Algemeen
Johan Derksen over Marieke Elsinga: ‘Een lekker wijf, maar je moet er verder niks mee te maken willen hebben!
Marieke Elsinga ligt opnieuw onder vuur, deze keer door uitspraken van Johan Derksen in het programma Vandaag Inside. De kritische televisiemaker liet zich flink uit over haar presentatie en stijl, en noemde haar zelfs “een aanstellerig en hysterisch wijf”. Het lijkt erop dat de negatieve aandacht rondom Marieke voorlopig niet zal afnemen.
Een moeilijke wending in haar carrière
Marieke Elsinga was ooit een veelbelovend gezicht in de Nederlandse mediawereld. Ze combineerde succesvol haar werk op de radio met haar rol bij RTL Boulevard, wat haar bekendheid en aanzien opleverde. Destijds werd ze door velen gezien als een opkomend talent met een mooie toekomst in de entertainmentwereld.
Toch maakte Marieke een andere keuze en richtte ze zich de afgelopen jaren meer op eenvoudige amusementsprogramma’s. Dit besluit heeft haar carrière niet per se een positieve wending gegeven. Ze wordt steeds vaker bekritiseerd om haar tv-optredens en de programma’s die ze presenteert. Daarnaast is ze open geweest over de hoge werkdruk die ze ervaart, iets wat bij sommige critici in het verkeerde keelgat lijkt te schieten.
Negatieve recensies voor The Headliner
Een voorbeeld van die kritiek is haar aankomende rol als presentatrice van het programma The Headliner. Dit nieuwe talentenjachtprogramma, geproduceerd door John de Mol, ging afgelopen weekend van start, maar werd door recensenten al snel neergesabeld. In de eerste afleveringen trad Jim Bakkum op als presentator, maar Marieke zal vanaf de vijfde aflevering het stokje van hem overnemen.
De negatieve ontvangst van The Headliner heeft Marieke’s positie alleen maar verder bemoeilijkt. Het programma wordt omschreven als “slap” en de kritiek richt zich niet alleen op het format, maar ook op de juryleden, die volgens velen veel te overdreven en hysterisch overkomen.
Uitspraken van Johan Derksen
Johan Derksen is altijd recht voor zijn raap en spaart Marieke niet in zijn oordeel. In Vandaag Inside haalt hij hard uit naar de presentatie en de stijl van het programma, waarbij hij vooral de juryleden aanpakt. “Het is echt bezopen dat vier juryleden zó gehersenspoeld zijn door de producers en waarschijnlijk door de zender, dat ze aan overacting ten onder gaan,” zegt hij.
Hij noemt de toon en de aanpak van het programma “hysterisch” en benadrukt dat dit de kijkervaring niet ten goede komt. Ook Marieke krijgt hierbij een flinke sneer van Johan, die haar omschrijft als “een aanstellerig wijf”. Zijn woorden sluiten aan bij een breder patroon van kritiek op Marieke, die volgens sommigen in haar presentatie te veel opvalt door overdrijving en een drukke stijl.
Een lastige positie bij RTL
Marieke lijkt ook geen geluk te hebben met de programma’s die ze krijgt toegewezen door RTL. Veel van deze producties, zoals The Headliner, worden niet goed ontvangen, wat haar persoonlijke imago als presentatrice niet helpt. Hoewel ze ooit werd gezien als een fris en veelbelovend talent, lijkt haar carrière nu te stagneren.
De kritiek op haar is de afgelopen tijd toegenomen, met als belangrijkste punten haar drukke presentatie, openlijk klagen over werkdruk en haar betrokkenheid bij programma’s die niet goed presteren.
Wat brengt de toekomst?
De situatie rondom Marieke Elsinga benadrukt hoe wispelturig een carrière in de mediawereld kan zijn. Hoewel ze ooit als veelbelovend talent werd beschouwd, staat ze nu onder constante kritiek. Met The Headliner heeft ze een nieuwe kans om zichzelf te bewijzen, maar de negatieve recensies over het programma maken dit een flinke uitdaging.
Of Marieke erin slaagt haar imago en carrière weer op de rails te krijgen, blijft afwachten. Eén ding is zeker: ze blijft een onderwerp van discussie binnen de Nederlandse media, zowel bij critici als bij haar fans. Voor nu moet ze proberen de kritiek naast zich neer te leggen en zich focussen op de kansen die ze nog heeft.
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.