Algemeen
Jeroen Rietbergen houdt groot geheim verborgen voor de buitenwereld
Linda de Mol (60) en Jeroen Rietbergen (53) hebben recentelijk hun relatie opnieuw bevestigd na een turbulente periode vol sch*ndalen en geruchten.
Het nieuws dat ze weer samen zijn, kwam als een verrassing voor velen en riep vragen op over de ware aard van hun relatie en de gebeurtenissen die tot deze hereniging hebben geleid. Het management van De Mol heeft de relatie bevestigd tegenover Shownieuws, wat een einde maakt aan de speculaties.
Een lange weg naar verzoening
Volgens Linda’s manager, Xenia Kasper, is de hernieuwde relatie het resultaat van een lang en moeizaam proces. De twee hebben na hun breuk in januari 2022 tijd genomen om na te denken over hun leven en relatie. Deze breuk kwam kort nadat beschuldigingen van s*ksueel grensoverschrijdend gedrag tegen Rietbergen aan het licht kwamen.
Hij zou zich tijdens zijn tijd als bandleider bij The Voice of Holland schuldig hebben gemaakt aan ongepast gedrag, wat leidde tot zijn vertrek en een mediastorm die ook Linda’s leven drastisch veranderde.
Geruchten over geheime ontmoetingen
Hoewel Linda en Jeroen na hun breuk beweerden uit elkaar te zijn, blijven er hardnekkige geruchten dat ze elkaar in het geheim zijn blijven zien. Sommige bronnen suggereren zelfs dat de breuk meer een strategische zet was om de publieke druk te verlichten dan een definitieve beslissing.
Er zijn verhalen over geheime afspraakjes en gezamenlijke momenten die buiten het oog van de media plaatsvonden. Deze geruchten versterken het beeld dat de twee nooit volledig afscheid van elkaar hebben genomen. Recentelijk werden ze meerdere keren samen gespot, maar hielden hun relatie aanvankelijk onder de radar.
De impact van de sch*ndalen
De beschuldigingen tegen Jeroen hadden niet alleen gevolgen voor hem, maar ook voor Linda. Na zijn bekentenis in 2022 besloot ze tijdelijk haar werk neer te leggen.
Dit was een periode van introspectie, waarin Linda heroverwoog wat echt belangrijk voor haar was. In een recente editorial in haar tijdschrift LINDA schreef ze: “En met wie wil ik de tijd doorbrengen die me nog gegeven is?” Deze uitspraak lijkt te verwijzen naar haar keuze om Jeroen opnieuw in haar leven toe te laten.
Jeroen heeft aangegeven opgelucht te zijn dat de juridische druk inmiddels van hem af is. Dit heeft hem volgens eigen zeggen de ruimte gegeven om zich te richten op zijn persoonlijke leven en de relatie met Linda.
Toch blijven veel mensen sceptisch over zijn gedrag uit het verleden en vragen zich af of Linda er verstandig aan doet zich met hem te herenigen.
Publieke opinie verdeeld
De hernieuwde relatie heeft geleid tot verdeeldheid onder het publiek. Veel fans van Linda vragen zich af of ze niet beter afstand kan nemen van de schaduw die Jeroens verleden over haar werpt. Anderen prijzen haar vergevingsgezindheid en moed om opnieuw liefde te vinden, zelfs in moeilijke omstandigheden.
De situatie roept ook bredere vragen op over de dynamiek van macht, schuld, en vergeving in relaties. Moet iemand altijd afgerekend blijven worden op fouten uit het verleden, of is er ruimte voor verandering en een nieuwe kans?
Toekomstperspectief
Met hun hereniging lijkt het erop dat Linda en Jeroen bereid zijn samen verder te gaan, ondanks de controverses die hen blijven achtervolgen.
Hun beslissing getuigt van een sterke band, maar roept tegelijkertijd vragen op over hoe hun toekomst eruit zal zien. Zullen ze erin slagen om de publieke en persoonlijke uitdagingen te overwinnen?
Voor Jeroen betekent dit mogelijk een nieuwe start, nu de juridische druk van hem af is. Voor Linda blijft het een zoektocht naar balans tussen haar persoonlijke geluk en haar publieke imago. Hun verhaal biedt een fascinerend inzicht in de complexiteit van liefde, vergeving en publieke perceptie.
De tijd zal leren hoe deze hernieuwde relatie zich ontwikkelt en of Linda en Jeroen de schaduwen van het verleden kunnen overwinnen om samen een nieuw hoofdstuk te beginnen.
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.