Algemeen
André Hazes komt met bizarre reactie op zijn Vlaamse halfbroer: ´Kan er niet zo veel mee´
Er lijkt een nieuwe showbizzrel in de maak nu de Belgische Kevin D. (43) beweert dat hij mogelijk een zoon is van de legendarische André Hazes. Zijn onthulling roept heel wat vragen op, maar terwijl Roxeanne Hazes in alle talen zwijgt, komt het management van André Hazes jr. wél met een reactie.
Kevin ontdekt een schokkende waarheid
Jarenlang leefde Kevin in de veronderstelling dat zijn vader een man was die omkwam bij een motorongeluk. Zijn moeder vertelde hem altijd dit verhaal, maar onlangs kwam ze met een compleet andere versie. Volgens haar is Kevin geen zoon van een anonieme motorrijder, maar van niemand minder dan volkszanger André Hazes. De Belg deed zijn verhaal in het bekende blad Dag Allemaal, waar zijn uitspraken voor de nodige opschudding zorgden.
Reactie vanuit het kamp van André Hazes jr.
Voor André Hazes jr. komt dit nieuws waarschijnlijk als een verrassing, aangezien de vermeende affaire van zijn vader zich ruim voor zijn geboorte zou hebben afgespeeld. Zijn management reageerde inmiddels op de beweringen van Kevin. “Dit is voor ons heel erg moeilijk in te schatten,” klinkt het in een officiële verklaring. “De feiten dateren van een tijdperk waar André jr. geen deel van uitmaakte. Daarnaast lijkt het erop dat de man in kwestie verder geen specifieke bedoelingen heeft met zijn onthulling.”
Geen plannen voor een DNA-test
Voorlopig lijkt er geen DNA-test in de maak om de beweringen van Kevin te bevestigen of te ontkrachten. Het management van André jr. ziet daar op dit moment geen reden toe. “We hebben niet de indruk dat de feiten helemaal duidelijk zijn,” aldus de verklaring. “Het gebeurt vaker dat mensen met eenzelfde typisch baardje en hoedje een fysieke gelijkenis vertonen. Dat is op zich niet zo vreemd.”
Vergelijking met de zanger
Kevin beweert niet alleen dat hij de zoon van André Hazes is, maar ook dat hij enkele uiterlijke kenmerken met hem deelt. Fans van de zanger hebben echter hun twijfels. Hoewel er enige gelijkenis is, is het nog maar de vraag of dit voldoende is om daadwerkelijk een biologische band te bewijzen. Het feit dat hij een baard en hoed draagt – een stijl die André Hazes kenmerkte – lijkt voor sommige sceptici eerder een toevalligheid dan een aanwijzing.
Roxeanne Hazes zwijgt over de situatie
Opvallend is dat Roxeanne Hazes, de dochter van André Hazes, tot nu toe geen woord heeft gerept over deze mogelijke nieuwe familieband. Waar André Hazes jr. via zijn management nog een reactie liet plaatsen, houdt Roxeanne zich volledig afzijdig van de ophef. Dit leidt tot speculaties over hoe zij over de situatie denkt en of ze misschien meer weet dan ze wil loslaten.
Familie Hazes lijkt zich geen zorgen te maken
Voorlopig lijkt de familie Hazes zich weinig druk te maken over de beweringen van Kevin. Zonder concreet bewijs en zonder een officiële DNA-test blijft het bij speculaties. Of Kevin met harde feiten komt om zijn gelijk te bewijzen, is nog maar de vraag. Tot die tijd blijft het vooral een intrigerend verhaal dat de nodige aandacht trekt in de showbizzwereld.
Komt er ooit duidelijkheid?
De kans dat dit verhaal nog een staartje krijgt, is zeker aanwezig. Kevin lijkt oprecht te geloven dat hij de zoon van André Hazes is, maar zonder tastbaar bewijs blijft zijn verhaal een mysterie. Mocht hij ooit besluiten om een DNA-test te doen en de resultaten openbaar te maken, dan zou dat voor een ware sensatie zorgen. Tot die tijd blijft het afwachten of deze bewering standhoudt, of dat het een van de vele geruchten rondom de familie Hazes blijft.
Vrijspraak Marco Borsato leidt tot felle column van Angela de Jong: “Een treurige dag voor slacht0ffers”
De vrijspraak van Marco Borsato heeft in Nederland een golf aan reacties veroorzaakt. Terwijl de rechtbank concludeerde dat er onvoldoende wettig en overtuigend bewijs was voor de beschuldigingen, laat columnist Angela de Jong in haar nieuwste stuk weten dat de uitspraak volgens haar bittersweet is. Voor de zanger en zijn familie betekent het rust en opluchting, maar volgens haar blijft het vermeende slacht0ffer met lege handen achter. Ze noemt het oordeel van de rechtbank dan ook “een treurige dag”.
“Het recht heeft gezegevierd – zo heet dat dan”
In haar column beschrijft De Jong de uitspraak op een manier die zowel afstandelijk als kritisch klinkt. Ze schrijft dat “het recht heeft gezegevierd”, maar plaatst meteen kanttekeningen. De rechtbank sprak Borsato vrij omdat er onvoldoende steunbewijs was. De Jong benadrukt dat een enkele verklaring in het Nederlandse strafrecht niet genoeg is om tot een veroordeling te komen.
Die juridische realiteit begrijpt ze, zegt ze, maar het maakt de uitkomst volgens haar niet minder pijnlijk:
“Fijn voor Borsato, zijn dierbaren en zijn vrienden, die dit de komende tijd natuurlijk aan alle kanten zullen vieren en uitbuiten in de media. En dat snap ik. Als het mijn vader was, zou ik dat waarschijnlijk ook doen.”
Met deze zin erkent ze dat opluchting vanuit de familie begrijpelijk is, maar tegelijkertijd beschouwt ze het als een dag waarop ook iemand anders, het vermeende slacht0ffer Asmara Thielen, een klap te verwerken krijgt.
“Een slacht0ffer staat met lege handen”
Waar Angela de Jong zich vooral zorgen over maakt, is de bredere boodschap die volgens haar uit de vrijspraak spreekt. Ze schrijft dat het opnieuw laat zien hoe moeilijk het voor slacht0ffers van grensoverschrijdend gedrag kan zijn om gerechtigheid te vinden. Zolang er geen getuigen zijn, geen beeldmateriaal bestaat en een verdachte ontkent, blijft het volgens haar bijna onmogelijk om als aangeefster gehoor te krijgen.
“Zolang er geen getuigen of video-opnames van het misbruik zijn en de dader ontkent, is het jouw woord tegen dat van een ander en heb je geen poot om op te staan.”
Volgens De Jong heeft de nu 26-jarige Asmara Thielen al langer vermoed dat haar verhaal moeilijk voet aan de grond zou krijgen. De columnist stelt dat deze realisatie schrijnend is, zeker omdat de procedure voor haar jarenlang zwaar moet zijn geweest.
De moed van Asmara volgens De Jong
De Jong noemt de aangifte van Asmara “dapper” en verwijst naar de verklaring die haar advocaat, Peter Plasman, tijdens de zittingen voorlas. De tekst raakte haar zichtbaar:
“De verklaring gaf me kippenvel,” schrijft ze.
Ze haalt meerdere passages aan die volgens haar laten zien hoe moeilijk de jaren voor Asmara zijn geweest. Zo beschrijft de verklaring hoe de jonge vrouw jarenlang worstelde met schaamte, onzekerheid en twijfel.
De Jong noemt dat herkenbaar voor veel andere mensen die grensoverschrijdend gedrag melden: gevoelens van schuld, angst en isolatie.
Daarnaast wijst ze op de angst die volgens Asmara speelde rondom haar moeder. Die werkte destijds bij de fanclub van Marco Borsato. Asmara was bang dat haar moeder zou worden ontslagen als zij zou vertellen wat er was gebeurd. Deze angst, schrijft De Jong, zou grote gevolgen voor het gezin hebben kunnen hebben.
“En wie zou haar geloven?” vraagt Asmara
zich in de verklaring hardop af.
Voor Angela de Jong is dat een kernzin: een jonge vrouw die zich
afvraagt of ze op kan boksen tegen de populariteit van een geliefde
artiest.
Volgens haar is de boodschap van Asmara’s verklaring duidelijk: het voelt alsof je je verhaal moet vertellen tegenover iemand die door het hele land bewonderd wordt — en dat maakt het extra zwaar.
Over de rol van de verdediging
In haar column uit De Jong ook kritiek op de verdediging van Borsato, het advocatenduo Carry en Geert-Jan Knoops. Volgens haar heeft de verdediging de moeder van Asmara, Nathalie, op “weinig subtiele wijze” tot dader gemaakt. Daarmee bedoelt ze dat de aandacht in de zaak deels verschoof van het gedrag van de zanger naar de rol van de moeder binnen het verhaal en de totstandkoming van de aangifte.
De Jong schrijft:
“Borsato werd ineens het slacht0ffer. Zo gaat dat dan.”
Zij vindt het opvallend dat de aangeefster weinig vroeg van de rechtbank. Geen financiële compensatie, geen langdurige celstraf, maar alleen erkenning.
Volgens De Jong maakt dat de uiteindelijke uitspraak extra zwaar voor het vermeende slacht0ffer:
“Ze wilde slechts erkenning voor wat haar is aangedaan als piepjong meisje en waar ze nog dagelijks last van had.”
“Met lege handen achterblijven” – een terugkerend patroon?
Angela de Jong plaatst de zaak in een bredere context. Zij stelt dat veel vrouwen die grensoverschrijdend gedrag melden, uiteindelijk zonder erkenning of resultaat achterblijven. Dat is volgens haar niet alleen verdrietig, maar ook een maatschappelijke kwestie waar Nederland nog niet goed raad mee weet.
In haar eigen woorden:
“Maar zoals zoveel vrouwen die seksueel misbruik hebben moeten ondergaan, staat ze nu met lege handen.”
De column eindigt daarmee niet alleen als reflectie op deze specifieke zaak, maar ook als kritiek op een systeem dat volgens haar slacht0ffers weinig ruimte biedt om hun verhaal juridisch bevestigd te krijgen.
De juridische realiteit tegenover emotionele verwachtingen
De uitspraak van de rechtbank in Utrecht draaide om bewijs. Niet om emoties, vermoedens of publieke opinie. Het strafrecht is bedoeld om uitsluitend te veroordelen als er overtuigend bewijs ligt, en dat was hier niet het geval. De rechter concludeerde dat de verklaring van Asmara te algemeen was en onvoldoende concreet om juridisch onderbouwd te worden.
Er waren geen getuigen, geen aanvullend materiaal, geen controleerbare gegevens uit het dagboek en geen onafhankelijke aanwijzingen die de inhoud van de aangifte konden bevestigen.
Juridisch gezien is de beslissing daardoor logisch; emotioneel gezien voelt het voor sommigen pijnlijk. Dat spanningsveld vormt de rode draad in De Jongs column.
Een dag met dubbele lading
De vrijspraak van Marco Borsato is voor veel mensen een moment van opluchting, vooral voor hemzelf en zijn familie. Na zes jaar onzekerheid betekent het een belangrijke stap richting herstel en rust. Tegelijkertijd illustreert Angela de Jong’s column dat een rechterlijke uitspraak ook een andere, veel minder opgeluchte kant kent: die van iemand die het gevoel heeft dat haar verhaal niet geloofd is of niet kon worden bewezen.
En precies dat maakt de gebeurtenis voor De Jong “een treurige dag”.
Conclusie
De vrijspraak van Marco Borsato heeft de juridische wereld duidelijkheid gegeven, maar heeft maatschappelijk juist nieuwe vragen opgeroepen. Hoe gaan we om met meldingen zonder bewijs? Wat betekent erkenning voor slacht0ffers? Hoe groot is de kloof tussen de juridische en de emotionele waarheid?
Angela de Jong legt in haar
column de vinger op die zere plek.
En daarmee is haar bijdrage aan het debat minstens zo veelbesproken
als de uitspraak zelf.