Algemeen
Moslim Donny Roelvink blijkt keihard te liegen en viert gewoon kerst met zijn familie
Eerder deze week gaf Donny Roelvink, de jongste zoon van volkszanger Dries Roelvink, in een interview aan dat hij geen kerst meer zou vieren. Zijn recente bekering tot de islam was volgens hem de reden om afstand te nemen van deze feestdag. Moslims vieren immers geen kerst, en Donny liet weten dat hij trouw wilde blijven aan zijn nieuwe geloofsovertuiging. Maar nu lijkt het verhaal toch anders in elkaar te steken.
Een opvallende kerstdiner-foto
Op sociale media dook een opvallend beeld op dat een ander verhaal vertelt. Op een foto die zijn vader, Dries Roelvink, heeft gedeeld, zien we Donny gezellig met zijn familie aan tafel zitten tijdens een kerstdiner. Niet alleen schuift hij aan bij de feestelijke maaltijd, maar hij pakt ook enthousiast een kerstcadeautje uit. Zijn brede glimlach, vastgelegd op meerdere beelden, verraadt dat hij zichtbaar geniet van het moment.
Een cadeau met een knipoog
Donny en zijn broer Dave Roelvink ontvingen tijdens het diner een nostalgisch cadeau van hun ouders: een ouderwets fonduesetje. Het cadeau leek in goede aarde te vallen, want de broers maakten er enthousiast grapjes over aan tafel. Het fonduesetje werd aangevuld met een suggestie voor een bijpassend gerecht: een lekker varkenshaasje. Dit bracht wel enige vraagtekens met zich mee, want zoals bekend is varkensvlees niet toegestaan binnen de islam.
Hoewel het niet duidelijk is of Donny daadwerkelijk van plan is om het fonduesetje te gebruiken met varkensvlees, maakte de situatie sommige kijkers aan het lachen. De beelden, gedeeld door Dries Roelvink, zorgden voor de nodige discussies op sociale media.
“Geen kerst vieren, maar wel cadeautjes uitpakken”
De situatie roept bij veel mensen vragen op. Donny liet eerder in een interview met De Telegraaf weten dat hij kerst dit jaar zou overslaan vanwege zijn geloof. Hij benadrukte dat zijn keuze om geen kerst te vieren volledig in lijn is met zijn nieuwe overtuigingen. De beelden die nu naar buiten zijn gekomen, schetsen echter een ander beeld.
Donny’s aanwezigheid aan het kerstdiner en zijn deelname aan het uitpakken van cadeaus hebben voor verwarring gezorgd. Op sociale media stromen reacties binnen, variërend van begrip tot kritiek. Veel mensen lijken moeite te hebben met de tegenstrijdigheid tussen zijn uitspraken en zijn handelingen.
Gemengde reacties op sociale media
Het nieuws dat Donny toch kerst met zijn familie vierde, terwijl hij eerder had aangegeven dit niet meer te doen, heeft tot veel discussie geleid. Onder de reacties waren er mensen die zijn keuze verdedigden en wezen op de complexiteit van het combineren van een nieuwe geloofsovertuiging met bestaande familiebanden.
Eén gebruiker schreef: “Misschien wil hij gewoon tijd doorbrengen met zijn familie, en dat mag toch? Niemand zegt dat je een slechte moslim bent als je bij je familie zit tijdens kerst.” Een ander reageerde minder begripvol: “Als je zegt dat je geen kerst viert, doe dat dan ook niet. Dit is gewoon dubbel.”
Donny zelf heeft nog niet gereageerd op de ophef, maar het is duidelijk dat zijn deelname aan het kerstdiner vragen oproept over hoe hij zijn nieuwe geloofsovertuiging in de praktijk brengt.
Familietradities vs. geloofsovertuigingen
De situatie van Donny laat zien hoe ingewikkeld het kan zijn om nieuwe overtuigingen in balans te brengen met bestaande tradities en familiebanden. Voor veel families is kerst een tijd van samenkomst en verbondenheid, en het is mogelijk dat Donny niet wilde breken met deze traditie, ondanks zijn geloof.
Daarnaast kan het een uitdaging zijn om binnen een kort tijdsbestek volledig over te schakelen naar een nieuwe levensstijl en alle bijbehorende regels. Donny’s aanwezigheid aan het kerstdiner kan daarom worden gezien als een moment van aanpassing en compromis.
De rol van Dries Roelvink
Dries Roelvink, die bekendstaat om zijn openhartige en humoristische houding, lijkt zich weinig zorgen te maken over de commotie rondom zijn zoon. Door de beelden op sociale media te delen, heeft hij wellicht onbedoeld de aandacht op Donny gevestigd. Toch laat dit ook zien dat de familie Roelvink hecht is en graag tijd samen doorbrengt, ongeacht de verschillen in overtuigingen.
Dries heeft in eerdere interviews al aangegeven trots te zijn op zijn kinderen en hen in hun keuzes te ondersteunen, zelfs als die keuzes afwijken van zijn eigen gewoonten en overtuigingen.
Het dilemma van Donny
Donny’s keuze om kerst met zijn familie te vieren, ondanks zijn eerdere uitspraken, roept de vraag op hoe hij zijn geloofsovertuiging in de toekomst zal combineren met zijn familierelaties. Voor veel mensen is het een proces om nieuwe tradities en gewoonten te integreren, vooral wanneer die haaks staan op oude gewoonten.
Hoewel Donny in het interview met De Telegraaf benadrukte dat hij volledig achter zijn bekering tot de islam staat, laat zijn aanwezigheid aan het kerstdiner zien dat hij nog steeds zoekt naar een balans tussen zijn overtuigingen en zijn band met zijn familie.
“Zeg het gewoon zoals het is”
Een veelgehoorde opmerking onder critici is dat Donny in de toekomst wellicht beter kan kiezen voor meer transparantie in zijn uitspraken. Als hij kerst met zijn familie wil blijven vieren, kan hij dat gewoon aangeven zonder de indruk te wekken dat hij afstand neemt van de feestdag.
Veel mensen hebben begrip voor de persoonlijke worstelingen die gepaard gaan met een nieuwe levensstijl en geloven dat eerlijkheid het beste is. Zoals een gebruiker op Instagram schreef: “Niemand verwacht dat je perfect bent. Maar wees gewoon eerlijk over wat je wel en niet doet.”
Conclusie
De beelden van Donny Roelvink die kerst viert met zijn familie, ondanks zijn eerdere uitspraken dat hij dat niet zou doen, hebben voor de nodige ophef gezorgd. Hoewel sommige mensen kritisch zijn, benadrukken anderen dat het vieren van kerst met familie niet per se in strijd hoeft te zijn met zijn geloofsovertuiging.
Donny’s situatie laat zien hoe ingewikkeld het kan zijn om nieuwe overtuigingen en tradities met elkaar te verenigen. Het is een proces van aanpassing, waarin fouten en tegenstrijdigheden onvermijdelijk zijn. Hopelijk kan deze ervaring hem helpen om in de toekomst duidelijker te communiceren over zijn keuzes en overtuigingen.
Voor nu blijft het belangrijkste dat Donny en zijn familie samen genoten hebben van de feestdagen, ongeacht de verschillen in geloof of tradities. En uiteindelijk is dat waar kerst voor staat: samen zijn.
Hoe één onverwacht moment op het voetbalveld een jonge vader zijn weekend weer kleur geeft
Voor veel ouders is het een herkenbaar scenario: na een lange werkweek kijk je reikhalzend uit naar het weekend. Dat moment waarop je even kunt ontspannen, misschien met vrienden een drankje drinkt of samen met je partner een bezoek brengt aan een gezellig restaurant. Het weekend staat symbool voor rust, ontspanning en even ontsnappen aan dagelijkse verplichtingen. Tenminste, dat is hoe het ooit voelde — vóór de komst van kinderen.
Want zodra er kinderen in het spel zijn, verandert dat rustige en vrije weekend vaak in een zorgvuldig georganiseerd schema van clubjes, sportwedstrijden en logistieke puzzels. De ene moet naar turnen, de ander naar voetbal, er moet gebracht, gehaald, aangemoedigd én continu opgedroogd worden, zeker op regenachtige zaterdagochtenden. En hoe lief je je kinderen ook vindt, het is niet gek dat sommige ouders het gevoel krijgen dat hun weekend volledig door de planning wordt opgeslokt.
Toch kan juist tussen die drukke momenten een onverwacht lichtpuntje ontstaan — iets dat het weekend weer een beetje speciaal maakt. Dat is precies wat een vader overkwam, toen de wekelijkse voetbalwedstrijd van zijn zoontje plotseling een heel andere betekenis kreeg.
Van verplicht nummer naar onverwachte afwisseling
Elke zaterdag reed deze vader trouw naar de voetbalclub van zijn zoon. Niet omdat hij zelf zo’n grote voetbalfan was, maar omdat het er nu eenmaal bij hoort. Zijn partner vroeg steevast of hij “even wat beelden wilde maken” van de wedstrijd — iets wat hij braaf deed, ook al betekende dat vaak vijftien minuten filmen van een team dat vooral uit enthousiasme speelde, en minder uit talent.
Maar de sfeer om het veld heen was een ander verhaal. Ouders die half slaperig toekeken, trainers die het team probeerden op te peppen, en kinderen die alle kanten opschoten behalve de juiste — het was soms meer chaos dan competitie. Totdat er ineens iets veranderde binnen het team.
Een nieuw teamlid… en een nieuwe reden om enthousiast naast het veld te staan
Het begon allemaal heel onschuldig. Een nieuw kindje werd toegevoegd aan het team, zoals dat elk seizoen gebeurt. Niemand verwacht bij zo’n aankondiging dat het voor opschudding zorgt. Maar toen de nieuwe speler op het veld verscheen, was dat nog maar het begin. Niet het kind zelf trok de aandacht van de vader, maar de moeder die hem naar de wedstrijd begeleidde.
Volgens de vader was het alsof het licht op het veld ineens wat warmer scheen. De nieuwe moeder stond langs de lijn, betrokken, vriendelijk, en straalde een openheid en enthousiasme uit dat opviel tussen de andere ouders. Zonder dat iemand er iets kwaads in hoefde te zien, bracht haar aanwezigheid simpelweg een nieuwe energie naar de zijlijn — iets wat het wekelijks verplichte uitstapje plotseling een stuk plezieriger maakte.
Hij merkte dat hij zichzelf erop betrapte dat hij de volgende wedstrijd niet langer zag als een opgave, maar als een moment om even uit zijn werkmodus te stappen en gewoon te genieten van de sfeer. En het was niet zozeer dat hij ergens naar op zoek was; het was meer dat het een onverwachte, frisse afwisseling bood van de routine van het ouderschap.
Het weekend krijgt een nieuwe betekenis
Waar hij eerder mopperde over de vroege wekker op zaterdag, merkte hij nu dat hij het niet meer erg vond om op tijd uit bed te stappen. De rit naar de club voelde een stuk lichter en de wedstrijd zelf kreeg een heel ander karakter. Niet doordat het team beter speelde — verre van zelfs — maar doordat hij zich onderdeel voelde van een kleine gemeenschap, een zijlijn vol ouders die ieder hun eigen verhaal hadden.
Die nieuwe moeder maakte de sfeer vriendelijker en open, waardoor ouders makkelijker met elkaar in gesprek raakten. De vader realiseerde zich dat dit eigenlijk altijd het mooie was geweest aan sportclubs: dat je er onverwachte mini-momenten beleeft van verbinding, humor en ontspanning. Dingen die je vaak pas ziet wanneer je er ontvankelijker voor bent.
Sport als ontmoetingsplek voor ouders
Wie zelf kinderen heeft, weet dat sportverenigingen meer zijn dan plekken waar kinderen leren winnen en verliezen. Ze zijn ontmoetingsplekken, buurthuizen in de buitenlucht en plekken waar mensen elkaar zonder oordeel leren kennen. Je hoeft geen fanatiek sporter te zijn om dat te waarderen.
Deze vader ontdekte opnieuw hoe waardevol dat is. Terwijl de kinderen over het veld renden, volgden de ouders alles met half aandacht en half plezier. Gesprekken gingen over werkdruk, school, avondeten en vakantieplannen. En waar vroeger de derde helft vooral voor de volwassen sporters zelf was, bleek er aan de zijlijn ook zoiets als een informele ‘eerste helft voor ouders’: koffie, grapjes en nieuwe gezichten.
Het nieuwe teamlid en zijn moeder vormden daarbij een spontane aanleiding om uit de sleur te stappen. Een gelegenheid voor een praatje, een lach of simpelweg het idee dat je er niet alleen voor staat in de drukte van het ouderschap.
De onverwachte charme van zaterdagochtendvoetbal
Wat deze vader vooral besefte, is dat de dingen waar je tegen opziet vaak juist de momenten worden die je het meest bijblijven. Zijn zoontje mocht dan niet het beste team hebben, maar het plezier dat de kinderen hadden was oprecht. En door het kleine beetje extra energie dat de nieuwe moeder meebracht, werd zelfs de sfeer aan de zijlijn iets waar hij naar uitkeek.
In plaats van alleen maar te filmen voor thuis, genoot hij nu ook van de kleine interacties: ouders die elkaar tips gaven, trainers die moedig bleven aanmoedigen en kinderen die iedere keer weer trots waren op hun eigen prestaties — of ze nu wonnen of verloren.
De vader merkte dat hij zich meer betrokken voelde, niet alleen bij zijn zoon, maar ook bij het clubleven. De wekelijkse wedstrijd werd niet langer een verplichting, maar een mini-evenementje binnen zijn weekend. Een moment van ontspanning dat totaal anders was dan een restaurantbezoek of borrel met vrienden — maar minstens zo waardevol.
De kracht van kleine ontmoetingen
Het mooie aan dit verhaal is hoe eenvoudig het eigenlijk is. Eén nieuw gezicht aan de zijlijn, één vriendelijke glimlach, één onverwacht moment kan ervoor zorgen dat vaste routines weer prettig aanvoelen. Niet omdat er iets romantisch hoeft te spelen, maar omdat mensen nu eenmaal graag positieve energie delen.
Deze vader vond door die kleine verandering weer rust en plezier in iets wat eerst als verplichting voelde. Het laat zien hoe waardevol het kan zijn om open te blijven staan voor nieuwe indrukken, zelfs in de hectiek van het ouderschap.
Van weekendstress naar weekendglimlach
Waar het weekend eerst vol zat met stress over plannen en verplichtingen, voelde het nu als iets waar hij weer naar uit kon kijken. Zijn zoon kreeg steun langs de lijn, zijn partner kreeg de gewenste videobeelden, en hijzelf vond er een onverwacht moment van ontspanning en verbinding.
Het is een herinnering die veel ouders waarschijnlijk herkennen: soms zitten de mooiste lichtpuntjes verstopt in de simpelste momenten. En soms begint een goed weekend gewoon met een voetbalwedstrijd op een vroeg veld — en één nieuwe ouder die de sfeer compleet verandert.