In de documentaire Erasmus MC 24/7 staat deze week Suzanne centraal, een jonge vrouw bij wie kortgeleden een hersentumor werd vastgesteld. Wat begon als een periode van lichte hoofdpijn, mondde al snel uit in een harde diagnose: een tumor van graad vier. Haar artsen gaven haar een levensverwachting van gemiddeld twintig maanden. “Het voelt als een mokerslag,” vertelt Suzanne. “Ik dacht dat ik gezond was, maar dat blijkt anders.”

Onverwachte Omstandigheden

De ontdekking van de tumor kwam als een verrassing. Suzanne had slechts een week hoofdpijn en enkele vage klachten, die ze niet als alarmerend beschouwde. Toch bleek de situatie ernstiger dan verwacht. “Dikke pech,” zegt Suzanne daarover. “Het is echt heel harde pech.” Haar zoon Ralph, die haar bij veel afspraken steunt, worstelt met de gevolgen. “Het idee dat mijn moeder er straks niet meer is, is heel moeilijk te bevatten.”

Verdriet in het Gezin

Voor Suzanne is het niet alleen zwaar vanwege haar eigen situatie, maar ook door het verdriet dat haar familie doormaakt. Negen jaar geleden verloor zij haar dochter, en nu moet zij zich voorbereiden op haar eigen afscheid. “Het is veel te vroeg, ik ben er nog niet klaar voor,” zegt ze emotioneel. Voor haar zoon Ralph is het verlies ondenkbaar: “Er zijn nog zoveel dingen die ik met mijn moeder zou willen doen, zoals samen mijn trouwdag beleven of haar advies vragen.”

Behandeling in het Erasmus MC

In het Erasmus MC wordt Suzanne met veel zorg omringd door technici en laboranten, waaronder Andy en Nicole, een echtpaar dat samenwerkt om haar behandeling zo draaglijk mogelijk te maken. Andy maakt een bestralingsmasker voor haar, terwijl Nicole betrokken is bij de bestraling zelf. “Ik hoop haar wat extra tijd te kunnen geven,” zegt Nicole.

Persoonlijke Betrokkenheid

Voor Nicole raakt Suzanne’s situatie extra diep. Twintig jaar geleden verloor Nicole zelf haar moeder aan een soortgelijke aandoening. Deze persoonlijke ervaring versterkt haar betrokkenheid bij Suzanne’s behandeling. “Ik weet hoe het is om zoiets mee te maken, zowel als professional als privé,” legt Nicole uit.

Suzanne’s Innerlijke Kracht

Ondanks de moeilijke omstandigheden blijft Suzanne veerkrachtig. Ze probeert haar dagelijks leven zo normaal mogelijk te houden en plant vooruit door brieven te schrijven voor haar zoon. Toch vindt ze dit moeilijk. “Het voelt alsof je je erbij neerlegt als je dit doet, en daar ben ik nog niet klaar voor,” geeft ze toe.

De Steun van het Team

Andy en Nicole doen er alles aan om Suzanne’s verblijf in het ziekenhuis zo aangenaam mogelijk te maken. Andy hoopt haar te laten lachen, zelfs tijdens moeilijke momenten. “Als ik haar een glimlach kan geven, is mijn dag geslaagd,” zegt hij. Deze persoonlijke benadering geeft Suzanne het gevoel dat ze er niet alleen voor staat.

Hoop voor de Toekomst

Hoewel de prognose zorgwekkend blijft, houdt Suzanne vast aan hoop. Ze is strijdlustig en vastbesloten om te blijven genieten van de tijd die haar rest. “Ik blijf vechten,” zegt ze. “Ik heb het gevoel dat ik de 70 kan halen.” Haar optimisme biedt inspiratie voor iedereen die met haar meeleeft.