Algemeen
Martijn Krabbé behandeld met immunotherapie: wat is dat en waarom wordt longkanker vaak pas laat ontdekt?
Het nieuws dat Martijn Krabbé wordt behandeld met immunotherapie na een diagnose van longk*nker, heeft diepe indruk gemaakt op het publiek. De geliefde presentator heeft openheid gegeven over zijn medische situatie, wat niet alleen steun heeft opgeroepen, maar ook vragen heeft doen rijzen over de aard van zijn behandeling en de kenmerken van longk*nker. In dit artikel verkennen we wat immunotherapie precies inhoudt en waarom longk*nker vaak pas in een laat stadium wordt ontdekt.
Wat is Immunotherapie?
Immunotherapie is een relatief nieuwe behandelmethode die gebruikmaakt van het eigen immuunsysteem om k*nker te bestrijden. In plaats van direct de tumorcellen aan te vallen, zoals bij chemotherapie of bestraling, versterkt immunotherapie het immuunsysteem zodat het k*nkercellen kan herkennen en vernietigen. Dit gebeurt via verschillende mechanismen, zoals:
- Checkpoint-remmers: Deze medicijnen helpen het immuunsysteem om k*nkercellen te herkennen en aan te vallen door de ‘remmen’ van immuuncellen los te maken.
- Vaccins: Sommige immunotherapieën stimuleren het immuunsysteem door middel van vaccins die gericht zijn tegen specifieke k*nkercellen.
- Monoklonale antilichamen: Deze eiwitten binden zich aan k*nkercellen en maken ze zichtbaar voor het immuunsysteem.
Bij Martijn Krabbé wordt vermoedelijk een van deze technieken ingezet om de k*nker onder controle te houden. Immunotherapie heeft in de afgelopen jaren aanzienlijke vooruitgang geboekt, vooral bij de behandeling van longk*nker.
Waarom is Longk*nker Zo Moeilijk Te Detecteren?
Een van de grootste uitdagingen bij longk*nker is dat de z!ekte vaak pas in een laat stadium wordt ontdekt. Dit komt door verschillende factoren:
- Weinig of Geen Vroege Symptomen: In de vroege stadia van longk*nker zijn de symptomen vaak vaag of volledig afwezig. Dit kan variëren van een lichte hoest tot vermoeidheid, klachten die vaak worden genegeerd of toegeschreven aan andere oorzaken.
- Specifieke Risicogroepen: Longk*nker wordt vaak geassocieerd met roken, maar ook niet-r0kers kunnen de z!ekte ontwikkelen, bijvoorbeeld door blootstelling aan fijnstof of genetische aanleg. Dit maakt het moeilijk om op basis van risicoprofielen vroege screening uit te voeren.
- Lokalisatie: Longen hebben geen zenuwuiteinden die pijn kunnen signaleren. Hierdoor kunnen tumoren lang groeien zonder dat ze fysieke klachten veroorzaken.
Deze combinatie van factoren betekent dat veel mensen pas een diagnose krijgen wanneer de k*nker al is uitgezaaid, zoals bij Martijn Krabbé.
De Impact van Immunotherapie op Longk*nker
Vooruitgang in immunotherapie heeft de vooruitzichten voor veel longk*nkerpatiënten aanzienlijk verbeterd. Waar traditionele behandelingen vaak beperkt succes hadden bij uitgezaaide longk*nker, biedt immunotherapie nieuwe hoop. Enkele voordelen van deze aanpak zijn:
- Langdurige Controle: Immunotherapie kan in sommige gevallen zorgen voor langdurige remissie, zelfs bij gevorderde k*nkers.
- Minder Bijwerkingen: Hoewel immunotherapie ook bijwerkingen heeft, zoals vermoeidheid en ontstekingen, zijn deze vaak minder zwaar dan bij chemotherapie.
- Aanpasbaarheid: Immunotherapie kan worden gecombineerd met andere behandelingen, zoals chemotherapie of bestraling, om de effectiviteit te vergroten.
Bij Martijn Krabbé lijkt immunotherapie een belangrijke rol te spelen in zijn strijd tegen de z!ekte. Het is een behandeling die hoop biedt, maar ook een proces dat geduld en doorzettingsvermogen vereist.
Hoe Wordt Longk*nker Vastgesteld?
Diagnose van longk*nker omvat meestal een combinatie van medische geschiedenis, beeldvormend onderzoek en weefselonderzoek:
- Beeldvorming: Röntgenfoto’s en CT-scans worden gebruikt om afwijkingen in de longen te detecteren.
- Biopsie: Bij een verdacht gebied wordt vaak een stukje weefsel verwijderd voor nader onderzoek.
- PET-scan: Deze scan toont de verspreiding van de k*nker naar andere delen van het lichaam.
Bij een vroege diagnose kan longk*nker vaak worden behandeld met chirurgie of bestraling. In gevorderde stadia wordt meestal gekozen voor chemotherapie, immunotherapie of een combinatie hiervan.
Het Belang van Vroege Opsporing
Hoewel longk*nker vaak pas laat wordt ontdekt, zijn er initiatieven om de z!ekte eerder op te sporen. Periodieke screening met een lage-dosis CT-scan wordt steeds vaker toegepast bij mensen met een hoog risico, zoals langdurige r0kers. Onderzoek toont aan dat dit de sterfte aan longk*nker kan verminderen.
Bewustwording van symptomen zoals aanhoudende hoest, bl0ed ophoesten, onverklaarbaar gewichtsverlies of kortademigheid is cruciaal. Het tijdig consulteren van een arts kan levens redden.
De Kracht van Openheid
Martijn Krabbé’s beslissing om open te zijn over zijn z!ekte heeft niet alleen geleid tot een golf van steunbetuigingen, maar heeft ook de aandacht gevestigd op longk*nker en de vooruitgang in behandelingen. Zijn verhaal benadrukt hoe belangrijk het is om hoop te houden, zelfs in de moeilijkste omstandigheden.
Zijn openheid heeft anderen aangemoedigd om bewust om te gaan met hun gezondheid en om symptomen serieus te nemen. Daarnaast werpt het een licht op de mogelijkheden die immunotherapie biedt, wat voor velen nog een relatief onbekende behandeling is.
Conclusie
Martijn Krabbé wordt behandeld met immunotherapie, een veelbelovende techniek die het immuunsysteem gebruikt om k*nker te bestrijden. Longk*nker blijft echter een uitdagende z!ekte vanwege de late diagnose, het gebrek aan vroege symptomen en de snelle verspreiding. Vooruitgang in technologie en behandelingen, zoals immunotherapie, biedt hoop voor patiënten over de hele wereld.
Het verhaal van Martijn is een krachtige herinnering aan de waarde van medische innovatie, vroegtijdige detectie en het belang van openheid. Zijn moed en vastberadenheid inspireren niet alleen zijn naasten, maar ook een breder publiek om de strijd tegen k*nker met een positieve instelling tegemoet te treden.
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.