Algemeen
Loretta Schrijver woedend op Koffietijd-collega: ‘Ik liep op mijn tenen’
De periode van Loretta Schrijver bij Koffietijd was er een van hoogtepunten, maar ook van uitdagingen. In een openhartig gesprek met De Telegraaf kijkt de voormalig presentatrice terug op haar tijd bij het programma. Hoewel ze veel mooie herinneringen heeft, waren er ook momenten waarop ze zich onbegrepen voelde en moeite had om zich staande te houden in een veranderende werkomgeving.
Een einde en een nieuw begin
Toen Koffietijd na jaren van uitzendingen stopte, voelde Loretta gemengde emoties. Aan de ene kant betreurde ze het afscheid van een programma waaraan ze zoveel had bijgedragen, maar aan de andere kant was het ook een opluchting. “Ik wist mij geen houding meer te geven,” vertelt ze. “Het was tijd voor iets anders. Tijd voor dingen die echt belangrijk voor mij zijn.”
Perfectionisme en onbegrip
Loretta’s perfectionisme speelde een grote rol in haar ervaringen bij Koffietijd. Ze was vaak kritisch over de voorbereidingen en merkte dat niet iedereen haar hoge standaarden deelde. “Met mijn favoriete co-host Quinty Trustfull had ik een geweldige samenwerking. Wij vormden echt een front en hebben een vriendschap voor het leven opgebouwd,” legt ze uit. “Maar er gebeurden regelmatig dingen waar ik het niet mee eens was. Dan kreeg ik een lijst met onderwerpen en dacht ik: ‘Wie heeft dit samengesteld?’”
Haar behoefte aan perfectie werd volgens Loretta niet altijd begrepen door haar collega’s en de redactie. “Dat onbegrip vrat energie. Het is iets dat ik pas met terugwerkende kracht volledig besef. Mijn perfectionistische aard was voor sommigen misschien lastig, maar voor mij voelde het alsof ik constant tegen een muur aanliep.”
Een veranderende werkomgeving
De laatste seizoenen van Koffietijd werden voor Loretta steeds moeilijker. Ze voelde zich niet alleen onbegrepen, maar merkte ook dat de dynamiek binnen de productie veranderde. “Het hele wereldje werd krampachtig,” zegt ze. Deze verandering kwam mede door de bredere maatschappelijke discussie over grensoverschrijdend gedrag op de werkvloer, een thema dat de afgelopen jaren veel aandacht heeft gekregen.
Loretta vertelt: “Na alle zogeheten grensoverschrijdende gevallen ontstond er juist een angstcultuur op andere plekken. Niemand durfde meer een ander te corrigeren. Het was volledig doorgeslagen. En dat gold voor alle lagen binnen het bedrijf, van hoog tot laag.”
Deze angstcultuur had een grote impact op Loretta. Ze voelde zich beperkt in haar mogelijkheden om problemen aan te kaarten of haar mening te geven. “Ik durfde niemand te corrigeren, ook al was ik het soms totaal niet eens met bepaalde keuzes. Het zorgde ervoor dat ik mij steeds meer op mijn tenen voelde lopen.”
Een passend afscheid
Uiteindelijk was het stoppen van Koffietijd voor Loretta het juiste moment om afscheid te nemen. Ze beschrijft het als een natuurlijk einde aan een periode die steeds minder goed bij haar paste. “Het laatste jaar voelde ik mij niet meer thuis in de wereld van Koffietijd. Het programma ophield, kwam voor mij precies goed uit. Het was mooi geweest.”
Met het einde van Koffietijd kwam er voor Loretta ruimte om na te denken over wat echt belangrijk voor haar is. “Ik kijk terug op een mooie tijd, maar ook op een periode waarin ik veel heb geleerd over mezelf. Het was tijd voor nieuwe dingen.”
Samenwerking met Quinty Trustfull
Een van de lichtpunten in Loretta’s tijd bij Koffietijd was haar samenwerking met Quinty Trustfull. De twee presentatrices ontwikkelden niet alleen een professionele band, maar ook een hechte vriendschap. “Met Quinty had ik altijd een klik,” vertelt Loretta. “We konden elkaar vertrouwen en vulden elkaar aan. Die band blijft voor het leven, ongeacht wat er verder gebeurt.”
De steun van Quinty was belangrijk voor Loretta, vooral in de moeilijkere periodes. Samen wisten ze het programma jarenlang op de kaart te houden en een vertrouwde plek te creëren voor kijkers.
Een breder perspectief
Loretta’s verhaal past in een bredere discussie over de veranderingen in de mediawereld. De afgelopen jaren hebben veel bedrijven en producties te maken gekregen met veranderende normen en verwachtingen. De opkomst van discussies over grensoverschrijdend gedrag heeft geleid tot meer bewustwording, maar volgens Loretta ook tot een vorm van krampachtigheid.
“Er moet een balans zijn,” benadrukt ze. “Het is belangrijk dat mensen zich veilig voelen op de werkvloer, maar het moet ook mogelijk blijven om elkaar aan te spreken en kritisch te zijn. Die balans was in mijn laatste jaar bij Koffietijd ver te zoeken.”
De toekomst voor Loretta
Nu Koffietijd tot een einde is gekomen, richt Loretta zich op andere projecten en persoonlijke doelen. Ze is dankbaar voor de ervaring die ze heeft opgedaan, maar kijkt ook uit naar wat de toekomst haar brengt. “Het is tijd voor dingen die echt belangrijk voor mij zijn,” zegt ze.
Hoewel Loretta haar tijd bij Koffietijd achter zich heeft gelaten, blijven de lessen die ze heeft geleerd een belangrijk deel van haar verhaal. Haar openheid over de uitdagingen die ze heeft ervaren, biedt een waardevol inzicht in hoe het is om te werken in een veranderende en soms moeilijke werkomgeving.
Conclusie: Een bewogen periode
Loretta Schrijver blikt met gemengde gevoelens terug op haar tijd bij Koffietijd. Hoewel ze mooie momenten heeft beleefd en een hechte vriendschap met Quinty Trustfull heeft opgebouwd, waren er ook uitdagingen die haar energie kostten.
Haar perfectionisme en de veranderende dynamiek binnen het team maakten het laatste seizoen van het programma zwaar.
Het stoppen van Koffietijd bood Loretta de kans om verder te kijken en zich te richten op wat echt belangrijk voor haar is. Met haar verhaal werpt ze niet alleen licht op haar persoonlijke ervaringen, maar ook op bredere thema’s in de mediawereld.
Het is een afscheid van een tijdperk, maar ook een nieuw begin voor een presentatrice die altijd trouw blijft aan zichzelf.
Nino van der Meijde, bekend als dj en inmiddels ook als gezicht in de realityserie Andy en Melisa, heeft voor het eerst uitgebreid gesproken over een onderwerp dat bij veel mensen vragen oproept: wie is zijn biologische vader, en hoe ziet die relatie eruit? Hoewel de informatie al jaren online te vinden is, blijkt dat het grote publiek dit verhaal nauwelijks kent. In een openhartig gesprek met radiozender FunX besloot Nino er nu zelf duidelijkheid over te geven.
Een vraag die blijft terugkomen
Voor Nino is het geen nieuw onderwerp. Hij krijgt al jaren vragen over zijn afkomst, vooral op sociale media. Toch koos hij er meestal voor om er niet op in te gaan. Niet omdat het een geheim is, benadrukt hij, maar omdat hij zijn privéleven niet voortdurend wil toelichten. Nu hij vaker in de publieke belangstelling staat, voelt hij zich wel comfortabeler om zijn verhaal in zijn eigen woorden te vertellen.
“Mijn biologische vader is Okkie Durham,” vertelt Nino zonder omwegen. “Dat staat al jaren online, dus iedereen kan het vinden. Maar Andy voelt gewoon als mijn vader.” Met die ene zin schetst hij direct het onderscheid dat voor hem essentieel is: biologisch vaderschap en emotioneel vaderschap zijn niet altijd hetzelfde.
Wie zijn vaderfiguur écht is
Andy van der Meijde, oud-international en voormalig profvoetballer, is al sinds Nino’s jeugd een vaste waarde in zijn leven. Hij voedde hem op, was aanwezig in belangrijke momenten en speelde de rol die Nino associeert met ‘vader zijn’. “Andy heeft mij opgevoed,” legt hij uit. “Dus zo zie ik hem ook. Dat gevoel verandert niet.”
Dat betekent niet dat er geen contact is met zijn biologische vader. Integendeel: Nino spreekt openlijk over een goede band. “Ik heb contact met mijn vader en dat is ook goed,” zegt hij. “We spreken elkaar en er is geen ruzie of afstand.” Toch benadrukt hij dat het vaderschap voor hem niet alleen draait om bloedbanden, maar vooral om wie er daadwerkelijk voor je was.
Twee werelden naast elkaar
Het verhaal van Nino laat zien dat familie soms complexer is dan het klassieke plaatje. Hij staat met één been in de wereld van entertainment en reality-tv, en met het andere in een persoonlijk verleden dat door velen met nieuwsgierigheid wordt bekeken. Juist daarom kiest hij nu voor openheid: niet om te choqueren, maar om misverstanden weg te nemen.
“Het is geen geheim en ook geen drama,” lijkt zijn boodschap te zijn. “Het is gewoon hoe mijn leven is gelopen.” Die nuchtere benadering past bij de manier waarop hij zich ook in andere interviews presenteert: recht door zee, zonder sensatie.
Reality-tv brengt alles dichterbij
Nino is momenteel regelmatig te zien in Andy en Melisa, een realityserie die het dagelijks leven van Andy van der Meijde en zijn gezin volgt. De camera’s draaien mee tijdens alledaagse momenten, maar schuwen ook de moeilijkere onderwerpen niet. Juist daardoor leren kijkers het gezin van een andere kant kennen.
Binnen de serie wordt duidelijk hoe hecht de familieband is. Nino maakt daar vanzelfsprekend deel van uit. De kijker ziet niet alleen de vrolijke kanten, maar ook hoe familieleden met elkaar omgaan tijdens spanningen of persoonlijke uitdagingen. Het onderwerp van zijn biologische vader komt in de serie niet expliciet naar voren, maar zijn plaats binnen het gezin is onmiskenbaar.
De naam die nieuwsgierigheid oproept
Dat Nino’s biologische vader Okkie Durham is, maakt het verhaal voor veel mensen extra beladen. Durham, voluit Octave Durham, werd begin jaren 2000 een bekende naam door een kunstroof die internationaal de aandacht trok. Samen met een handlanger wist hij twee schilderijen uit het Van Gogh Museum in Amsterdam weg te nemen: Zeegezicht bij Scheveningen en Het uitgaan van de hervormde kerk te Nuenen.
De roof zorgde wereldwijd voor opschudding. Jarenlang bleef onduidelijk waar de schilderijen waren gebleven. Pas in 2016, veertien jaar later, werden ze teruggevonden in Italië, in handen van de Napolitaanse Camorra. Inmiddels zijn de werken weer veilig terug in Nederland.
Een verleden dat niet alles bepaalt
Hoewel die geschiedenis onlosmakelijk verbonden is aan de naam Durham, benadrukt Nino dat dit niet definieert wie hij zelf is. Hij heeft zijn eigen pad gekozen, los van de reputatie of daden van anderen. “Ik ben gewoon mezelf,” lijkt hij daarmee te zeggen. Zijn focus ligt op muziek, creativiteit en het opbouwen van zijn eigen carrière.
Als dj timmert hij al geruime tijd aan de weg en heeft hij een groeiende fanbase. Muziek is voor hem een manier om zichzelf te uiten, los van labels of familiegeschiedenis. Dat hij daarnaast nu ook op televisie te zien is, ziet hij vooral als een extra platform, niet als zijn kernidentiteit.
Loyaliteit en dankbaarheid
Wat in het gesprek met FunX vooral opvalt, is de loyaliteit die Nino uitspreekt richting Andy van der Meijde. Hij spreekt met respect en dankbaarheid over de rol die Andy in zijn leven heeft gespeeld. “Hij was er,” zegt hij impliciet, “en dat is wat telt.”
Die houding laat zien dat familie voor Nino draait om nabijheid, zorg en betrokkenheid. Biologische banden zijn belangrijk, maar niet doorslaggevend. Het is een boodschap die voor veel mensen herkenbaar is, zeker in samengestelde gezinnen.
Openheid zonder sensatie
Met zijn verhaal kiest Nino niet voor drama, maar voor helderheid. Hij maakt duidelijk hoe de verhoudingen liggen, zonder iemand te veroordelen of te verheerlijken. Die balans maakt zijn openheid geloofwaardig en respectvol.
Voor kijkers en luisteraars biedt het gesprek vooral inzicht in hoe iemand met een bijzondere achtergrond daar zelf tegenaan kijkt. Geen groot conflict, geen schokkende onthullingen, maar een persoonlijke uitleg die rust brengt in plaats van vragen oproept.
Een eigen toekomst
Nino van der Meijde lijkt vastberaden om zijn eigen koers te blijven varen. Met muziek, media-optredens en een duidelijke kijk op familie bouwt hij aan een toekomst die niet wordt bepaald door het verleden van anderen. Zijn verhaal laat zien dat identiteit meer is dan afkomst alleen.
Door nu zelf het woord te nemen, sluit hij een hoofdstuk af dat voor buitenstaanders misschien mysterieus leek, maar voor hem al lang helder was. En juist die nuchtere eerlijkheid maakt zijn verhaal krachtig en menselijk.