Algemeen
“Ik was met een narcist getrouwd Maar NIEMAND geloofde me!”
Het is moeilijk te bevatten dat iemand die je vertrouwt en liefhebt, een totaal ander persoon blijkt te zijn achter gesloten deuren. Mijn relatie met mijn ex-man begon als een sprookje, een stormachtige romance die alles leek te bieden wat ik ooit had gewild. Maar achter zijn charmante glimlach en attentheid school een manipulatieve aard die mijn zelfvertrouwen en identiteit langzaam maar zeker wegnam. Hier deel ik mijn verhaal, niet alleen om mijn ervaring te verwerken, maar ook om anderen te waarschuwen voor de subtiele tekenen van narcistisch misbruik.
Een whirlwind romance: te mooi om waar te zijn
Onze relatie begon alsof het uit een romantische film kwam. Al op onze tweede date vroeg hij me zijn vriendin te worden. Ik twijfelde, maar hij overtuigde me met zijn vastberadenheid en passie. Tegen de derde date zei hij al dat hij van me hield. Alles ging in een razend tempo, en ik voelde me meegenomen in een droomwereld.
In de eerste weken voelde ik me alsof ik op een roze wolk leefde. Hij verraste me met dure cadeaus, romantische diners en spontane uitjes. Hij zette me op een voetstuk en liet me voelen alsof ik de enige vrouw ter wereld was. Maar wat ik toen niet wist, was dat dit geen oprechte liefde was. Het was een strategie om me emotioneel afhankelijk van hem te maken.
De man van mijn dromen, of toch niet?
Mijn ex-man was het perfecte voorbeeld van een charismatisch persoon. Hij wist iedereen om zijn vinger te winden met zijn humor en warmte. In het begin voelde het alsof ik eindelijk mijn soulmate had gevonden. Hij leek attent, liefdevol en zorgzaam – een man die alles voor me over had.
Maar naarmate de tijd vorderde, begonnen er kleine scheurtjes te ontstaan in zijn perfecte façade. Hij maakte subtiele opmerkingen die mijn zelfvertrouwen ondermijnden. “Je haar zit vandaag wel anders,” zei hij met een glimlach, alsof het een compliment was. Of: “Ik hou van vrouwen met rondingen,” terwijl hij naar me keek alsof ik niet aan zijn ideaalbeeld voldeed. Deze opmerkingen leken onschuldig, maar ze bleven in mijn hoofd hangen en tastten mijn zelfbeeld aan.
De honeymoonfase: een gecontroleerde illusie
De eerste maanden van onze relatie waren gevuld met liefdevolle gebaren en onvergetelijke momenten. Hij maakte me aan het lachen, gaf me complimenten en liet me geloven dat ik het middelpunt van zijn wereld was. Maar achter deze façade schuilde een gecontroleerde illusie.
Hij gebruikte deze fase om mijn vertrouwen te winnen en me aan hem te binden. Langzaam maar zeker begon hij te veranderen. De lieve woorden maakten plaats voor subtiele kritiek, en zijn aandacht werd selectief en voorwaardelijk. Alles wat ik ooit als een teken van liefde had gezien, bleek een instrument van controle te zijn.
De werkelijke intenties komen naar boven
Voor de buitenwereld bleef mijn ex-man de perfecte partner. Hij wist precies hoe hij zichzelf moest presenteren. Mijn vrienden en familie zagen de cadeaus en de mooie momenten die ik deelde, maar ze zagen niet hoe hij me achter gesloten deuren manipuleerde. Hij was meesterlijk in het scheppen van een perfecte illusie.
Toen hij me ten huwelijk vroeg, zes maanden na het begin van onze relatie, zei ik vol overtuiging ja. Ik geloofde oprecht dat hij mijn droomman was. Maar wat ik niet besefte, was dat zijn snelle huwelijksaanzoek deel uitmaakte van zijn strategie om nog meer controle over mij te krijgen.
De ontmaskering: een donkere realiteit
Na ons huwelijk werd zijn ware aard steeds duidelijker. Hij gaf mij de schuld van alles wat misging, manipuleerde gesprekken en maakte me onzeker over mijn eigen waarnemingen. Als ik hem confronteerde met zijn gedrag, draaide hij het zo dat het leek alsof ik de schuldige was.
Langzaam maar zeker verloor ik mezelf in de relatie. Mijn zelfvertrouwen verdween, en ik begon te geloven dat ik echt niet goed genoeg was. Op mijn dieptepunt besloot ik hulp te zoeken. Een therapeut hielp me inzien dat ik niet gek was en dat zijn gedrag een vorm van emotioneel misbruik was.
De moeilijke weg naar vrijheid
De beslissing om te scheiden was een van de moeilijkste keuzes in mijn leven, maar het was noodzakelijk. Ik moest mezelf opnieuw vinden en mijn eigenwaarde herstellen. Het was een eenzaam en pijnlijk proces, maar ik wist dat ik het moest doen om mijn mentale en emotionele gezondheid te beschermen.
Met de hulp van mijn therapeut begon ik de patronen van zijn manipulatie te herkennen. Ik leerde om weer op mezelf te vertrouwen en mijn eigen grenzen te stellen. Langzaam maar zeker bouwde ik mijn leven opnieuw op, stap voor stap.
Wat ik heb geleerd: waarschuwingen voor anderen
Mijn ervaring heeft me waardevolle lessen geleerd die ik wil delen met anderen:
- Charmante maskers kunnen bedrieglijk zijn: Narcisten weten vaak hoe ze een perfecte buitenkant moeten creëren. Let op subtiele tekenen van manipulatie en controle, zoals gaslighting en subtiele kritiek.
- Blijf trouw aan je intuïtie: Als iets niet goed voelt, is het dat vaak ook niet. Vertrouw op je instincten en wees niet bang om hulp te zoeken.
- Zelfliefde is essentieel: Laat je waarde niet bepalen door de mening of goedkeuring van een ander. Je bent genoeg, precies zoals je bent.
- Zoek professionele hulp: Als je je gevangen voelt in een giftige relatie, kan therapie een cruciale stap zijn naar herstel en vrijheid.
Een nieuw begin
Mijn leven is nu heel anders dan het was toen ik met mijn ex-man samen was. Hoewel het moeilijk was, ben ik dankbaar voor de lessen die ik heb geleerd. Ik heb mijn kracht en onafhankelijkheid teruggevonden en ben vastbesloten om anderen te helpen die in een vergelijkbare situatie zitten.
Mijn verhaal is een herinnering dat we allemaal de kracht hebben om ons leven opnieuw op te bouwen, ongeacht hoe diep we zijn gevallen. Het is nooit te laat om jezelf te bevrijden van een situatie die je niet langer dient en een leven te creëren dat gebaseerd is op liefde, respect en zelfacceptatie.
Angela de Jong reageert fel op vrijspraak Marco Borsato: “Ik zet zijn muziek niet meer op”
De vrijspraak van Marco Borsato heeft in heel Nederland een golf aan reacties veroorzaakt. Waar sommigen opgelucht ademhaalden, klonken er ook veel kritische geluiden. Een van de meest uitgesproken reacties kwam van Angela de Jong, die in RTL Tonight uitgebreid stilstond bij de uitspraak én bij haar persoonlijke gevoel bij de zaak.
De Jong, die de laatste tijd opvallend vaak aanschuift bij het programma, gebruikte de studio opnieuw als plek om haar scherpe analyses en stevige standpunten te delen. Dat is opvallend, omdat ze RTL Tonight in eerdere jaren juist geregeld kritisch beoordeelde in haar columns. Toch lijkt ze in deze fase de talkshow bewust te gebruiken om haar visie op gevoelige maatschappelijke thema’s te duiden.
“Geen bewijs, maar dat maakt het niet minder pijnlijk”
Angela de Jong opende haar betoog met een duidelijke nuancering: zij respecteert de uitspraak en het functioneren van de Nederlandse rechtsstaat.
“Natuurlijk, we hebben een rechtsstaat en die functioneert,” zei ze. “Dat moeten we altijd vooropstellen.”
Maar onmiddellijk daarna maakte ze duidelijk dat het juridische oordeel volgens haar niet betekent dat de zaak emotioneel of moreel ineens eenvoudig wordt.
Ze wijst op een bredere zorg die zij al langer heeft: slacht0ffers van grensoverschrijdend gedrag lopen vaak vast in het juridische systeem.
“Uiteindelijk is het netto uitlekgewicht dat je als vermeend slacht0ffer, man of vrouw, altijd aan het kortste eind trekt. Je hebt gewoon geen poot om op te staan.”
De Jong benadrukt dat dit probleem niet uniek is voor deze zaak, maar structureel is binnen situaties waarin bewijs ontbreekt.
Volgens haar komen veel incidenten voor in omstandigheden waar geen getuigen aanwezig zijn en waar communicatie via berichten of mondeling contact plaatsvindt.
“Het komt altijd neer op jouw woord tegen dat van de ander,” stelt ze. Dat maakt de drempel voor slacht0ffers hoog, en de kans op juridische erkenning laag.
“De verklaring ging door merg en been”
De opiniedeskundige verwijst vervolgens naar de inhoud van de aangifte en de verklaring van de aangeefster, die tijdens de rechtszaak voorgelezen werd.
“Het ging door merg en been, vond ik,” zegt ze.
Volgens Angela legde de jonge vrouw helder, consistent en indringend uit welke emotionele gevolgen grensoverschrijdend gedrag kan hebben.
“Ze legt precies uit wat een slacht0ffer van zulk gedrag allemaal doormaakt. Die schaamte, dat schuldgevoel, die angst… dat kwam allemaal heel dichtbij.”
De Jong benadrukt dat een vrijspraak níet automatisch betekent dat iemand fantasie heeft, overdrijft of niets heeft meegemaakt.
“Zij wilde erkenning,” zegt Angela, “en ze staat nu weer met lege handen.”
Hoewel de uitspraak juridisch gezien helder is, laat ze zien dat morele en emotionele perspectieven veel ingewikkelder kunnen zijn.
Muziek van Borsato? “Voor mij niet meer”
Toen presentator Humberto Tan haar vroeg of zij na de vrijspraak nog naar de muziek van Marco Borsato kan luisteren, kwam er geen moment van twijfel.
“Nee.”
Ze licht haar antwoord toe met een duidelijke persoonlijke grens.
“Hij is vrijgesproken voor ontucht,” zegt ze, “maar alles wat hij wél heeft toegegeven over wat zich in dat gezin heeft afgespeeld, én de appjes die gestuurd werden door een man van vijftig naar een meisje van zestien of zeventien… dat vond ik echt om te kotsen.”
Ze zegt erbij dat ze jarenlang met plezier naar zijn muziek luisterde, maar dat haar gevoel nu veranderd is.
“Hoe leuk ik zijn muziek ook vind, ik zal het zelf niet meer opzetten.”
Het is een persoonlijk besluit, maar wel een dat past bij Angela’s rol: iemand die haar mening niet alleen vormt, maar ook uitspreekt, ook als die meningen kritiek oproepen.
Een bredere discussie over grensoverschrijdend gedrag
Wat Angela de Jong zegt, gaat verder dan één zaak of één artiest. Ze spreekt een bredere zorg uit die al jaren door de entertainmentwereld en de media zweeft.
De afgelopen jaren kwamen er meerdere dossiers aan het licht waarbij meldingen van ongewenst gedrag centraal stonden. Elke keer weer laait dezelfde discussie op:
-
Hoe bewijs je iets dat vaak achter gesloten deuren gebeurt?
-
Hoe werkt het rechtssysteem in situaties zonder getuigen?
-
Wat betekent een vrijspraak voor het gevoel van slacht0ffers?
-
Hoe scheidt het publiek iemands werk van iemands privégedrag?
Angela de Jong blijft een uitgesproken stem in dat debat. Niet omdat ze zichzelf boven de feiten plaatst, maar omdat ze vanuit haar perspectief spreekt namens een groep mensen die zich herkent in wat vaak verborgen blijft.
Reacties in de studio en daarbuiten
De sfeer tijdens de uitzending was voelbaar gespannen. Humberto Tan luisterde aandachtig en stelde vragen die ruimte boden voor nuance. Co-hosts keken zichtbaar alert toe hoe Angela haar verhaal deed.
Ook op sociale media leidde haar optreden tot duizenden reacties:
-
Sommigen prezen haar voor haar empathie en moed.
-
Anderen vonden dat ze te hard oordeelt over iemand die juridisch onschuldig is verklaard.
-
Weer anderen benadrukten dat beide perspectieven naast elkaar kunnen bestaan: een juridische vrijspraak én moreel ongemak.
In talkshows, podcastfragmenten en opiniestukken keerde haar uitspraak regelmatig terug. Niet alleen omdat zij een bekende naam is, maar vooral omdat haar boodschap aansluit op discussies die al langer spelen rondom machtsdynamiek, vertrouwen en veilige werkomgevingen.
De spanning tussen recht en gevoel
Angela’s woorden herinneren eraan dat het juridische systeem werkt volgens strikte regels, terwijl menselijke emoties veel complexer zijn.
In de rechtszaal draait het om
bewijs.
In het dagelijks leven draait het om vertrouwen, intuïtie en
persoonlijke grenzen.
Daarom kunnen mensen verschillend reageren op dezelfde uitspraak:
-
Voor sommigen betekent een vrijspraak letterlijk: onschuldig.
-
Voor anderen betekent een vrijspraak vooral: niet bewezen.
En in dat grijze gebied vindt Angela haar standpunt.
Een heldere conclusie: respect voor het recht, maar geen ruimte in haar playlist
Angela sluit haar betoog af zoals ze begon: met respect voor de rechterlijke beslissing, maar ook met een scherpe persoonlijke grens.
Voor haar is dit geen kwestie van muziek alleen. Het gaat over waardigheid, bescherming van kwetsbare mensen en de gevoeligheid van situaties waarin machtsverschillen een rol spelen.
“Ik zal het zelf niet meer opzetten,” zegt
ze nog eens.
Niet kwaad, niet schreeuwend, maar vastberaden.
Het gesprek dat daarop volgt, laat zien dat Nederland voorlopig nog niet klaar is met de discussie rond deze zaak — juridisch, emotioneel en maatschappelijk.