Algemeen
Bekende filmster verdween uit Hollywood – tragisch ongeluk tekende haar
Hollywood heeft altijd een overvloed aan sterren gekend. Sommigen blijven decennialang in de schijnwerpers, terwijl anderen slechts kort hun hoogtepunt beleven voordat ze weer verdwijnen. Door de jaren heen hebben we iconische actrices gezien zoals Marilyn Monroe, Brigitte Bardot, Jayne Mansfield, Raquel Welch en Jean Harlow, die dankzij hun talent en schoonheid veel aandacht kregen. Maar achter hen stonden altijd nieuwe talenten klaar om hun kans te grijpen. Een van die beloftevolle namen was de Amerikaanse actrice Sydne Rome, ook wel ‘het gouden meisje uit de Amerikaanse Midwest’ genoemd.
De vroege jaren van Sydne Rome
Sydne Rome werd geboren op 17 maart 1951 in Akron, Ohio. Haar vader was werkzaam in de plasticindustrie en haar moeder werd door Sydne omschreven als een ‘geboren hippie’. Rome groeide op in de kleine gemeenschap van Upper Sandusky, een stad met slechts 5.000 inwoners, maar met een van de hoogste inkomens per hoofd van de bevolking in de VS.
In tegenstelling tot veel andere Hollywoodacteurs had ze geen beroemde ouders of connecties binnen de entertainmentindustrie. “Er was niets in de familie dat me mijn drang naar acteren had moeten geven,” vertelde ze ooit in een interview. Toch wist ze al op jonge leeftijd dat ze actrice wilde worden.
Haar oorspronkelijke plan was om na de middelbare school naar de Northwestern University in Illinois te gaan. Maar na advies van haar omgeving koos ze voor de Carnegie Tech School of Acting aan de Universiteit van Pittsburgh, waar ze onder andere studeerde bij de gerenommeerde zangcoach Edith Skinner en regisseur Bern Stearn. Daar schitterde ze in toneelstukken als A Midsummer Night’s Dream en The Seagull van Anton Tsjechov.
Van toneel naar film
Na haar afstuderen sloot Rome zich aan bij het Pasadena Playhouse in Californië. Ze blonk uit in toneelstukken, maar haar eerste serieuze filmrol werd een teleurstelling. Na een mislukte auditie voor de film Candy probeerde ze haar geluk in Europa, waar ze al snel indruk maakte met haar blonde haar en blauwe ogen.
Haar schoonheid trok de aandacht, maar in de jaren ’70 was dat niet genoeg om door te breken. Rome herinnerde zich later hoe jonge Italiaanse regisseurs haar probeerden te overtuigen naaktrollen aan te nemen. “Ik had een vreselijke tijd in Rome met regisseurs die wilden dat ik naakt speelde,” vertelde ze in een interview. “Ik wilde dat niet. Nu kijk ik er anders tegenaan, maar destijds was het moeilijk.”
Toch zette ze door en speelde ze in verschillende Italiaanse films, wat uiteindelijk leidde tot haar grote doorbraak.
Vergelijkingen met Bardot en de doorbraak in Europa
In 1972 werkte Sydne Rome samen met regisseur Roman Polanski in de film What?, een controversiële maar invloedrijke film. Hoewel critici de film niet omarmden, betekende het een enorme stap vooruit voor haar carrière. Een jaar later trouwde ze met fotograaf en cameraman Emilio Lari.
Rond deze tijd werd ze vaak vergeleken met Brigitte Bardot en andere iconische actrices. In 1979 omschreef The Sunday Telegraph haar als ‘de nieuwe Jean Harlow of Raquel Welch, een tikkende seksbom van de jaren tachtig’.
Sydne zelf vond de vergelijking niet per se een compliment. “Brigitte is geweldig, heel open, vreselijk beschikbaar. Ze is de droom van iedereen. Misschien lijk ik minder beschikbaar, maar ik denk dat het publiek bij een tweede blik anders denkt. En ik ben een betere actrice dan Bardot,” verklaarde ze destijds.
Ondanks haar talent wist Rome nooit helemaal door te breken in Hollywood. In plaats daarvan speelde ze in Franse, Italiaanse en Duitse films. Ze kreeg in 1978 een rol in Just a Gigolo, waarin ze naast David Bowie speelde. Later bevestigde ze dat ze een tijdlang een romantische relatie had met de zanger.
Overgang naar muziek en documentaires
Met het einde van de jaren ‘70 richtte Rome zich op muziek en bracht ze verschillende albums uit. Helaas sloegen deze niet aan bij het grote publiek. Ze experimenteerde ook met documentaires en maakte onder andere een film over Formule 1 in Rio de Janeiro.
Toch bleef de acteerwereld trekken, en Rome speelde in diverse producties, waaronder L’uomo Puma (1980), een film die bekendstaat om zijn lage waardering op IMDb. Ondanks de tegenslagen bleef ze actief en koos ze ervoor haar carrière in Europa voort te zetten.
Een tragisch ongeval en blijvende littekens
Sydne Rome’s leven veranderde drastisch in 2009 toen ze betrokken raakte bij een zwaar auto-0ngeluk. Ze reed samen met haar achtjarige dochter in een auto die net drie weken uit de garage kwam. Tijdens de rit verloor ze de controle en botste tegen een boom. De airbag explodeerde in haar gezicht en veroorzaakte blijvende schade.
“Ik ging naar het ziekenhuis en ze hechtten mijn gezicht,” vertelde Rome in een interview. “Maar later realiseerden de artsen zich dat mijn gezichtsspieren ook beschadigd waren.”
Ze onderging jarenlang fysiotherapie en gaf toe dat haar gezicht aan de rechterkant nooit meer hetzelfde werd. “Als ik naar oude foto’s kijk, weet ik dat ik het ben, maar het voelt alsof ik een ander persoon zie.”
Heden en nalatenschap
Ondanks haar tegenslagen bleef Sydne Rome actief in de entertainmentindustrie. In 2023 verscheen ze in de Italiaanse film La Quattordicesima Domenica Del Tempo Ordinario. Daarnaast speelde ze tussen 2021 en 2022 een terugkerende rol in de Italiaanse televisieserie Don Matteo.
Hoewel ze nooit de volgende Brigitte Bardot werd, vond Rome haar eigen weg. Ze bouwde een gezinsleven op met haar tweede echtgenoot, arts Roberto Bernabei, en adopteerde twee dochters uit Brazilië. Haar echtgenoot werd een gerespecteerde medische professional en in 2021 benoemde paus Franciscus hem tot zijn persoonlijke arts.
Sydne Rome’s carrière had misschien niet de sterstatus van haar tijdgenoten, maar ze bleef altijd trouw aan haar passie. Ondanks de obstakels en het tragische ongeval bleef ze doorgaan en maakte ze een blijvende indruk in de Europese filmwereld.
Deel dit artikel als je ook gelooft dat je altijd je dromen moet volgen!
Krijgen ag*nten in Bureau Utrecht betaald voor hun deelname? Peter en Eduard geven eindelijk duidelijkheid
Het televisieprogramma Bureau Utrecht, waarin programmamaker Ewout Genemans een jaar lang meeliep met p0litieagenten in de Domstad, is inmiddels uitgegroeid tot een van de grootste kijkcijferhits van het moment. Het programma geeft een unieke inkijk in het dagelijkse werk van agenten en laat zien wat er gebeurt achter de schermen van een p0litieteam dat voortdurend schakelt tussen meldingen, emoties, veiligheid en menselijkheid.
Met inmiddels zeven seizoenen binnen de bredere Bureau-reeks — waarvan Bureau Burgwallen, Bureau Arnhem en Bureau Rotterdam eerdere successen waren — heeft Bureau Utrecht opnieuw een groot publiek weten te boeien. Veel kijkers raken geïnteresseerd in de agenten achter het uniform en stellen vragen over hun dagelijkse werk, hun motivatie en hun ervaringen met de camera’s.
Een van de meest gestelde vragen gaat over de deelname zelf: krijgen de agenten betaald voor hun rol op televisie? Het antwoord zorgt voor veel verbazing, en dat geven Peter en Eduard — twee van de populairste agenten uit de reeks — helder in een recent interview.
Een kijkje achter de schermen dat miljoenen mensen raakt
In het zevende seizoen van de serie volgen we een divers team van agenten: Rebecca, Ellen, Lennart, Kiki, Kirsten, Naomi, Yannick, Frank, Maikel, en natuurlijk het duo Peter en Eduard. Iedere aflevering laat zien wat er op straat gebeurt, maar ook wat je normaal niet ziet: de emoties, de hectiek, het geduld, de humor en de saamhorigheid in het team.
Het succes van Bureau Utrecht komt niet alleen door de spannende meldingen die worden afgehandeld, maar vooral door de menselijkheid van de agenten. Kijkers leren hen beter kennen en ontdekken dat achter iedere agent ook gewone mensen schuilgaan die hun werk met passie doen, maar soms ook worstelen met lastige situaties.
Dat maakt de vraag over financiële compensatie des te relevanter: met zoveel kijkers, zoveel impact en zoveel betrokkenheid zou je verwachten dat de agenten extra beloond worden voor hun deelname. De werkelijkheid blijkt echter heel anders.
Krijgen de agenten betaald voor Bureau Utrecht?
In een gesprek met Veronica Superguide worden Peter en Eduard — twee publiekslievelingen — gevraagd of zij een vergoeding ontvangen voor hun deelname aan het televisieprogramma.
Hun antwoord is verrassend simpel én eerlijk:
“Nee hoor, was het maar waar!”
Er wordt dus géén extra vergoeding uitgekeerd aan de agenten die meedoen. Voor velen komt dat onverwacht, omdat de mediawereld bekendstaat om flinke vergoedingen voor mensen die op televisie verschijnen. Denk aan realityprogramma’s, talentenshows of documentaires: deelnemers ontvangen daar vaak wel een financiële compensatie.
In Bureau Utrecht is dat anders. De agenten doen mee als onderdeel van hun werk, en de opnames vinden plaats tijdens hun reguliere diensten. De extra uren, intensiteit of publieke aandacht leveren dus geen extra financiële beloning op.
Waarom doen de agenten dan wél mee?
De logische vervolgvraag is: waarom zou je op nationale televisie verschijnen als je er niet extra voor betaald krijgt?
Daar hebben Peter en Eduard beiden een duidelijk, maar verschillend antwoord op.
Eduard: bijdragen aan begrip voor het p0litiewerk
Eduard vertelt dat zijn motivatie vooral ligt in het creëren van begrip voor het vak. Hij wil graag laten zien wat agenten dagelijks meemaken en hoeveel druk er soms op hen ligt.
Hij zegt:
“Ik wil mensen laten zien wat wij als p0litie allemaal over ons heen krijgen. Dat verhaal wilde ik graag voortzetten.”
Voor hem draait deelname dus om transparantie en maatschappelijke impact. Door de camera’s een jaar lang mee te nemen, hoopt hij dat kijkers meer inzicht krijgen in hoe breed en uitdagend het p0litiewerk werkelijk is — van kleine buurtconflicten tot emotioneel zware meldingen.
Peter: twijfels, een duwtje in de rug en onverwacht succes
Peter had juist een heel andere start. Hij bekent dat hij lange tijd twijfelde of hij zich moest opgeven. De deadline kwam steeds dichterbij en zelfs een kwartier voor het verstrijken van die tijd had hij zijn inschrijving nog niet verstuurd.
Volgens Peter was het uiteindelijk een collega die de knoop doorhakte:
“We moesten ons voor een bepaalde datum opgeven en een kwartiertje voor de deadline had ik dat nog niet gedaan.”
Het blijkt een beslissing te zijn geweest die zijn leven op onverwachte manieren veranderde. Peter groeide in razend tempo uit tot een van de meest geliefde agenten van de serie. Op sociale media ontvangen hij en Eduard talloze positieve berichten, waardoor ze een vaste schare fans hebben opgebouwd.
Peter is dankbaar voor die steun, maar blijft tegelijkertijd nuchter:
“Je weet van tevoren dat het kan gebeuren, dus het hoort er een beetje bij. Maar wat het echt met je doet als persoon, dat weet je pas achteraf.”
Hij benadrukt dat hij niet bekend wil staan als een televisiepersoonlijkheid:
“Ik wil bekendstaan om het werk dat ik laat zien. Ik ben gewoon Peter, niet de nieuwe Daan.”
Met de verwijzing naar ‘de nieuwe Daan’ doelt hij op Daan — een collega-agent uit eerdere Bureau-reeksen — die eveneens enorm populair werd door zijn televisieoptredens.
Publieke waardering als grootste beloning
Hoewel de agenten geen extra vergoeding ontvangen, blijkt dat waardering van kijkers een belangrijke rol speelt in hun motivatie. Veel kijkers sturen berichten via Instagram, laten complimenten achter onder filmpjes, of spreken hen aan op straat.
Kijkers waarderen vooral:
-
de geduldige toon die de agenten aannemen,
-
hun humor tijdens stressvolle situaties,
-
de menselijke manier waarop ze met burgers omgaan,
-
en hun uitleg over waarom bepaalde keuzes worden gemaakt.
Door het programma ontstaat er meer begrip voor het p0litiewerk. Burgers zien niet alleen de incidenten zelf, maar ook de gesprekken, overwegingen, emoties en dilemma’s die voorafgaan aan beslissingen.
Voor Peter en Eduard voelt dat als een vorm van erkenning die verder gaat dan een financiële vergoeding. Het laat zien dat hun werk ertoe doet en dat het publiek hen ziet als mensen die zich met hart en ziel inzetten voor de veiligheid van anderen.
Waarom Bureau Utrecht zo goed werkt voor televisie
Dat Bureau Utrecht zo’n enorme hit is, heeft meerdere redenen. De serie combineert:
-
actie met rustige observaties,
-
spanning met humor,
-
emotie met professionaliteit,
-
en kwetsbare momenten met krachtige interventies.
Ewout Genemans weet het p0litiewerk toegankelijk te maken zonder sensatiezucht, waardoor de serie bijzonder geschikt is voor een breed publiek. Van jongeren die nieuwsgierig zijn naar de praktijk van het blauwe uniform tot volwassenen die willen begrijpen wat er speelt in hun eigen wijk: de serie toont het allemaal.
Daarnaast zijn de agenten herkenbare figuren geworden. Niet als sterren, maar als gewone mensen die toevallig een bijzondere baan hebben.
De impact van bekendheid op het dagelijks leven van een agent
Hoewel Peter en Eduard hun bekendheid omarmen, blijft de realiteit dat ze ook gewoon op straat moeten werken. Dat betekent dat ze soms worden herkend tijdens een dienst, aangesproken door bewoners of gecomplimenteerd door voorbijgangers.
Peter zegt hierover dat bekendheid “een beetje bij het programma hoort”, maar dat hij graag wil dat mensen hem vooral zien als p0litieman, niet als televisiegezicht.
Zijn nuchtere houding en oprechte manier van communiceren maken hem geliefd. Dat is misschien wel de grootste reden waarom kijkers zo graag naar hem en zijn collega’s kijken.
Conclusie: geen extra geld, wel een groot publiek dat meeleeft
Agenten die deelnemen aan Bureau Utrecht krijgen geen vergoeding voor hun rol op televisie. Toch kiezen zij ervoor om mee te doen om een reden die misschien nog waardevoller is: om het echte p0litiewerk zichtbaar te maken, begrip te creëren en te laten zien hoe veelzijdig en menselijk hun vak is.
Peter en Eduard veroverden de harten van kijkers door hun eerlijkheid, humor en professionaliteit. Dat zij dit zonder extra betaling doen, versterkt wellicht nog meer hoe authentiek hun inzet is.
En precies dat maakt Bureau Utrecht tot een van de meest geliefde en besproken tv-programma’s van dit moment.