Algemeen
Zangeres en presentatrice Manuela Kemp (61) vecht voor haar leven
Verdrietig nieuws uit Portugal: Manuela Kemp (61) heeft een ernstig scooter0ngeluk gehad en ligt al een week in c0ma. Dit bericht werd gedeeld door weekblad Privé na een gesprek met haar man, Tjerk Lammers. Het stel zou deze week terugkeren naar Nederland voor de feestdagen, maar hun plannen werden abrupt verstoord door deze tragische gebeurtenis.
Fataal Ritje voor Kerstcadeautjes
Volgens Tjerk Lammers begon de fatale dag zoals elke andere. Manuela stapte op haar scooter om in de buurt van hun Portugese verblijfplaats Loule kerstcadeautjes te kopen. “Ze ging met haar scootertje, dat niet eens zo hard gaat, op pad, maar heeft onderweg een enorme klap gemaakt,” vertelt Lammers.
Hoewel de scooter vrijwel geen sch*de heeft, is de impact op Manuela enorm geweest. Ze is op haar hoofd gevallen en haar helm is volledig vernield. “De helm is helemaal stuk en zij was buiten bewustzijn. Ze ligt nog steeds in c0ma,” zegt haar bezorgde echtgenoot.
Manuela Vermist
Lammers had aanvankelijk geen idee wat er was gebeurd toen Manuela niet thuiskwam. “Ik werd steeds ongeruster en ben op zoek gegaan naar plekken waarvan ik weet dat ze er graag komt. Maar toen ik haar niet kon vinden, besloot ik naar de p0litie te gaan.”
Op het p0litiebureau kreeg hij het nieuws dat zijn leven veranderde. “De dienstdoende ag*nt vertelde me dat er een 0ngeluk had plaatsgevonden en zei: ‘Ik denk dat ik erg slecht nieuws voor u heb.’ Dat moment vergeet ik nooit meer.”
Huidige Toestand van Manuela
Manuela ligt momenteel in een Portugees z!ekenhuis, nog altijd in c0ma. Toch zijn er kleine tekenen van hoop. “De laatste dagen zie je dat ze probeert wakker te worden,” vertelt Tjerk. “Ze beweegt haar armen of een been, en soms opent ze haar ogen even. Als ik haar hand vasthoud, gaat haar hartslag omhoog. Dat zijn op zich goede tekenen, maar het blijft afwachten.”
De artsen hebben Lammers verteld dat het herstelproces “babysteps” verloopt. “Ze maken me duidelijk dat dit een langdurig proces kan worden en dat we niet weten hoe lang het zal duren of wat de uitkomst zal zijn.”
Manuela Kemp: Een Bekende en Geliefde Publieksfavoriet
Manuela Kemp is al jaren een bekend gezicht in Nederland. Ze werd vooral geliefd door haar veelzijdige werk als actrice, presentatrice en zangeres. Met haar charismatische uitstraling en warme persoonlijkheid heeft ze een grote schare fans opgebouwd. Het nieuws over haar 0ngeluk heeft dan ook veel mensen diep geraakt.
Steun en Hoop
Op sociale media stromen de reacties binnen. Fans, vrienden en collega’s spreken hun steun en medeleven uit. Velen hopen op een spoedig en volledig herstel. “We denken aan je, Manuela,” schrijft een fan op Instagram. “Blijf vechten, je kunt dit aan.”
Ook Tjerk Lammers blijft ondanks de onzekerheid hoopvol. “Ik wil iedereen bedanken voor de steun en lieve berichten. Het helpt enorm om te weten dat zoveel mensen met ons meeleven.”
Een Lang Pad naar Herstel
Hoewel er nog veel onzekerheid is over Manuela’s herstel, blijft haar omgeving positief. Kleine tekenen, zoals het bewegen van een arm of been, bieden hoop dat ze langzaam aan het herstellen is. Voorlopig blijft ze onder streng medisch toezicht, terwijl haar lichaam de tijd krijgt om te genezen.
Een Hart onder de Riem
We wensen Manuela Kemp veel kracht toe in deze moeilijke tijd en hopen dat ze volledig mag herstellen. Onze gedachten zijn ook bij haar man Tjerk, die dit zware proces van dichtbij meemaakt. Wil je hen een hart onder de riem steken? Laat dan een lieve boodschap achter in de reacties. ❤️
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.