Algemeen
Rico Verhoeven weer de beste, maar kijkers hebben het allemaal over iets anders
Rico Verhoeven behoudt wereldtitel in emotionele strijd tegen Levi Rigters
Kickboksfans hebben er lang op gewacht, en vanavond was het eindelijk zover: Rico Verhoeven verdedigde zijn wereldtitel tegen Levi Rigters tijdens Glory Collision 7. Het was een gevecht dat niet alleen sportieve kracht en techniek liet zien, maar ook emotie en doorzettingsvermogen, vooral aan de kant van Rigters, die slechts zes dagen geleden zijn vader verloor.
Een revanche vol emotie
In maart stonden Verhoeven en Rigters al tegenover elkaar tijdens het Glory Grand Prix-toernooi. Rigters liet toen indruk achter met een spectaculaire spinning backfist, maar Verhoeven kwam als winnaar uit de bus. De rematch van vanavond beloofde veel, niet alleen vanwege de sportieve rivaliteit, maar ook vanwege de emotionele lading.
Rigters besloot ondanks het recente verlies van zijn vader de strijd aan te gaan. “Mijn vader zou dat gewild hebben,” zei hij voorafgaand aan het gevecht. Het verlies van zijn vader maakte de aanloop naar het gevecht zwaar, maar ook bijzonder.
De opkomst: een moment van kippenvel
De sfeer in het uitverkochte GelreDome was geladen met emotie toen de vechters de ring betraden. Levi Rigters koos voor “Kleine Jongen” van de legendarische André Hazes als zijn opkomstnummer. Het publiek werd stil toen Rigters, zichtbaar geëmotioneerd, elk woord van het nummer meezong.
Het gebaar raakte fans diep. Op sociale media werd de opkomst massaal geprezen als een moment van pure emotie. Het was een eerbetoon aan zijn vader en een herinnering aan de menselijke kant van deze keiharde sport.
“Zes dagen na het 0verlijden van zijn vader staat Levi Rigters voor de wereldtitel tegen Rico Verhoeven. Hij betreedt de ring met Kleine Jongen van André Hazes. Wat een moment.” – Tim Hartman, Twitter.
Het gevecht: een waardige strijd
De eerste ronde begon veelbelovend voor Rigters, die met een krachtige linkerknie Rico Verhoeven naar de grond bracht. Toch wist Verhoeven zijn controle te behouden, en de jury kende de ronde aan de wereldkampioen toe.
In de tweede ronde leek Verhoeven zijn ritme te vinden en domineerde hij de strijd. Rigters, bekend om zijn krachtige stoten en knieën, begon terug te vechten en bracht het publiek op het puntje van hun stoel. Maar Verhoeven, met zijn jarenlange ervaring en ongeslagen reeks van 20 gevechten, liet zien waarom hij de regerende kampioen is.
Een keiharde hoek in de derde ronde maakte een einde aan Rigters’ droom om wereldkampioen te worden. De scheidsrechter beëindigde de partij, en Rico werd opnieuw als winnaar uitgeroepen.
Respect en sportiviteit
Na het gevecht toonden beide mannen zich sportieve rivalen. Verhoeven en Rigters omhelsden elkaar in de ring, een moment van respect dat liet zien dat de strijd voorbij was en dat beide vechters hun persoonlijke overwinningen hadden behaald.
Rico’s dominantie: wie stopt hem?
Met deze overwinning blijft Rico Verhoeven ongeslagen als wereldkampioen. Het is zijn 21e opeenvolgende overwinning, een prestatie die hem tot een levende legende maakt in de kickbokswereld. De vraag blijft: wie kan hem van de troon stoten? Verhoeven zelf hintte op nieuwe uitdagingen en een mogelijke overstap naar andere sporten, maar voorlopig blijft hij de onbetwiste koning van Glory.
Zes dagen na het overlijden van zijn vader staat Levi Rigters voor de wereldtitel tegen Rico Verhoeven. Hij betreedt de ring met Kleine Jongen van André Hazes. #COLLISION7 pic.twitter.com/Q6aeQdZbR7
— Tim Hartman (@TimHartman09) December 7, 2024
Een ode aan Levi Rigters
Hoewel Rigters de strijd verloor, won hij het respect van het publiek. Zijn moed om ondanks persoonlijke tegenslagen in de ring te stappen, maakte hem een voorbeeld van doorzettingsvermogen en kracht. Zijn opkomst met “Kleine Jongen” zal nog lang in de herinnering blijven als een van de meest emotionele momenten in de geschiedenis van Glory.
Onze gedachten gaan uit naar Levi en zijn familie in deze moeilijke tijd. Ondanks het verlies in de ring heeft hij laten zien wat het betekent om een vechter te zijn, niet alleen fysiek, maar ook emotioneel.
Laat een ❤️ achter om Levi en zijn familie te steunen in deze zware periode.
Algemeen
Een jaar na het heengaan van Eva Hermans-Kroot: De verstikkende bekentenis van de echtgenoot bracht miljoenen tot tranen
Matthijs Hermans blikt terug op een jaar zonder Eva: een eerlijk, liefdevol en pijnlijk portret van verder leven na een groot gemis
Bijna een jaar geleden verloor heel Nederland iemand die diep in de harten was gaan zitten: Eva Hermans-Kroot, bekend van Over Mijn Lijf en haar moedige Instagram-account Longeneeslijk. Ze liet een onvergetbare indruk achter met haar openheid, humor en vastberadenheid. Maar voor één iemand veranderde haar vertrek de wereld volledig: haar man Matthijs Hermans, die op 30-jarige leeftijd weduwnaar werd.
In aanloop naar de eerste herdenkingsdag schoof Matthijs aan bij Pauw & De Wit, waar hij vertelde over zijn nieuwe boek Onvergetelijk, de liefde voor Eva en de manier waarop hij langzaam probeert vorm te geven aan een leven zonder haar fysieke aanwezigheid. Het werd een ontroerend gesprek waarin hij ongefilterd laat zien hoe rouw voelt, hoe onverwacht het dagelijks leven verandert en hoe herinneringen zowel troost als pijn kunnen geven.
“Er komt geen perfecte tijd om te beginnen” — waarom Matthijs het boek toch schreef
Matthijs vertelt dat hij lang twijfelde of hij überhaupt moest schrijven over de periode met en zonder Eva. Het voelde kwetsbaar, intiem en confronterend. Maar uiteindelijk besloot hij dat er nooit een moment zou komen dat níét te vroeg of te moeilijk zou zijn.
“Er komt geen perfecte tijd. Schrijven hielp me om woorden te geven aan alles wat ik voelde.”
Voor het boek werkte hij samen met journalist Hanneke Mijnster, dezelfde journalist die eerder aan Eva’s boek Longeneeslijk werkte. Daarmee kreeg het schrijfproces een extra laag betekenis: alsof Hanneke nu beide stemmen — die van Eva en die van Matthijs — met elkaar verbond.
Hoe het nu met hem gaat: “Steeds beter, maar het gemis blijft”
In de talkshow vertelt Matthijs rustig en openhartig dat hij stap voor stap verder probeert te gaan. Niet door te vergeten, maar door zijn leven eromheen opnieuw op te bouwen.
“Ik leer om mijn leven een beetje om de rouw heen te bouwen. Dat gaat steeds beter. Maar het gemis blijft, vooral in de kleine dingen.”
Het zijn precies die dagelijkse rituelen die plots wegvallen en een huis anders doen voelen. Vragen als Hoe was je dag?, een zachte kus voor het slapengaan, een appje in de ochtend — het zijn kleine gebaren die onzichtbaar grote ruimte innemen zodra ze er niet meer zijn.
De stilte in huis: “Alles staat zoals ik het zelf heb achtergelaten”
In een fragment uit Onvergetelijk leest Jeroen Pauw voor hoe het voelt om in een huis te wonen dat nog volledig doordrenkt is van herinneringen. Eva’s spullen staan namelijk nog op dezelfde plek als toen zij er nog was.
Haar tandenborstel staat nog in de standaard.
Haar handdoek ligt nog over het bad.
Het flesje water aan haar kant van het bed staat er nog.
Matthijs zegt hierover:
“Ik wil die spullen niet weghalen. Dan wordt haar afwezigheid alleen maar zichtbaarder.”
Die keuze is niet vreemd. Veel nabestaanden herkennen dat de spullen van een geliefde veranderen van praktische objecten naar betekenisvolle ankers. Ze worden rustpunten in een wereld die anders voelt.
Matthijs benadrukt dat hij zich niet wil haasten. Soms ontstaat er ruimte om iets op te ruimen, maar meestal nog niet. En dat is oké. Rouw heeft geen deadlines.
Een jasje vol herinnering: “Alles wat van haar was, heeft nu een andere waarde”
Tijdens het gesprek noemt Matthijs een van Eva’s jasjes als voorbeeld van hoe gewone spullen geladen kunnen worden met emotie. Waar het eerst simpelweg een kledingstuk was, voelt het nu als een stukje van Eva zelf. Dat maakt opruimen bijna onmogelijk.
“Alles wat van haar is geweest, houd ik het liefste zo. Anders voelt het alsof ik een stap verder bij haar vandaan ga.”
Het laat zien hoe tastbare herinneringen een rol spelen in het proces van helen. Niet wegdoen, maar koesteren — precies zoals het past.
De eerste herdenkingsdag: samenkomen, maar met rust
Zondag is het precies een jaar geleden dat Eva haar laatste adem uitblies. Het is een dag waarvan Matthijs weet dat hij zwaar wordt, maar die tegelijk ook richting geeft.
De families komen bij elkaar om Eva te eren, te herinneren en dichtbij te houden. Niet met grote speeches of veel poeha, maar op een manier die past bij Eva — warm, intiem en in verbinding.
“We willen het niet te druk maken. Iedereen moet de ruimte krijgen om ermee om te gaan op zijn eigen manier.”
Het benadrukt hoe liefdevol en respectvol beide families omgaan met het verlies.
Eva’s impact: hoe heel Nederland haar omarmde
Toen Eva op 30 november 2024 haar strijd tegen longk*nker niet langer kon voortzetten, voelde het alsof heel Nederland even meehuilde. Ze had een enorme indruk achtergelaten door haar openheid, energie en eerlijkheid over hoe het is om jong en ongeneeslijk z!ek te zijn.
-
Ze inspireerde met humor, zelfs in zware tijden.
-
Ze motiveerde anderen om naar hun lichaam te luisteren.
-
Ze deelde rauw, eerlijk en zonder filter.
Via haar account Longeneeslijk wist ze duizenden mensen te bereiken die haar nog steeds missen. Haar woorden blijven leven en worden nog steeds gedeeld — door volgers, door lotgenoten, door vrienden en door Matthijs.
Een nieuwe identiteit: “Ik moet opnieuw ontdekken wie ik ben”
Op zijn dertigste opnieuw moeten beginnen is intens. Het kost tijd om je weg te vinden tussen verdriet, herinnering en toekomst. Matthijs vertelt dat hij stukje bij beetje leert om zichzelf opnieuw te ontdekken — niet als de helft van een duo, maar als individu.
Het is een pijnlijk maar eerlijk inzicht:
“Ik moet ontdekken wie ik ben zonder Eva.”
Toch klinkt er geen uitzichtloosheid in zijn stem. Hij praat vol liefde, maar ook met een zekere kracht. Een teken dat iemand langzaam, heel voorzichtig, weer een soort grond onder de voeten begint te zoeken.
Waarom Onvergetelijk zo belangrijk is
Het boek is geen verslag van verdriet alleen. Het is ook:
-
een liefdesverhaal
-
een eerbetoon
-
een document van moed en kwetsbaarheid
-
een steunpunt voor iedereen die met verlies te maken heeft
Voor Matthijs zelf fungeerde het ook als hulp:
“Het werkte therapeutisch. Het gaf mij woorden voor dingen waar ik anders geen taal voor had.”
Het boek maakt zichtbaar hoe intens liefde kan zijn — en hoe intens het is als die liefde fysiek stopt, maar emotioneel nooit verdwijnt.
Conclusie: een jaar na Eva’s vertrek blijft haar liefde overal voelbaar
Het verhaal van Matthijs en Eva is er één dat in de harten van Nederlanders is gegrift. Niet omdat het perfect was, maar omdat het écht was. In alle eerlijkheid, liefde en pijn.
Een jaar later blijft Eva voelbaar in de verhalen van Matthijs, in de herinneringen van haar volgers, in de woorden van haar familie en in de erfenis die zij zelf heeft achtergelaten.
En Matthijs?
Die gaat door.
Voorzichtig, stap voor stap, met Eva in zijn hart, haar spullen in
huis en haar liefde als kompas.