-

Algemeen

Bekende filmster verdween uit Hollywood – tragisch ongeluk tekende haar

Avatar foto

Gepubliceerd

op

Hollywood heeft altijd een overvloed aan sterren gekend. Sommigen blijven decennialang in de schijnwerpers, terwijl anderen slechts kort hun hoogtepunt beleven voordat ze weer verdwijnen. Door de jaren heen hebben we iconische actrices gezien zoals Marilyn Monroe, Brigitte Bardot, Jayne Mansfield, Raquel Welch en Jean Harlow, die dankzij hun talent en schoonheid veel aandacht kregen. Maar achter hen stonden altijd nieuwe talenten klaar om hun kans te grijpen. Een van die beloftevolle namen was de Amerikaanse actrice Sydne Rome, ook wel ‘het gouden meisje uit de Amerikaanse Midwest’ genoemd.

De vroege jaren van Sydne Rome

Sydne Rome werd geboren op 17 maart 1951 in Akron, Ohio. Haar vader was werkzaam in de plasticindustrie en haar moeder werd door Sydne omschreven als een ‘geboren hippie’. Rome groeide op in de kleine gemeenschap van Upper Sandusky, een stad met slechts 5.000 inwoners, maar met een van de hoogste inkomens per hoofd van de bevolking in de VS.

In tegenstelling tot veel andere Hollywoodacteurs had ze geen beroemde ouders of connecties binnen de entertainmentindustrie. “Er was niets in de familie dat me mijn drang naar acteren had moeten geven,” vertelde ze ooit in een interview. Toch wist ze al op jonge leeftijd dat ze actrice wilde worden.

Haar oorspronkelijke plan was om na de middelbare school naar de Northwestern University in Illinois te gaan. Maar na advies van haar omgeving koos ze voor de Carnegie Tech School of Acting aan de Universiteit van Pittsburgh, waar ze onder andere studeerde bij de gerenommeerde zangcoach Edith Skinner en regisseur Bern Stearn. Daar schitterde ze in toneelstukken als A Midsummer Night’s Dream en The Seagull van Anton Tsjechov.

Van toneel naar film

Na haar afstuderen sloot Rome zich aan bij het Pasadena Playhouse in Californië. Ze blonk uit in toneelstukken, maar haar eerste serieuze filmrol werd een teleurstelling. Na een mislukte auditie voor de film Candy probeerde ze haar geluk in Europa, waar ze al snel indruk maakte met haar blonde haar en blauwe ogen.

Haar schoonheid trok de aandacht, maar in de jaren ’70 was dat niet genoeg om door te breken. Rome herinnerde zich later hoe jonge Italiaanse regisseurs haar probeerden te overtuigen naaktrollen aan te nemen. “Ik had een vreselijke tijd in Rome met regisseurs die wilden dat ik naakt speelde,” vertelde ze in een interview. “Ik wilde dat niet. Nu kijk ik er anders tegenaan, maar destijds was het moeilijk.”

Toch zette ze door en speelde ze in verschillende Italiaanse films, wat uiteindelijk leidde tot haar grote doorbraak.

Vergelijkingen met Bardot en de doorbraak in Europa

In 1972 werkte Sydne Rome samen met regisseur Roman Polanski in de film What?, een controversiële maar invloedrijke film. Hoewel critici de film niet omarmden, betekende het een enorme stap vooruit voor haar carrière. Een jaar later trouwde ze met fotograaf en cameraman Emilio Lari.

Rond deze tijd werd ze vaak vergeleken met Brigitte Bardot en andere iconische actrices. In 1979 omschreef The Sunday Telegraph haar als ‘de nieuwe Jean Harlow of Raquel Welch, een tikkende seksbom van de jaren tachtig’.

Sydne zelf vond de vergelijking niet per se een compliment. “Brigitte is geweldig, heel open, vreselijk beschikbaar. Ze is de droom van iedereen. Misschien lijk ik minder beschikbaar, maar ik denk dat het publiek bij een tweede blik anders denkt. En ik ben een betere actrice dan Bardot,” verklaarde ze destijds.

Ondanks haar talent wist Rome nooit helemaal door te breken in Hollywood. In plaats daarvan speelde ze in Franse, Italiaanse en Duitse films. Ze kreeg in 1978 een rol in Just a Gigolo, waarin ze naast David Bowie speelde. Later bevestigde ze dat ze een tijdlang een romantische relatie had met de zanger.

Overgang naar muziek en documentaires

Met het einde van de jaren ‘70 richtte Rome zich op muziek en bracht ze verschillende albums uit. Helaas sloegen deze niet aan bij het grote publiek. Ze experimenteerde ook met documentaires en maakte onder andere een film over Formule 1 in Rio de Janeiro.

Toch bleef de acteerwereld trekken, en Rome speelde in diverse producties, waaronder L’uomo Puma (1980), een film die bekendstaat om zijn lage waardering op IMDb. Ondanks de tegenslagen bleef ze actief en koos ze ervoor haar carrière in Europa voort te zetten.

Een tragisch ongeval en blijvende littekens

Sydne Rome’s leven veranderde drastisch in 2009 toen ze betrokken raakte bij een zwaar auto-0ngeluk. Ze reed samen met haar achtjarige dochter in een auto die net drie weken uit de garage kwam. Tijdens de rit verloor ze de controle en botste tegen een boom. De airbag explodeerde in haar gezicht en veroorzaakte blijvende schade.

“Ik ging naar het ziekenhuis en ze hechtten mijn gezicht,” vertelde Rome in een interview. “Maar later realiseerden de artsen zich dat mijn gezichtsspieren ook beschadigd waren.”

Ze onderging jarenlang fysiotherapie en gaf toe dat haar gezicht aan de rechterkant nooit meer hetzelfde werd. “Als ik naar oude foto’s kijk, weet ik dat ik het ben, maar het voelt alsof ik een ander persoon zie.”

Heden en nalatenschap

Ondanks haar tegenslagen bleef Sydne Rome actief in de entertainmentindustrie. In 2023 verscheen ze in de Italiaanse film La Quattordicesima Domenica Del Tempo Ordinario. Daarnaast speelde ze tussen 2021 en 2022 een terugkerende rol in de Italiaanse televisieserie Don Matteo.

Hoewel ze nooit de volgende Brigitte Bardot werd, vond Rome haar eigen weg. Ze bouwde een gezinsleven op met haar tweede echtgenoot, arts Roberto Bernabei, en adopteerde twee dochters uit Brazilië. Haar echtgenoot werd een gerespecteerde medische professional en in 2021 benoemde paus Franciscus hem tot zijn persoonlijke arts.

Sydne Rome’s carrière had misschien niet de sterstatus van haar tijdgenoten, maar ze bleef altijd trouw aan haar passie. Ondanks de obstakels en het tragische ongeval bleef ze doorgaan en maakte ze een blijvende indruk in de Europese filmwereld.

Deel dit artikel als je ook gelooft dat je altijd je dromen moet volgen!

Algemeen

Zien: 18 jaar later is Madeleine McCann EINDELIJK gevonden!

Avatar foto

Gepubliceerd

op

Vrouw ontkent betrokkenheid bij Madeleine McCann-zaak: “Ik ben niet de vrouw in paars”

Bijna achttien jaar na de verdwijning van Madeleine McCann blijft de zaak wereldwijd mensen bezighouden. De hoop op antwoorden is nog altijd niet verdwenen. Eén mysterie blijft het onderzoek domineren: de zogeheten ‘vrouw in paars’. Zij werd op de avond van Madeleine’s verdwijning gezien vlak bij het appartementencomplex in Praia da Luz waar het meisje logeerde. Tot op heden is haar identiteit niet vastgesteld — en dat voedt de speculaties.

Nu heeft een vrouw die recent met de mysterieuze figuur in verband werd gebracht, voor het eerst gereageerd. In gesprek met Britse media ontkent ze nadrukkelijk enige betrokkenheid.

‘Vrouw in paars’ blijft speerpunt in onderzoek

De Britse p0litie, die via het onderzoeksteam Operation Grange al jaren betrokken is bij het dossier, beschouwt de mysterieuze vrouw als mogelijk belangrijke getuige. Het is op basis van haar signalement en gedrag dat de speurders het onderzoek tot op de dag van vandaag voortzetten.

De vrouw werd op 3 mei 2007 — de avond van de verdwijning — rond 20.00 uur gezien door twee getuigen, onder wie de Britse expat Jenny Murat. Zij bevond zich op de hoek van de straat waar de Ocean Club lag, het vakantieresort waar de familie McCann verbleef. Murat verklaarde dat de onbekende vrouw ongebruikelijk lang bleef staren naar het gebouw waarin Madeleine op dat moment sliep.

“Ze droeg een opvallend paarsachtige outfit,” aldus Murat. “Niet iets dat je hier vaak ziet, zeker niet in de avond, alleen op straat. Dat viel me op.” De volgende ochtend, toen ze hoorde over de verm!ssing, bracht ze haar observatie onmiddellijk onder de aandacht van de p0litie.

Luisa Todorov reageert: “Dat was ik niet”

Een nieuwe wending kwam recent, toen criminoloog Heriberto Janosch Gonzalez suggereerde dat Luisa Todorov — een voormalige serveerster van het resort — weleens de ‘vrouw in paars’ zou kunnen zijn. Ze woonde destijds, en nu nog steeds, op minder dan anderhalve kilometer van de plek waar het meisje verdween.

Todorov, inmiddels 48 jaar, werkte destijds samen met haar echtgenoot Stefan in het vakantiecomplex. In een interview met de Britse krant The Mirror reageert ze resoluut op de geruchten. “Ik weet niets van een vrouw in paars. Dat was ik niet,” zegt ze. “Ik ben destijds direct na de verdwijning verhoord door de p0litie en heb alles verteld wat ik wist. Maar ik had geen informatie die verder kon helpen.”

Hoewel ze openstaat voor nieuwe verhoren, geeft ze aan dat de hele zaak nog altijd pijnlijk is voor haar en haar omgeving. “Niemand hier wil er echt nog over praten. Het roept nare herinneringen op. We weten nog altijd niet wat er met dat meisje is gebeurd, en dat blijft verdrietig.”

Haar man Stefan is inmiddels teruggekeerd naar Bulgarije, hun geboorteland. Luisa zelf is in Portugal gebleven. “Als de p0litie mij opnieuw wil spreken, dan doe ik dat,” aldus Todorov. “Maar ik heb niets toe te voegen aan wat ik eerder al verteld heb.”

P0litie: vrouw in paars nog steeds ‘belangrijke schakel’

De mysterieuze vrouw werd destijds niet geïdentificeerd, en het duurde bijna tien jaar voordat dit specifieke spoor weer werd opgepakt. Dat roept vragen op bij betrokkenen en critici. “Als Murat haar al op de ochtend na de verdwijning noemde, waarom is daar dan zo lang niets mee gedaan?”, vraagt een bron zich af in de Britse media.

Volgens een anonieme bron bij Scotland Yard is er nooit bewijs geweest dat deze vrouw iets met de verdwijning te maken had, maar wilde men haar simpelweg uitsluiten als mogelijke betrokkene. “We willen elk detail uitsluiten, ook als het onschuldig lijkt. Dat is onderdeel van zorgvuldig recherchewerk.”

Forse kosten, beperkt resultaat

Operation Grange, het Britse heronderzoek dat sinds 2011 loopt, is een van de langstlopende en duurste opsporingsacties in de Britse geschiedenis. Inmiddels is er bijna 12 miljoen pond uitgegeven. Toch blijft het actieve team achter het onderzoek momenteel beperkt tot vier personen.

Recent wist het team een nieuwe verlenging van zes maanden af te dwingen. Het Britse ministerie van Binnenlandse Zaken heeft hiervoor £154.000 toegekend. Die verlenging kwam er mede dankzij de hernieuwde focus op de vrouw in paars. Volgens ingewijden is dit het enige concrete aanknopingspunt dat het onderzoek nog levend houdt.

Nieuwe zoekacties in Algarve

Afgelopen maanden zijn er opnieuw zoekacties geweest in de Algarve, op locaties in de buurt van het voormalige huisje van hoofdverdachte Christian Brueckner. Daarbij werden onder meer kledingstukken, botresten van dieren en andere persoonlijke spullen gevonden. Ook werd er een vuurwapen ontdekt — dat momenteel wordt onderzocht op mogelijke relevantie voor de zaak.

Het gaat om een semi-automatisch pistool van het kaliber 6,35. Hoewel het niet uitgesloten wordt dat het verband houdt met de zaak, is nog onduidelijk of het daadwerkelijk bruikbaar bewijs oplevert. Alle gevonden spullen blijven voorlopig in Portugal, waar een lokaal team eerst verder onderzoek doet.

Kritiek op vroege aanpak

Niet iedereen is tevreden over het verloop van Operation Grange. Critici wijzen erop dat het onderzoeksteam in de beginjaren bewust koos om Gerry en Kate McCann — de ouders van Madeleine — en hun vriendengroep, bekend als de ‘Tapas Seven’, niet opnieuw te ondervragen. Dat wordt door sommige waarnemers gezien als een gemiste kans.

Volgens Britse media is dat ‘de oerzonde’ van het onderzoek: het vermijden van confronterende vragen richting betrokkenen uit de directe kring van de McCanns. Hoewel er nooit sprake is geweest van harde verdenkingen jegens de ouders, blijft de keuze om hen buiten schot te houden voer voor discussie.

En nu?

Voor nu lijkt de focus nog altijd te liggen op het vinden van de vrouw in paars. Ondanks de ontkenning van Luisa Todorov blijft de p0litie speuren. Ze hopen dat een uitsluiting of bevestiging alsnog kan helpen om nieuwe stappen te zetten. En voor de familie McCann, die al bijna achttien jaar in onzekerheid leeft, blijft elke aanwijzing een sprankje hoop.

De vraag is alleen: hoe lang kan men op dit ene spoor blijven zoeken zonder concrete resultaten?

Lees verder