Algemeen
Gordon blijkt familie te zijn van wereldberoemde Amerikaanse zanger
Onze grote vriend Gordon Heuckeroth zorgt wel vaker voor opschudding met zijn uitspraken, maar deze keer slaat hij de plank behoorlijk mis. Gordon beweert namelijk dat hij familie is van de legendarische overleden zanger Elvis Presley. Dat lijkt bijna te ongeloofwaardig voor woorden, en toch lijkt Gordon er serieus in te geloven. Maar wie zou dat nou echt geloven? Het is dan ook geen wonder dat deze bewering veel stof doet opwaaien.
Gordon en Hélène Hendriks leggen ruzie bij
Naast de opvallende bewering over zijn familieband met Elvis, is Gordon ook weer in het nieuws vanwege een andere kwestie. Hij had namelijk een ruzie met Hélène Hendriks, maar gelukkig werd dat weer goedgemaakt. De twee kwamen elkaar opnieuw tegen tijdens het maken van de kerstpromo voor SBS. Gordon, altijd goed voor een grapje, zei: “Je raadt het nooit, maar we doen de kerstpromo voor SBS en het blonde schaap is gevonden.” Hélène kon er wel om lachen, maar het is duidelijk dat Gordon zelf nog niet altijd de humor kan inzien. Zijn imago heeft door dit soort opmerkingen helaas niet veel verbeterd, zeker niet na de documentaire Dit Ben Ik: Gordon….
Beelden van Gordon’s familieband met Elvis
Wat Gordon nu echt op de kaart heeft gezet, is de foto die hij deelde van een stamboom, waarin stond dat hij familie zou zijn van de beroemde Elvis Presley. De stamboom toont de achternaam Van Bunschoten, die ook twee keer voorkomt. Dit is bijzonder, omdat de moeder van Gordon ook de achternaam Van Bunschoten droeg, wat volgens Gordon een link naar Elvis zou kunnen zijn. De manier waarop Gordon deze ontdekking deelt, doet denken aan iemand die een prijs heeft gewonnen. “Jongens dit geloof je toch niet! Ben ik gewoon familie van Elvis. Mijn moeder is Bunschoten en uit Huizen,” schrijft hij bij de foto van de stamboom.
De stamboom en de link naar Elvis Presley
Natuurlijk roept dit veel vragen op bij de fans van Gordon, die zich afvragen hoe serieus deze bewering werkelijk is. Het lijkt haast te gek voor woorden om een directe link naar Elvis Presley te leggen, vooral als je bedenkt dat de naam Van Bunschoten eerder voorkomt in de stamboom van Gordon. Maar volgens Gordon zelf is dit een ‘vondst’ die hij niet kan negeren. Of dit ook daadwerkelijk betekent dat hij een verre bloedband heeft met de iconische zanger, is echter nog maar de vraag.
De muzikale geschiedenis van Gordon’s familie
Gordon’s claim om familie te zijn van Elvis is niet de eerste keer dat hij zich uitspreekt over zijn muzikale achtergrond. Eerder dit jaar deelde hij zijn emoties in het programma Verborgen Verleden, waar hij ontdekte dat zijn verre voorouders ook zeer muzikaal waren. Gordon was zichtbaar geëmotioneerd toen hij ontdekte dat zijn voorvader Martin Heuckeroth een bekende muzikant was in de negentiende eeuw. De familie van Martin, met acht kinderen, bleek ook erg muzikaal te zijn in de jaren 1860. Dit gegeven gaf Gordon de bevestiging dat muziek altijd al een belangrijke rol heeft gespeeld in zijn familie.
De zoektocht naar familiegeschiedenis
De ontdekking van zijn muzikale voorouders heeft Gordon duidelijk geraakt, en het lijkt alsof hij steeds meer op zoek is naar zijn wortels. Of zijn claim om familie te zijn van Elvis Presley serieus is of niet, het zet wel aan tot nadenken over hoe mensen hun familiegeschiedenis zien en interpreteren. Gordon lijkt in ieder geval geen moeite te hebben met het delen van deze bijzondere ontdekkingen, zelfs als ze wat ongeloofwaardig overkomen.
Wat betekent dit voor Gordon’s imago?
Of Gordon nu echt familie is van Elvis Presley of niet, deze bewering draagt niet echt bij aan een sterkere reputatie. Het lijkt meer een poging om opnieuw in de schijnwerpers te staan, wat hem misschien tijdelijk wat aandacht oplevert. De documentaire Dit Ben Ik: Gordon… bracht al veel persoonlijke verhalen van de zanger naar buiten, maar deze uitspraak over Elvis lijkt een stap te ver. Het is nog maar de vraag hoe zijn fans en het publiek hierop zullen reageren. Het lijkt erop dat Gordon, ondanks de vele kritiek, niet bang is om zichzelf op deze manier te presenteren.
De toekomst van Gordon’s imago
Gordon is altijd al een figuur geweest die zijn persoonlijke leven en uitspraken niet schuwt, en het lijkt erop dat hij dit in de toekomst nog wel vaker zal blijven doen. Of de bewering dat hij familie is van Elvis Presley serieus genomen zal worden, is twijfelachtig. Wat wel duidelijk is, is dat Gordon blijft provoceren en zijn imago blijft ontwikkelen, ook al is het niet altijd in de meest positieve zin. De vraag is of deze uitspraken ooit daadwerkelijk iets positiefs zullen opleveren voor zijn carrière.
Marco Borsato vierde dit jaar de feestdagen in besloten kring met zijn familie. Na een lange periode waarin zijn privéleven en naam vrijwel dagelijks onderwerp van gesprek waren, kozen de Borsato’s voor een warme, huiselijke kerst. Op sociale media verschenen verschillende beelden van het samenzijn, bedoeld om te laten zien dat het gezin ondanks alles weer dichter bij elkaar is gekomen. Wat voor de familie voelde als een moment van rust en verbondenheid, kreeg echter onverwacht een scherpe bijsmaak door een opmerking van mediacommentator Rob Goossens.
Een kerst in het teken van saamhorigheid
De Telegraaf besteedde aandacht aan de kerstviering van de familie Borsato en sprak zelfs van een ‘nieuwe traditie’. Volgens de krant was het bijzonder om te zien hoe Marco samen met zijn kinderen en andere familieleden de feestdagen doorbracht, na jaren die volledig in het teken stonden van juridische onzekerheid en publieke aandacht. Voor veel lezers voelde het als een menselijk verhaal: een gezin dat probeert vooruit te kijken en de draad weer op te pakken.
Dat beeld riep bij veel mensen sympathie op. Niet omdat alles vergeten of vergeven zou zijn, maar omdat het duidelijk maakte dat ook bekende Nederlanders behoefte hebben aan rust, familie en normaliteit. Juist rond kerst, een periode die vaak draait om verzoening en nabijheid, werd die boodschap door veel volgers herkend en gewaardeerd.
De opmerking die verkeerd viel
Rob Goossens, die bekendstaat om zijn scherpe en soms cynische commentaar op media en showbizz, besloot op het artikel te reageren via X. Onder het bericht van De Telegraaf plaatste hij slechts twee woorden: “Naakt behangen?” Wat mogelijk bedoeld was als een grap of een sarcastische verwijzing, viel bij veel mensen volledig verkeerd.
De timing en context van de opmerking maakten dat de ‘grap’ bij velen overkwam als ongepast en kwetsend. Marco Borsato werd immers recent vrijgesproken in een zware ontuchtzaak, een dossier dat jarenlang enorme impact had op zijn leven en dat van zijn familie. Juist daarom vonden veel mensen dat een dergelijke woordspeling niet alleen flauw was, maar ook respectloos.
Golf van verontwaardiging op sociale media
Binnen korte tijd stroomden de reacties onder Goossens’ bericht binnen. Gebruikers van X waren massaal boos en spraken hun afkeuring uit. Voor hen ging het hier niet om humor, maar om het natrappen van iemand die al jaren onder een vergrootglas ligt.
Een gebruiker schreef: “Hoe voelt dat nou, iemand natrappen?” Een ander was nog explicieter: “Jij hebt echt geen niveau. Humor heeft een grens en jij bent zeker geen humorist.” Anderen spraken van “platte” en “humorloze” opmerkingen en vonden dat Goossens hiermee duidelijk over de schreef ging.
Wat vooral opviel, was dat de kritiek niet alleen kwam van fans van Marco Borsato, maar ook van mensen die juist benadrukten dat vrijspraak of niet, er grenzen zijn aan wat je kunt zeggen. De consensus onder veel reageerders was dat dit geen satire of scherpe observatie was, maar een opmerking die bewust inspeelde op een pijnlijk en beladen onderwerp.
Humor versus verantwoordelijkheid
De ophef rond de tweet van Goossens raakt aan een bredere discussie over humor, satire en verantwoordelijkheid in de media. Zeker in het tijdperk van sociale media kunnen opmerkingen razendsnel een groot publiek bereiken. Wat voor de één een onschuldige grap lijkt, kan voor een ander voelen als een persoonlijke aanval.
Mediacommentatoren bevinden zich daarbij in een lastige positie. Ze worden vaak juist gewaardeerd om hun scherpe tong en relativerende humor, maar diezelfde eigenschappen kunnen ook averechts werken. In dit geval vonden veel mensen dat Goossens de context volledig uit het oog verloor en geen rekening hield met de gevoeligheid van het onderwerp.
De rol van mediacommentatoren
Rob Goossens profileert zich al jaren als ‘mediakenner’ en duidt regelmatig het gedrag van BN’ers, tv-programma’s en showbizzontwikkelingen. Daarbij schuwt hij de scherpe oneliner niet. Voor een deel van zijn publiek hoort dat bij zijn stijl. Maar critici wijzen erop dat scherpe humor iets anders is dan het maken van toespelingen op zware beschuldigingen, zeker wanneer iemand juridisch is vrijgesproken.
De kritiek op Goossens raakt daarmee ook aan de vraag: wat is de verantwoordelijkheid van iemand met een groot bereik? Moet alles kunnen, of mag er worden verwacht dat er rekening wordt gehouden met context, timing en menselijke impact?
De impact op het publieke debat
De discussie rond deze ene tweet laat zien hoe verdeeld het publiek kan reageren op humor in de media. Waar sommigen vinden dat satire per definitie moet kunnen schuren, benadrukken anderen dat er grenzen zijn, vooral als het gaat om zaken die mensen en gezinnen diep hebben geraakt.
Voor Marco Borsato zelf kwam de opmerking op een moment waarop hij juist probeerde zijn leven weer enigszins normaal in te richten. Zijn kerst met familie was geen publieke stunt, maar een privé-moment dat via media-aandacht alsnog breed werd uitgemeten. Dat zo’n moment vervolgens wordt aangegrepen voor een cynische grap, voelde voor veel mensen als onnodig hard.
Stilte vanuit Goossens
Vooralsnog heeft Rob Goossens niet uitgebreid gereageerd op de kritiek. Dat zorgt ervoor dat de discussie vooral wordt gevoerd door het publiek zelf. Sommigen vinden dat hij excuses zou moeten aanbieden, anderen denken dat hij het incident bewust laat uitdoven.
Wat de uitkomst ook wordt, duidelijk is dat deze situatie opnieuw laat zien hoe snel een enkele opmerking kan escaleren tot een bredere maatschappelijke discussie. Het gaat niet alleen over Marco Borsato of Rob Goossens, maar over de vraag hoe we met elkaar omgaan in het publieke domein.
Kerstgedachte onder druk
Ironisch genoeg speelde dit alles zich af rond kerst, een periode waarin verbinding, mildheid en reflectie centraal zouden moeten staan. Juist daarom viel de opmerking bij veel mensen extra rauw. Waar de familie Borsato probeerde de feestdagen in rust door te brengen, werd het moment overschaduwd door een debat over fatsoen en grenzen.
Voor veel X-gebruikers was het duidelijk: humor mag scherp zijn, maar niet ten koste van menselijke waardigheid. De reacties laten zien dat het publiek steeds kritischer kijkt naar hoe bekende mediafiguren omgaan met hun woorden.
Een les in publieke gevoeligheid
Of deze kwestie nog een staartje krijgt, is onduidelijk. Wat wel vaststaat, is dat de ‘grap’ van Rob Goossens bij een groot deel van het publiek verkeerd is gevallen. Het incident onderstreept hoe belangrijk context en timing zijn, zeker in gevoelige dossiers.
In een tijd waarin alles direct wordt gedeeld en beoordeeld, lijkt de ruimte voor ongenuanceerde opmerkingen kleiner te worden. Misschien is dat geen beperking van vrijheid, maar een uitnodiging tot meer zorgvuldigheid. Want soms zegt de manier waarop we reageren op andermans pijn meer over onszelf dan over degene die onderwerp van gesprek is.