Algemeen
Bekende filmster verdween uit Hollywood – tragisch ongeluk tekende haar
Hollywood heeft altijd een overvloed aan sterren gekend. Sommigen blijven decennialang in de schijnwerpers, terwijl anderen slechts kort hun hoogtepunt beleven voordat ze weer verdwijnen. Door de jaren heen hebben we iconische actrices gezien zoals Marilyn Monroe, Brigitte Bardot, Jayne Mansfield, Raquel Welch en Jean Harlow, die dankzij hun talent en schoonheid veel aandacht kregen. Maar achter hen stonden altijd nieuwe talenten klaar om hun kans te grijpen. Een van die beloftevolle namen was de Amerikaanse actrice Sydne Rome, ook wel ‘het gouden meisje uit de Amerikaanse Midwest’ genoemd.
De vroege jaren van Sydne Rome
Sydne Rome werd geboren op 17 maart 1951 in Akron, Ohio. Haar vader was werkzaam in de plasticindustrie en haar moeder werd door Sydne omschreven als een ‘geboren hippie’. Rome groeide op in de kleine gemeenschap van Upper Sandusky, een stad met slechts 5.000 inwoners, maar met een van de hoogste inkomens per hoofd van de bevolking in de VS.
In tegenstelling tot veel andere Hollywoodacteurs had ze geen beroemde ouders of connecties binnen de entertainmentindustrie. “Er was niets in de familie dat me mijn drang naar acteren had moeten geven,” vertelde ze ooit in een interview. Toch wist ze al op jonge leeftijd dat ze actrice wilde worden.
Haar oorspronkelijke plan was om na de middelbare school naar de Northwestern University in Illinois te gaan. Maar na advies van haar omgeving koos ze voor de Carnegie Tech School of Acting aan de Universiteit van Pittsburgh, waar ze onder andere studeerde bij de gerenommeerde zangcoach Edith Skinner en regisseur Bern Stearn. Daar schitterde ze in toneelstukken als A Midsummer Night’s Dream en The Seagull van Anton Tsjechov.
Van toneel naar film
Na haar afstuderen sloot Rome zich aan bij het Pasadena Playhouse in Californië. Ze blonk uit in toneelstukken, maar haar eerste serieuze filmrol werd een teleurstelling. Na een mislukte auditie voor de film Candy probeerde ze haar geluk in Europa, waar ze al snel indruk maakte met haar blonde haar en blauwe ogen.
Haar schoonheid trok de aandacht, maar in de jaren ’70 was dat niet genoeg om door te breken. Rome herinnerde zich later hoe jonge Italiaanse regisseurs haar probeerden te overtuigen naaktrollen aan te nemen. “Ik had een vreselijke tijd in Rome met regisseurs die wilden dat ik naakt speelde,” vertelde ze in een interview. “Ik wilde dat niet. Nu kijk ik er anders tegenaan, maar destijds was het moeilijk.”
Toch zette ze door en speelde ze in verschillende Italiaanse films, wat uiteindelijk leidde tot haar grote doorbraak.
Vergelijkingen met Bardot en de doorbraak in Europa
In 1972 werkte Sydne Rome samen met regisseur Roman Polanski in de film What?, een controversiële maar invloedrijke film. Hoewel critici de film niet omarmden, betekende het een enorme stap vooruit voor haar carrière. Een jaar later trouwde ze met fotograaf en cameraman Emilio Lari.
Rond deze tijd werd ze vaak vergeleken met Brigitte Bardot en andere iconische actrices. In 1979 omschreef The Sunday Telegraph haar als ‘de nieuwe Jean Harlow of Raquel Welch, een tikkende seksbom van de jaren tachtig’.
Sydne zelf vond de vergelijking niet per se een compliment. “Brigitte is geweldig, heel open, vreselijk beschikbaar. Ze is de droom van iedereen. Misschien lijk ik minder beschikbaar, maar ik denk dat het publiek bij een tweede blik anders denkt. En ik ben een betere actrice dan Bardot,” verklaarde ze destijds.
Ondanks haar talent wist Rome nooit helemaal door te breken in Hollywood. In plaats daarvan speelde ze in Franse, Italiaanse en Duitse films. Ze kreeg in 1978 een rol in Just a Gigolo, waarin ze naast David Bowie speelde. Later bevestigde ze dat ze een tijdlang een romantische relatie had met de zanger.
Overgang naar muziek en documentaires
Met het einde van de jaren ‘70 richtte Rome zich op muziek en bracht ze verschillende albums uit. Helaas sloegen deze niet aan bij het grote publiek. Ze experimenteerde ook met documentaires en maakte onder andere een film over Formule 1 in Rio de Janeiro.
Toch bleef de acteerwereld trekken, en Rome speelde in diverse producties, waaronder L’uomo Puma (1980), een film die bekendstaat om zijn lage waardering op IMDb. Ondanks de tegenslagen bleef ze actief en koos ze ervoor haar carrière in Europa voort te zetten.
Een tragisch ongeval en blijvende littekens
Sydne Rome’s leven veranderde drastisch in 2009 toen ze betrokken raakte bij een zwaar auto-0ngeluk. Ze reed samen met haar achtjarige dochter in een auto die net drie weken uit de garage kwam. Tijdens de rit verloor ze de controle en botste tegen een boom. De airbag explodeerde in haar gezicht en veroorzaakte blijvende schade.
“Ik ging naar het ziekenhuis en ze hechtten mijn gezicht,” vertelde Rome in een interview. “Maar later realiseerden de artsen zich dat mijn gezichtsspieren ook beschadigd waren.”
Ze onderging jarenlang fysiotherapie en gaf toe dat haar gezicht aan de rechterkant nooit meer hetzelfde werd. “Als ik naar oude foto’s kijk, weet ik dat ik het ben, maar het voelt alsof ik een ander persoon zie.”
Heden en nalatenschap
Ondanks haar tegenslagen bleef Sydne Rome actief in de entertainmentindustrie. In 2023 verscheen ze in de Italiaanse film La Quattordicesima Domenica Del Tempo Ordinario. Daarnaast speelde ze tussen 2021 en 2022 een terugkerende rol in de Italiaanse televisieserie Don Matteo.
Hoewel ze nooit de volgende Brigitte Bardot werd, vond Rome haar eigen weg. Ze bouwde een gezinsleven op met haar tweede echtgenoot, arts Roberto Bernabei, en adopteerde twee dochters uit Brazilië. Haar echtgenoot werd een gerespecteerde medische professional en in 2021 benoemde paus Franciscus hem tot zijn persoonlijke arts.
Sydne Rome’s carrière had misschien niet de sterstatus van haar tijdgenoten, maar ze bleef altijd trouw aan haar passie. Ondanks de obstakels en het tragische ongeval bleef ze doorgaan en maakte ze een blijvende indruk in de Europese filmwereld.
Deel dit artikel als je ook gelooft dat je altijd je dromen moet volgen!
Jarenlange familieruzie tussen Frans Bauer en broer Dorus krijgt onverwachte wending: “Ik hoop dat het goedkomt”
Al geruime tijd is duidelijk dat de relatie tussen Frans Bauer en zijn broer Dorus verre van soepel verloopt. Binnen de familie is er jarenlang spanning geweest, maar de werkelijke aanleiding bleef voor het grote publiek altijd onduidelijk. Nu Dorus voor het eerst openlijk terugblikt op die periode, wordt duidelijk welke woorden, vermoedens en misverstanden de broers zo ver uit elkaar dreven — én waarom hij nu voorzichtig hoopt op een verzoening.
De roddels die alles veranderden
Aan het begin van dit jaar doken ineens geruchten op over een vermeende affaire tussen Frans Bauer en zangeres Sieneke. Het verhaal verspreidde zich razendsnel en werd door sommige mensen zelfs voor waar aangenomen. Wat later pas duidelijk werd: een groot deel van die roddels was afkomstig uit de directe familiekring.
Het was namelijk Dorus zelf
die in gesprekken met anderen had geopperd dat hij Frans en Sieneke
in een kleedkamer gezien zou hebben. Volgens zijn woorden zouden
zij zich “vermoedelijk te amicaal” hebben gedragen.
Maar wat destijds misschien begon als een losse opmerking, werd al
snel opgeblazen tot een verhaal dat een eigen leven ging
leiden.
Voor Frans en zijn vrouw Mariska, die al decennialang een hecht stel vormen, kwam dit als een grote klap. Vooral omdat de roddels niet voortkwamen uit onbekende bronnen, maar uit de mond van een familielid. De impact daarvan was enorm.
Het gelekte telefoongesprek dat olie op het vuur gooide
De situatie werd nog ingewikkelder door een eerder voorval, een vijftien minuten durend telefoongesprek dat vorig jaar uitlekte. In dat gesprek sprak Dorus met Jan Baum, de voormalige partner van Sieneke. Volgens de transcriptie suggereerde Dorus daarin dat Mariska zou weten dat Frans ontrouw was.
Voor Mariska was dat een
schok. Zij reageerde destijds vol ongeloof:
“Ik weet niet wat die
twee hiermee willen bereiken. Als er iets zou spelen, was ik de
eerste die dat zou merken. Ik begrijp niet waarom Dorus hieraan
meedoet.”
Die uitspraak illustreerde de verwarring én de pijn die het gesprek veroorzaakte. Niet alleen werd de integriteit van Frans in twijfel getrokken, maar ook die van Mariska zelf — en dat door iemand uit hun eigen familie.
Dorus kijkt terug: “Ik heb daar veel spijt van”
Nu, maanden later, beseft Dorus dat zijn woorden verregaande gevolgen hebben gehad. Hij zegt zelf dat hij zich heeft laten meeslepen in emoties en frustraties, en dat hij nooit had verwacht dat zijn uitspraken zo’n impact zouden hebben op Frans en Mariska.
De aanleiding om eindelijk een stap naar zijn broer te zetten, kwam uit een heel andere hoek: het nieuws dat Frans en Mariska grootouders worden. Dat raakte Dorus diep, omdat hij zelf ook opa is en weet hoe bijzonder die rol is.
In een openhartig gesprek met
Story vertelt hij:
“Ik dacht: laat ik Frans
gewoon een bericht sturen om hem te feliciteren. Tot mijn
verrassing reageerde hij meteen, heel positief zelfs.”
Dat korte, oprechte contactmoment werd voor Dorus een teken dat er misschien toch ruimte is om de zware periode achter zich te laten.
Een voorzichtig nieuw begin?
De broers hebben jarenlang vooral contact gehad over één onderwerp: hun moeder. Zij woont in een verzorgingstehuis en beide zoons bezoeken haar regelmatig — alleen nooit tegelijk.
Toch ziet Dorus mogelijkheden
voor verandering:
“We zorgen allebei goed
voor onze moeder. Ze herkent ons gelukkig nog altijd. Nu komen we
nog apart, maar ik sluit niet uit dat dit in de toekomst anders kan
worden.”
De deur staat dus op een kier. Geen groot gebaar, geen directe verzoening, maar wel een eerste stap richting herstel.
Warm contact met de rest van de familie
Opvallend genoeg heeft Dorus altijd contact gehouden met de kinderen van Frans en Mariska. Dat contact is nooit verbroken. Hij spreekt hen regelmatig, volgt hun levens en wordt op de hoogte gehouden van belangrijke gebeurtenissen.
Zo wist Dorus al vóór de
officiële bekendmaking dat Jan, de op een na oudste zoon van Frans
en Mariska, samen met zijn vriendin Danique een baby
verwacht.
“Natuurlijk ga ik op
kraambezoek zodra de kleine er is,” zegt Dorus vol
overtuiging.
Dat hij door zijn neef wordt betrokken bij zulke belangrijke nieuwtjes, laat zien dat familiebanden niet volledig zijn doorgesneden — ze zijn alleen beschadigd, niet vernietigd.
Wat maakte deze familiebreuk zo pijnlijk?
De situatie tussen Frans en Dorus is een voorbeeld van hoe familieconflicten soms onverwachts en onbedoeld kunnen escaleren. Een losse uitspraak, een verkeerd geïnterpreteerde gebeurtenis, een gesprek dat uitlekt — het kan in korte tijd leiden tot een kloof die jaren duurt.
Daarbij komt dat Frans Bauer een van de meest geliefde artiesten van Nederland is. Media-aandacht is dan onvermijdelijk, en roddels verspreiden zich sneller dan ooit. Wat binnen een familie misschien een misverstand was, wordt buiten de deur meteen een verhaal, met een kop, inhoud en gevolgen.
De extra druk van publieke belangstelling maakte het voor beide mannen niet makkelijker.
Een nieuw hoofdstuk?
Of er werkelijk een volledige verzoening komt tussen de broers, durft niemand te voorspellen. Maar voor het eerst in lange tijd is er wél beweging. De aanleiding — de komst van een kleinkind — kan precies dat duwtje zijn dat nodig is om oude wonden langzaam te laten helen.
Dorus lijkt in elk geval bereid om verantwoordelijkheid te nemen voor zijn rol in het conflict. Hij benoemt zijn spijt, reikt de hand en laat weten dat de deur voor Frans altijd openstaat.
En Frans? Zijn warme en snelle reactie op Dorus’ berichtje suggereert dat ook hij openstaat voor meer contact — al zal het proces waarschijnlijk stap voor stap gaan.
Familie boven alles
Wie Frans Bauer al jaren volgt, weet dat zijn gezin altijd op de eerste plaats komt. Zijn liefde voor Mariska en hun vier zonen is zichtbaar en oprecht. Dat Dorus als oom een rol wil blijven spelen in het leven van zijn neefjes en toekomstige achterneefje of -nichtje, sluit aan bij datzelfde familiegevoel.
Misschien is dit precies het moment waarop de familie Bauer een nieuw hoofdstuk kan beginnen, met minder ruis en meer ruimte voor menselijkheid.