Algemeen
Art Rooijakkers zwaar onder vuur: ´Profiteur, ga werken voor je geld!´
Art Rooijakkers, de presentator die SBS 6 flink wat geld heeft gekost, moet wederom een operatie ondergaan vanwege complicaties aan zijn stembanden. De komende maanden zal hij niet in staat zijn om te praten, wat vragen oproept over zijn werkstatus en of hij nog steeds zijn salaris zal blijven ontvangen tijdens zijn ziekteverlof.
Slechts als redacteur werken?
Volgens mediakenner Victor Vlam zou Art Rooijakkers zijn tijd achter de schermen kunnen doorbrengen als redacteur. Aangezien hij tijdelijk niet kan presenteren, zou hij zich kunnen richten op taken die geen spraak vereisen, zoals het schrijven van teksten, het bedenken van vragen voor gasten en het ontwikkelen van onderwerpen voor de programma’s.
Dit zou Art in staat stellen om zijn bijdrage te blijven leveren, zelfs zonder dat hij zijn stem kan gebruiken. Bovendien, volgens Vlam, zou dit positieve publiciteit voor Art kunnen opleveren, zeker gezien zijn controversiële reputatie bij Vandaag Inside.
Sympathie winnen bij Vandaag Inside
Vlam denkt dat Art op deze manier de sympathie van belangrijke opiniemakers zou kunnen winnen. “Als hij een keer zou vertellen bij Vandaag Inside dat hij achter de schermen gewoon werkt als redacteur, dan zou hij mogelijk een compliment krijgen van Johan Derksen, die zou kunnen zeggen: ‘Hij is misschien een kleurloos figuur, maar wel een harde werker en dat waardeer ik.’” Dit zou volgens Vlam zijn imago kunnen verbeteren, vooral gezien de kritiek die Art vaak krijgt bij VI.
Is Art te goed voor redactiewerk?
Co-host Lars Duursma, een communicatie-expert, ziet het niet zitten. Hij is van mening dat Art Rooijakkers, gezien zijn statuur en salaris, niet zou moeten belanden in de rol van een redacteur. “Het zou slecht zijn voor zijn aanzien,” zegt Duursma. “Je gaat toch niet voor zo’n groot salaris het werk doen van een stagiaire van 23 jaar?”
Waarom Art niet te goed zou moeten zijn voor redactiewerk
Victor Vlam denkt echter dat Art zich niet te goed moet voelen voor dit soort werk. “Hij kan niet meer presenteren, maar hij wordt doorbetaald. Het zou goed zijn als hij zijn steentje blijft bijdragen, zelfs als dat niet meer in de vorm van presenteren is. Het is een luxe om betaald te worden terwijl je ziek bent, dus je kunt best wat terugdoen.”
Lucratief contract met SBS 6
Art Rooijakkers heeft een lucratief contract bij SBS 6, en volgens Vlam zouden veel mensen jaloers zijn op de voordelen van doorbetaald worden terwijl ze ziek zijn. Vlam benadrukt dat veel zzp’ers niet dezelfde zekerheid hebben en dat Art, ondanks zijn ziekte, de mogelijkheid heeft om zijn salaris te verdienen door op andere manieren bij te dragen aan het programma.
Het lijkt erop dat Art een keuze heeft: ofwel blijft hij inactief en ontvangt zijn salaris, ofwel gaat hij aan de slag achter de schermen om iets terug te doen voor het geld dat hij ontvangt. Wat hij ook kiest, het blijft duidelijk dat zijn situatie tot veel discussie leidt binnen de media.
Heel Vlaanderen is opnieuw geraakt door een emotioneel bericht van Jean-Marie Pfaff. De voormalige topkeeper en geliefde tv-persoonlijkheid liet met hoorbare emotie weten dat hij afscheid moet nemen van een plek die decennialang het kloppende hart van zijn leven vormde. Geen afscheid van een mens, maar van een thuis dat voor hem symbool staat voor familie, herinneringen en een tijdperk dat onlosmakelijk met zijn naam verbonden is.
“Dit afscheid komt veel te vroeg voor mij,” zei Jean-Marie, zichtbaar aangeslagen. Het zijn woorden die bij veel Vlamingen meteen iets losmaakten. Want wie opgroeide met de realityreeks De Pfaffs, weet dat het iconische familiehuis veel meer was dan een decor. Het was een plek waar gelachen werd, waar ruzies werden bijgelegd, waar kinderen opgroeiden en kleinkinderen hun eerste stappen zetten. Dat juist dát huis nu verkocht wordt, voelt voor velen als het sluiten van een hoofdstuk.
Een huis vol geschiedenis en emoties
Na jaren van twijfelen, uitstellen en wikken en wegen heeft de familie uiteindelijk de moeilijke knoop doorgehakt: het bekende familiehuis gaat in de verkoop. Voor Jean-Marie is dat geen rationele beslissing, maar een emotionele breuk. “Ik heb hier mijn kinderen zien opgroeien,” liet hij weten. “Dit huis is meer dan bakstenen en muren. Het is mijn leven.”
Die woorden raken een gevoelige snaar. Het huis was jarenlang een vaste waarde, niet alleen voor de familie zelf, maar ook voor het publiek. De camera’s volgden het dagelijkse leven, met al zijn kleine en grote momenten. Voor kijkers voelde het alsof ze een stukje mee mochten leven in het gezin Pfaff. Dat maakt het afscheid voor velen bijna persoonlijk.
Waarom nu, na al die jaren?
Volgens mensen uit de omgeving van de familie speelde er niet één duidelijke reden, maar een combinatie van factoren. Het onderhoud van het grote huis werd steeds zwaarder. De kinderen wonen inmiddels allemaal elders en het huis staat vaker leeg dan vol leven. Daarbovenop komen de stijgende kosten en de praktische realiteit dat het leven verandert.
Toch blijft het voor Jean-Marie een verscheurende beslissing. “Hij wilde nog jaren blijven,” vertelt een naaste. “Maar op een bepaald moment moet je erkennen dat het niet meer haalbaar is.” Dat besef kwam niet plots, maar groeide langzaam. En toch doet het pijn, juist omdat het afscheid voelt alsof het te vroeg komt.
Een laatste rondgang vol herinneringen
Volgens ingewijden maakte Jean-Marie onlangs nog een laatste, bewuste wandeling door het huis. Van de keuken, waar Carmen jarenlang de maaltijden bereidde, tot de tuin waar de kleinkinderen speelden: elke ruimte bracht herinneringen terug. Het was geen vluchtige rondgang, maar een afscheid met aandacht.
Toen hij de oude trofeeënkamer betrad, zou het hem te veel zijn geworden. “Hier begon het allemaal voor mij,” fluisterde hij. “Hoe laat je zoiets los?” Het is een vraag die veel mensen herkennen. Want wie afscheid neemt van een huis dat zo’n groot deel van zijn leven omvat, neemt ook afscheid van een stuk identiteit.
De familie achter de beslissing
Binnen de familie heerst vooral steun, maar ook schuldgevoel. Kelly Pfaff liet weten hoe moeilijk haar vader het ermee heeft. “Papa wil sterk blijven, maar dit raakt hem diep,” zei ze. “We proberen hem gerust te stellen, maar we zien hoe zwaar dit voor hem is.” Ook Dorien gaf aan dat het moment liever was uitgesteld. “We hadden dit graag nog even laten duren, maar dat kon niet meer.”
Die openheid maakt duidelijk dat deze beslissing niet lichtvaardig is genomen. Het is geen zakelijke transactie, maar een emotioneel proces waarin iedereen zijn eigen tempo heeft.
Vlaanderen leeft massaal mee
Op sociale media stroomden de reacties binnen. Veel mensen spreken van “het einde van een tijdperk” en delen herinneringen aan De Pfaffs. Anderen steken Jean-Marie een hart onder de riem en bedanken hem voor de jaren van plezier en herkenbaarheid die hij Vlaanderen gaf.
Tegelijkertijd is er ook discussie. Sommigen vragen zich af of het huis niet behouden had moeten blijven als een soort cultureel erfgoed. Anderen begrijpen juist dat het leven verdergaat en dat herinneringen niet vastzitten aan stenen. Die verdeeldheid is tekenend voor de impact die de familie Pfaff altijd heeft gehad: ze roept emoties op, meningen, betrokkenheid.
Wat betekent dit voor Jean-Marie?
Voor Jean-Marie zelf betekent dit afscheid vooral tijd nemen om te verwerken. Vrienden beschrijven hem als een vechter, iemand die veel heeft meegemaakt en altijd recht bleef staan. Maar dit raakt hem op een andere manier. “Dit komt recht in het hart,” zei een oude ploegmaat.
Jean-Marie zelf verwoordde het eenvoudig, maar veelzeggend: “Ik had nog niet willen vertrekken… maar soms beslist het leven voor jou.” Het is een zin die blijft hangen, omdat ze zo herkenbaar is. Iedereen kent momenten waarop je liever nog even blijft, maar moet loslaten.
Een hoofdstuk dat sluit, maar niet verdwijnt
Met de verkoop van het familiehuis verdwijnt geen geschiedenis. Die leeft voort in herinneringen, beelden en verhalen. Voor Jean-Marie, voor zijn familie en voor de vele kijkers die zich verbonden voelen met dat stukje televisiegeschiedenis.
Het voelt alsof Vlaanderen afscheid neemt van meer dan een huis. Het is het loslaten van een periode die voor velen vertrouwd was. En misschien is dat precies waarom de woorden van Jean-Marie zo hard binnenkomen.
“Dit afscheid komt veel te vroeg voor mij.”
Het zijn woorden die blijven nazinderen. En heel Vlaanderen lijkt ze te voelen.