Algemeen
Onze gedachten zijn bij Jan Dulles en zijn vrouw Caroline 💔😔
Het verlies van Donna-Maria: een blijvend verdriet voor Jan Dulles en Caroline Mol
Vier jaar geleden werden Jan Dulles, bekend als zanger van de 3JS, en zijn vrouw Caroline Mol geconfronteerd met een ondraaglijk verlies. Hun dochtertje Donna-Maria 0verleed op tragische wijze toen ze slechts drie maanden oud was. Sindsdien is 19 december een dag van diepe r0uw en herinnering voor het gezin.
Een emotionele boodschap
Op Instagram heeft Caroline dit jaar opnieuw haar gevoelens gedeeld in een aangrijpend gedicht. Hieruit blijkt hoe sterk het verlies nog steeds in hun leven aanwezig is:
“Ik denk vaak aan je overdag. Ik zie je in de nacht. Ik mis je als ik soms geniet. Als ik dan té hard lach is daar ineens zo’n leeg gevoel waar jij had moeten zijn. Maar ik wil je altijd missen, ook al doet dat nog zo’n pijn. Dat kind van vier met lang zwart haar dat door m’n leven rent. Ik mis die tijd… Ik mis die meid die je nooit geworden bent.”
Deze woorden, doordrenkt van liefde en verdriet, geven een intiem inzicht in hoe het verlies van Donna-Maria nog steeds dagelijks voelbaar is voor Jan en Caroline.
De oorzaak van het verlies
De kleine Donna-Maria werd slechts drie maanden oud. Haar 0verlijden werd veroorzaakt door een onverwacht scheurtje in haar middenrif. Jan Dulles heeft destijds uitgelegd wat er precies gebeurde:
“Dat moet dan een erg klein scheurtje zijn geweest dat is gegroeid naarmate zij zelf groeide. Van het een op het andere moment, ik heb zelf het idee dat het in één dag gebeurd is, is haar maag door het scheurtje heen naar boven gekropen.”
Deze medische complicatie was zo onverwacht dat het gezin nauwelijks tijd had om zich voor te bereiden op de omvang van het verlies. Het trauma blijft een blijvende herinnering aan de kwetsbaarheid van het leven.
Verdriet dat blijft
Caroline’s gedicht schetst niet alleen haar persoonlijke pijn, maar laat ook zien hoe ze het verlies van hun dochter blijft verwerken. Elk moment van vreugde, hoe klein ook, wordt overschaduwd door het besef dat Donna-Maria er niet meer is.
“Ik mis die tijd… Ik mis die meid die je nooit geworden bent.” Deze zin benadrukt niet alleen het gemis van wat was, maar ook van wat had kunnen zijn. De herinnering aan hun dochter blijft een integraal deel van hun leven, een constante aanwezigheid ondanks haar afwezigheid.
Een moeilijke dag
Voor Jan en Caroline is 19 december niet zomaar een dag; het is een jaarlijkse herinnering aan het leven en verlies van Donna-Maria. Deze dag biedt een moment van reflectie, maar ook van pijn en r0uw. Ondanks de jaren die verstreken zijn, blijft het verlies van hun dochter een open wond.
Een golf van steun
In de reacties op Caroline’s Instagram-bericht stromen de steunbetuigingen binnen. Veel mensen laten hun liefde en medeleven blijken, en delen hoe ze geraakt worden door het verhaal van Donna-Maria. Dit collectieve medeleven benadrukt de kracht van gemeenschap en empathie, zelfs in de donkerste momenten.
Dit bericht op Instagram bekijken
Herinneringen levend houden
Het verlies van een kind is een van de meest verwoestende ervaringen die een ouder kan meemaken. Voor Jan en Caroline is het belangrijk om de herinnering aan Donna-Maria levend te houden. Dit doen ze niet alleen door momenten van r0uw en reflectie, maar ook door haar aanwezigheid in hun gedachten en woorden te koesteren.
Hun verhaal dient als een krachtige herinnering aan de veerkracht van de menselijke geest. Ondanks het immense verdriet blijven ze hun liefde voor Donna-Maria delen met de wereld. Het gedicht van Caroline is niet alleen een eerbetoon aan hun dochter, maar ook een bron van inspiratie voor anderen die vergelijkbare verliezen hebben meegemaakt.
Een oproep tot medeleven
We willen Jan Dulles, Caroline Mol en hun familie alle sterkte toewensen op deze zware dag. Hun openheid over hun verdriet herinnert ons eraan hoe belangrijk het is om medeleven te tonen en elkaar te steunen in tijden van verlies. Laten we onze gedachten en liefde naar hen uitsturen en hen een boodschap van steun achterlaten. Samen kunnen we helpen om het zware gewicht van deze dag iets lichter te maken.
Vrijspraak Marco Borsato leidt tot felle column van Angela de Jong: “Een treurige dag voor slacht0ffers”
De vrijspraak van Marco Borsato heeft in Nederland een golf aan reacties veroorzaakt. Terwijl de rechtbank concludeerde dat er onvoldoende wettig en overtuigend bewijs was voor de beschuldigingen, laat columnist Angela de Jong in haar nieuwste stuk weten dat de uitspraak volgens haar bittersweet is. Voor de zanger en zijn familie betekent het rust en opluchting, maar volgens haar blijft het vermeende slacht0ffer met lege handen achter. Ze noemt het oordeel van de rechtbank dan ook “een treurige dag”.
“Het recht heeft gezegevierd – zo heet dat dan”
In haar column beschrijft De Jong de uitspraak op een manier die zowel afstandelijk als kritisch klinkt. Ze schrijft dat “het recht heeft gezegevierd”, maar plaatst meteen kanttekeningen. De rechtbank sprak Borsato vrij omdat er onvoldoende steunbewijs was. De Jong benadrukt dat een enkele verklaring in het Nederlandse strafrecht niet genoeg is om tot een veroordeling te komen.
Die juridische realiteit begrijpt ze, zegt ze, maar het maakt de uitkomst volgens haar niet minder pijnlijk:
“Fijn voor Borsato, zijn dierbaren en zijn vrienden, die dit de komende tijd natuurlijk aan alle kanten zullen vieren en uitbuiten in de media. En dat snap ik. Als het mijn vader was, zou ik dat waarschijnlijk ook doen.”
Met deze zin erkent ze dat opluchting vanuit de familie begrijpelijk is, maar tegelijkertijd beschouwt ze het als een dag waarop ook iemand anders, het vermeende slacht0ffer Asmara Thielen, een klap te verwerken krijgt.
“Een slacht0ffer staat met lege handen”
Waar Angela de Jong zich vooral zorgen over maakt, is de bredere boodschap die volgens haar uit de vrijspraak spreekt. Ze schrijft dat het opnieuw laat zien hoe moeilijk het voor slacht0ffers van grensoverschrijdend gedrag kan zijn om gerechtigheid te vinden. Zolang er geen getuigen zijn, geen beeldmateriaal bestaat en een verdachte ontkent, blijft het volgens haar bijna onmogelijk om als aangeefster gehoor te krijgen.
“Zolang er geen getuigen of video-opnames van het misbruik zijn en de dader ontkent, is het jouw woord tegen dat van een ander en heb je geen poot om op te staan.”
Volgens De Jong heeft de nu 26-jarige Asmara Thielen al langer vermoed dat haar verhaal moeilijk voet aan de grond zou krijgen. De columnist stelt dat deze realisatie schrijnend is, zeker omdat de procedure voor haar jarenlang zwaar moet zijn geweest.
De moed van Asmara volgens De Jong
De Jong noemt de aangifte van Asmara “dapper” en verwijst naar de verklaring die haar advocaat, Peter Plasman, tijdens de zittingen voorlas. De tekst raakte haar zichtbaar:
“De verklaring gaf me kippenvel,” schrijft ze.
Ze haalt meerdere passages aan die volgens haar laten zien hoe moeilijk de jaren voor Asmara zijn geweest. Zo beschrijft de verklaring hoe de jonge vrouw jarenlang worstelde met schaamte, onzekerheid en twijfel.
De Jong noemt dat herkenbaar voor veel andere mensen die grensoverschrijdend gedrag melden: gevoelens van schuld, angst en isolatie.
Daarnaast wijst ze op de angst die volgens Asmara speelde rondom haar moeder. Die werkte destijds bij de fanclub van Marco Borsato. Asmara was bang dat haar moeder zou worden ontslagen als zij zou vertellen wat er was gebeurd. Deze angst, schrijft De Jong, zou grote gevolgen voor het gezin hebben kunnen hebben.
“En wie zou haar geloven?” vraagt Asmara
zich in de verklaring hardop af.
Voor Angela de Jong is dat een kernzin: een jonge vrouw die zich
afvraagt of ze op kan boksen tegen de populariteit van een geliefde
artiest.
Volgens haar is de boodschap van Asmara’s verklaring duidelijk: het voelt alsof je je verhaal moet vertellen tegenover iemand die door het hele land bewonderd wordt — en dat maakt het extra zwaar.
Over de rol van de verdediging
In haar column uit De Jong ook kritiek op de verdediging van Borsato, het advocatenduo Carry en Geert-Jan Knoops. Volgens haar heeft de verdediging de moeder van Asmara, Nathalie, op “weinig subtiele wijze” tot dader gemaakt. Daarmee bedoelt ze dat de aandacht in de zaak deels verschoof van het gedrag van de zanger naar de rol van de moeder binnen het verhaal en de totstandkoming van de aangifte.
De Jong schrijft:
“Borsato werd ineens het slacht0ffer. Zo gaat dat dan.”
Zij vindt het opvallend dat de aangeefster weinig vroeg van de rechtbank. Geen financiële compensatie, geen langdurige celstraf, maar alleen erkenning.
Volgens De Jong maakt dat de uiteindelijke uitspraak extra zwaar voor het vermeende slacht0ffer:
“Ze wilde slechts erkenning voor wat haar is aangedaan als piepjong meisje en waar ze nog dagelijks last van had.”
“Met lege handen achterblijven” – een terugkerend patroon?
Angela de Jong plaatst de zaak in een bredere context. Zij stelt dat veel vrouwen die grensoverschrijdend gedrag melden, uiteindelijk zonder erkenning of resultaat achterblijven. Dat is volgens haar niet alleen verdrietig, maar ook een maatschappelijke kwestie waar Nederland nog niet goed raad mee weet.
In haar eigen woorden:
“Maar zoals zoveel vrouwen die seksueel misbruik hebben moeten ondergaan, staat ze nu met lege handen.”
De column eindigt daarmee niet alleen als reflectie op deze specifieke zaak, maar ook als kritiek op een systeem dat volgens haar slacht0ffers weinig ruimte biedt om hun verhaal juridisch bevestigd te krijgen.
De juridische realiteit tegenover emotionele verwachtingen
De uitspraak van de rechtbank in Utrecht draaide om bewijs. Niet om emoties, vermoedens of publieke opinie. Het strafrecht is bedoeld om uitsluitend te veroordelen als er overtuigend bewijs ligt, en dat was hier niet het geval. De rechter concludeerde dat de verklaring van Asmara te algemeen was en onvoldoende concreet om juridisch onderbouwd te worden.
Er waren geen getuigen, geen aanvullend materiaal, geen controleerbare gegevens uit het dagboek en geen onafhankelijke aanwijzingen die de inhoud van de aangifte konden bevestigen.
Juridisch gezien is de beslissing daardoor logisch; emotioneel gezien voelt het voor sommigen pijnlijk. Dat spanningsveld vormt de rode draad in De Jongs column.
Een dag met dubbele lading
De vrijspraak van Marco Borsato is voor veel mensen een moment van opluchting, vooral voor hemzelf en zijn familie. Na zes jaar onzekerheid betekent het een belangrijke stap richting herstel en rust. Tegelijkertijd illustreert Angela de Jong’s column dat een rechterlijke uitspraak ook een andere, veel minder opgeluchte kant kent: die van iemand die het gevoel heeft dat haar verhaal niet geloofd is of niet kon worden bewezen.
En precies dat maakt de gebeurtenis voor De Jong “een treurige dag”.
Conclusie
De vrijspraak van Marco Borsato heeft de juridische wereld duidelijkheid gegeven, maar heeft maatschappelijk juist nieuwe vragen opgeroepen. Hoe gaan we om met meldingen zonder bewijs? Wat betekent erkenning voor slacht0ffers? Hoe groot is de kloof tussen de juridische en de emotionele waarheid?
Angela de Jong legt in haar
column de vinger op die zere plek.
En daarmee is haar bijdrage aan het debat minstens zo veelbesproken
als de uitspraak zelf.