Algemeen
Bekende filmster verdween uit Hollywood – tragisch ongeluk tekende haar
Hollywood heeft altijd een overvloed aan sterren gekend. Sommigen blijven decennialang in de schijnwerpers, terwijl anderen slechts kort hun hoogtepunt beleven voordat ze weer verdwijnen. Door de jaren heen hebben we iconische actrices gezien zoals Marilyn Monroe, Brigitte Bardot, Jayne Mansfield, Raquel Welch en Jean Harlow, die dankzij hun talent en schoonheid veel aandacht kregen. Maar achter hen stonden altijd nieuwe talenten klaar om hun kans te grijpen. Een van die beloftevolle namen was de Amerikaanse actrice Sydne Rome, ook wel ‘het gouden meisje uit de Amerikaanse Midwest’ genoemd.
De vroege jaren van Sydne Rome
Sydne Rome werd geboren op 17 maart 1951 in Akron, Ohio. Haar vader was werkzaam in de plasticindustrie en haar moeder werd door Sydne omschreven als een ‘geboren hippie’. Rome groeide op in de kleine gemeenschap van Upper Sandusky, een stad met slechts 5.000 inwoners, maar met een van de hoogste inkomens per hoofd van de bevolking in de VS.
In tegenstelling tot veel andere Hollywoodacteurs had ze geen beroemde ouders of connecties binnen de entertainmentindustrie. “Er was niets in de familie dat me mijn drang naar acteren had moeten geven,” vertelde ze ooit in een interview. Toch wist ze al op jonge leeftijd dat ze actrice wilde worden.
Haar oorspronkelijke plan was om na de middelbare school naar de Northwestern University in Illinois te gaan. Maar na advies van haar omgeving koos ze voor de Carnegie Tech School of Acting aan de Universiteit van Pittsburgh, waar ze onder andere studeerde bij de gerenommeerde zangcoach Edith Skinner en regisseur Bern Stearn. Daar schitterde ze in toneelstukken als A Midsummer Night’s Dream en The Seagull van Anton Tsjechov.
Van toneel naar film
Na haar afstuderen sloot Rome zich aan bij het Pasadena Playhouse in Californië. Ze blonk uit in toneelstukken, maar haar eerste serieuze filmrol werd een teleurstelling. Na een mislukte auditie voor de film Candy probeerde ze haar geluk in Europa, waar ze al snel indruk maakte met haar blonde haar en blauwe ogen.
Haar schoonheid trok de aandacht, maar in de jaren ’70 was dat niet genoeg om door te breken. Rome herinnerde zich later hoe jonge Italiaanse regisseurs haar probeerden te overtuigen naaktrollen aan te nemen. “Ik had een vreselijke tijd in Rome met regisseurs die wilden dat ik naakt speelde,” vertelde ze in een interview. “Ik wilde dat niet. Nu kijk ik er anders tegenaan, maar destijds was het moeilijk.”
Toch zette ze door en speelde ze in verschillende Italiaanse films, wat uiteindelijk leidde tot haar grote doorbraak.
Vergelijkingen met Bardot en de doorbraak in Europa
In 1972 werkte Sydne Rome samen met regisseur Roman Polanski in de film What?, een controversiële maar invloedrijke film. Hoewel critici de film niet omarmden, betekende het een enorme stap vooruit voor haar carrière. Een jaar later trouwde ze met fotograaf en cameraman Emilio Lari.
Rond deze tijd werd ze vaak vergeleken met Brigitte Bardot en andere iconische actrices. In 1979 omschreef The Sunday Telegraph haar als ‘de nieuwe Jean Harlow of Raquel Welch, een tikkende seksbom van de jaren tachtig’.
Sydne zelf vond de vergelijking niet per se een compliment. “Brigitte is geweldig, heel open, vreselijk beschikbaar. Ze is de droom van iedereen. Misschien lijk ik minder beschikbaar, maar ik denk dat het publiek bij een tweede blik anders denkt. En ik ben een betere actrice dan Bardot,” verklaarde ze destijds.
Ondanks haar talent wist Rome nooit helemaal door te breken in Hollywood. In plaats daarvan speelde ze in Franse, Italiaanse en Duitse films. Ze kreeg in 1978 een rol in Just a Gigolo, waarin ze naast David Bowie speelde. Later bevestigde ze dat ze een tijdlang een romantische relatie had met de zanger.
Overgang naar muziek en documentaires
Met het einde van de jaren ‘70 richtte Rome zich op muziek en bracht ze verschillende albums uit. Helaas sloegen deze niet aan bij het grote publiek. Ze experimenteerde ook met documentaires en maakte onder andere een film over Formule 1 in Rio de Janeiro.
Toch bleef de acteerwereld trekken, en Rome speelde in diverse producties, waaronder L’uomo Puma (1980), een film die bekendstaat om zijn lage waardering op IMDb. Ondanks de tegenslagen bleef ze actief en koos ze ervoor haar carrière in Europa voort te zetten.
Een tragisch ongeval en blijvende littekens
Sydne Rome’s leven veranderde drastisch in 2009 toen ze betrokken raakte bij een zwaar auto-0ngeluk. Ze reed samen met haar achtjarige dochter in een auto die net drie weken uit de garage kwam. Tijdens de rit verloor ze de controle en botste tegen een boom. De airbag explodeerde in haar gezicht en veroorzaakte blijvende schade.
“Ik ging naar het ziekenhuis en ze hechtten mijn gezicht,” vertelde Rome in een interview. “Maar later realiseerden de artsen zich dat mijn gezichtsspieren ook beschadigd waren.”
Ze onderging jarenlang fysiotherapie en gaf toe dat haar gezicht aan de rechterkant nooit meer hetzelfde werd. “Als ik naar oude foto’s kijk, weet ik dat ik het ben, maar het voelt alsof ik een ander persoon zie.”
Heden en nalatenschap
Ondanks haar tegenslagen bleef Sydne Rome actief in de entertainmentindustrie. In 2023 verscheen ze in de Italiaanse film La Quattordicesima Domenica Del Tempo Ordinario. Daarnaast speelde ze tussen 2021 en 2022 een terugkerende rol in de Italiaanse televisieserie Don Matteo.
Hoewel ze nooit de volgende Brigitte Bardot werd, vond Rome haar eigen weg. Ze bouwde een gezinsleven op met haar tweede echtgenoot, arts Roberto Bernabei, en adopteerde twee dochters uit Brazilië. Haar echtgenoot werd een gerespecteerde medische professional en in 2021 benoemde paus Franciscus hem tot zijn persoonlijke arts.
Sydne Rome’s carrière had misschien niet de sterstatus van haar tijdgenoten, maar ze bleef altijd trouw aan haar passie. Ondanks de obstakels en het tragische ongeval bleef ze doorgaan en maakte ze een blijvende indruk in de Europese filmwereld.
Deel dit artikel als je ook gelooft dat je altijd je dromen moet volgen!
Geen hoger beroep in zaak Marco Borsato: discussie laait opnieuw op
Het 0penbaar Ministerie heeft definitief besloten om geen hoger beroep aan te tekenen in de strafzaak tegen Marco Borsato. Daarmee komt er juridisch gezien een punt achter een langdurig en beladen dossier dat jarenlang het publieke debat heeft gedomineerd. Toch betekent deze beslissing niet automatisch dat de rust volledig is teruggekeerd. Integendeel: nu Justitie afziet van verdere vervolging, ontstaat er een nieuw spanningsveld rond mogelijke vervolgstappen, publieke meningen en morele oordelen.
De zaak tegen de zanger, die draaide om ernstige beschuldigingen, hield Nederland jarenlang in zijn greep. De vrijspraak door de rechtbank werd eerder al uitgesproken wegens onvoldoende steunbewijs. Het 0penbaar Ministerie kreeg daarna nog de mogelijkheid om het oordeel voor te leggen aan een hoger gerechtshof, maar besloot die stap niet te zetten. Volgens het OM is de kans klein dat een andere rechter tot een ander oordeel zou komen.
Teleurstelling bij aangeefster en haar advocaat
De beslissing om niet in hoger beroep te gaan, is hard aangekomen bij de aangeefster en haar advocaat Peter Plasman. Hij liet weten dat zijn cliënte zich in de steek gelaten voelt door Justitie. Volgens Plasman was het 0penbaar Ministerie overtuigd van de betrouwbaarheid van haar verklaringen, maar trekt het zich nu terug op een moment dat de zaak juist verder uitgevochten had kunnen worden.
Plasman had na de vrijspraak al aangegeven dat hij een hoger beroep logisch en noodzakelijk vond. Met name het oordeel van de rechtbank over het ontbreken van steunbewijs noemde hij discutabel. In zijn ogen had een hoger gerechtshof dat punt opnieuw moeten wegen. Dat het OM daar nu van afziet, voelt voor hem als een abrupte beëindiging van een traject dat door Justitie zelf is ingezet.
Advocaten Borsato: “Nu echt afsluiten”
Aan de andere kant reageren de advocaten van Marco Borsato juist opgelucht. Geert-Jan Knoops en Carry Knoops, die de zanger bijstaan, spreken van een begrijpelijke en juiste beslissing. Geert-Jan Knoops liet weten dat het voor alle betrokkenen beter is dat er nu daadwerkelijk een streep onder de zaak wordt gezet.
Volgens hem was de vrijspraak juridisch zorgvuldig onderbouwd en heeft het 0penbaar Ministerie dat nu ook ingezien. Hij benadrukt dat het niet alleen juridisch, maar ook menselijk van belang is om het dossier af te sluiten. Niet alleen voor Borsato zelf, maar ook voor de aangeefster en haar familie. Een eindeloze juridische strijd zou volgens hem niemand verder helpen.
Mogelijke tegenaangifte blijft open vraag
Een vraag die veel mensen bezighoudt, is of Marco Borsato zelf nog juridische stappen zal ondernemen. Er ligt immers nog een aangifte wegens smaad en laster tegen de aangeefster en haar moeder. Tot nu toe is daarover geen definitieve beslissing genomen.
Carry Knoops liet weten dat hierover nog geen overleg met haar cliënt heeft plaatsgevonden. Op dit moment zijn de advocaten druk met andere zaken, waardoor het gesprek hierover nog moet volgen. Of Borsato daadwerkelijk zal kiezen voor een tegenaangifte, blijft dus voorlopig onduidelijk.
De uitspraak van Geert-Jan Knoops dat het “voor iedereen beter” is om af te sluiten, wordt door sommigen geïnterpreteerd als een hint dat Borsato mogelijk afziet van verdere juridische stappen. Maar zekerheid daarover is er nog niet.
Felle reacties uit het publieke debat
De beslissing van het 0penbaar Ministerie zorgt voor uiteenlopende reacties in het publieke debat. Trendwatcher Adjiedj Bakas mengde zich nadrukkelijk in de discussie en stelde op sociale media dat Borsato recht zou hebben op een schadevergoeding. Volgens hem heeft de zanger door de langdurige zaak enorme reputatie- en inkomensschade geleden.
Bakas spreekt van “terugverdientijd” en vindt dat er verantwoordelijkheid moet worden genomen voor de gevolgen van de beschuldigingen. Zijn uitspraak roept op zijn beurt weer veel kritiek op. Tegenstanders vinden zijn woorden ongepast en polariserend, zeker gezien de gevoeligheid van de zaak.
Publieke verdeeldheid blijft groot
Ook onder lezers van nieuwsplatforms blijft de verdeeldheid groot. Een deel van het publiek vindt dat Marco Borsato jarenlang onterecht is beschadigd. Zij wijzen erop dat het 0penbaar Ministerie vier jaar onderzoek heeft gedaan, maar uiteindelijk geen overtuigend bewijs kon leveren. Volgens hen is dat moeilijk te rijmen met de enorme impact die de zaak op het leven en de carrière van de zanger heeft gehad.
Anderen benadrukken juist dat een vrijspraak niet automatisch betekent dat er niets is gebeurd. Zij wijzen op het emotionele gewicht van verklaringen en vinden dat het besluit van het OM pijnlijk is voor de aangeefster. In die groep klinkt de zorg dat mensen zich hierdoor minder veilig voelen om misstanden te melden.
Kritische stemmen in de media
Ook in de journalistiek is de beslissing onderwerp van debat. Columniste Angela de Jong schreef dat het leven niet altijd eerlijk is en wees op de scheve verhoudingen die volgens haar zichtbaar worden in deze zaak. Ze benadrukte dat publieke opinie en juridische uitspraken niet altijd samenvallen, en dat de maatschappelijke gevolgen voor alle betrokkenen groot blijven.
Volgens haar laat de zaak zien hoe ingewikkeld het spanningsveld is tussen rechtspraak, publieke verontwaardiging en media-aandacht. Waar de één spreekt van gerechtigheid, ervaart de ander vooral verlies en onbegrip.
Een zaak die blijft doorwerken
Hoewel het 0penbaar Ministerie formeel een punt zet achter het strafproces, blijft de zaak Marco Borsato voorlopig nog onderwerp van gesprek. De impact op zijn carrière, imago en persoonlijke leven is groot geweest en zal niet van de ene op de andere dag verdwijnen.
Tegelijkertijd blijft ook de positie van de aangeefster complex. De maatschappelijke discussie over geloofwaardigheid, bewijs en bescherming van melders wordt door deze zaak opnieuw aangewakkerd.
Of Marco Borsato daadwerkelijk kiest voor verdere juridische stappen, of juist voor rust en herstel, zal de komende tijd moeten blijken. Wat vaststaat, is dat deze zaak diepe sporen heeft nagelaten in het publieke bewustzijn.
En zelfs nu de juridische hoofdstukken zijn afgesloten, blijft de vraag hangen: wanneer is een zaak echt voorbij — op papier, of ook in de hoofden en harten van mensen?