend patroon?
Angela de Jong plaatst de zaak in een bredere context. Zij stelt dat veel vrouwen die grensoverschrijdend gedrag melden, uiteindelijk zonder erkenning of resultaat achterblijven. Dat is volgens haar niet alleen verdrietig, maar ook een maatschappelijke kwestie waar Nederland nog niet goed raad mee weet.
In haar eigen woorden:
“Maar zoals zoveel vrouwen die seksueel misbruik hebben moeten ondergaan, staat ze nu met lege handen.”
De column eindigt daarmee niet alleen als reflectie op deze specifieke zaak, maar ook als kritiek op een systeem dat volgens haar slacht0ffers weinig ruimte biedt om hun verhaal juridisch bevestigd te krijgen.
De juridische realiteit tegenover emotionele verwachtingen
De uitspraak van de rechtbank in Utrecht draaide om bewijs. Niet om emoties, vermoedens of publieke opinie. Het strafrecht is bedoeld om uitsluitend te veroordelen als er overtuigend bewijs ligt, en dat was hier niet het geval. De rechter concludeerde dat de verklaring van Asmara te algemeen was en onvoldoende concreet om juridisch onderbouwd te worden.
Er waren geen getuigen, geen aanvullend materiaal, geen controleerbare gegevens uit het dagboek en geen onafhankelijke aanwijzingen die de inhoud van de aangifte konden bevestigen.
Juridisch gezien is de beslissing daardoor logisch; emotioneel gezien voelt het voor sommigen pijnlijk. Dat spanningsveld vormt de rode draad in De Jongs column.
Een dag met dubbele lading
De vrijspraak van Marco Borsato is voor veel mensen een moment van opluchting, vooral voor hemzelf en zijn familie. Na zes jaar onzekerheid betekent het een belangrijke stap richting herstel en rust. Tegelijkertijd illustreert Angela de Jong’s column dat een rechterlijke uitspraak ook een andere, veel minder opgeluchte kant kent: die van iemand die het gevoel heeft dat haar verhaal niet geloofd is of niet kon worden bewezen.
En precies dat maakt de gebeurtenis voor De Jong “een treurige dag”.
Conclusie
De vrijspraak van Marco Borsato heeft de juridische wereld duidelijkheid gegeven, maar heeft maatschappelijk juist nieuwe vragen opgeroepen. Hoe gaan we om met meldingen zonder bewijs? Wat betekent erkenning voor slacht0ffers? Hoe groot is de kloof tussen de juridische en de emotionele waarheid?
Angela de Jong legt in haar
column de vinger op die zere plek.
En daarmee is haar bijdrage aan het debat minstens zo veelbesproken
als de uitspraak zelf.