Algemeen
Peter Gillis moet fortuin betalen aan ex-medewerker Samir: ‘Ongekend hoog bedrag!’
Peter Gillis, bekend van de realityshow Massa is Kassa en zijn vakantieparkimperium, krijgt opnieuw forse kritiek op zijn zakelijke praktijken. Dit keer gaat het om een r*chtszaak aangespannen door Samir, een voormalig werknemer die jarenlang op het park Prinsenmeer werkte. De r*chtbank heeft geoordeeld dat Gillis achterstallig loon en overuren aan Samir moet betalen, wat mogelijk kan oplopen tot een bedrag van ruim €200.000.
R*chter geeft Samir gelijk: €20.000 voor onbetaalde overuren
Samir werkte jarenlang op Prinsenmeer, een van de vakantieparken van Gillis’ Oostappen Groep. In de realityshow Massa is Kassa was hij regelmatig te zien terwijl hij verschillende klusjes opknapte. Achter de schermen ging het er echter heel anders aan toe. Samir maakte duizenden overuren zonder dat hij daar een vergoeding voor kreeg. Uiteindelijk besloot hij juridische stappen te ondernemen.
De r*chtbank heeft inmiddels geoordeeld dat Peter Gillis een bedrag van minimaal €20.000 moet betalen aan Samir voor 1.632 onbetaalde overuren. Dit is echter slechts een deel van de claim die Samir heeft ingediend. Volgens de oud-medewerker staat Gillis hem nog veel meer geld schuldig.
Zware werkdruk en gezondheidsproblemen
Samir beschrijft in zijn klacht een werkomgeving waarin hij voortdurend beschikbaar moest zijn en extreem lange dagen maakte. Het was niet ongebruikelijk dat hij om 10 uur ’s ochtends begon en pas om 1 uur ’s nachts klaar was. Dit zware werkritme heeft volgens Samir geleid tot gezondheidsproblemen.
Daarnaast zegt Samir dat hij nooit volledig betaald kreeg voor zijn werk en dat ook vakantiedagen vaak niet konden worden opgenomen. Hierdoor bouwde hij een aanzienlijke hoeveelheid niet-gebruikte vakantiedagen op, waarvoor hij nu een vergoeding eist.
Samir eist ruim €200.000
Naast de vergoeding voor de overuren, eist Samir ook achterstallig loon, een ontslagvergoeding en een compensatie voor niet-opgenomen vakantiedagen. In totaal komt zijn eis neer op ruim €200.000. Dit bedrag kan nog oplopen, afhankelijk van de uitspraak van de r*chter in de komende r*chtszaken.
Hoewel Peter Gillis zich altijd profileert als een slimme en succesvolle ondernemer, lijkt dit conflict te wijzen op een patroon van onderbetaling en slechte arbeidsomstandigheden binnen zijn bedrijven. Het is niet de eerste keer dat Gillis negatief in het nieuws komt. Eerder kreeg hij kritiek op de slechte staat van zijn vakantieparken en de schamele kerstpakketten die hij aan zijn medewerkers uitdeelde.
Reactie van Peter Gillis
Tot nu toe heeft Peter Gillis nog niet publiekelijk gereageerd op de uitspraak. In eerdere afleveringen van Massa is Kassa liet hij vaak weten weinig op te hebben met kritiek en beschuldigingen. Het is echter de vraag of hij deze r*chtszaak zomaar naast zich neer kan leggen. Mocht Samir zijn volledige eis van €200.000 toegewezen krijgen, dan zal Gillis diep in de buidel moeten tasten.
Ondanks zijn zakelijke successen staat Gillis al langere tijd onder druk. Naast de kritiek op zijn vakantieparken en personeelsbeleid, kreeg hij ook te maken met negatieve publiciteit rondom zijn privéleven. Dit nieuwe conflict lijkt opnieuw een flinke deuk te slaan in zijn imago als zakenman.
Vakantieparken in verval
Naast de juridische strijd met Samir kampt Peter Gillis al langer met problemen op zijn vakantieparken. Bezoekers klagen regelmatig over de slechte staat van de accommodaties en het gebrek aan onderhoud. Hoewel Gillis in interviews vaak stelt dat hij hard werkt om zijn parken te verbeteren, is er weinig bewijs van grootschalige investeringen.
Deze kwestie met Samir werpt opnieuw een kritisch licht op hoe Gillis zijn zakelijke activiteiten runt. Als eigenaar van een vakantieparkimperium zou hij volgens velen meer aandacht moeten besteden aan fatsoenlijke arbeidsomstandigheden en eerlijk loon voor zijn medewerkers.
R*chtszaak gaat verder
De r*chter zal later dit jaar of begin volgend jaar uitspraak doen over de volledige claim van Samir. Hoewel het nog niet zeker is of hij het volledige bedrag van €200.000 toegewezen krijgt, lijkt de kans groot dat Gillis opnieuw zal moeten betalen. Voor Samir is de zaak niet alleen financieel belangrijk, maar ook een manier om aandacht te vragen voor de manier waarop hij en mogelijk andere medewerkers zijn behandeld binnen de Oostappen Groep.
Steun voor Samir
Sinds het nieuws over de r*chtszaak bekend werd, ontvangt Samir veel steun van mensen die hem herkennen uit Massa is Kassa. Fans van het programma herinneren zich hem als een hardwerkende en loyale medewerker. Op sociale media spreken velen hun steun uit voor Samir en hopen dat hij krijgt waar hij recht op heeft.
“Het is niet meer dan terecht dat hij betaald krijgt voor al die uren,” schrijft een fan op Twitter. Een ander voegt toe: “Peter Gillis moet gewoon eens leren om zijn personeel netjes te behandelen.”
Wat betekent dit voor Peter Gillis?
Als ondernemer staat Peter Gillis bekend om zijn vermogen om winst te maken, maar deze r*chtszaak kan grote financiële gevolgen hebben. Bovendien kan het verdere schade toebrengen aan zijn reputatie. Het publiek zal nauwlettend in de gaten houden hoe Gillis omgaat met de uitspraak van de r*chter en of hij zijn beleid ten aanzien van werknemers zal aanpassen.
Met de uitspraak in de r*chtszaak van Samir lijkt het erop dat Peter Gillis zich moet voorbereiden op een flinke uitgave. Of dit invloed zal hebben op zijn zakelijke activiteiten of persoonlijke levensstijl, blijft voorlopig nog de vraag. Wat wel zeker is, is dat de vakantieparkmagnaat opnieuw onder vuur ligt en zich zal moeten verantwoorden.
Conclusie
De r*chtszaak tussen Samir en Peter Gillis werpt een kritisch licht op de arbeidsomstandigheden binnen de Oostappen Groep. Hoewel Gillis vaak in de schijnwerpers staat vanwege zijn zakelijke succes, tonen de recente gebeurtenissen dat er ook een keerzijde is. Voor Samir lijkt de strijd nog niet voorbij, maar hij heeft al een belangrijke stap gezet door zijn zaak aanhangig te maken en gedeeltelijk in het gelijk te worden gesteld.
Vrijspraak Marco Borsato leidt tot felle column van Angela de Jong: “Een treurige dag voor slacht0ffers”
De vrijspraak van Marco Borsato heeft in Nederland een golf aan reacties veroorzaakt. Terwijl de rechtbank concludeerde dat er onvoldoende wettig en overtuigend bewijs was voor de beschuldigingen, laat columnist Angela de Jong in haar nieuwste stuk weten dat de uitspraak volgens haar bittersweet is. Voor de zanger en zijn familie betekent het rust en opluchting, maar volgens haar blijft het vermeende slacht0ffer met lege handen achter. Ze noemt het oordeel van de rechtbank dan ook “een treurige dag”.
“Het recht heeft gezegevierd – zo heet dat dan”
In haar column beschrijft De Jong de uitspraak op een manier die zowel afstandelijk als kritisch klinkt. Ze schrijft dat “het recht heeft gezegevierd”, maar plaatst meteen kanttekeningen. De rechtbank sprak Borsato vrij omdat er onvoldoende steunbewijs was. De Jong benadrukt dat een enkele verklaring in het Nederlandse strafrecht niet genoeg is om tot een veroordeling te komen.
Die juridische realiteit begrijpt ze, zegt ze, maar het maakt de uitkomst volgens haar niet minder pijnlijk:
“Fijn voor Borsato, zijn dierbaren en zijn vrienden, die dit de komende tijd natuurlijk aan alle kanten zullen vieren en uitbuiten in de media. En dat snap ik. Als het mijn vader was, zou ik dat waarschijnlijk ook doen.”
Met deze zin erkent ze dat opluchting vanuit de familie begrijpelijk is, maar tegelijkertijd beschouwt ze het als een dag waarop ook iemand anders, het vermeende slacht0ffer Asmara Thielen, een klap te verwerken krijgt.
“Een slacht0ffer staat met lege handen”
Waar Angela de Jong zich vooral zorgen over maakt, is de bredere boodschap die volgens haar uit de vrijspraak spreekt. Ze schrijft dat het opnieuw laat zien hoe moeilijk het voor slacht0ffers van grensoverschrijdend gedrag kan zijn om gerechtigheid te vinden. Zolang er geen getuigen zijn, geen beeldmateriaal bestaat en een verdachte ontkent, blijft het volgens haar bijna onmogelijk om als aangeefster gehoor te krijgen.
“Zolang er geen getuigen of video-opnames van het misbruik zijn en de dader ontkent, is het jouw woord tegen dat van een ander en heb je geen poot om op te staan.”
Volgens De Jong heeft de nu 26-jarige Asmara Thielen al langer vermoed dat haar verhaal moeilijk voet aan de grond zou krijgen. De columnist stelt dat deze realisatie schrijnend is, zeker omdat de procedure voor haar jarenlang zwaar moet zijn geweest.
De moed van Asmara volgens De Jong
De Jong noemt de aangifte van Asmara “dapper” en verwijst naar de verklaring die haar advocaat, Peter Plasman, tijdens de zittingen voorlas. De tekst raakte haar zichtbaar:
“De verklaring gaf me kippenvel,” schrijft ze.
Ze haalt meerdere passages aan die volgens haar laten zien hoe moeilijk de jaren voor Asmara zijn geweest. Zo beschrijft de verklaring hoe de jonge vrouw jarenlang worstelde met schaamte, onzekerheid en twijfel.
De Jong noemt dat herkenbaar voor veel andere mensen die grensoverschrijdend gedrag melden: gevoelens van schuld, angst en isolatie.
Daarnaast wijst ze op de angst die volgens Asmara speelde rondom haar moeder. Die werkte destijds bij de fanclub van Marco Borsato. Asmara was bang dat haar moeder zou worden ontslagen als zij zou vertellen wat er was gebeurd. Deze angst, schrijft De Jong, zou grote gevolgen voor het gezin hebben kunnen hebben.
“En wie zou haar geloven?” vraagt Asmara
zich in de verklaring hardop af.
Voor Angela de Jong is dat een kernzin: een jonge vrouw die zich
afvraagt of ze op kan boksen tegen de populariteit van een geliefde
artiest.
Volgens haar is de boodschap van Asmara’s verklaring duidelijk: het voelt alsof je je verhaal moet vertellen tegenover iemand die door het hele land bewonderd wordt — en dat maakt het extra zwaar.
Over de rol van de verdediging
In haar column uit De Jong ook kritiek op de verdediging van Borsato, het advocatenduo Carry en Geert-Jan Knoops. Volgens haar heeft de verdediging de moeder van Asmara, Nathalie, op “weinig subtiele wijze” tot dader gemaakt. Daarmee bedoelt ze dat de aandacht in de zaak deels verschoof van het gedrag van de zanger naar de rol van de moeder binnen het verhaal en de totstandkoming van de aangifte.
De Jong schrijft:
“Borsato werd ineens het slacht0ffer. Zo gaat dat dan.”
Zij vindt het opvallend dat de aangeefster weinig vroeg van de rechtbank. Geen financiële compensatie, geen langdurige celstraf, maar alleen erkenning.
Volgens De Jong maakt dat de uiteindelijke uitspraak extra zwaar voor het vermeende slacht0ffer:
“Ze wilde slechts erkenning voor wat haar is aangedaan als piepjong meisje en waar ze nog dagelijks last van had.”
“Met lege handen achterblijven” – een terugkerend patroon?
Angela de Jong plaatst de zaak in een bredere context. Zij stelt dat veel vrouwen die grensoverschrijdend gedrag melden, uiteindelijk zonder erkenning of resultaat achterblijven. Dat is volgens haar niet alleen verdrietig, maar ook een maatschappelijke kwestie waar Nederland nog niet goed raad mee weet.
In haar eigen woorden:
“Maar zoals zoveel vrouwen die seksueel misbruik hebben moeten ondergaan, staat ze nu met lege handen.”
De column eindigt daarmee niet alleen als reflectie op deze specifieke zaak, maar ook als kritiek op een systeem dat volgens haar slacht0ffers weinig ruimte biedt om hun verhaal juridisch bevestigd te krijgen.
De juridische realiteit tegenover emotionele verwachtingen
De uitspraak van de rechtbank in Utrecht draaide om bewijs. Niet om emoties, vermoedens of publieke opinie. Het strafrecht is bedoeld om uitsluitend te veroordelen als er overtuigend bewijs ligt, en dat was hier niet het geval. De rechter concludeerde dat de verklaring van Asmara te algemeen was en onvoldoende concreet om juridisch onderbouwd te worden.
Er waren geen getuigen, geen aanvullend materiaal, geen controleerbare gegevens uit het dagboek en geen onafhankelijke aanwijzingen die de inhoud van de aangifte konden bevestigen.
Juridisch gezien is de beslissing daardoor logisch; emotioneel gezien voelt het voor sommigen pijnlijk. Dat spanningsveld vormt de rode draad in De Jongs column.
Een dag met dubbele lading
De vrijspraak van Marco Borsato is voor veel mensen een moment van opluchting, vooral voor hemzelf en zijn familie. Na zes jaar onzekerheid betekent het een belangrijke stap richting herstel en rust. Tegelijkertijd illustreert Angela de Jong’s column dat een rechterlijke uitspraak ook een andere, veel minder opgeluchte kant kent: die van iemand die het gevoel heeft dat haar verhaal niet geloofd is of niet kon worden bewezen.
En precies dat maakt de gebeurtenis voor De Jong “een treurige dag”.
Conclusie
De vrijspraak van Marco Borsato heeft de juridische wereld duidelijkheid gegeven, maar heeft maatschappelijk juist nieuwe vragen opgeroepen. Hoe gaan we om met meldingen zonder bewijs? Wat betekent erkenning voor slacht0ffers? Hoe groot is de kloof tussen de juridische en de emotionele waarheid?
Angela de Jong legt in haar
column de vinger op die zere plek.
En daarmee is haar bijdrage aan het debat minstens zo veelbesproken
als de uitspraak zelf.