Algemeen
Pr-man Rachel Hazes echt keihard aangepakt op tv: ‘André liegt!’
Het afgelopen seizoen van Shownieuws heeft menig kijker op het puntje van zijn stoel gekregen, maar de aflevering van gisteravond leverde een bijzonder scherpe discussie op. Hoofdredacteur van Story, Guido den Aantrekker, kwam onder vuur te liggen vanwege zijn verdediging van Rachel Hazes. Zijn collega’s, waaronder Bart Ettekoven, Tooske Ragas en Eline de Ruig, spaarden hem niet tijdens een verhitte discussie over Rachel’s beslissing om haar zoon André Hazes jr. te dagvaarden op kerstavond.
Rachel Hazes en de dagvaarding: een familieconflict met impact
Het onderwerp dat de discussie aanwakkerde, was de controversiële beslissing van Rachel Hazes om haar zoon André Hazes jr. op kerstavond een dagvaarding te sturen. De reden? Rachel wil dat André jr. weer optreedt onder de naam “André Hazes jr.”, zoals oorspronkelijk was afgesproken.
Het conflict draait om de merkrechten van de naam Hazes, die Rachel beheert, en de timing van de dagvaarding — op de avond voor Kerstmis — zorgde voor veel verontwaardiging in de media.
De timing van de juridische stap werd door velen gezien als een bewuste actie om André’s feestdagen te verstoren. Terwijl de meeste mensen deze actie veroordeelden, koos Guido den Aantrekker ervoor om Rachel te verdedigen. Dit zette de toon voor een pittige discussie aan de Shownieuws-desk.
Guido’s verdediging en de reacties van zijn collega’s
Guido opende de discussie door de situatie “merkwaardig” te noemen, maar niet vanwege Rachel’s keuze. In plaats daarvan suggereerde hij dat André jr. het moment van de dagvaarding mogelijk zelf had geframed om publiciteit te genereren.
“Ik vind het zelf een beetje ongeloofwaardig dat je precies op kerstavond een aangetekend stuk aan de deur krijgt,” zei Guido. Hij suggereerde dat de brief waarschijnlijk eerder was bezorgd, maar door André jr. op een strategisch moment online werd gedeeld.
Deze uitspraak schoot bij zijn collega’s in het verkeerde keelgat. Bart Ettekoven wees Guido direct op het feit dat dagvaardingen doorgaans door een gerechtsdeurwaarder worden bezorgd en niet afhankelijk zijn van postbezorging.
Ook Eline de Ruig en Tooske Ragas benadrukten dat de timing — of het nu op kerstavond of eerder die dag was — nog steeds ongelukkig blijft.
“Het is gewoon pesten,” zegt Bart Ettekoven
Bart was niet terughoudend in zijn kritiek op Guido’s verdediging van Rachel. Hij noemde de actie van Rachel niets minder dan een “onuitstaanbaar pesterijtje”.
Guido probeerde de situatie te nuanceren door te stellen dat Rachel misschien een zakelijke reden had om vóór 1 januari actie te ondernemen, maar Bart liet dat argument niet staan.
“Je weet wel dat je iemand zijn kerst probeert te verzieken, vind je dat niet?” vroeg Bart. Guido bleef echter voet bij stuk houden dat Rachel hier geen opzet in het spel had.
Tooske Ragas voegde scherp toe dat Rachel de dagvaarding net zo goed na de feestdagen had kunnen versturen, bijvoorbeeld op 5 januari. “Ze had ook on purpose kunnen wachten tot na de jaarwisseling,” merkte ze op. Deze suggestie werd door Guido weggewuifd als speculatie.
De feiten versus emoties
Tijdens de discussie benadrukte Guido dat hij liever bij de feiten bleef. Volgens hem was André jr. ooit een afspraak aangegaan om altijd op te treden onder de naam “André Hazes jr.” en zou de dagvaarding voortvloeien uit een zakelijk conflict.
“Het is toch het erfgoed wat Rachel bewaakt en beheert,” verdedigde Guido. Hij stelde dat Rachel zich vooral bekommert om de nalatenschap van André Hazes sr.
Eline en Bart bleven echter kritisch. Bart benadrukte dat het hier niet alleen om zakelijke belangen gaat, maar om een relatie tussen moeder en zoon. “Maar het is je bloedeigen kind. En dan doe je dit?” vroeg Bart scherp. Guido erkende dat hij het ook vreemd vond, maar bleef bij zijn standpunt dat de kwestie vooral zakelijk van aard was.
Een familiebedrijf in chaos
Guido probeerde de situatie te relativeren door de familie Hazes te vergelijken met een familiebedrijf. Hij noemde de spanningen een normaal onderdeel van de dynamiek binnen familiebedrijven. “Er zijn natuurlijk ook tv-series volgeschreven over familiebedrijven waar het misgaat. Hazes is een familiebedrijf!”
Toch kon deze vergelijking weinig goedmaken in de ogen van zijn collega’s. Bart wees erop dat de conflicten binnen de familie Hazes al jaren escaleren en dat Rachel’s aanpak vooral pijnlijk en ongevoelig overkomt.
“Dat je een rechtvaardigheidsgevoel hebt jegens zakelijke partners, dat snap ik. Maar richting je eigen kinderen? Dat vind ik zó gek.”
Sociale media en publieke reacties
De discussie aan de Shownieuws-desk weerspiegelde wat op sociale media al langere tijd speelt: een breed gevoel van verontwaardiging over Rachel’s aanpak. Veel mensen nemen het André jr. niet kwalijk dat hij de kwestie publiekelijk heeft gedeeld, juist omdat het zoveel emotionele impact heeft. Het publiek lijkt Rachel steeds meer als een antagonist te zien in dit conflict, terwijl André jr. veel sympathie krijgt.
Guido’s positie: verdedigen tot het einde
Hoewel Guido den Aantrekker onder vuur lag aan de desk, bleef hij Rachel tot het einde verdedigen. Hij wees erop dat Rachel volgens hem altijd een sterk rechtvaardigheidsgevoel heeft gehad en dat haar acties mogelijk verkeerd worden geïnterpreteerd.
“Ik heb ook wel eens tegen haar gezegd: ‘Joh, laat die teugels nou eens een beetje vieren.’ Maar ze blijft gewoon heel zakelijk.”
Tooske en Bart bleven echter sceptisch. Het idee dat Rachel’s acties voortkomen uit rechtvaardigheidsgevoel en niet uit persoonlijke wrok, vonden zij moeilijk te geloven. Volgens hen was er weinig rechtvaardigs aan de timing van de dagvaarding, die precies tijdens de feestdagen binnenkwam.
Conclusie: een desk vol spanning
De discussie over Rachel Hazes en haar dagvaarding aan het adres van haar zoon André jr. maakte duidelijk hoe verdeeld meningen kunnen zijn, zelfs binnen een team van showbizzexperts.
Guido den Aantrekker blijft een loyale verdediger van Rachel, maar zijn collega’s waren niet bang om hem kritisch aan te pakken.
De discussie benadrukt niet alleen de complexiteit van het conflict binnen de familie Hazes, maar ook de kracht van live televisie om uiteenlopende perspectieven te belichten.
Voor nu lijkt het erop dat de spanningen binnen de familie Hazes voorlopig niet zullen verdwijnen, en het is maar de vraag hoe de situatie zich in het nieuwe jaar zal ontwikkelen.
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.