Algemeen
Gordon blijkt familie te zijn van wereldberoemde Amerikaanse zanger
Onze grote vriend Gordon Heuckeroth zorgt wel vaker voor opschudding met zijn uitspraken, maar deze keer slaat hij de plank behoorlijk mis. Gordon beweert namelijk dat hij familie is van de legendarische overleden zanger Elvis Presley. Dat lijkt bijna te ongeloofwaardig voor woorden, en toch lijkt Gordon er serieus in te geloven. Maar wie zou dat nou echt geloven? Het is dan ook geen wonder dat deze bewering veel stof doet opwaaien.
Gordon en Hélène Hendriks leggen ruzie bij
Naast de opvallende bewering over zijn familieband met Elvis, is Gordon ook weer in het nieuws vanwege een andere kwestie. Hij had namelijk een ruzie met Hélène Hendriks, maar gelukkig werd dat weer goedgemaakt. De twee kwamen elkaar opnieuw tegen tijdens het maken van de kerstpromo voor SBS. Gordon, altijd goed voor een grapje, zei: “Je raadt het nooit, maar we doen de kerstpromo voor SBS en het blonde schaap is gevonden.” Hélène kon er wel om lachen, maar het is duidelijk dat Gordon zelf nog niet altijd de humor kan inzien. Zijn imago heeft door dit soort opmerkingen helaas niet veel verbeterd, zeker niet na de documentaire Dit Ben Ik: Gordon….
Beelden van Gordon’s familieband met Elvis
Wat Gordon nu echt op de kaart heeft gezet, is de foto die hij deelde van een stamboom, waarin stond dat hij familie zou zijn van de beroemde Elvis Presley. De stamboom toont de achternaam Van Bunschoten, die ook twee keer voorkomt. Dit is bijzonder, omdat de moeder van Gordon ook de achternaam Van Bunschoten droeg, wat volgens Gordon een link naar Elvis zou kunnen zijn. De manier waarop Gordon deze ontdekking deelt, doet denken aan iemand die een prijs heeft gewonnen. “Jongens dit geloof je toch niet! Ben ik gewoon familie van Elvis. Mijn moeder is Bunschoten en uit Huizen,” schrijft hij bij de foto van de stamboom.
De stamboom en de link naar Elvis Presley
Natuurlijk roept dit veel vragen op bij de fans van Gordon, die zich afvragen hoe serieus deze bewering werkelijk is. Het lijkt haast te gek voor woorden om een directe link naar Elvis Presley te leggen, vooral als je bedenkt dat de naam Van Bunschoten eerder voorkomt in de stamboom van Gordon. Maar volgens Gordon zelf is dit een ‘vondst’ die hij niet kan negeren. Of dit ook daadwerkelijk betekent dat hij een verre bloedband heeft met de iconische zanger, is echter nog maar de vraag.
De muzikale geschiedenis van Gordon’s familie
Gordon’s claim om familie te zijn van Elvis is niet de eerste keer dat hij zich uitspreekt over zijn muzikale achtergrond. Eerder dit jaar deelde hij zijn emoties in het programma Verborgen Verleden, waar hij ontdekte dat zijn verre voorouders ook zeer muzikaal waren. Gordon was zichtbaar geëmotioneerd toen hij ontdekte dat zijn voorvader Martin Heuckeroth een bekende muzikant was in de negentiende eeuw. De familie van Martin, met acht kinderen, bleek ook erg muzikaal te zijn in de jaren 1860. Dit gegeven gaf Gordon de bevestiging dat muziek altijd al een belangrijke rol heeft gespeeld in zijn familie.
De zoektocht naar familiegeschiedenis
De ontdekking van zijn muzikale voorouders heeft Gordon duidelijk geraakt, en het lijkt alsof hij steeds meer op zoek is naar zijn wortels. Of zijn claim om familie te zijn van Elvis Presley serieus is of niet, het zet wel aan tot nadenken over hoe mensen hun familiegeschiedenis zien en interpreteren. Gordon lijkt in ieder geval geen moeite te hebben met het delen van deze bijzondere ontdekkingen, zelfs als ze wat ongeloofwaardig overkomen.
Wat betekent dit voor Gordon’s imago?
Of Gordon nu echt familie is van Elvis Presley of niet, deze bewering draagt niet echt bij aan een sterkere reputatie. Het lijkt meer een poging om opnieuw in de schijnwerpers te staan, wat hem misschien tijdelijk wat aandacht oplevert. De documentaire Dit Ben Ik: Gordon… bracht al veel persoonlijke verhalen van de zanger naar buiten, maar deze uitspraak over Elvis lijkt een stap te ver. Het is nog maar de vraag hoe zijn fans en het publiek hierop zullen reageren. Het lijkt erop dat Gordon, ondanks de vele kritiek, niet bang is om zichzelf op deze manier te presenteren.
De toekomst van Gordon’s imago
Gordon is altijd al een figuur geweest die zijn persoonlijke leven en uitspraken niet schuwt, en het lijkt erop dat hij dit in de toekomst nog wel vaker zal blijven doen. Of de bewering dat hij familie is van Elvis Presley serieus genomen zal worden, is twijfelachtig. Wat wel duidelijk is, is dat Gordon blijft provoceren en zijn imago blijft ontwikkelen, ook al is het niet altijd in de meest positieve zin. De vraag is of deze uitspraken ooit daadwerkelijk iets positiefs zullen opleveren voor zijn carrière.
RTL ligt onder vuur na het uitgebreide en emotionele interview met Martijn Krabbé in het programma RTL Tonight. De presentator, die ongeneeslijk z!ek is door uitgezaaide longk*nker, sprak dinsdagavond openhartig over zijn angsten, zijn gezin en het naderende afscheid. Het gesprek, dat plaatsvond aan zijn eigen keukentafel en werd geleid door Humberto Tan, maakte veel los bij het publiek. Waar veel kijkers het interview omschreven als indrukwekkend, eerlijk en ontroerend, klinkt er op sociale media ook stevige kritiek op de manier waarop het werd gebracht.
Een gesprek dat niemand onberoerd liet
Vanaf het eerste moment was duidelijk dat het interview geen standaard televisiegesprek zou worden. Geen studiopubliek, geen luchtige onderwerpen, maar een man die zonder omwegen sprak over de realiteit van leven met een ongeneeslijke z!ekte. Krabbé vertelde hoe zijn dagen eruitzien, hoe de nachten soms zwaarder zijn dan de dagen en hoe zijn grootste angst niet zozeer draait om zichzelf, maar om wat hij achterlaat.
Hij sprak met zachte stem, maar duidelijke woorden over zijn vrouw Deborah en hun kinderen. Over de gedachte dat zij straks zonder hem verder moeten, en hoe hij probeert hen zo goed mogelijk “achter te laten”. Juist die eerlijkheid maakte diepe indruk op veel kijkers. Tegelijkertijd riep het ook ongemak op bij een deel van het publiek, dat zich afvroeg of deze kwetsbaarheid wel thuishoort in een televisieformat.
Kritiek: ‘tranentrekkerij’ en ‘effectbejag’
Op sociale media ontstond al snel een fel debat. Met name op X uitten enkele bekende accounts hun ongenoegen. Influencer MiesBee schreef dat ze zich “onpasselijk” voelde bij wat zij omschreef als tranentrekkerij. Ze vroeg zich hardop af of Krabbé zichzelf hier wel een plezier mee deed door zo ver te gaan in zijn openheid.
Ook Marieke Derksen, dochter van een bekende mediapersoonlijkheid, liet zich kritisch uit. Volgens haar ging RTL een grens over door het gesprek zo uitgebreid en emotioneel in beeld te brengen. Zij sprak zelfs van het “uitbuiten van z!eke mensen voor goede kijkcijfers”. Die woorden vonden weerklank bij een groep kijkers die vond dat het interview te lang duurde en te veel nadruk legde op emotie.
Sommigen wezen daarbij niet zozeer naar Krabbé zelf, maar naar de rol van de zender en de interviewer. De interviewstijl van Humberto Tan werd door critici omschreven als te sturend en te gericht op het losmaken van emoties. Er werd gesproken over “effectbejag” en “smakeloze televisie”.
Net zo veel steun en bewondering
Tegenover die kritische geluiden stond echter een minstens zo grote groep kijkers die het interview juist waardeerde. Voor hen was dit geen uitbuiting, maar een zeldzaam eerlijk gesprek dat herkenning en troost bood. Onder de hashtag van het programma verschenen honderden berichten van mensen die aangaven geraakt te zijn.
Kijkers schreven dat ze onverwacht tranen in de ogen kregen, maar dat die tranen niet voortkwamen uit sensatie, maar uit menselijkheid. Velen prezen Krabbé om zijn moed om zo open te spreken over een onderwerp waar nog altijd veel taboe op rust: angst voor het einde, zorgen om nabestaanden en de rauwe werkelijkheid van ongeneeslijke z!ekte.
Een kijker schreef: “Dit is geen televisie om weg te zappen. Dit is televisie die je dwingt om even stil te staan.” Anderen benadrukten dat ze zich gesteund voelden door het gesprek, omdat ze zelf of in hun omgeving met z!ekte te maken hebben gehad.
Angst, maar ook levenslust
In het interview vertelde Krabbé dat zijn angst vooral ’s nachts toeslaat. Overdag probeert hij te leven, te lachen en geen dag te verspillen. Maar als het stil wordt, komen de gedachten. Dan maakt hij zich zorgen over hoe zijn gezin het straks zal redden. Hij vertelde dat hij zijn vrouw altijd wakker mag maken, ook midden in de nacht. Deborah bevestigde dat die gesprekken zwaar zijn, maar dat ze proberen niet in somberheid te blijven hangen.
Wat veel kijkers raakte, was de balans die het stel liet zien tussen verdriet en levenslust. Ze spraken niet alleen over afscheid, maar ook over het leven dat er nu nog is. Over kleine momenten, humor en het belang van niet vooruitlopen op wat nog komt. Die nuance maakte dat het gesprek voor velen meer was dan alleen een confronterend portret van z!ekte.
Terugblik op zijn carrière
Een ander onderdeel van het interview was de terugblik op Krabbés lange carrière. Fragmenten uit eerdere programma’s kwamen voorbij, waaronder een aflevering waarin hij een ongeneeslijk z!eke vrouw hielp om haar kinderen financieel veilig achter te laten. Dat fragment raakte hem zichtbaar, omdat hij zichzelf daarin herkende.
Hij vertelde dat hij destijds al voelde hoe belangrijk het is om praktische zaken te regelen, juist uit liefde. Dat inzicht heeft hij meegenomen in zijn eigen bevestiging. Niet vanuit angst, maar vanuit zorg en verantwoordelijkheid.
De staande ovatie die bleef hangen
Een van de meest besproken momenten was het terugzien van de staande ovatie die Krabbé kreeg tijdens het Televizierring-gala. Het applaus duurde minutenlang en maakte diepe indruk. Krabbé gaf toe dat hij zich daar ongemakkelijk bij voelde. Hij wilde niet als individu op een voetstuk worden geplaatst.
Voor hem stond die ovatie symbool voor iets groters: voor iedereen die met k*nker te maken krijgt, voor patiënten en hun naasten. Hij benadrukte dat de enorme golf aan liefde en steun die hij nu ontvangt, onlosmakelijk verbonden is met zijn z!ekte. Die gedachte stemt hem dankbaar, maar ook weemoedig.
Waar ligt de grens?
Het interview roept een bredere vraag op die verder gaat dan dit ene gesprek: waar ligt de grens tussen openheid en exploitatie? Mag televisie ruimte bieden aan zulke kwetsbare verhalen, of moet er juist terughoudendheid zijn?
Voorstanders zeggen dat juist deze openheid het onderwerp bespreekbaar maakt en mensen verbindt. Tegenstanders vrezen dat emotie te gemakkelijk wordt ingezet als middel om kijkers te trekken. Het antwoord is niet eenduidig en lijkt sterk afhankelijk van hoe de kijker het gesprek beleeft.
Een gesprek dat blijft nazinderen
Wat vaststaat, is dat het interview met Martijn Krabbé niemand onberoerd liet. Het bracht tranen, boosheid, bewondering en discussie. Voor de één was het te veel, voor de ander precies wat nodig was. Krabbé zelf leek vooral één ding te willen: eerlijk zijn, zonder opsmuk.
Misschien is dat ook de reden dat het gesprek zo’n impact had. Niet omdat het perfect was, maar omdat het menselijk was. En juist dat maakt het debat eromheen zo fel en zo begrijpelijk tegelijk.