Algemeen
Beau en Gordon de beste vrienden voor het leven? ´Alles bij elkaar gelogen!´
Gordon beweert dat hij ‘vrienden voor het leven’ is geworden met Beau van Erven Dorens na hun gezamenlijke deelname aan Casa di Beau. Maar deze uitspraak wordt met hoongelach ontvangen door Privé-hoofdredacteur Evert Santegoeds. Hij gelooft er niets van en haalt in de podcast Strikt Privé stevig uit naar de zanger en presentator.
Reünie met oude bekenden
Gordon had onlangs een reünie met de mannen waarmee hij op vakantie was in Casa di Beau. Naast Beau waren ook Ruben Nicolai en voetbaltrainer Maurice Steijn aanwezig. In die beruchte uitzending veroorzaakte Gordon veel ophef door het familietrauma van zijn ex Gavin Rozario openlijk te bespreken en hem te beschuldigen van schizofrenie. Beau luisterde destijds kritiekloos toe, wat hem eveneens veel negatieve reacties opleverde.
‘Friends for life’
Volgens Gordon is het viertal hecht geworden en hebben ze een levenslange vriendschap opgebouwd. Maar Evert Santegoeds vindt dat ongeloofwaardig. In de podcast Strikt Privé reageert hij cynisch op de uitspraak. “Dat lijkt mij sterk. Dat zou namelijk voor het eerst zijn dat Gordon een vriendschap voor het leven heeft.”
Co-host Jordi Versteegden merkt op dat relaties bij Gordon nooit lang standhouden. “Het is bij Gordon altijd erin en eruit. Dan weer erin, dan weer eruit.” Waarop Evert geamuseerd reageert met: “Sorry?”
‘Alles sneuvelt binnen de kortste tijd’
Volgens Evert is het patroon bij Gordon duidelijk. “Collega’s, relaties, alles sneuvelt binnen de kortste tijd. Dus ik vind het leuk voor Beau dat hij ook een vriend heeft – die heeft er volgens mij ook niet heel veel in het vak – maar ja, het is een rare uitspraak.”
Bovendien wijst hij erop dat Casa di Beau juist voor veel negativiteit zorgde. “Als dat programma, waar je zóveel kritiek op gehad hebt, je tot elkaar heeft gebracht, dan kan dat alleen onder de druk van de kritiek zijn. Want niemand had een goed woord over voor dat interview met Beau.”
Felle kritiek op Beau
Evert blijft kritisch over de rol van Beau in de beruchte aflevering. “Het was echt zó verschrikkelijk. Gordon begon Gavin uit te maken voor psychopaat, terwijl zijn broer was overleden en zelfmoord had gepleegd omdat hij niet tegen het leven kon. En Beau zat er maar bij, instemmend te knikken met zijn hand onder zijn kin. Het was echt stuitend slecht.”
Volgens Jordi heeft Beau zich later nog verdedigd door te zeggen dat zijn programma niet bedoeld is voor kritische interviews. Maar volgens Evert weet hij dondersgoed dat het een blunder was.
‘Beau moet hier geen aandacht meer op vestigen’
Volgens Evert kan Beau het beste stoppen met de aandacht vestigen op deze vriendschap. “Hij weet zelf ook dat het een heel slecht interview was. Maar ja, hij probeert zich te redden, net zoals met die verschrikkelijke spotjes waarin hij verkleed is als Superman… Daar heb ik ook zo’n hekel aan! Het is blóedirritant.”
Jordi concludeert lachend: “Jij bent niet zo’n fan van Beau, hoor ik tussen neus en lippen door.”
Evert sluit af met een veelzeggend antwoord: “Ik kan het goed met hem vinden, maar wat hij me toen geflikt heeft met dat verzonnen interview, dat was allemaal niet zo sterk.”
Joke (52) vond de moed om opnieuw te beginnen na jaren van controle en angst: “Ik was mezelf kwijt, maar niet voorgoed”
Toen Joke (52) enkele jaren geleden Hans leerde kennen, dacht ze dat het lot had toegeslagen. Het voelde alsof hun ontmoeting voorbestemd was — een nieuw begin na een moeilijke periode in haar leven. Familie en vrienden waren verbaasd over hoe snel de relatie zich ontwikkelde, maar Joke zag alleen de warmte en aandacht die ze al zo lang had gemist.
Wat begon als een liefdevol sprookje, veranderde echter langzaam in een verstikkend verhaal. Achter gesloten deuren nam Hans stukje bij beetje de controle over haar leven. Voor Joke begon een periode waarin ze haar vrijheid, haar identiteit en zelfs haar lichaam kwijtraakte — maar uiteindelijk ook de moed vond om zichzelf terug te vinden.
Liefde die omsloeg in controle
In het begin leek alles perfect. Hans was charmant, complimenteus en leek oprecht geïnteresseerd in haar dromen en geloof. Hij sprak over een gezamenlijke toekomst en overtuigde haar dat ze samen een bijzondere roeping hadden.
“Hij gaf me het gevoel dat ik speciaal was,” vertelt Joke. “Dat ik eindelijk iemand had gevonden die me begreep.”
Maar na verloop van tijd begonnen de kleine signalen van controle zichtbaar te worden. Hij bepaalde met wie ze sprak, wat ze droeg en wanneer ze haar familie mocht zien. Zijn woorden klonken liefdevol, maar gingen steeds vaker gepaard met voorwaarden.
Geloof als middel om te overheersen
Hans wist dat Joke gelovig was en gebruikte haar vertrouwen in het geloof als middel om macht uit te oefenen. Hij beweerde namens God te spreken en stuurde haar bijbelteksten die volgens hem “bevestigden” wat hij zei. Soms deed hij zelfs alsof die berichten van een hogere stem afkomstig waren.
“Ik dacht dat ik iets bijzonders mocht doen, een soort spirituele opdracht,” vertelt Joke. “Maar eigenlijk raakte ik mezelf kwijt in zijn woorden.”
Elke beslissing, hoe klein ook, moest via hem lopen. Haar geloof — ooit een bron van kracht — werd een instrument van controle. Wat begon als toewijding aan iets groters, veranderde in totale afhankelijkheid.
Langzaam verdween haar eigen identiteit
Hans eiste dat Joke alles uit haar verleden zou loslaten. Foto’s, kleding en persoonlijke herinneringen moesten verdwijnen. Alles wat haar herinnerde aan haar vroegere leven, werd volgens hem “niet zuiver” genoemd.
Het huis waarin ze woonde, veranderde stap voor stap in een lege ruimte zonder kleur of warmte. Zelfs kleine voorwerpen — een ketting van haar moeder, een schilderij van een vriendin — werden weggehaald.
“Op een dag keek ik om me heen en zag niets meer wat van mij was,” zegt Joke. “Alsof ik uit mijn eigen leven was gewist.”
Wanneer liefde bezit wordt
De controle stopte niet bij haar gedachten of omgeving. Hans begon ook over haar lichaam te beslissen. Hij vond dat hun verbondenheid letterlijk zichtbaar moest zijn en dwong haar urenlang onder de tattoonaald te zitten om zijn naam en symbolen op haar huid te laten zetten.
Zelfs wanneer ze ziek was of pijn had, moest ze door. De sessies duurden soms een halve dag, en de wonden die achterbleven waren niet alleen lichamelijk.
“Hij zei dat het een teken van liefde was,” herinnert Joke zich. “Maar het voelde als iets dat me vastketende.”
De littekens op haar huid werden een dagelijkse herinnering aan de macht die hij over haar had.
De grens van vernedering
De fysieke pijn ging gepaard met vernedering en angst. Joke mocht geen pijnstillers nemen en werd bij klachten soms gedwongen om urenlang in koud water te zitten. De kou, de angst en het verlies van controle maakten haar nog kwetsbaarder.
“Ik voelde me geen mens meer,” zegt ze zacht. “Elke dag hoopte ik dat het de laatste keer was.”
Voor buitenstaanders was er niets te merken. De situatie speelde zich af achter gesloten deuren — een patroon dat bekendstaat als intieme terreur: een vorm van structurele controle waarbij een partner langzaam alle vrijheid van de ander afneemt.
Dit bericht op Instagram bekijken
Gevangen in stilte
De angst om te spreken hield Joke jarenlang gevangen. Ze durfde niemand in vertrouwen te nemen. Zelfs wanneer ze vrienden kort sprak, glimlachte ze en zei dat alles goed ging.
Haar omgeving zag hooguit de tatoeages en trok daar eigen conclusies uit. De schaamte groeide, waardoor ze zich nog verder terugtrok.
“Mensen keken me aan alsof ik die keuzes zelf had gemaakt,” vertelt ze. “Ze zagen niet wat erachter zat.”
Financieel raakte ze intussen alles kwijt. Haar huis, haar spaargeld — alles ging op in de controle van haar partner. Uiteindelijk belandde ze in een caravan, met nauwelijks middelen om rond te komen.
Screenshot
Het breekpunt
Pas na een heftige ruzie vond Joke de moed om actie te ondernemen. Toen Hans haar opnieuw dreigde te isoleren, greep ze naar haar telefoon om de politie te bellen.
Dat moment werd het kantelpunt. Hans verliet haar en Joke kreeg hulp via een opvangorganisatie.
“Voor het eerst voelde ik dat ik weer kon ademen,” zegt ze. “Ik had niets meer, maar ik was vrij.”
Via een hulpverlener kwam ze in contact met Andy Han van Stichting Spijt van Tattoo, een specialist in het verwijderen van ongewenste tatoeages. Andy besloot haar kosteloos te helpen.
Een langzaam herstel
De behandelingen waren zwaar, fysiek en emotioneel. Elke sessie bracht pijn, maar ook een stukje bevrijding. De inkt verdween langzaam — en daarmee ook de sporen van controle die haar jarenlang hadden achtervolgd.
“Elke keer als een stukje van zijn naam vervaagde, voelde het alsof ik mezelf terugvond,” zegt Joke.
Het proces duurt jaren, maar het biedt haar de kans om opnieuw in de spiegel te kijken zonder overal herinneringen aan het verleden te zien.
Leven met littekens — en kracht
Vandaag woont Joke weer zelfstandig. Ze werkt aan haar herstel, fysiek én mentaal. De littekens blijven zichtbaar, maar ze ziet ze niet langer als een teken van pijn — eerder als bewijs van overleven.
“Mijn huid vertelt een verhaal,” zegt ze. “Niet van hem, maar van mij. Van iemand die gevallen is en weer is opgestaan.”
Ze gebruikt haar ervaring nu om anderen te steunen die vastzitten in een vergelijkbare situatie. Via praatgroepen en lotgenotendagen probeert ze taboes te doorbreken rond psychische en relationele dwang.
Een boodschap van hoop
Joke weet dat herstel tijd kost. Toch wil ze met haar verhaal laten zien dat er altijd een uitweg bestaat.
“Ik dacht dat ik voorgoed verloren was,” zegt ze. “Maar hulp bestaat echt. Er zijn mensen die luisteren zonder te oordelen.”
Voor iedereen die zich gevangen voelt in een relatie vol angst of controle, heeft ze één boodschap:
“Praat erover. Schaam je niet. Jij verdient vrijheid.”
Slot: vrijheid stap voor stap
Joke’s verhaal laat zien hoe liefde kan verschuiven naar macht, en hoe moeilijk het is om daaraan te ontsnappen. Maar het toont ook iets anders: dat herstel mogelijk is, zelfs na jaren van controle.
Met elke behandeling, met elke stap buiten de deur, verovert Joke haar leven terug. Ze is niet langer de vrouw die leefde onder dwang — ze is iemand die haar stem hervonden heeft.
“Ik was mezelf kwijt,” zegt ze. “Maar niet voorgoed.”