Algemeen
Exen van Thijs Römer Katje en Igone onthullen bijzondere plannen voor kerst: ´Dit verandert alles´
De feestdagen staan vaak in het teken van familie en vrienden, en dit jaar is dat niet anders voor Katja Schuurman en Igone de Jongh. De exen van Thijs Römer hebben een hechte vriendschap opgebouwd en brengen Tweede Kerstdag samen door. “Igone en ik zijn vriendinnen,” onthult Katja in een gesprek met weekblad Story.
Een onverwachte vriendschap
Katja en Igone leerden elkaar kennen in een turbulente periode. Tijdens Igone’s scheiding van Thijs Römer bood Katja haar steun aan. Dit groeide uit tot een bijzondere vriendschap. “We zijn echt vriendinnen geworden,” vertelt Katja. Ook hun kinderen, Katja’s dochter Sammie en Igone’s zoon Hugo, hebben een goede band. “Ze zijn als een broer en zus,” voegt Katja eraan toe.
Kerst samen vieren
Deze hechte band vertaalt zich ook in de feestdagen. Op Tweede Kerstdag ontvangen Katja en haar gezin Igone. “Ik ben trots op hoe Igone alles doet,” zegt Katja. “Ze heeft haar leven weer op de rit en is nu druk aan het repeteren voor haar autobiografische theatervoorstelling Renaissance.”
Een moeilijke periode
Igone’s scheiding van Thijs Römer was een emotioneel zware tijd. Toch wist ze dankzij haar doorzettingsvermogen en steun van vrienden zoals Katja haar leven opnieuw vorm te geven. Haar aankomende voorstelling is een weerspiegeling van haar persoonlijke groei en de uitdagingen die ze heeft overwonnen.
De relatie met Thijs Römer
Hoewel Katja en Thijs Römer een verleden delen, blijft hun relatie ingewikkeld. Katja heeft hem vergeven voor zijn betrokkenheid bij onlinezedendelicten, maar de gevolgen blijven voelbaar. Een paar maanden geleden gaf Katja aan dat de band tussen Thijs en hun dochter Sammie “niet meer zoals het was” zal worden. “Het vaderschap van Thijs staat nu een beetje op de achtergrond,” vertelde ze destijds.
Sammie en Kerstavond
Toch lijkt er enige verbetering te zijn in de situatie. Op kerstavond gaat Sammie naar Thijs, terwijl Katja’s jongste dochter Coco bij haar vader Freek van Noortwijk is. Katja blijft die avond alleen thuis, maar ziet dit niet als een sombere gelegenheid. “Ik ga een karaoke-apparaat huren en lekker zingen. In mijn eentje,” vertelt ze met een glimlach.
Gezelligheid op Eerste Kerstdag
Na een rustige kerstavond verandert de sfeer op Eerste Kerstdag. Katja’s dochters komen weer bij haar thuis en de familie viert de feestdag samen. Dit jaar belooft een warme en hechte kerst te worden, waarin familiebanden en vriendschappen centraal staan.
Een inspirerende connectie
De vriendschap tussen Katja en Igone laat zien hoe bijzondere relaties kunnen ontstaan in moeilijke tijden. Ondanks hun gedeelde verleden met Thijs Römer, hebben ze een sterke band opgebouwd. Dit toont aan dat steun en begrip zelfs uit de meest complexe situaties iets moois kunnen voortbrengen.
Na bijna twintig jaar debat, politieke omwegen en halfslachtige compromissen lijkt Nederland opnieuw op een kruispunt te staan in een van de meest gevoelige maatschappelijke dossiers van de afgelopen decennia. Het demissionaire kabinet zet stappen richting een uitbreiding van het huidige boerkaverbod, waarmee gezichtsbedekkende kleding niet langer alleen in specifieke gebouwen verboden zou zijn, maar ook in alle openbare ruimtes.
Dat betekent: niet alleen in het openbaar vervoer, zorginstellingen, scholen en overheidsgebouwen, maar ook op straat, in winkels, op markten en andere publiek toegankelijke plekken. De aankondiging zorgt direct voor felle discussies, maar tegelijkertijd klinkt bij veel mensen ook opluchting. Het gevoel overheerst dat de politiek eindelijk een knoop wil doorhakken die al veel te lang vooruit is geschoven.
Van gedeeltelijk verbod naar één duidelijke regel
Sinds 2019 geldt in Nederland een gedeeltelijk boerkaverbod. Gezichtsbedekkende kleding is sindsdien verboden in een beperkt aantal publieke instellingen, maar in de openbare ruimte bleef het toegestaan. Die constructie was destijds bedoeld als compromis, maar heeft in de praktijk juist geleid tot onduidelijkheid.
Voor burgers is het vaak onbegrijpelijk waarom iets in een tram verboden is, maar een paar meter verderop op het perron weer wel mag. Voor handhavers is het minstens zo ingewikkeld. Zij moeten ter plekke inschatten of een locatie onder de wet valt, wat regelmatig leidt tot discussies, spanningen en terughoudend optreden.
Wat bedoeld was als nuance, werd zo door velen ervaren als een halfslachtige oplossing die niemand echt tevreden stelt.
Kabinet wil helderheid en uniformiteit
Het kabinet onderzoekt nu hoe het verbod kan worden uitgebreid naar alle openbare ruimtes, met als doel één uniforme regel te creëren. Daarbij wordt benadrukt dat dit moet gebeuren binnen de kaders van de Grondwet en internationale verdragen.
Hoewel de toon voorzichtig is, is de politieke boodschap duidelijk: het huidige systeem werkt niet. Meerdere partijen pleiten al jaren voor een heldere norm zonder uitzonderingen. Niet om te provoceren, maar om duidelijkheid te scheppen.
Het uitgangspunt dat nu centraal staat is eenvoudig: wie zich in de openbare ruimte begeeft, moet herkenbaar zijn. Ongeacht overtuiging, afkomst of reden.
Waarom zichtbaarheid zo’n kernpunt is
Zichtbaarheid speelt een fundamentele rol in het dagelijks samenleven. In een open samenleving is het normaal dat mensen elkaar kunnen zien, aanspreken en herkennen. Dat vormt de basis voor vertrouwen, veiligheid en sociale interactie.
Wanneer iemand volledig onherkenbaar is, verandert die dynamiek. Cameratoezicht verliest effect, communicatie wordt lastiger en het gevoel van veiligheid kan afnemen. Dit speelt niet alleen bij toezicht, maar ook bij hulpverlening en noodsituaties.
In een tijd waarin maatschappelijke spanningen en polarisatie toenemen, zien veel mensen zichtbaarheid als een minimale voorwaarde voor wederzijds respect.
Vrijheid versus sociale druk
Tegenstanders van een volledig verbod wijzen op individuele vrijheid en religieuze expressie. Dat argument is belangrijk en raakt aan fundamentele rechten. Tegelijkertijd roept het ook vragen op.
Hoe vrij is een keuze wanneer die onder sociale, culturele of religieuze druk wordt gemaakt? Uit verhalen van vrouwen die afstand namen van gezichtsbedekkende kleding blijkt regelmatig dat zij zich beperkt of gecontroleerd voelden.
Voorstanders van een verbod stellen daarom dat vrijheid niet alleen gaat over mogen, maar ook over bescherming tegen dwang. In die redenering is het stellen van grenzen juist een manier om autonomie te versterken.
Internationale voorbeelden als referentie
Nederland staat niet alleen in deze discussie. Verschillende Europese landen, waaronder Frankrijk, België, Denemarken, Oostenrijk en Zwitserland, voerden al eerder een algemeen verbod op gezichtsbedekkende kleding in de openbare ruimte in.
In al deze landen werd dezelfde afweging gemaakt tussen individuele rechten en maatschappelijke belangen zoals veiligheid, gelijkwaardigheid en openheid. De wetten hielden stand bij juridische toetsing, wat ook in Nederland meeweegt bij de huidige overwegingen.
Veiligheid en gelijkheid voor de wet
Een belangrijk punt in het debat is dat een uitgebreid verbod niet exclusief religieus is. Het zou ook gelden voor andere vormen van gezichtsbedekking, zoals maskers en bivakmutsen.
Het uitgangspunt is gelijkheid voor de wet: geen uitzonderingen op basis van overtuiging. Dat maakt beleid eenvoudiger, eerlijker en beter handhaafbaar. Voor toezichthouders en hulpdiensten betekent het duidelijkheid, voor burgers voorspelbaarheid.
Vrijheid heeft grenzen in de publieke ruimte
Vrijheid is een kernwaarde in Nederland, maar geen absolute. In de publieke ruimte gelden regels die het samenleven mogelijk maken. Geluidsnormen, verkeersregels en identificatieplicht zijn daar voorbeelden van.
Volledige anonimiteit past voor veel mensen niet binnen dat kader. Elkaar kunnen zien en herkennen wordt gezien als een minimale voorwaarde voor wederzijds vertrouwen.
Het debat over gezichtsbedekkende kleding gaat daarmee niet alleen over religie of kleding, maar over de vraag hoe een open samenleving eruitziet.
Eindelijk een besluit na jaren debat
Het boerkadebat loopt al sinds het midden van de jaren 2000. In die tijd passeerden talloze commissies, wetsvoorstellen en compromissen de revue. Toch bleef de maatschappelijke spanning bestaan.
De huidige stap van het kabinet wordt door voorstanders gezien als een poging om eindelijk duidelijkheid te scheppen. Niet langer eindeloos uitstellen, maar een norm formuleren die voor iedereen geldt.
Dat zal ongetwijfeld leiden tot stevige reacties, maar juist dat hoort bij een democratie die moeilijke keuzes niet blijft vermijden.
Een signaal over Nederlandse kernwaarden
Voorstanders zien de uitbreiding van het verbod als een bevestiging van kernwaarden als openheid, gelijkwaardigheid en veiligheid. Niet als een aanval op geloof, maar als een afbakening van wat thuishoort in de publieke ruimte.
Door duidelijke grenzen te stellen, blijft samenleven mogelijk. Een samenleving zonder regels is immers geen vrije samenleving, maar een onduidelijke.
Conclusie: duidelijkheid boven onzekerheid
Met deze stap lijkt Nederland afscheid te nemen van halfslachtig beleid. Of het volledige boerkaverbod er daadwerkelijk komt, hangt af van juridische toetsing en politieke steun, maar één ding is duidelijk: de tijd van wegkijken en uitstellen lijkt voorbij.
Voor veel mensen voelt deze ontwikkeling niet als een beperking van vrijheid, maar juist als bescherming ervan. De komende periode zal uitwijzen of Nederland kiest voor één heldere regel in de openbare ruimte – en daarmee voor duidelijkheid boven voortdurende onzekerheid.