Algemeen
Vriendin Yves Berendse wil dolgraag trouwen, maar zanger weigert keihard
Yves Berendse, de 31-jarige zanger, is al ruim zeven jaar gelukkig met zijn vriendin Sophie. In een recent interview met Story deelt hij openhartig over zijn relatie en de toekomstplannen met zijn geliefde. Hoewel Sophie graag zou trouwen, ziet Yves zichzelf voorlopig niet in het huwelijksbootje stappen.
Liefde tussen de twee
Yves vertelt dat hij gelukkig is met Sophie, die hem al kende voordat zijn carrière als zanger van de grond kwam. “We zijn zeven jaar samen en ik ben al tien jaar bezig met zingen. Zij heeft meegemaakt dat ik slechts voor een paar mensen stond te zingen en in het weekend niet eens een optreden had,” zegt Yves. Hij is vol lof over de steun die Sophie hem altijd heeft gegeven. “Dat vind ik de ultieme vorm van liefde,” voegt hij toe.
Trouwplannen liggen niet in het verschiet
Hoewel Sophie volgens Yves graag zou trouwen, is de zanger daar niet zo enthousiast over. “Het is niet dat ik me niet wil binden, maar ik vind het zo groot spreken naar de buitenwereld…” legt Yves uit. Hij benadrukt dat liefde iets is tussen twee mensen, en niet iets dat per se gevierd moet worden met een bruiloft. “Bovendien heb ik vaak genoeg gezien dat een stel een spetterende bruiloft gaf en twee jaar later in een vechtscheiding belandde,” zegt Yves, waarmee hij zijn keuze om geen bruiloft te plannen verder uitlegt.
Gezamenlijk huis gekocht
Ondanks zijn twijfel over trouwen, heeft het stel wel al een huis gekocht. Dit laat zien dat de relatie stevig en stabiel is, en dat Yves en Sophie een toekomst samen voor ogen hebben. Yves benadrukt dat ze elkaar niets meer hoeven te bewijzen. “We willen graag kinderen en hopen dat het ons gegeven is,” zegt de zanger, die de volgende stap in hun relatie waarschijnlijk in het ouderschap ziet, in plaats van in een huwelijksceremonie.
De eerste ontmoeting
Yves herinnert zich nog goed hoe hij Sophie zeven jaar geleden ontmoette. Het gebeurde in zijn favoriete plek in Amsterdam, Tante Roosje, waar hij stond te zingen. Sophie kwam met haar moeder en broer binnen, en Yves kende haar broer al van school. Na zijn optreden stapte Yves op Sophie af, en van het een kwam het ander. Het is dan ook niet verrassend dat het stel nu samenwoont in het hart van Amsterdam.
Gezamenlijke toekomst
Yves en Sophie hebben hun toekomst samen al duidelijk voor ogen. Ze hebben al stappen gezet in hun relatie, zoals het kopen van een huis, en nu hopen ze kinderen te krijgen. “We willen graag kinderen en hopen dat het ons gegeven is,” zegt Yves over hun plannen voor de toekomst. Het lijkt erop dat het stel een mooie toekomst samen tegemoet gaat, zelfs zonder een officiële huwelijksakte.
Sophie’s steun en liefde
Wat opvalt in Yves’ verhaal is de steun die Sophie hem heeft gegeven door de jaren heen. Yves waardeert haar geduld en toewijding, vooral in de moeilijke tijden van zijn beginnende carrière. Het is duidelijk dat hij haar aanwezigheid in zijn leven beschouwt als een constante steunpilaar.
Het huwelijk blijft voorlopig uit
Voorlopig lijkt Yves niet van plan te trouwen, ondanks de wens van Sophie. Toch blijft het stel gelukkig samen, met plannen voor een gezamenlijke toekomst. Of er ooit een bruiloft komt, is onzeker, maar de liefde tussen Yves en Sophie lijkt in ieder geval stevig geworteld te zijn.
Joke (52) vond de moed om opnieuw te beginnen na jaren van controle en angst: “Ik was mezelf kwijt, maar niet voorgoed”
Toen Joke (52) enkele jaren geleden Hans leerde kennen, dacht ze dat het lot had toegeslagen. Het voelde alsof hun ontmoeting voorbestemd was — een nieuw begin na een moeilijke periode in haar leven. Familie en vrienden waren verbaasd over hoe snel de relatie zich ontwikkelde, maar Joke zag alleen de warmte en aandacht die ze al zo lang had gemist.
Wat begon als een liefdevol sprookje, veranderde echter langzaam in een verstikkend verhaal. Achter gesloten deuren nam Hans stukje bij beetje de controle over haar leven. Voor Joke begon een periode waarin ze haar vrijheid, haar identiteit en zelfs haar lichaam kwijtraakte — maar uiteindelijk ook de moed vond om zichzelf terug te vinden.
Liefde die omsloeg in controle
In het begin leek alles perfect. Hans was charmant, complimenteus en leek oprecht geïnteresseerd in haar dromen en geloof. Hij sprak over een gezamenlijke toekomst en overtuigde haar dat ze samen een bijzondere roeping hadden.
“Hij gaf me het gevoel dat ik speciaal was,” vertelt Joke. “Dat ik eindelijk iemand had gevonden die me begreep.”
Maar na verloop van tijd begonnen de kleine signalen van controle zichtbaar te worden. Hij bepaalde met wie ze sprak, wat ze droeg en wanneer ze haar familie mocht zien. Zijn woorden klonken liefdevol, maar gingen steeds vaker gepaard met voorwaarden.
Geloof als middel om te overheersen
Hans wist dat Joke gelovig was en gebruikte haar vertrouwen in het geloof als middel om macht uit te oefenen. Hij beweerde namens God te spreken en stuurde haar bijbelteksten die volgens hem “bevestigden” wat hij zei. Soms deed hij zelfs alsof die berichten van een hogere stem afkomstig waren.
“Ik dacht dat ik iets bijzonders mocht doen, een soort spirituele opdracht,” vertelt Joke. “Maar eigenlijk raakte ik mezelf kwijt in zijn woorden.”
Elke beslissing, hoe klein ook, moest via hem lopen. Haar geloof — ooit een bron van kracht — werd een instrument van controle. Wat begon als toewijding aan iets groters, veranderde in totale afhankelijkheid.
Langzaam verdween haar eigen identiteit
Hans eiste dat Joke alles uit haar verleden zou loslaten. Foto’s, kleding en persoonlijke herinneringen moesten verdwijnen. Alles wat haar herinnerde aan haar vroegere leven, werd volgens hem “niet zuiver” genoemd.
Het huis waarin ze woonde, veranderde stap voor stap in een lege ruimte zonder kleur of warmte. Zelfs kleine voorwerpen — een ketting van haar moeder, een schilderij van een vriendin — werden weggehaald.
“Op een dag keek ik om me heen en zag niets meer wat van mij was,” zegt Joke. “Alsof ik uit mijn eigen leven was gewist.”
Wanneer liefde bezit wordt
De controle stopte niet bij haar gedachten of omgeving. Hans begon ook over haar lichaam te beslissen. Hij vond dat hun verbondenheid letterlijk zichtbaar moest zijn en dwong haar urenlang onder de tattoonaald te zitten om zijn naam en symbolen op haar huid te laten zetten.
Zelfs wanneer ze ziek was of pijn had, moest ze door. De sessies duurden soms een halve dag, en de wonden die achterbleven waren niet alleen lichamelijk.
“Hij zei dat het een teken van liefde was,” herinnert Joke zich. “Maar het voelde als iets dat me vastketende.”
De littekens op haar huid werden een dagelijkse herinnering aan de macht die hij over haar had.
De grens van vernedering
De fysieke pijn ging gepaard met vernedering en angst. Joke mocht geen pijnstillers nemen en werd bij klachten soms gedwongen om urenlang in koud water te zitten. De kou, de angst en het verlies van controle maakten haar nog kwetsbaarder.
“Ik voelde me geen mens meer,” zegt ze zacht. “Elke dag hoopte ik dat het de laatste keer was.”
Voor buitenstaanders was er niets te merken. De situatie speelde zich af achter gesloten deuren — een patroon dat bekendstaat als intieme terreur: een vorm van structurele controle waarbij een partner langzaam alle vrijheid van de ander afneemt.
Dit bericht op Instagram bekijken
Gevangen in stilte
De angst om te spreken hield Joke jarenlang gevangen. Ze durfde niemand in vertrouwen te nemen. Zelfs wanneer ze vrienden kort sprak, glimlachte ze en zei dat alles goed ging.
Haar omgeving zag hooguit de tatoeages en trok daar eigen conclusies uit. De schaamte groeide, waardoor ze zich nog verder terugtrok.
“Mensen keken me aan alsof ik die keuzes zelf had gemaakt,” vertelt ze. “Ze zagen niet wat erachter zat.”
Financieel raakte ze intussen alles kwijt. Haar huis, haar spaargeld — alles ging op in de controle van haar partner. Uiteindelijk belandde ze in een caravan, met nauwelijks middelen om rond te komen.
Screenshot
Het breekpunt
Pas na een heftige ruzie vond Joke de moed om actie te ondernemen. Toen Hans haar opnieuw dreigde te isoleren, greep ze naar haar telefoon om de politie te bellen.
Dat moment werd het kantelpunt. Hans verliet haar en Joke kreeg hulp via een opvangorganisatie.
“Voor het eerst voelde ik dat ik weer kon ademen,” zegt ze. “Ik had niets meer, maar ik was vrij.”
Via een hulpverlener kwam ze in contact met Andy Han van Stichting Spijt van Tattoo, een specialist in het verwijderen van ongewenste tatoeages. Andy besloot haar kosteloos te helpen.
Een langzaam herstel
De behandelingen waren zwaar, fysiek en emotioneel. Elke sessie bracht pijn, maar ook een stukje bevrijding. De inkt verdween langzaam — en daarmee ook de sporen van controle die haar jarenlang hadden achtervolgd.
“Elke keer als een stukje van zijn naam vervaagde, voelde het alsof ik mezelf terugvond,” zegt Joke.
Het proces duurt jaren, maar het biedt haar de kans om opnieuw in de spiegel te kijken zonder overal herinneringen aan het verleden te zien.
Leven met littekens — en kracht
Vandaag woont Joke weer zelfstandig. Ze werkt aan haar herstel, fysiek én mentaal. De littekens blijven zichtbaar, maar ze ziet ze niet langer als een teken van pijn — eerder als bewijs van overleven.
“Mijn huid vertelt een verhaal,” zegt ze. “Niet van hem, maar van mij. Van iemand die gevallen is en weer is opgestaan.”
Ze gebruikt haar ervaring nu om anderen te steunen die vastzitten in een vergelijkbare situatie. Via praatgroepen en lotgenotendagen probeert ze taboes te doorbreken rond psychische en relationele dwang.
Een boodschap van hoop
Joke weet dat herstel tijd kost. Toch wil ze met haar verhaal laten zien dat er altijd een uitweg bestaat.
“Ik dacht dat ik voorgoed verloren was,” zegt ze. “Maar hulp bestaat echt. Er zijn mensen die luisteren zonder te oordelen.”
Voor iedereen die zich gevangen voelt in een relatie vol angst of controle, heeft ze één boodschap:
“Praat erover. Schaam je niet. Jij verdient vrijheid.”
Slot: vrijheid stap voor stap
Joke’s verhaal laat zien hoe liefde kan verschuiven naar macht, en hoe moeilijk het is om daaraan te ontsnappen. Maar het toont ook iets anders: dat herstel mogelijk is, zelfs na jaren van controle.
Met elke behandeling, met elke stap buiten de deur, verovert Joke haar leven terug. Ze is niet langer de vrouw die leefde onder dwang — ze is iemand die haar stem hervonden heeft.
“Ik was mezelf kwijt,” zegt ze. “Maar niet voorgoed.”