Algemeen
Mega drukte in duitsland: Nederlanders massaal op vuurwerkjacht over de grens!
Met de jaarwisseling in zicht zijn Nederlanders weer massaal naar Duitsland getrokken om vuurwerk in te slaan. Lange rijen bij winkels en parkeerplaatsen vol met auto’s met Nederlandse kentekens domineren het straatbeeld in grensplaatsen zoals Kleve, Emmerich en Gronau. De aantrekkingskracht van goedkoop en vaak zwaarder vuurwerk dan in Nederland is al jaren bekend, maar dit jaar lijkt de drukte alle records te breken.
Vuurwerkverbod in Nederland speelt rol
Een belangrijke reden voor de stormloop is het gedeeltelijke vuurwerkverbod in Nederland. Sinds enkele jaren zijn knalvuurwerk en vuurpijlen verboden, wat veel vuurwerkliefhebbers richting het buitenland drijft. In Duitsland zijn deze categorieën vuurwerk nog wel te koop, en vaak tegen aantrekkelijke prijzen. Voor sommigen is het de ideale kans om alsnog traditioneel vuurwerk in huis te halen.
“Hier in Duitsland kan ik gewoon alles kopen wat ik wil,” zegt een enthousiaste bezoeker uit Arnhem. “In Nederland mag bijna niks meer, maar hier hebben ze echt alles. Het is wel druk, maar dat heb ik ervoor over.”
Grenswinkels draaien recordomzet
Voor Duitse winkels is de toestroom van Nederlanders een zegen. Veel winkels hebben hun vuurwerkassortiment uitgebreid en tijdelijke kraampjes opgezet om aan de grote vraag te voldoen. Vooral in grensplaatsen waar vuurwerkshops zich hebben gespecialiseerd in de Nederlandse markt, is het enorm druk. Winkeliers spreken van een topjaar.
“We hebben extra personeel ingehuurd om alles in goede banen te leiden,” vertelt een winkelier uit Gronau. “We zien dat veel Nederlanders al vroeg in de ochtend komen om drukte te vermijden, maar uiteindelijk is het de hele dag door een gekkenhuis.”
Veiligheid en controle
De Nederlandse overheid waarschuwt al jaren voor de gevaren van het kopen van vuurwerk in het buitenland. Niet al het vuurwerk dat in Duitsland legaal is, mag in Nederland worden afgestoken. Het zwaardere knalvuurwerk, zoals de veelgevraagde “Cobra’s,” is verboden en kan leiden tot hoge boetes of zelfs gevangenisstraffen bij invoer.
De douane en politie houden daarom extra controles bij grensovergangen. Ondanks de waarschuwingen proberen veel vuurwerkliefhebbers toch hun slag te slaan. “Ik weet dat het risico’s heeft, maar dit hoort gewoon bij oud en nieuw,” zegt een koper uit Enschede. “Zolang je het veilig doet, is er niks aan de hand.”
Milieubezwaren en vuurwerkvrije zones
Niet iedereen is blij met de massale vuurwerkinkopen. Milieuorganisaties en vuurwerkvrije gemeenten in Nederland wijzen op de schadelijke effecten van zwaar vuurwerk op het milieu, dieren en de openbare orde. Toch lijkt de populariteit van vuurwerk nauwelijks af te nemen, ondanks de oproepen tot een algeheel verbod.
Feestelijke verwachtingen
Met het vuurwerk dat Nederlanders over de grens inslaan, belooft de jaarwisseling weer een spektakel te worden. Voor veel mensen blijft vuurwerk een essentieel onderdeel van de feestdagen. Terwijl de drukte in Duitsland nog een paar dagen aanhoudt, maken Nederlandse autoriteiten zich op voor een oudjaarsavond met mogelijk verhoogde controles en incidenten.
Of deze trend de komende jaren zal aanhouden, hangt af van het beleid in Nederland en de bereidheid van vuurwerkliefhebbers om over de grens te blijven reizen. Eén ding is zeker: dit jaar wordt een knallend begin van het nieuwe jaar.
Dit bericht op Instagram bekijken
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.