Algemeen
Moeder met hersentumor in Erasmuc MC 24/7 breekt: ´Ben helemaal nog niet klaar´
In de documentaire Erasmus MC 24/7 staat deze week Suzanne centraal, een jonge vrouw bij wie kortgeleden een hersentumor werd vastgesteld. Wat begon als een periode van lichte hoofdpijn, mondde al snel uit in een harde diagnose: een tumor van graad vier. Haar artsen gaven haar een levensverwachting van gemiddeld twintig maanden. “Het voelt als een mokerslag,” vertelt Suzanne. “Ik dacht dat ik gezond was, maar dat blijkt anders.”
Onverwachte Omstandigheden
De ontdekking van de tumor kwam als een verrassing. Suzanne had slechts een week hoofdpijn en enkele vage klachten, die ze niet als alarmerend beschouwde. Toch bleek de situatie ernstiger dan verwacht. “Dikke pech,” zegt Suzanne daarover. “Het is echt heel harde pech.” Haar zoon Ralph, die haar bij veel afspraken steunt, worstelt met de gevolgen. “Het idee dat mijn moeder er straks niet meer is, is heel moeilijk te bevatten.”
Verdriet in het Gezin
Voor Suzanne is het niet alleen zwaar vanwege haar eigen situatie, maar ook door het verdriet dat haar familie doormaakt. Negen jaar geleden verloor zij haar dochter, en nu moet zij zich voorbereiden op haar eigen afscheid. “Het is veel te vroeg, ik ben er nog niet klaar voor,” zegt ze emotioneel. Voor haar zoon Ralph is het verlies ondenkbaar: “Er zijn nog zoveel dingen die ik met mijn moeder zou willen doen, zoals samen mijn trouwdag beleven of haar advies vragen.”
Behandeling in het Erasmus MC
In het Erasmus MC wordt Suzanne met veel zorg omringd door technici en laboranten, waaronder Andy en Nicole, een echtpaar dat samenwerkt om haar behandeling zo draaglijk mogelijk te maken. Andy maakt een bestralingsmasker voor haar, terwijl Nicole betrokken is bij de bestraling zelf. “Ik hoop haar wat extra tijd te kunnen geven,” zegt Nicole.
Persoonlijke Betrokkenheid
Voor Nicole raakt Suzanne’s situatie extra diep. Twintig jaar geleden verloor Nicole zelf haar moeder aan een soortgelijke aandoening. Deze persoonlijke ervaring versterkt haar betrokkenheid bij Suzanne’s behandeling. “Ik weet hoe het is om zoiets mee te maken, zowel als professional als privé,” legt Nicole uit.
Suzanne’s Innerlijke Kracht
Ondanks de moeilijke omstandigheden blijft Suzanne veerkrachtig. Ze probeert haar dagelijks leven zo normaal mogelijk te houden en plant vooruit door brieven te schrijven voor haar zoon. Toch vindt ze dit moeilijk. “Het voelt alsof je je erbij neerlegt als je dit doet, en daar ben ik nog niet klaar voor,” geeft ze toe.
De Steun van het Team
Andy en Nicole doen er alles aan om Suzanne’s verblijf in het ziekenhuis zo aangenaam mogelijk te maken. Andy hoopt haar te laten lachen, zelfs tijdens moeilijke momenten. “Als ik haar een glimlach kan geven, is mijn dag geslaagd,” zegt hij. Deze persoonlijke benadering geeft Suzanne het gevoel dat ze er niet alleen voor staat.
Hoop voor de Toekomst
Hoewel de prognose zorgwekkend blijft, houdt Suzanne vast aan hoop. Ze is strijdlustig en vastbesloten om te blijven genieten van de tijd die haar rest. “Ik blijf vechten,” zegt ze. “Ik heb het gevoel dat ik de 70 kan halen.” Haar optimisme biedt inspiratie voor iedereen die met haar meeleeft.
Het jaarlijkse kerstpraatje van koning Willem-Alexander heeft ook dit jaar veel losgemaakt. In een toespraak die tegelijk ingetogen en indringend was, richtte de koning zich niet alleen op het hier en nu, maar vooral op de toekomst. Zijn boodschap was helder: wie vandaag leeft, draagt verantwoordelijkheid voor morgen. En die verantwoordelijkheid gaat verder dan individuele keuzes; ze raakt aan hoe wij samenleven, hoe wij omgaan met verschillen en hoe wij de wereld achterlaten voor de generaties na ons.
Een wereld in beweging, maar niet altijd in de goede richting
Volgens Koning Willem-Alexander staat de wereld onder druk. Conflicten, polarisatie, klimaatproblemen en onzekerheid over democratische waarden maken dat het vertrouwen in de toekomst bij veel mensen wankelt. De koning benoemde dat zonder dramatiek, maar ook zonder het te verbloemen. Hij stelde dat het misschien niet goed gaat met de wereld, maar dat dat niet betekent dat we machteloos zijn.
Juist in tijden van onzekerheid, zo benadrukte hij, is het van belang om niet te vervallen in cynisme of apathie. Kleine stappen, dicht bij huis, kunnen samen een groot verschil maken. Dat begint volgens hem met zorg dragen voor wat ons verbindt: onze democratie, onze rechtsstaat, onze vrijheid en onze verantwoordelijkheid voor elkaar.
Verantwoordelijkheid begint dichtbij
De koning wees erop dat verantwoordelijkheid geen abstract begrip is. Het gaat niet alleen om grote politieke beslissingen of internationale afspraken, maar om hoe mensen elkaar dagelijks behandelen. Luisteren naar elkaar, oog hebben voor verschillen en bereid zijn elkaar te helpen, vormen volgens hem de basis van een gezonde samenleving.
Weerbaarheid en zelfredzaamheid noemde hij daarbij essentiële vaardigheden. Niet als individualistische idealen, maar juist als eigenschappen die binnen een gemeenschap tot bloei komen. Zonder onderlinge verbondenheid, zo waarschuwde hij, verliest een samenleving haar samenhang.
De rol van opvoeding en voorbeeldgedrag
Een belangrijk deel van de toespraak richtte zich op kinderen en jongeren. Volgens de koning is het cruciaal dat zij van jongs af aan meekrijgen wat het betekent om respectvol en verantwoordelijk in de wereld te staan. Niet door hen voortdurend te beoordelen of af te rekenen, maar door ruimte te bieden om te leren, fouten te maken en te groeien.
Hij sprak zijn zorg uit over een samenleving waarin vergissingen keihard worden afgestraft en waarin jonge mensen zich voortdurend bekeken en beoordeeld voelen. Of het nu gaat om uiterlijk, achtergrond, seksuele gerichtheid of prestaties: angst om te falen kan verlammend werken. De koning pleitte daarom voor meer mildheid en begrip, zodat jongeren de vrijheid ervaren om zichzelf te ontwikkelen.
Polarisatie en verharding als risico
Ook het toenemende wij-zij-denken kwam aan bod. Willem-Alexander waarschuwde voor een wereld waarin meningsverschillen steeds verder worden aangescherpt en conflicten direct escaleren. Online en offline ziet hij hoe mensen elkaar verdacht maken, bedreigen of wegzetten, vaak zonder echt naar elkaar te luisteren.
Volgens de koning is dat een gevaarlijke ontwikkeling. Niet alleen omdat het relaties onder druk zet, maar ook omdat het de fundamenten van de democratie aantast. Een samenleving kan verschillen verdragen, zo stelde hij, maar alleen als er ruimte blijft voor dialoog en wederzijds respect.
Vrijheid onder druk
In zijn toespraak keek de koning ook verder dan de Nederlandse grenzen. Hij benoemde de opkomst van autoritaire regimes en het afbrokkelen van democratische waarden in delen van de wereld. Hij sprak over dictators die terrein winnen en over samenlevingen waarin vrijheid steeds verder wordt ingeperkt.
Daarnaast waarschuwde hij voor een toekomst waarin mensen zich kritiekloos laten leiden door technologie en algoritmes “zonder ziel”. Technologie kan veel goeds brengen, erkende hij, maar mag nooit de plaats innemen van menselijke waarden, ethiek en verantwoordelijkheid.
Zorg voor de leefomgeving
Een ander belangrijk thema was de staat van onze leefomgeving. Willem-Alexander noemde vervuiling en klimaatverandering expliciet als bedreigingen voor toekomstige generaties. Hij stelde dat we onze kinderen geen wereld moeten nalaten waarin de natuurlijke basis onder het leven is aangetast.
Daarmee riep hij niet alleen op tot grote internationale oplossingen, maar ook tot bewustwording op individueel en lokaal niveau. Hoe we omgaan met energie, natuur en ruimte is volgens hem direct verbonden met de vraag wat voor wereld we doorgeven.
Het persoonlijke perspectief van een vader
Een van de meest persoonlijke momenten in de toespraak was toen de koning sprak over zijn eigen ervaring als vader. Hij herinnerde zich nog goed hoe zijn wereld veranderde op het moment dat hij zijn dochters voor het eerst in zijn armen hield. Alles werd relatief, behalve dat kleine leven waarvoor hij verantwoordelijkheid voelde.
Hij beschreef dat gevoel als een oergevoel: de drang om te beschermen, om geluk te bieden en om het kwaad zoveel mogelijk buiten te houden. Zelfs tijdens gebroken nachten, zo gaf hij toe, bleef dat gevoel dominant. Die persoonlijke ervaring gebruikte hij om te laten zien dat zorg voor de toekomst niet abstract is, maar diep menselijk.
Denken voorbij het eigen leven
De kern van het kerstpraatje was uiteindelijk een oproep om voorbij het eigen leven te denken. Niet alleen bezig zijn met vandaag, maar ook met de vraag hoe onze keuzes doorwerken in de levens van anderen, nu en later. Iedere generatie, zo stelde de koning, heeft de plicht om de wereld in iets betere staat over te dragen dan zij haar aantrof.
Dat hoeft niet perfect te zijn. Het gaat om intentie, om verantwoordelijkheid en om bereidheid om samen te werken. Juist in een tijd waarin problemen groot en complex lijken, is het volgens Willem-Alexander belangrijk om te blijven geloven in de kracht van menselijke verbondenheid.
Een boodschap van hoop, zonder naïviteit
Hoewel de toespraak kritische noten bevatte, was het geen somber verhaal. Integendeel: de koning sprak vanuit een voorzichtig optimisme. Hij erkende de problemen, maar benadrukte dat mensen niet machteloos zijn. Door aandacht te hebben voor elkaar, door ruimte te bieden aan verschillen en door verantwoordelijkheid te nemen voor de toekomst, kan er volgens hem wel degelijk iets veranderen.
Zijn kerstboodschap was daarmee geen simpele wens, maar een uitnodiging tot reflectie. Een uitnodiging om stil te staan bij wat ons bindt, wat we belangrijk vinden en welke wereld we willen nalaten. Niet alleen voor onze eigen kinderen, maar voor iedereen die na ons komt.
In een tijd van snelle veranderingen en onzekerheden riep koning Willem-Alexander op tot iets ogenschijnlijk eenvoudigs, maar fundamenteels: menselijkheid. Want juist daarin, zo maakte hij duidelijk, schuilt de kracht om de toekomst vorm te geven.