Algemeen
Dochter van Nederlandstalige zanger veroordeeld wegens dronken rijden
Zita Wauters, dochter van zanger en televisiepresentator Koen Wauters, is door de rechter veroordeeld vanwege rijden onder invloed. De 18-jarige werd afgelopen zomer tijdens een verkeerscontrole betrapt met een alcoholpromillage van 0,74 in haar bloed. Dit is aanzienlijk hoger dan de wettelijk toegestane grens van 0,5 promille in België. Voor de jonge bestuurster, die nog maar kort haar rijbewijs had, heeft dit verstrekkende gevolgen.
Strenge strafmaatregelen opgelegd
De rechter heeft besloten om Zita’s rijbewijs voor een periode van
tien dagen in te trekken. Daarnaast is ze verplicht om haar
praktisch rijexamen opnieuw af te leggen. Deze maatregel wordt vaak
opgelegd aan beginnende bestuurders die de verkeersregels
overtreden. Naast de rijontzegging moet Zita ook een boete betalen
van €450.
Extra boete voor technische overtreding
Tijdens de controle kwam naar voren dat de auto waarmee Zita reed
niet gekeurd was. Dit leidde tot een extra boete van €80. Hoewel
dit losstaat van de overtreding met betrekking tot alcohol,
benadrukt het belang van een goede autokeuring en naleving van de
verkeerswetgeving. De combinatie van rijden onder invloed en een
niet-gekeurde auto wijst volgens de rechter op een gebrek aan
verantwoordelijkheid.
Gevolgen voor haar rijervaring
Het verliezen van haar rijbewijs en het opnieuw moeten afleggen van
haar praktisch rijexamen zullen een impact hebben op Zita’s
toekomst als bestuurder. Voor veel jonge bestuurders is het
rijbewijs een belangrijk symbool van vrijheid. Het tijdelijk
verliezen hiervan kan niet alleen praktische problemen veroorzaken,
maar ook een leermoment zijn om bewuster met verkeersregels om te
gaan.
Reacties uit de omgeving
Tot nu toe hebben Zita en haar familie geen officiële reactie
gegeven op de uitspraak. Koen Wauters, die bekendstaat om zijn
betrokkenheid bij zijn kinderen, heeft zich niet publiekelijk
uitgelaten over het incident. Het is niet bekend of de familie
verdere stappen zal ondernemen of dat zij zich neerlegt bij de
straf.
Publieke aandacht
Als dochter van een bekende Belg wordt Zita’s situatie breed
uitgemeten in de media. Dit kan extra druk met zich meebrengen voor
de jonge vrouw, die naast haar studie en privéleven ook actief is
op sociale media. Hoe zij met deze publieke aandacht omgaat en of
zij hierover openlijk zal spreken, blijft afwachten.
Lessen voor jonge bestuurders
Het incident met Zita is een herinnering aan de
verantwoordelijkheid die komt kijken bij autorijden. Voor jonge
bestuurders, die vaak net hun rijbewijs hebben gehaald, is het
belangrijk om zich bewust te zijn van de risico’s van
alcoholgebruik in het verkeer. Campagnes en voorlichting richten
zich steeds meer op het voorkomen van dergelijke situaties, vooral
bij beginnende automobilisten.
Conclusie
De strafmaatregelen tegen Zita Wauters onderstrepen de ernst van
rijden onder invloed, zeker voor jonge bestuurders. Hoewel het een
zware periode voor haar zal zijn, biedt het incident ook een kans
om te leren en bewuster met verkeersregels om te gaan. Of de
media-aandacht haar keuzevrijheid in de toekomst zal beïnvloeden,
zal de tijd leren.
Joke (52) vond de moed om opnieuw te beginnen na jaren van controle en angst: “Ik was mezelf kwijt, maar niet voorgoed”
Toen Joke (52) enkele jaren geleden Hans leerde kennen, dacht ze dat het lot had toegeslagen. Het voelde alsof hun ontmoeting voorbestemd was — een nieuw begin na een moeilijke periode in haar leven. Familie en vrienden waren verbaasd over hoe snel de relatie zich ontwikkelde, maar Joke zag alleen de warmte en aandacht die ze al zo lang had gemist.
Wat begon als een liefdevol sprookje, veranderde echter langzaam in een verstikkend verhaal. Achter gesloten deuren nam Hans stukje bij beetje de controle over haar leven. Voor Joke begon een periode waarin ze haar vrijheid, haar identiteit en zelfs haar lichaam kwijtraakte — maar uiteindelijk ook de moed vond om zichzelf terug te vinden.
Liefde die omsloeg in controle
In het begin leek alles perfect. Hans was charmant, complimenteus en leek oprecht geïnteresseerd in haar dromen en geloof. Hij sprak over een gezamenlijke toekomst en overtuigde haar dat ze samen een bijzondere roeping hadden.
“Hij gaf me het gevoel dat ik speciaal was,” vertelt Joke. “Dat ik eindelijk iemand had gevonden die me begreep.”
Maar na verloop van tijd begonnen de kleine signalen van controle zichtbaar te worden. Hij bepaalde met wie ze sprak, wat ze droeg en wanneer ze haar familie mocht zien. Zijn woorden klonken liefdevol, maar gingen steeds vaker gepaard met voorwaarden.
Geloof als middel om te overheersen
Hans wist dat Joke gelovig was en gebruikte haar vertrouwen in het geloof als middel om macht uit te oefenen. Hij beweerde namens God te spreken en stuurde haar bijbelteksten die volgens hem “bevestigden” wat hij zei. Soms deed hij zelfs alsof die berichten van een hogere stem afkomstig waren.
“Ik dacht dat ik iets bijzonders mocht doen, een soort spirituele opdracht,” vertelt Joke. “Maar eigenlijk raakte ik mezelf kwijt in zijn woorden.”
Elke beslissing, hoe klein ook, moest via hem lopen. Haar geloof — ooit een bron van kracht — werd een instrument van controle. Wat begon als toewijding aan iets groters, veranderde in totale afhankelijkheid.
Langzaam verdween haar eigen identiteit
Hans eiste dat Joke alles uit haar verleden zou loslaten. Foto’s, kleding en persoonlijke herinneringen moesten verdwijnen. Alles wat haar herinnerde aan haar vroegere leven, werd volgens hem “niet zuiver” genoemd.
Het huis waarin ze woonde, veranderde stap voor stap in een lege ruimte zonder kleur of warmte. Zelfs kleine voorwerpen — een ketting van haar moeder, een schilderij van een vriendin — werden weggehaald.
“Op een dag keek ik om me heen en zag niets meer wat van mij was,” zegt Joke. “Alsof ik uit mijn eigen leven was gewist.”
Wanneer liefde bezit wordt
De controle stopte niet bij haar gedachten of omgeving. Hans begon ook over haar lichaam te beslissen. Hij vond dat hun verbondenheid letterlijk zichtbaar moest zijn en dwong haar urenlang onder de tattoonaald te zitten om zijn naam en symbolen op haar huid te laten zetten.
Zelfs wanneer ze ziek was of pijn had, moest ze door. De sessies duurden soms een halve dag, en de wonden die achterbleven waren niet alleen lichamelijk.
“Hij zei dat het een teken van liefde was,” herinnert Joke zich. “Maar het voelde als iets dat me vastketende.”
De littekens op haar huid werden een dagelijkse herinnering aan de macht die hij over haar had.
De grens van vernedering
De fysieke pijn ging gepaard met vernedering en angst. Joke mocht geen pijnstillers nemen en werd bij klachten soms gedwongen om urenlang in koud water te zitten. De kou, de angst en het verlies van controle maakten haar nog kwetsbaarder.
“Ik voelde me geen mens meer,” zegt ze zacht. “Elke dag hoopte ik dat het de laatste keer was.”
Voor buitenstaanders was er niets te merken. De situatie speelde zich af achter gesloten deuren — een patroon dat bekendstaat als intieme terreur: een vorm van structurele controle waarbij een partner langzaam alle vrijheid van de ander afneemt.
Dit bericht op Instagram bekijken
Gevangen in stilte
De angst om te spreken hield Joke jarenlang gevangen. Ze durfde niemand in vertrouwen te nemen. Zelfs wanneer ze vrienden kort sprak, glimlachte ze en zei dat alles goed ging.
Haar omgeving zag hooguit de tatoeages en trok daar eigen conclusies uit. De schaamte groeide, waardoor ze zich nog verder terugtrok.
“Mensen keken me aan alsof ik die keuzes zelf had gemaakt,” vertelt ze. “Ze zagen niet wat erachter zat.”
Financieel raakte ze intussen alles kwijt. Haar huis, haar spaargeld — alles ging op in de controle van haar partner. Uiteindelijk belandde ze in een caravan, met nauwelijks middelen om rond te komen.
Screenshot
Het breekpunt
Pas na een heftige ruzie vond Joke de moed om actie te ondernemen. Toen Hans haar opnieuw dreigde te isoleren, greep ze naar haar telefoon om de politie te bellen.
Dat moment werd het kantelpunt. Hans verliet haar en Joke kreeg hulp via een opvangorganisatie.
“Voor het eerst voelde ik dat ik weer kon ademen,” zegt ze. “Ik had niets meer, maar ik was vrij.”
Via een hulpverlener kwam ze in contact met Andy Han van Stichting Spijt van Tattoo, een specialist in het verwijderen van ongewenste tatoeages. Andy besloot haar kosteloos te helpen.
Een langzaam herstel
De behandelingen waren zwaar, fysiek en emotioneel. Elke sessie bracht pijn, maar ook een stukje bevrijding. De inkt verdween langzaam — en daarmee ook de sporen van controle die haar jarenlang hadden achtervolgd.
“Elke keer als een stukje van zijn naam vervaagde, voelde het alsof ik mezelf terugvond,” zegt Joke.
Het proces duurt jaren, maar het biedt haar de kans om opnieuw in de spiegel te kijken zonder overal herinneringen aan het verleden te zien.
Leven met littekens — en kracht
Vandaag woont Joke weer zelfstandig. Ze werkt aan haar herstel, fysiek én mentaal. De littekens blijven zichtbaar, maar ze ziet ze niet langer als een teken van pijn — eerder als bewijs van overleven.
“Mijn huid vertelt een verhaal,” zegt ze. “Niet van hem, maar van mij. Van iemand die gevallen is en weer is opgestaan.”
Ze gebruikt haar ervaring nu om anderen te steunen die vastzitten in een vergelijkbare situatie. Via praatgroepen en lotgenotendagen probeert ze taboes te doorbreken rond psychische en relationele dwang.
Een boodschap van hoop
Joke weet dat herstel tijd kost. Toch wil ze met haar verhaal laten zien dat er altijd een uitweg bestaat.
“Ik dacht dat ik voorgoed verloren was,” zegt ze. “Maar hulp bestaat echt. Er zijn mensen die luisteren zonder te oordelen.”
Voor iedereen die zich gevangen voelt in een relatie vol angst of controle, heeft ze één boodschap:
“Praat erover. Schaam je niet. Jij verdient vrijheid.”
Slot: vrijheid stap voor stap
Joke’s verhaal laat zien hoe liefde kan verschuiven naar macht, en hoe moeilijk het is om daaraan te ontsnappen. Maar het toont ook iets anders: dat herstel mogelijk is, zelfs na jaren van controle.
Met elke behandeling, met elke stap buiten de deur, verovert Joke haar leven terug. Ze is niet langer de vrouw die leefde onder dwang — ze is iemand die haar stem hervonden heeft.
“Ik was mezelf kwijt,” zegt ze. “Maar niet voorgoed.”