Algemeen
Katja Schuurman logeert in asielcentrum en beleeft nachtmerrie: ´Dit nooit meer!´
Katja Schuurman heeft recentelijk een nacht doorgebracht in een zogenaamd ‘Hotel AZC’, een nagebouwd asielzoekerscentrum in Amsterdam. Deze bijzondere actie had als doel aandacht te vragen voor de situatie van vluchtelingen in Nederland. Schuurman, die zich al langer inzet voor vluchtelingen, was niet van plan om gewoon in een bed te liggen. De actrice had weliswaar een ongemakkelijke ervaring, maar benadrukt hiermee de moeilijke omstandigheden waar veel asielzoekers dagelijks mee te maken hebben.
VluchtelingenWerk en het ‘Hotel AZC’
Het nagebouwde asielzoekerscentrum was een initiatief van VluchtelingenWerk Nederland, een organisatie die zich inzet voor de rechten van vluchtelingen. Schuurman werd uitgenodigd om te overnachten om de onvrede rondom de asielinstroom te adresseren. Veel Nederlanders denken, zo stelt Schuurman, dat vluchtelingen worden verwelkomd in luxe vijfsterrenhotels, wat een misverstand is. “Dit gebouw is gemaakt om te laten zien dat vluchtelingen allesbehalve in luxe verblijven,” zegt ze.
De harde realiteit voor vluchtelingen
De omstandigheden in Nederlandse azc’s zijn voor veel vluchtelingen verre van ideaal. Schuurman kreeg tijdens haar verblijf een goed gevoel van wat deze realiteit inhoudt. “De asielzoekers in Nederland worden vaak behandeld als criminelen, terwijl ze hier komen om te ontsnappen aan oorlog en vervolging,” zegt ze. De situatie in de opvangcentra is vaak verre van menswaardig, en Schuurman pleit dan ook voor betere voorzieningen en een hartelijke ontvangst van deze mensen.
Vluchtelingen en menselijke empathie
Schuurman uit haar zorgen over de manier waarop vluchtelingen in Nederland worden behandeld. “Ik wil dat we weer handelen vanuit ons menselijke empathisch vermogen,” zegt ze. Ze gelooft dat vluchtelingen, ondanks hun verschillende achtergronden, net als ieder ander recht hebben op respect en een veilige opvang. “We zijn allemaal hetzelfde, we zijn gewoon op een andere plek geboren,” voegt ze eraan toe. Deze uitspraak benadrukt haar pleidooi voor een inclusievere en gastvrijere samenleving.
Een nacht vol onrust
Na haar overnachting in het Hotel AZC reflecteert Schuurman op haar ervaring. Ze had gehoopt dat het verblijf haar meer inzicht zou geven in de leefomstandigheden van vluchtelingen, maar de nacht was allesbehalve comfortabel. “Het was een onrustige nacht. Het lawaai was ongelooflijk,” vertelt ze. Ze was geconfronteerd met huilende baby’s, telefoons die afgingen en mensen die door de gangen kletsten. Dit was voor haar een enorme uitdaging. “Je kunt niet ontsnappen aan het geluid, je kunt de knop niet uitzetten,” zegt ze.
Gevoel van claustrofobie
Het lawaai en de constante afleiding maakten de ervaring erg intens voor Schuurman. “Ik kan eigenlijk overal slapen als ik moe ben, maar dit was anders. Het geluid was zo overweldigend dat het echt claustrofobisch aanvoelde,” legt ze uit. Dit gevoel van opgesloten zitten geeft haar een beter begrip van wat vluchtelingen ervaren in de opvangcentra, waar de omstandigheden vaak verre van ideaal zijn.
Impact van de ervaring
Schuurman geeft aan dat de ervaring haar meer heeft geholpen om de situatie van vluchtelingen te begrijpen. Ondanks de onrustige nacht, is het haar duidelijk geworden hoe belangrijk het is om empathie en begrip te tonen voor de mensen die in Nederland asiel zoeken. Haar doel is niet om medelijden op te wekken, maar om bewustzijn te creëren en verandering te bewerkstelligen.
Aandacht voor betere opvang
Schuurman blijft pleiten voor een betere opvang van vluchtelingen in Nederland. Ze hoopt dat haar ervaring en haar publieke pleidooi zullen bijdragen aan een positievere kijk op de vluchtelingenproblematiek. “Laten we vluchtelingen niet behandelen als criminelen, maar als mensen die in de meest extreme situaties hebben moeten vluchten,” zegt ze met klem. Schuurman blijft zich inzetten voor een wereld waarin vluchtelingen welkom zijn en hun mensenrechten worden gerespecteerd.
Angela de Jong reageert fel op vrijspraak Marco Borsato: “Ik zet zijn muziek niet meer op”
De vrijspraak van Marco Borsato heeft in heel Nederland een golf aan reacties veroorzaakt. Waar sommigen opgelucht ademhaalden, klonken er ook veel kritische geluiden. Een van de meest uitgesproken reacties kwam van Angela de Jong, die in RTL Tonight uitgebreid stilstond bij de uitspraak én bij haar persoonlijke gevoel bij de zaak.
De Jong, die de laatste tijd opvallend vaak aanschuift bij het programma, gebruikte de studio opnieuw als plek om haar scherpe analyses en stevige standpunten te delen. Dat is opvallend, omdat ze RTL Tonight in eerdere jaren juist geregeld kritisch beoordeelde in haar columns. Toch lijkt ze in deze fase de talkshow bewust te gebruiken om haar visie op gevoelige maatschappelijke thema’s te duiden.
“Geen bewijs, maar dat maakt het niet minder pijnlijk”
Angela de Jong opende haar betoog met een duidelijke nuancering: zij respecteert de uitspraak en het functioneren van de Nederlandse rechtsstaat.
“Natuurlijk, we hebben een rechtsstaat en die functioneert,” zei ze. “Dat moeten we altijd vooropstellen.”
Maar onmiddellijk daarna maakte ze duidelijk dat het juridische oordeel volgens haar niet betekent dat de zaak emotioneel of moreel ineens eenvoudig wordt.
Ze wijst op een bredere zorg die zij al langer heeft: slacht0ffers van grensoverschrijdend gedrag lopen vaak vast in het juridische systeem.
“Uiteindelijk is het netto uitlekgewicht dat je als vermeend slacht0ffer, man of vrouw, altijd aan het kortste eind trekt. Je hebt gewoon geen poot om op te staan.”
De Jong benadrukt dat dit probleem niet uniek is voor deze zaak, maar structureel is binnen situaties waarin bewijs ontbreekt.
Volgens haar komen veel incidenten voor in omstandigheden waar geen getuigen aanwezig zijn en waar communicatie via berichten of mondeling contact plaatsvindt.
“Het komt altijd neer op jouw woord tegen dat van de ander,” stelt ze. Dat maakt de drempel voor slacht0ffers hoog, en de kans op juridische erkenning laag.
“De verklaring ging door merg en been”
De opiniedeskundige verwijst vervolgens naar de inhoud van de aangifte en de verklaring van de aangeefster, die tijdens de rechtszaak voorgelezen werd.
“Het ging door merg en been, vond ik,” zegt ze.
Volgens Angela legde de jonge vrouw helder, consistent en indringend uit welke emotionele gevolgen grensoverschrijdend gedrag kan hebben.
“Ze legt precies uit wat een slacht0ffer van zulk gedrag allemaal doormaakt. Die schaamte, dat schuldgevoel, die angst… dat kwam allemaal heel dichtbij.”
De Jong benadrukt dat een vrijspraak níet automatisch betekent dat iemand fantasie heeft, overdrijft of niets heeft meegemaakt.
“Zij wilde erkenning,” zegt Angela, “en ze staat nu weer met lege handen.”
Hoewel de uitspraak juridisch gezien helder is, laat ze zien dat morele en emotionele perspectieven veel ingewikkelder kunnen zijn.
Muziek van Borsato? “Voor mij niet meer”
Toen presentator Humberto Tan haar vroeg of zij na de vrijspraak nog naar de muziek van Marco Borsato kan luisteren, kwam er geen moment van twijfel.
“Nee.”
Ze licht haar antwoord toe met een duidelijke persoonlijke grens.
“Hij is vrijgesproken voor ontucht,” zegt ze, “maar alles wat hij wél heeft toegegeven over wat zich in dat gezin heeft afgespeeld, én de appjes die gestuurd werden door een man van vijftig naar een meisje van zestien of zeventien… dat vond ik echt om te kotsen.”
Ze zegt erbij dat ze jarenlang met plezier naar zijn muziek luisterde, maar dat haar gevoel nu veranderd is.
“Hoe leuk ik zijn muziek ook vind, ik zal het zelf niet meer opzetten.”
Het is een persoonlijk besluit, maar wel een dat past bij Angela’s rol: iemand die haar mening niet alleen vormt, maar ook uitspreekt, ook als die meningen kritiek oproepen.
Een bredere discussie over grensoverschrijdend gedrag
Wat Angela de Jong zegt, gaat verder dan één zaak of één artiest. Ze spreekt een bredere zorg uit die al jaren door de entertainmentwereld en de media zweeft.
De afgelopen jaren kwamen er meerdere dossiers aan het licht waarbij meldingen van ongewenst gedrag centraal stonden. Elke keer weer laait dezelfde discussie op:
-
Hoe bewijs je iets dat vaak achter gesloten deuren gebeurt?
-
Hoe werkt het rechtssysteem in situaties zonder getuigen?
-
Wat betekent een vrijspraak voor het gevoel van slacht0ffers?
-
Hoe scheidt het publiek iemands werk van iemands privégedrag?
Angela de Jong blijft een uitgesproken stem in dat debat. Niet omdat ze zichzelf boven de feiten plaatst, maar omdat ze vanuit haar perspectief spreekt namens een groep mensen die zich herkent in wat vaak verborgen blijft.
Reacties in de studio en daarbuiten
De sfeer tijdens de uitzending was voelbaar gespannen. Humberto Tan luisterde aandachtig en stelde vragen die ruimte boden voor nuance. Co-hosts keken zichtbaar alert toe hoe Angela haar verhaal deed.
Ook op sociale media leidde haar optreden tot duizenden reacties:
-
Sommigen prezen haar voor haar empathie en moed.
-
Anderen vonden dat ze te hard oordeelt over iemand die juridisch onschuldig is verklaard.
-
Weer anderen benadrukten dat beide perspectieven naast elkaar kunnen bestaan: een juridische vrijspraak én moreel ongemak.
In talkshows, podcastfragmenten en opiniestukken keerde haar uitspraak regelmatig terug. Niet alleen omdat zij een bekende naam is, maar vooral omdat haar boodschap aansluit op discussies die al langer spelen rondom machtsdynamiek, vertrouwen en veilige werkomgevingen.
De spanning tussen recht en gevoel
Angela’s woorden herinneren eraan dat het juridische systeem werkt volgens strikte regels, terwijl menselijke emoties veel complexer zijn.
In de rechtszaal draait het om
bewijs.
In het dagelijks leven draait het om vertrouwen, intuïtie en
persoonlijke grenzen.
Daarom kunnen mensen verschillend reageren op dezelfde uitspraak:
-
Voor sommigen betekent een vrijspraak letterlijk: onschuldig.
-
Voor anderen betekent een vrijspraak vooral: niet bewezen.
En in dat grijze gebied vindt Angela haar standpunt.
Een heldere conclusie: respect voor het recht, maar geen ruimte in haar playlist
Angela sluit haar betoog af zoals ze begon: met respect voor de rechterlijke beslissing, maar ook met een scherpe persoonlijke grens.
Voor haar is dit geen kwestie van muziek alleen. Het gaat over waardigheid, bescherming van kwetsbare mensen en de gevoeligheid van situaties waarin machtsverschillen een rol spelen.
“Ik zal het zelf niet meer opzetten,” zegt
ze nog eens.
Niet kwaad, niet schreeuwend, maar vastberaden.
Het gesprek dat daarop volgt, laat zien dat Nederland voorlopig nog niet klaar is met de discussie rond deze zaak — juridisch, emotioneel en maatschappelijk.