Algemeen
Ook al versta je er niks van, bij deze zangeres wil je vooraan staan
Ken je dat gevoel? Dat je op school een keuze had uit talen zoals Duits, Frans of Spaans, maar je nu wenst dat Portugees ook een optie was geweest? Die spijt komt vaak pas later in het leven, en voor ons is dat moment nu aangebroken. We zijn namelijk een bijzonder intrigerende zangeres tegengekomen, en hoewel we niet begrijpen wat ze zingt, voelen we wel dat we iets speciaals missen.
Een muzikale ontdekking
Het draait allemaal om een artiest die optreedt op het evenement ‘Que Rica Cumbia’, en het is direct duidelijk waarom haar optredens zo populair zijn. Haar charisma, talent en energie spatten eraf. Maar er is één probleem: we verstaan haar niet. En dat is zonde, want haar muziek heeft ons volledig in zijn greep.
Is het haar stem, haar uitstraling, of misschien de hele sfeer die ze creëert? Waarschijnlijk een combinatie van alles. Eén ding is zeker: deze zangeres weet hoe ze haar publiek moet betoveren, zelfs zonder dat we de woorden begrijpen.
De aantrekkingskracht van cumbia
Het evenement waar deze zangeres optreedt, Que Rica Cumbia, lijkt dé plek te zijn voor liefhebbers van Latijns-Amerikaanse muziek. Cumbia, een muziekgenre met wortels in Colombia, is aanstekelijk, ritmisch en maakt het bijna onmogelijk om stil te blijven zitten. Als je deze zangeres ziet optreden, begrijp je meteen waarom de kaartverkoop voor dit soort evenementen zo goed loopt.
Het enige wat we nog moeten doen, is uitzoeken hoe we aan tickets komen en wanneer de volgende editie is. Oh, en misschien een korte taalcursus volgen, want hoe leuk zou het zijn om eindelijk te begrijpen wat ze zingt?
Wie is deze mysterieuze zangeres?
Tot onze frustratie weten we nog niet eens haar naam. Haar optreden heeft ons volledig omvergeblazen, maar het lijkt alsof ze met een mysterieus aura omgeven is. Misschien is dat ook juist wat haar zo intrigerend maakt. Het is alsof we een verborgen juweel hebben ontdekt dat wacht om volledig ontrafeld te worden.
Volgens Google Translate betekent de naam van het evenement, ‘Que Rica’, zoiets als “wat lekker” of “wat mooi.” Als dat geen passende beschrijving is voor de sfeer die deze zangeres weet te creëren, weten we het ook niet meer.
Tijd om in actie te komen
De volgende stap is duidelijk: we moeten meer over haar te weten komen. Een korte zoektocht op sociale media en muziekplatforms levert vast genoeg op om een diepe duik in haar repertoire te nemen. En misschien is het ook tijd om te kijken naar vliegtickets, want als haar muziek ons al zoveel doet, kun je je voorstellen wat een live-optreden met ons zal doen.
De energie, de dans en de passie van Latijns-Amerikaanse muziek voelen niet alleen als een feestje, maar als een levensstijl. Het is de moeite waard om er helemaal voor te gaan, inclusief de reis naar Colombia om deze dame live te zien schitteren.
Een boodschap van bewondering
Terwijl we onze zoektocht voortzetten, kunnen we niet anders dan bewondering uitspreken voor de manier waarop muziek taalbarrières kan doorbreken. Je hoeft geen Portugees of Spaans te spreken om geraakt te worden door de emotie en kracht van een artiest. Muziek is een universele taal, en deze zangeres is daar het levende bewijs van.
Dus of je nu, net als wij, nog moet uitzoeken wie ze precies is, of je al fan bent van dit genre: laat dit een oproep zijn om jezelf open te stellen voor nieuwe muzikale ontdekkingen. Wie weet waar die je brengen – misschien wel naar een dansvloer in Colombia.
Wat wordt jouw volgende stap?
Terwijl wij druk bezig zijn met het boeken van tickets en uitzoeken wie deze mysterieuze ster is, willen we jou uitdagen om hetzelfde te doen. Laat je meeslepen door muziek die buiten je comfortzone ligt, ontdek artiesten waarvan je het bestaan nog niet kende, en laat je verrassen.
Want als muziek één ding duidelijk maakt, is het wel dat de wereld vol is van prachtige verhalen, ritmes en emoties – zelfs als je de woorden niet meteen begrijpt. Dus pak je agenda, kijk wanneer de volgende Que Rica Cumbia plaatsvindt en wie weet zien we elkaar daar, dansend op de aanstekelijke klanken van cumbia.
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.