Algemeen
De kogel is door de kerk: voor zovele jaren gaat Vandaag Inside nog door
De fans van Vandaag Inside kunnen hun geluk niet op: het iconische trio van Wilfred Genee, René van der Gijp en Johan Derksen blijft langer op televisie te zien. De drie heren hebben hun contract bij SBS 6 met twee jaar verlengd. De ondertekening van het contract vindt donderdagavond live in de uitzending plaats.
Langer genieten van het trio
Volgens bronnen van het AD is het officieel: Genee, Van der Gijp en Derksen blijven tot medio 2027 samen het populaire programma presenteren. Hun huidige contract liep af in de zomer van 2025, maar de verlenging zorgt ervoor dat het trio nog langer op televisie blijft. Het feit dat de ondertekening live in de uitzending zal gebeuren, zorgt voor extra spanning en verwachting bij de fans, al is de precieze uitvoering van het moment nog niet bekend.
Verlenging naar wens van John de Mol
De verlenging van het contract komt tegemoet aan de wensen van John de Mol, eigenaar van Talpa, het moederbedrijf van SBS 6. De mediatycoon wilde voor de kerst duidelijkheid van de drie presentatoren, en die heeft hij nu gekregen. De contractverlenging betekent dat het trio tot 2027 bij SBS 6 blijft, waardoor de fans nog jarenlang kunnen genieten van hun aanwezigheid in het programma.
Veranderingen in de bezetting
Er komt echter een verandering in de bezetting van Vandaag Inside: René van der Gijp, die 63 jaar oud is, zal vanaf de zomer van 2025 één avond minder in het programma verschijnen. Hij zal de woensdagavond niet meer presenteren. De leiding van SBS 6 gaat de komende maanden op zoek naar een vervanger voor die avond. De andere dagen blijft Van der Gijp echter wel te zien in de show.
Achter de schermen bij Talpa
De contractonderhandelingen met John de Mol en ‘directeurtje’ Marco Louwerens, die als freelancer nog steeds een grote rol speelt achter de schermen, waren onlangs een belangrijk onderwerp in de uitzendingen. Johan Derksen had zijn contractverlenging al snel geregeld, nadat hij enkele onvredepunten had besproken met De Mol. Derksen gaf in de uitzending aan dat hij ontevreden was, maar dat John de Mol snel de problemen oploste, wat leidde tot een tevreden Derksen.
René van der Gijp akkoord
René van der Gijp was ook snel akkoord met de nieuwe afspraken. Hij wilde minder tijd op televisie doorbrengen om af en toe de batterij op te laden, iets waar De Mol geen problemen mee had. Het akkoord met Van der Gijp zorgde ervoor dat de laatste beslissing bij Wilfred Genee lag.
Toekomstige plannen voor Wilfred Genee
Naast Vandaag Inside is Wilfred Genee ook op zoek naar nieuwe mogelijkheden binnen Talpa. De presentator wil graag een eigen programma naast het dagelijkse talkshowformat. Talpa en Genee zijn momenteel in gesprek over de mogelijkheden om een programma op zondag te creëren, waarmee Genee zijn ambitie om meer werk te doen binnen het netwerk van De Mol kan realiseren.
Het succes van Vandaag Inside
Vandaag Inside blijft dus voorlopig de kijkcijfers boeien. Het programma is dagelijks om 21.30 uur te zien op SBS6, en blijft een van de populairste talkshows in Nederland. Fans kunnen zich dan ook verheugen op de aanwezigheid van Genee, Van der Gijp en Derksen voor de komende jaren.
Joke (52) vond de moed om opnieuw te beginnen na jaren van controle en angst: “Ik was mezelf kwijt, maar niet voorgoed”
Toen Joke (52) enkele jaren geleden Hans leerde kennen, dacht ze dat het lot had toegeslagen. Het voelde alsof hun ontmoeting voorbestemd was — een nieuw begin na een moeilijke periode in haar leven. Familie en vrienden waren verbaasd over hoe snel de relatie zich ontwikkelde, maar Joke zag alleen de warmte en aandacht die ze al zo lang had gemist.
Wat begon als een liefdevol sprookje, veranderde echter langzaam in een verstikkend verhaal. Achter gesloten deuren nam Hans stukje bij beetje de controle over haar leven. Voor Joke begon een periode waarin ze haar vrijheid, haar identiteit en zelfs haar lichaam kwijtraakte — maar uiteindelijk ook de moed vond om zichzelf terug te vinden.
Liefde die omsloeg in controle
In het begin leek alles perfect. Hans was charmant, complimenteus en leek oprecht geïnteresseerd in haar dromen en geloof. Hij sprak over een gezamenlijke toekomst en overtuigde haar dat ze samen een bijzondere roeping hadden.
“Hij gaf me het gevoel dat ik speciaal was,” vertelt Joke. “Dat ik eindelijk iemand had gevonden die me begreep.”
Maar na verloop van tijd begonnen de kleine signalen van controle zichtbaar te worden. Hij bepaalde met wie ze sprak, wat ze droeg en wanneer ze haar familie mocht zien. Zijn woorden klonken liefdevol, maar gingen steeds vaker gepaard met voorwaarden.
Geloof als middel om te overheersen
Hans wist dat Joke gelovig was en gebruikte haar vertrouwen in het geloof als middel om macht uit te oefenen. Hij beweerde namens God te spreken en stuurde haar bijbelteksten die volgens hem “bevestigden” wat hij zei. Soms deed hij zelfs alsof die berichten van een hogere stem afkomstig waren.
“Ik dacht dat ik iets bijzonders mocht doen, een soort spirituele opdracht,” vertelt Joke. “Maar eigenlijk raakte ik mezelf kwijt in zijn woorden.”
Elke beslissing, hoe klein ook, moest via hem lopen. Haar geloof — ooit een bron van kracht — werd een instrument van controle. Wat begon als toewijding aan iets groters, veranderde in totale afhankelijkheid.
Langzaam verdween haar eigen identiteit
Hans eiste dat Joke alles uit haar verleden zou loslaten. Foto’s, kleding en persoonlijke herinneringen moesten verdwijnen. Alles wat haar herinnerde aan haar vroegere leven, werd volgens hem “niet zuiver” genoemd.
Het huis waarin ze woonde, veranderde stap voor stap in een lege ruimte zonder kleur of warmte. Zelfs kleine voorwerpen — een ketting van haar moeder, een schilderij van een vriendin — werden weggehaald.
“Op een dag keek ik om me heen en zag niets meer wat van mij was,” zegt Joke. “Alsof ik uit mijn eigen leven was gewist.”
Wanneer liefde bezit wordt
De controle stopte niet bij haar gedachten of omgeving. Hans begon ook over haar lichaam te beslissen. Hij vond dat hun verbondenheid letterlijk zichtbaar moest zijn en dwong haar urenlang onder de tattoonaald te zitten om zijn naam en symbolen op haar huid te laten zetten.
Zelfs wanneer ze ziek was of pijn had, moest ze door. De sessies duurden soms een halve dag, en de wonden die achterbleven waren niet alleen lichamelijk.
“Hij zei dat het een teken van liefde was,” herinnert Joke zich. “Maar het voelde als iets dat me vastketende.”
De littekens op haar huid werden een dagelijkse herinnering aan de macht die hij over haar had.
De grens van vernedering
De fysieke pijn ging gepaard met vernedering en angst. Joke mocht geen pijnstillers nemen en werd bij klachten soms gedwongen om urenlang in koud water te zitten. De kou, de angst en het verlies van controle maakten haar nog kwetsbaarder.
“Ik voelde me geen mens meer,” zegt ze zacht. “Elke dag hoopte ik dat het de laatste keer was.”
Voor buitenstaanders was er niets te merken. De situatie speelde zich af achter gesloten deuren — een patroon dat bekendstaat als intieme terreur: een vorm van structurele controle waarbij een partner langzaam alle vrijheid van de ander afneemt.
Dit bericht op Instagram bekijken
Gevangen in stilte
De angst om te spreken hield Joke jarenlang gevangen. Ze durfde niemand in vertrouwen te nemen. Zelfs wanneer ze vrienden kort sprak, glimlachte ze en zei dat alles goed ging.
Haar omgeving zag hooguit de tatoeages en trok daar eigen conclusies uit. De schaamte groeide, waardoor ze zich nog verder terugtrok.
“Mensen keken me aan alsof ik die keuzes zelf had gemaakt,” vertelt ze. “Ze zagen niet wat erachter zat.”
Financieel raakte ze intussen alles kwijt. Haar huis, haar spaargeld — alles ging op in de controle van haar partner. Uiteindelijk belandde ze in een caravan, met nauwelijks middelen om rond te komen.
Screenshot
Het breekpunt
Pas na een heftige ruzie vond Joke de moed om actie te ondernemen. Toen Hans haar opnieuw dreigde te isoleren, greep ze naar haar telefoon om de politie te bellen.
Dat moment werd het kantelpunt. Hans verliet haar en Joke kreeg hulp via een opvangorganisatie.
“Voor het eerst voelde ik dat ik weer kon ademen,” zegt ze. “Ik had niets meer, maar ik was vrij.”
Via een hulpverlener kwam ze in contact met Andy Han van Stichting Spijt van Tattoo, een specialist in het verwijderen van ongewenste tatoeages. Andy besloot haar kosteloos te helpen.
Een langzaam herstel
De behandelingen waren zwaar, fysiek en emotioneel. Elke sessie bracht pijn, maar ook een stukje bevrijding. De inkt verdween langzaam — en daarmee ook de sporen van controle die haar jarenlang hadden achtervolgd.
“Elke keer als een stukje van zijn naam vervaagde, voelde het alsof ik mezelf terugvond,” zegt Joke.
Het proces duurt jaren, maar het biedt haar de kans om opnieuw in de spiegel te kijken zonder overal herinneringen aan het verleden te zien.
Leven met littekens — en kracht
Vandaag woont Joke weer zelfstandig. Ze werkt aan haar herstel, fysiek én mentaal. De littekens blijven zichtbaar, maar ze ziet ze niet langer als een teken van pijn — eerder als bewijs van overleven.
“Mijn huid vertelt een verhaal,” zegt ze. “Niet van hem, maar van mij. Van iemand die gevallen is en weer is opgestaan.”
Ze gebruikt haar ervaring nu om anderen te steunen die vastzitten in een vergelijkbare situatie. Via praatgroepen en lotgenotendagen probeert ze taboes te doorbreken rond psychische en relationele dwang.
Een boodschap van hoop
Joke weet dat herstel tijd kost. Toch wil ze met haar verhaal laten zien dat er altijd een uitweg bestaat.
“Ik dacht dat ik voorgoed verloren was,” zegt ze. “Maar hulp bestaat echt. Er zijn mensen die luisteren zonder te oordelen.”
Voor iedereen die zich gevangen voelt in een relatie vol angst of controle, heeft ze één boodschap:
“Praat erover. Schaam je niet. Jij verdient vrijheid.”
Slot: vrijheid stap voor stap
Joke’s verhaal laat zien hoe liefde kan verschuiven naar macht, en hoe moeilijk het is om daaraan te ontsnappen. Maar het toont ook iets anders: dat herstel mogelijk is, zelfs na jaren van controle.
Met elke behandeling, met elke stap buiten de deur, verovert Joke haar leven terug. Ze is niet langer de vrouw die leefde onder dwang — ze is iemand die haar stem hervonden heeft.
“Ik was mezelf kwijt,” zegt ze. “Maar niet voorgoed.”