Algemeen
André Hazes betreurt de naam van zijn zoontje: ´Had ik nooit mogen doen!´
André Hazes heeft een opvallende uitspraak gedaan in de podcast Real Talk. Hij deelt dat hij spijt heeft van de naamkeuze voor zijn zoon. Bij de geboorte van zijn zoon koos hij ervoor om hem te vernoemen naar zichzelf en zijn vader. Nu blikt hij terug op deze keuze met gemengde gevoelens.
Een naam als cadeau én vloek
“De naam André Hazes is het grootste cadeau dat ik ooit heb gekregen, maar het is ook een vloek,” vertelt André openhartig. Volgens hem brengt de naam een grote druk en hoge verwachtingen met zich mee. Dit geldt niet alleen voor hem, maar ook voor zijn zoon.
Schuldgevoelens over de naamkeuze
André geeft toe dat hij zich schuldig voelt over de druk die hij zijn zoon mogelijk heeft meegegeven. “Mijn zoon zal moeten omgaan met een vader én een bekende opa. Dat maakt de last op zijn schouders nog zwaarder,” zegt hij. Hij vraagt zich af of hij zijn zoon hiermee onbedoeld heeft benadeeld.
De trots achter de naam
Hoewel André spijt uit, geeft hij ook aan dat de keuze uit trots is gemaakt. “Het is een eerbetoon aan mijn vader en aan onze familie,” legt hij uit. Toch beseft hij nu dat trots alleen niet genoeg reden is om zo’n grote verantwoordelijkheid door te geven.
De verwachting van traditie
De zanger maakt zich zorgen over wat er gebeurt als zijn zoon in zijn voetsporen wil treden. “Dezelfde naam zorgt voor vergelijkingen en verwachtingen die bijna niet te overtreffen zijn,” vertelt André. Hij hoopt dat zijn zoon zich vrij voelt om zijn eigen keuzes te maken.
De druk van een bekende naam
André vergelijkt zijn situatie met die van zijn vader. “Ik had al moeite om mezelf los te maken van mijn vader. Voor mijn zoon wordt het nog lastiger, want hij heeft met twee generaties te maken.” Dit zet hem aan het denken over de lange termijnimpact van zijn beslissing.
Openheid over innerlijke strijd
Door deze gevoelens te delen, laat André zijn kwetsbare kant zien. Hij benadrukt dat het belangrijk is om na te denken over de gevolgen van naamkeuzes, vooral binnen bekende families. Zijn verhaal biedt een inkijkje in de keerzijde van bekendheid.
Een boodschap aan anderen
Met zijn woorden hoopt André dat anderen in soortgelijke situaties bewustere keuzes maken. “Ik wil dat mijn zoon trots kan zijn op wie hij is, zonder dat de naam hem belemmert,” zegt hij. Deze boodschap raakt een gevoelige snaar bij zijn luisteraars.
Erkenning van emoties
André’s bekentenis wordt door velen gezien als een moedige stap. Hij toont niet alleen trots, maar ook spijt en zelfreflectie. Dit maakt zijn verhaal menselijk en herkenbaar voor een breder publiek.
Algemeen
Meedogenloze BOA´s slingeren 80-jarig omaatje zonder pardon op de bon: ´Dit kan echt niet!´
Wat begint als een simpele fietstocht naar werk, school of supermarkt, eindigt voor steeds meer mensen in een boete van vijftig euro. Niet omdat ze roekeloos rijden of anderen in gevaar brengen, maar omdat ze kortstondig de stoep gebruiken om een lastige verkeerssituatie te vermijden. Vooral in grote steden zoals Amsterdam, Rotterdam en Utrecht lijkt deze vorm van handhaving steeds strikter te worden toegepast — en dat roept onbegrip op bij veel burgers.
Boa’s verscholen achter muurtjes en hoeken
Bij diverse kantoorgebouwen en kruispunten staan steeds vaker handhavers die bewust onherkenbaar blijven. Ze dragen hun herkenbare jassen niet zichtbaar, positioneren zich achter muurtjes, auto’s of andere obstakels en grijpen pas in zodra iemand enkele meters over de stoep fietst. Voor veel mensen voelt dit niet als toezicht of verkeersveiligheid, maar als een hinderlaag. De boete wordt direct uitgeschreven, zonder waarschuwing, uitleg of ruimte voor gesprek.
Geen ruimte voor gezond verstand
Zodra je met fiets, brommer of snorfiets het trottoir betreedt, ben je officieel in overtreding. Voor fietsers kost dat 50 euro, brommers en snorfietsen zijn zelfs 90 euro kwijt. Veel forenzen gebruiken de stoep slechts tijdelijk, bijvoorbeeld om een gevaarlijk kruispunt te ontwijken of om een bus te passeren. Ondanks dat ze niemand hinderen of in gevaar brengen, worden ze alsnog direct op de bon geslingerd. De handhaving laat geen ruimte voor nuance of gezond verstand.
Een boete voor een vrouw van tachtig
Een recent incident dat veel aandacht kreeg, is dat van een vrouw van tachtig jaar die voor enkele meters op de stoep fietsen een boete kreeg. Ze reed langzaam, hinderde niemand en leek vooral bezig met veilig oversteken. Toch werd haar zonder uitleg of waarschuwing een boete opgelegd. De situatie werd gefilmd en ging razendsnel rond op sociale media. De reacties waren massaal: “Dit voelt niet als bescherming, dit voelt als straffen om het straffen.”
Begrip voor de regels, maar dan wel met redelijkheid
Niemand wil dat voetgangers zich onveilig voelen op de stoep. Zeker kinderen, ouderen en mensen met een beperking moeten veilig kunnen lopen. Maar wanneer fietsers deze ruimte tijdelijk en verantwoord gebruiken, zonder hinder of gevaar, is een keiharde boete buiten proportie. Veel mensen pleiten voor een systeem waarin eerst gewaarschuwd wordt en pas bij herhaling een boete volgt.
De aanpak wekt wantrouwen
Wat bij veel mensen steekt, is de manier waarop handhaving wordt uitgevoerd. Het verdekt opstellen van boa’s en het ontbreken van communicatie of uitleg maken dat burgers het gevoel krijgen bewust ‘gepakt’ te worden. Dat gevoel ondermijnt niet alleen het draagvlak voor de regels zelf, maar tast ook het vertrouwen in de handhavers en uiteindelijk zelfs in de overheid aan.
Van verkeersveiligheid naar boetecultuur?
Het doel van verkeershandhaving zou moeten zijn: het bevorderen van veiligheid, het beschermen van kwetsbare weggebruikers en het stimuleren van verantwoord gedrag. Maar als mensen het gevoel krijgen dat boetes louter worden uitgedeeld om quota te halen of geld te innen, dan verdwijnt dat doel uit beeld. Burgers raken gefrustreerd en zien geen rechtvaardigheid meer in het systeem.
Een oproep tot heroverweging
De roep om menselijkere handhaving groeit. Veel Nederlanders zijn best bereid zich aan de regels te houden, zolang die op een eerlijke en begrijpelijke manier worden toegepast. Het direct uitdelen van hoge boetes voor kleine overtredingen — zonder waarschuwing of gesprek — voelt als onevenredig streng en verliest het van de menselijke maat. Handhaving zou geen wedstrijd moeten zijn in wie het slimst verdekt kan opereren, maar in hoe je het beste kunt bijdragen aan een veilig en leefbaar verkeer.