Algemeen
Ellen ten Damme (57) over haar dertig jaar jongere vriend: ‘Mensen vinden het heel normaal ons samen te zien’
Ellen ten Damme over haar jongere vriend en leven: ‘Mensen vinden het normaal ons samen te zien’
In een openhartig interview met Mezza vertelt Ellen ten Damme over haar veelzijdige leven, haar liefde voor theater en muziek, en de bijzondere relatie met haar dertig jaar jongere vriend. Terwijl ze druk bezig is met haar theatertour Barock en zich voorbereidt op de kerstshow Hete Kerst, deelt de zangeres en theatermaker persoonlijke inzichten over verlies, liefde en zelfacceptatie.
Een leven vol passie en creativiteit
Ellen ten Damme is een van de meest veelzijdige artiesten van Nederland. Met haar huidige tour Barock brengt ze een explosieve combinatie van muziek, theater en performance. “Ik hou ervan om mezelf telkens opnieuw uit te vinden,” zegt Ellen. “Barok staat voor overdaad, zowel visueel als muzikaal. Het is een ode aan de kunst, maar ook aan vrijheid.”
Naast haar tour heeft ze haar handen vol aan de kerstshow Hete Kerst, die binnenkort in première gaat. “Het wordt een hete, swingende voorstelling vol humor en warmte,” belooft Ellen. “Het is heerlijk om mensen in de donkere dagen iets te geven waar ze blij van worden.”
Over haar dertig jaar jongere vriend
Een opvallend onderwerp dat ter sprake komt, is haar relatie met een partner die dertig jaar jonger is dan zij. Ellen spreekt openhartig over de reacties die dit oproept. “Mensen om ons heen vinden het eigenlijk heel normaal dat we samen zijn,” vertelt ze. “Het is vooral de buitenwereld die er iets van lijkt te vinden, maar dat boeit me niet zo. Liefde kent geen leeftijd, en wij voelen ons gelukkig samen.”
Hoewel ze blij is met haar relatie, geeft Ellen toe dat ze zich soms bewust is van het leeftijdsverschil. “Het kan best lastig zijn, vooral als je merkt dat je in totaal verschillende levensfases zit. Maar tegelijkertijd leren we veel van elkaar, en dat is ontzettend waardevol.”
Reflectie op verlies en familiebanden
Tijdens het gesprek deelt Ellen ook haar gevoelens over het verlies van haar vader. “Ik mis mijn vader nog steeds enorm,” zegt ze. “Je kunt je niet voorbereiden op dat soort verdriet. Het komt altijd harder binnen dan je denkt.”
Haar ouders speelden een belangrijke rol in haar opvoeding en creatieve ontwikkeling. “Mijn vader gaf me de vrijheid om mezelf te zijn. Hij stimuleerde me om mijn eigen pad te volgen, en dat heb ik altijd gedaan.” Ellen vertelt dat de band met haar moeder eveneens sterk is. “Ze is mijn grootste fan en komt naar bijna elk optreden. Het geeft me een gevoel van verbondenheid.”
De balans tussen werk en privé
Als iemand die altijd onderweg is, zoekt Ellen voortdurend naar manieren om balans te vinden tussen werk en privéleven. “Mijn leven bestaat uit reizen, optreden en repeteren,” zegt ze. “Het kan best eenzaam zijn, maar ik heb geleerd om momenten van rust in te bouwen.”
Haar relatie helpt haar om die balans te vinden. “Mijn partner begrijpt mijn leven en ondersteunt me daarin,” legt Ellen uit. “We proberen tijd samen door te brengen, al is dat niet altijd makkelijk met mijn drukke schema.”
Over uiterlijk en zelfacceptatie
Ellen staat bekend om haar flamboyante stijl en opvallende optredens, maar zelf hecht ze niet zoveel waarde aan uiterlijkheden. “Mensen denken vaak dat ik veel bezig ben met mijn uiterlijk, maar dat valt best mee,” zegt ze lachend. “Ik wil gewoon authentiek zijn en mezelf uitdrukken op een manier die bij me past.”
Ze benadrukt dat ouder worden haar niet tegenhoudt om te doen wat ze leuk vindt. “Ik voel me nog steeds jong van geest. Leeftijd is maar een getal, en het belangrijkste is dat je blijft doen waar je gelukkig van wordt.”
Vooruitkijken naar nieuwe projecten
Met de kerstshow Hete Kerst in aantocht en de lopende tour Barock, kijkt Ellen al vooruit naar nieuwe uitdagingen. “Ik heb altijd nieuwe ideeën en projecten in mijn hoofd,” vertelt ze enthousiast. “Misschien komt er volgend jaar weer een nieuw album of een compleet ander theaterconcept. Ik blijf altijd dromen en plannen maken.”
Haar passie voor muziek en theater blijft de drijvende kracht achter alles wat ze doet. “Ik wil mensen raken, hen even laten ontsnappen aan de dagelijkse sleur. Dat is wat mij motiveert.”
Tot slot
Ellen ten Damme is een artiest die altijd zichzelf blijft, ongeacht wat de wereld van haar vindt. Haar levensverhaal is een mix van passie, verlies, liefde en creativiteit. Met haar inspirerende boodschap en onuitputtelijke energie blijft ze een unieke kracht in de Nederlandse entertainmentwereld. Terwijl ze blijft schitteren op het podium, kijkt Ellen met vertrouwen en nieuwsgierigheid naar wat de toekomst brengt. “Het leven is een avontuur,” zegt ze, “en ik ben nog lang niet klaar.”
Hoe één onverwacht moment op het voetbalveld een jonge vader zijn weekend weer kleur geeft
Voor veel ouders is het een herkenbaar scenario: na een lange werkweek kijk je reikhalzend uit naar het weekend. Dat moment waarop je even kunt ontspannen, misschien met vrienden een drankje drinkt of samen met je partner een bezoek brengt aan een gezellig restaurant. Het weekend staat symbool voor rust, ontspanning en even ontsnappen aan dagelijkse verplichtingen. Tenminste, dat is hoe het ooit voelde — vóór de komst van kinderen.
Want zodra er kinderen in het spel zijn, verandert dat rustige en vrije weekend vaak in een zorgvuldig georganiseerd schema van clubjes, sportwedstrijden en logistieke puzzels. De ene moet naar turnen, de ander naar voetbal, er moet gebracht, gehaald, aangemoedigd én continu opgedroogd worden, zeker op regenachtige zaterdagochtenden. En hoe lief je je kinderen ook vindt, het is niet gek dat sommige ouders het gevoel krijgen dat hun weekend volledig door de planning wordt opgeslokt.
Toch kan juist tussen die drukke momenten een onverwacht lichtpuntje ontstaan — iets dat het weekend weer een beetje speciaal maakt. Dat is precies wat een vader overkwam, toen de wekelijkse voetbalwedstrijd van zijn zoontje plotseling een heel andere betekenis kreeg.
Van verplicht nummer naar onverwachte afwisseling
Elke zaterdag reed deze vader trouw naar de voetbalclub van zijn zoon. Niet omdat hij zelf zo’n grote voetbalfan was, maar omdat het er nu eenmaal bij hoort. Zijn partner vroeg steevast of hij “even wat beelden wilde maken” van de wedstrijd — iets wat hij braaf deed, ook al betekende dat vaak vijftien minuten filmen van een team dat vooral uit enthousiasme speelde, en minder uit talent.
Maar de sfeer om het veld heen was een ander verhaal. Ouders die half slaperig toekeken, trainers die het team probeerden op te peppen, en kinderen die alle kanten opschoten behalve de juiste — het was soms meer chaos dan competitie. Totdat er ineens iets veranderde binnen het team.
Een nieuw teamlid… en een nieuwe reden om enthousiast naast het veld te staan
Het begon allemaal heel onschuldig. Een nieuw kindje werd toegevoegd aan het team, zoals dat elk seizoen gebeurt. Niemand verwacht bij zo’n aankondiging dat het voor opschudding zorgt. Maar toen de nieuwe speler op het veld verscheen, was dat nog maar het begin. Niet het kind zelf trok de aandacht van de vader, maar de moeder die hem naar de wedstrijd begeleidde.
Volgens de vader was het alsof het licht op het veld ineens wat warmer scheen. De nieuwe moeder stond langs de lijn, betrokken, vriendelijk, en straalde een openheid en enthousiasme uit dat opviel tussen de andere ouders. Zonder dat iemand er iets kwaads in hoefde te zien, bracht haar aanwezigheid simpelweg een nieuwe energie naar de zijlijn — iets wat het wekelijks verplichte uitstapje plotseling een stuk plezieriger maakte.
Hij merkte dat hij zichzelf erop betrapte dat hij de volgende wedstrijd niet langer zag als een opgave, maar als een moment om even uit zijn werkmodus te stappen en gewoon te genieten van de sfeer. En het was niet zozeer dat hij ergens naar op zoek was; het was meer dat het een onverwachte, frisse afwisseling bood van de routine van het ouderschap.
Het weekend krijgt een nieuwe betekenis
Waar hij eerder mopperde over de vroege wekker op zaterdag, merkte hij nu dat hij het niet meer erg vond om op tijd uit bed te stappen. De rit naar de club voelde een stuk lichter en de wedstrijd zelf kreeg een heel ander karakter. Niet doordat het team beter speelde — verre van zelfs — maar doordat hij zich onderdeel voelde van een kleine gemeenschap, een zijlijn vol ouders die ieder hun eigen verhaal hadden.
Die nieuwe moeder maakte de sfeer vriendelijker en open, waardoor ouders makkelijker met elkaar in gesprek raakten. De vader realiseerde zich dat dit eigenlijk altijd het mooie was geweest aan sportclubs: dat je er onverwachte mini-momenten beleeft van verbinding, humor en ontspanning. Dingen die je vaak pas ziet wanneer je er ontvankelijker voor bent.
Sport als ontmoetingsplek voor ouders
Wie zelf kinderen heeft, weet dat sportverenigingen meer zijn dan plekken waar kinderen leren winnen en verliezen. Ze zijn ontmoetingsplekken, buurthuizen in de buitenlucht en plekken waar mensen elkaar zonder oordeel leren kennen. Je hoeft geen fanatiek sporter te zijn om dat te waarderen.
Deze vader ontdekte opnieuw hoe waardevol dat is. Terwijl de kinderen over het veld renden, volgden de ouders alles met half aandacht en half plezier. Gesprekken gingen over werkdruk, school, avondeten en vakantieplannen. En waar vroeger de derde helft vooral voor de volwassen sporters zelf was, bleek er aan de zijlijn ook zoiets als een informele ‘eerste helft voor ouders’: koffie, grapjes en nieuwe gezichten.
Het nieuwe teamlid en zijn moeder vormden daarbij een spontane aanleiding om uit de sleur te stappen. Een gelegenheid voor een praatje, een lach of simpelweg het idee dat je er niet alleen voor staat in de drukte van het ouderschap.
De onverwachte charme van zaterdagochtendvoetbal
Wat deze vader vooral besefte, is dat de dingen waar je tegen opziet vaak juist de momenten worden die je het meest bijblijven. Zijn zoontje mocht dan niet het beste team hebben, maar het plezier dat de kinderen hadden was oprecht. En door het kleine beetje extra energie dat de nieuwe moeder meebracht, werd zelfs de sfeer aan de zijlijn iets waar hij naar uitkeek.
In plaats van alleen maar te filmen voor thuis, genoot hij nu ook van de kleine interacties: ouders die elkaar tips gaven, trainers die moedig bleven aanmoedigen en kinderen die iedere keer weer trots waren op hun eigen prestaties — of ze nu wonnen of verloren.
De vader merkte dat hij zich meer betrokken voelde, niet alleen bij zijn zoon, maar ook bij het clubleven. De wekelijkse wedstrijd werd niet langer een verplichting, maar een mini-evenementje binnen zijn weekend. Een moment van ontspanning dat totaal anders was dan een restaurantbezoek of borrel met vrienden — maar minstens zo waardevol.
De kracht van kleine ontmoetingen
Het mooie aan dit verhaal is hoe eenvoudig het eigenlijk is. Eén nieuw gezicht aan de zijlijn, één vriendelijke glimlach, één onverwacht moment kan ervoor zorgen dat vaste routines weer prettig aanvoelen. Niet omdat er iets romantisch hoeft te spelen, maar omdat mensen nu eenmaal graag positieve energie delen.
Deze vader vond door die kleine verandering weer rust en plezier in iets wat eerst als verplichting voelde. Het laat zien hoe waardevol het kan zijn om open te blijven staan voor nieuwe indrukken, zelfs in de hectiek van het ouderschap.
Van weekendstress naar weekendglimlach
Waar het weekend eerst vol zat met stress over plannen en verplichtingen, voelde het nu als iets waar hij weer naar uit kon kijken. Zijn zoon kreeg steun langs de lijn, zijn partner kreeg de gewenste videobeelden, en hijzelf vond er een onverwacht moment van ontspanning en verbinding.
Het is een herinnering die veel ouders waarschijnlijk herkennen: soms zitten de mooiste lichtpuntjes verstopt in de simpelste momenten. En soms begint een goed weekend gewoon met een voetbalwedstrijd op een vroeg veld — en één nieuwe ouder die de sfeer compleet verandert.