Algemeen
Alex Soze gooit Pakistaan van boot af in Dubai die niet kan zwemmen en mag bijna levenslang de gevangenis in
Het lijkt erop dat Alex Soze zichzelf opnieuw in het middelpunt van controverse heeft geplaatst. Bekend om zijn roekeloze gedrag en provocerende acties, blijft hij de aandacht trekken, zowel in Nederland als daarbuiten. Zijn recente vertrek naar Dubai na het ontlopen van een gevangen!sstraf in Nederland onderstreept zijn vermogen om telkens weer de grenzen op te zoeken. Maar hoe lang kan hij dit volhouden voordat het echt misgaat?
Van Nederland naar Dubai: een provocerende vlucht
In Nederland werd Alex Soze veroordeeld tot een gevangen!sstraf, maar in plaats van zich aan te melden om zijn straf uit te zitten, koos hij ervoor om te vluchten. Zijn bestemming? Dubai, een luxe locatie die bekend staat om zijn strikte wetten en weinig genade voor overtreders. Voor velen voelt zijn keuze om naar Dubai te vertrekken als een directe provocatie richting de Nederlandse autoriteiten. Door middel van video’s vanuit zijn luxe onderkomen in het emiraat lijkt hij te willen zeggen dat hij ongrijpbaar is.
Deze video’s zijn niet alleen bedoeld om indruk te maken, maar lijken ook gericht op het versterken van zijn imago als rebel. Toch rijst de vraag hoe verstandig deze zet is, gezien de risico’s die het met zich meebrengt in een land waar overtredingen van de wet zwaar worden bestraft.
Samenwerking met omstreden figuur Sait Cinar
Eenmaal in Dubai vond Alex een medestander in Sait Cinar, een andere omstreden figuur die eveneens niet terugdeinst voor provocaties. Samen vormen ze een opmerkelijk duo dat vanuit Dubai video’s produceert die voor veel ophef zorgen. Hun samenwerking is een samenkomst van provocatie en zelfverheerlijking, waarbij ze proberen hun volgers te vermaken terwijl ze tegelijkertijd grenzen verleggen.
Hoewel het op het eerste gezicht misschien lijkt alsof ze vrij spel hebben, kan deze vrijheid in Dubai een schijnveiligheid blijken. De wetten in het emiraat zijn strikt, en overtredingen kunnen tot zware str*ffen leiden. Soze lijkt zich hier echter weinig van aan te trekken, wat de vraag oproept of hij zich bewust is van de mogelijke gevolgen.
Een gevaarlijk incident: man overboord
Dat Alex’s gedrag niet zonder risico’s is, bleek onlangs tijdens een bootfeestje dat hij in Dubai organiseerde. Tijdens het feest besloot hij een Pakistaanse man overboord te duwen, vermoedelijk als een grap. Wat Soze echter niet wist, was dat de man niet kon zwemmen. Hierdoor veranderde de stunt in een gevaarlijke situatie, waarbij de man bijna verdr0nk. Alex moest uiteindelijk zelf in actie komen om hem uit het water te redden.
Hoewel de situatie goed afliep, had dit incident heel anders kunnen eindigen. In een land als Dubai, waar dergelijke acties als ernstig worden beschouwd, zou dit gemakkelijk tot een arr*statie en zware straffen hebben kunnen leiden. Het incident benadrukt hoe dun de lijn is tussen bravoure en roekel00sheid in Soze’s gedrag.
Een tikkende tijdbom
Het is niet de eerste keer dat Alex Soze het rechtssysteem tart, maar zijn verblijf in Dubai lijkt eerder een tijdelijke uitvlucht dan een blijvende oplossing. De vraag is niet of, maar wanneer hij in de problemen zal komen. Zijn provocerende gedrag, zowel in Nederland als in Dubai, lijkt te wijzen op een patroon van impulsiviteit en zelfoverschatting.
Hoewel hij zichzelf wellicht ziet als een soort ongrijpbare rebel, is het onvermijdelijk dat zijn acties hem vroeg of laat zullen inhalen. Dubai mag dan bekend staan om zijn luxe en glamour, maar het is ook een plek waar de autoriteiten weinig genade tonen voor overtreders van de wet.
Waarom blijven we kijken?
De aandacht die Alex Soze krijgt, roept vragen op over de rol van sociale media en publieke nieuwsgierigheid. Zijn acties, hoe absurd en provocerend ook, lijken een soort fascinatie te wekken. Mensen blijven kijken, niet omdat ze het gedrag goedkeuren, maar omdat het zo extreem en onvoorspelbaar is dat het moeilijk te negeren valt.
Enerzijds roepen sommigen op om figuren zoals Soze geen podium meer te geven, terwijl anderen hem zien als een voorbeeld van hoe sociale media grensoverschrijdend gedrag belonen. Het blijft een discussiepunt of het negeren van dergelijke personen werkelijk effectief is, gezien hun vermogen om steeds opnieuw de aandacht te trekken.
Een onvermijdelijke uitkomst
De kans dat Alex Soze zijn verblijf in Dubai probleemloos voortzet, lijkt klein. Zijn acties, zoals het ontlopen van zijn gevangen!sstraf in Nederland en het organiseren van risicovolle evenementen, maken het onwaarschijnlijk dat hij ongestraft blijft. Bovendien vergroot hij met elke nieuwe provocatie de kans op juridische problemen, zowel in Nederland als in het buitenland.
Voor nu lijkt Alex Soze door te gaan met het trekken van aandacht, zelfs als dat betekent dat hij zichzelf in steeds lastigere situaties brengt. Zijn verblijf in Dubai is geen overwinning, maar eerder een tijdelijke ontsnapping aan de realiteit. Hoe lang hij dit volhoudt voordat het onvermijdelijk misgaat, is een kwestie van tijd.
Conclusie
Alex Soze blijft een controversiële figuur die de grenzen van het toelaatbare opzoekt. Zijn vlucht naar Dubai en de daaropvolgende provocaties laten zien hoe ver hij bereid is te gaan om in de schijnwerpers te blijven staan. Toch is het duidelijk dat zijn acties niet zonder gevolgen blijven. Of het nu in Dubai of in Nederland is, het is slechts een kwestie van tijd voordat zijn gedrag tot serieuze consequenties leidt. Voor nu blijft hij een bron van discussie, zowel als voorbeeld van roekeloosheid als van de kracht – en gevaren – van sociale media.
Vrijspraak Marco Borsato leidt tot felle column van Angela de Jong: “Een treurige dag voor slacht0ffers”
De vrijspraak van Marco Borsato heeft in Nederland een golf aan reacties veroorzaakt. Terwijl de rechtbank concludeerde dat er onvoldoende wettig en overtuigend bewijs was voor de beschuldigingen, laat columnist Angela de Jong in haar nieuwste stuk weten dat de uitspraak volgens haar bittersweet is. Voor de zanger en zijn familie betekent het rust en opluchting, maar volgens haar blijft het vermeende slacht0ffer met lege handen achter. Ze noemt het oordeel van de rechtbank dan ook “een treurige dag”.
“Het recht heeft gezegevierd – zo heet dat dan”
In haar column beschrijft De Jong de uitspraak op een manier die zowel afstandelijk als kritisch klinkt. Ze schrijft dat “het recht heeft gezegevierd”, maar plaatst meteen kanttekeningen. De rechtbank sprak Borsato vrij omdat er onvoldoende steunbewijs was. De Jong benadrukt dat een enkele verklaring in het Nederlandse strafrecht niet genoeg is om tot een veroordeling te komen.
Die juridische realiteit begrijpt ze, zegt ze, maar het maakt de uitkomst volgens haar niet minder pijnlijk:
“Fijn voor Borsato, zijn dierbaren en zijn vrienden, die dit de komende tijd natuurlijk aan alle kanten zullen vieren en uitbuiten in de media. En dat snap ik. Als het mijn vader was, zou ik dat waarschijnlijk ook doen.”
Met deze zin erkent ze dat opluchting vanuit de familie begrijpelijk is, maar tegelijkertijd beschouwt ze het als een dag waarop ook iemand anders, het vermeende slacht0ffer Asmara Thielen, een klap te verwerken krijgt.
“Een slacht0ffer staat met lege handen”
Waar Angela de Jong zich vooral zorgen over maakt, is de bredere boodschap die volgens haar uit de vrijspraak spreekt. Ze schrijft dat het opnieuw laat zien hoe moeilijk het voor slacht0ffers van grensoverschrijdend gedrag kan zijn om gerechtigheid te vinden. Zolang er geen getuigen zijn, geen beeldmateriaal bestaat en een verdachte ontkent, blijft het volgens haar bijna onmogelijk om als aangeefster gehoor te krijgen.
“Zolang er geen getuigen of video-opnames van het misbruik zijn en de dader ontkent, is het jouw woord tegen dat van een ander en heb je geen poot om op te staan.”
Volgens De Jong heeft de nu 26-jarige Asmara Thielen al langer vermoed dat haar verhaal moeilijk voet aan de grond zou krijgen. De columnist stelt dat deze realisatie schrijnend is, zeker omdat de procedure voor haar jarenlang zwaar moet zijn geweest.
De moed van Asmara volgens De Jong
De Jong noemt de aangifte van Asmara “dapper” en verwijst naar de verklaring die haar advocaat, Peter Plasman, tijdens de zittingen voorlas. De tekst raakte haar zichtbaar:
“De verklaring gaf me kippenvel,” schrijft ze.
Ze haalt meerdere passages aan die volgens haar laten zien hoe moeilijk de jaren voor Asmara zijn geweest. Zo beschrijft de verklaring hoe de jonge vrouw jarenlang worstelde met schaamte, onzekerheid en twijfel.
De Jong noemt dat herkenbaar voor veel andere mensen die grensoverschrijdend gedrag melden: gevoelens van schuld, angst en isolatie.
Daarnaast wijst ze op de angst die volgens Asmara speelde rondom haar moeder. Die werkte destijds bij de fanclub van Marco Borsato. Asmara was bang dat haar moeder zou worden ontslagen als zij zou vertellen wat er was gebeurd. Deze angst, schrijft De Jong, zou grote gevolgen voor het gezin hebben kunnen hebben.
“En wie zou haar geloven?” vraagt Asmara
zich in de verklaring hardop af.
Voor Angela de Jong is dat een kernzin: een jonge vrouw die zich
afvraagt of ze op kan boksen tegen de populariteit van een geliefde
artiest.
Volgens haar is de boodschap van Asmara’s verklaring duidelijk: het voelt alsof je je verhaal moet vertellen tegenover iemand die door het hele land bewonderd wordt — en dat maakt het extra zwaar.
Over de rol van de verdediging
In haar column uit De Jong ook kritiek op de verdediging van Borsato, het advocatenduo Carry en Geert-Jan Knoops. Volgens haar heeft de verdediging de moeder van Asmara, Nathalie, op “weinig subtiele wijze” tot dader gemaakt. Daarmee bedoelt ze dat de aandacht in de zaak deels verschoof van het gedrag van de zanger naar de rol van de moeder binnen het verhaal en de totstandkoming van de aangifte.
De Jong schrijft:
“Borsato werd ineens het slacht0ffer. Zo gaat dat dan.”
Zij vindt het opvallend dat de aangeefster weinig vroeg van de rechtbank. Geen financiële compensatie, geen langdurige celstraf, maar alleen erkenning.
Volgens De Jong maakt dat de uiteindelijke uitspraak extra zwaar voor het vermeende slacht0ffer:
“Ze wilde slechts erkenning voor wat haar is aangedaan als piepjong meisje en waar ze nog dagelijks last van had.”
“Met lege handen achterblijven” – een terugkerend patroon?
Angela de Jong plaatst de zaak in een bredere context. Zij stelt dat veel vrouwen die grensoverschrijdend gedrag melden, uiteindelijk zonder erkenning of resultaat achterblijven. Dat is volgens haar niet alleen verdrietig, maar ook een maatschappelijke kwestie waar Nederland nog niet goed raad mee weet.
In haar eigen woorden:
“Maar zoals zoveel vrouwen die seksueel misbruik hebben moeten ondergaan, staat ze nu met lege handen.”
De column eindigt daarmee niet alleen als reflectie op deze specifieke zaak, maar ook als kritiek op een systeem dat volgens haar slacht0ffers weinig ruimte biedt om hun verhaal juridisch bevestigd te krijgen.
De juridische realiteit tegenover emotionele verwachtingen
De uitspraak van de rechtbank in Utrecht draaide om bewijs. Niet om emoties, vermoedens of publieke opinie. Het strafrecht is bedoeld om uitsluitend te veroordelen als er overtuigend bewijs ligt, en dat was hier niet het geval. De rechter concludeerde dat de verklaring van Asmara te algemeen was en onvoldoende concreet om juridisch onderbouwd te worden.
Er waren geen getuigen, geen aanvullend materiaal, geen controleerbare gegevens uit het dagboek en geen onafhankelijke aanwijzingen die de inhoud van de aangifte konden bevestigen.
Juridisch gezien is de beslissing daardoor logisch; emotioneel gezien voelt het voor sommigen pijnlijk. Dat spanningsveld vormt de rode draad in De Jongs column.
Een dag met dubbele lading
De vrijspraak van Marco Borsato is voor veel mensen een moment van opluchting, vooral voor hemzelf en zijn familie. Na zes jaar onzekerheid betekent het een belangrijke stap richting herstel en rust. Tegelijkertijd illustreert Angela de Jong’s column dat een rechterlijke uitspraak ook een andere, veel minder opgeluchte kant kent: die van iemand die het gevoel heeft dat haar verhaal niet geloofd is of niet kon worden bewezen.
En precies dat maakt de gebeurtenis voor De Jong “een treurige dag”.
Conclusie
De vrijspraak van Marco Borsato heeft de juridische wereld duidelijkheid gegeven, maar heeft maatschappelijk juist nieuwe vragen opgeroepen. Hoe gaan we om met meldingen zonder bewijs? Wat betekent erkenning voor slacht0ffers? Hoe groot is de kloof tussen de juridische en de emotionele waarheid?
Angela de Jong legt in haar
column de vinger op die zere plek.
En daarmee is haar bijdrage aan het debat minstens zo veelbesproken
als de uitspraak zelf.